Morgunblaðið - 15.02.2018, Blaðsíða 28

Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn.
Minningargreinar
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2018
✝ Óli Jón Boga-son fæddist í
Reykjavík 17. apr-
íl 1930. Hann lést
á Landspítalanum
Fossvogi 6. febr-
úar 2018 eftir
stutt veikindi.
Foreldrar hans
voru Bogi Theó-
dór Björnsson frá
Kálfshamarsvík á
Skaga, f. 1903, d.
1968, og Sigrún Jónsdóttir, f. í
Höfnum á Skaga 1896, d.
1970, ólst upp á Brúarlandi á
Skagaströnd ásamt fjölskyldu
sinni.
Óli átti fjögur systkini, þau
eru Birna Sólveig, Jóhann
Örn, Þorgerður Una og Guð-
ríður sem er ein eftirlifandi
systkinanna.
Óli ólst upp á Skagaströnd,
þangað fluttist hann með for-
eldrum sínum aðeins þriggja
vikna gamall. Fjölskyldan
fluttist til Akraness í tvö ár
þar sem Óli fermdist. Óli
kvæntist Erlu Guðrúnu Lár-
usdóttur, f. 8. maí 1936, d. 24.
ágúst 1995. Þau hófu búskap á
Hann var fyrst háseti en frá
20 ára aldri starfaði hann sem
skipstjóri á bátum frá Skaga-
strönd. Óli kynntist eiginkonu
sinni á Skagaströnd. Þau
bjuggu á Akranesi frá árinu
1955 til 1957, fluttust þá aftur
til Skagastrandar til 1966 og
síðan til Keflavíkur.
Óli fór í Sjómannaskólann
árið 1959 til 1960 og eftir það
var hann skipstjóri á bátum
frá ýmsum stöðum, þar á með-
al frá Sandgerði og Keflavík.
Árið 1966 var Óli með Húna
frá Skagaströnd sem var seld-
ur til Keflavíkur og flutti fjöl-
skyldan í kjölfarið suður og
hann gerðist skipstjóri hjá
nýjum eigendum. Óli keypti í
félagi við tvo aðra menn 50
tonna bátinn Sæþór KE 70 og
gerðu þeir út í áratug. Eftir
að Sæþór var seldur starfaði
Óli við skipstjórn á ýmsum
bátum og í byggingarvinnu á
sumrin. Hann vann svo við
bensínafgreiðslu á Aðalstöð-
inni í Keflavík til ársins 1998.
Hann kynntist eftirlifandi
sambýliskonu sinni Ásthildi
árið 1996 og fluttust þau í
íbúð á Nesvöllum árið 2017.
Útför Óla fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 15.
febrúar 2018, klukkan 14.
Skagaströnd árið
1953 og eignuðust
fjögur börn: 1)
Heiðar Theodór, f.
1954, d. 2001,
maki Ragna
Sveinsdóttir, f.
1956, börn þeirra
eru Jóhann, Erla
Ösp og Heiðar
Theódór. 2) Grétar
Ólason, f. 1956,
maki Þórunn Sig-
urðardóttir, f. 1957, börn
þeirra eru Elva Sif, Sigurður
Markús, Grétar Þór og Erla
Guðrún. 3) Sólveig Óladóttir,
f. 1960, maki Kristinn Kára-
son, f. 1959, börn þeirra eru
Óli Jón, Kara, Viðar og Alda.
4) Valþór Ólason, f. 1961, börn
hans eru Aðalheiður Ásdís,
Guðrún Ósk og Safír Steinn.
Sambýliskona Óla síðasta 21
árið er Ásthildur Árnadóttir,
f. 2. september 1938.
Langafabörnin eru orðin 24.
Óli ólst upp á Skagaströnd
og fór 10 ára gamall fyrst á
sjó, þá með eldri bróður sín-
um, en Óli stundaði sjó-
mennsku frá 15 ára aldri.
Í dag kveð ég hann yndislega
pabba minn hinstu kveðju, en
hann kvaddi þennan heim þriðju-
daginn 6. febrúar á Landspítal-
anum í Fossvogi eftir stutt veik-
indi. Einhvern veginn kippti ég
mér ekki mikið upp við það ef
pabbi var á leiðinni á sjúkrahús-
ið; hann er svo sterkur að hann
hristir allt af sér eins og hann er
búinn að sýna okkur öllum und-
anfarin ár, en einhvern tímann
kemur að þessu hjá okkur öllum.
Pabbi minn lifði yndisleg átta-
tíu og sjö ár, átti mörg barnabörn
og barnabarnabörn og sinnti
þeim öllum mjög vel, er ég svo
þakklátur fyrir allar þær stundir
sem ég hef átt með honum.
Ég vil þakka öllu því yndislega
starfsfólki Landspítalans sem
kom að umönnun pabba, fyrir allt
sem það gerði fyrir hann á hans
stuttu sjúkrahúslegu, algjörar
hetjur þar á ferð.
Margar minningar koma upp í
hugann núna, þegar þú ert horf-
inn á braut og enginn pabbi leng-
ur til að leita til þegar maður er
að gera eitthvað sem varðar
smíðar eða bara hvað sem er.
Ég gleymi ekki öllum ferðalög-
unum sem þú fórst með okkur
fjölskylduna í, bæði vorum við í
tjaldi og með hjólhýsið úti um allt
og á Laugarvatni, einnig í sum-
arbústaðnum sem við byggðum
öll saman við Kóngsveg í Þrasta-
skógi.
Fórnfýsnin og æðruleysið er
nokkuð sem maður man alltaf vel
eftir hjá pabba, hann var ljúf-
mennskan og hjálpsemin upp-
máluð og alltaf reiðubúinn að
hjálpa, alveg sama hvað það var,
alltaf varst þú tilbúinn og mættir
á staðinn með bros á vör og með
allar græjur meðferðis.
Hver getur siglt þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Þýð. Hulda Run. frá Hlíð.)
Elsku Addý mín, hugur minn
er hjá þér, megi góður guð
styrkja þig og þína á þessari
stundu.
Elsku pabbi minn, þú munt
alltaf eiga stóran stað í hjarta
mínu. Mér þykir óskaplega sárt
að þú sért farinn en um leið og ég
kveð þig lofa ég þér að minnast
þín með því að halda áfram að
fylgja góðum lífsgildum og vera
góður strákur.
Betri föður er ekki hægt að
óska sér að hafa átt, þér verður
tekið með opnum örmum af
mömmu og Heiðari bróður við
komuna í Sumarlandið. Ég mun
alltaf sakna þín og ykkar, elsku
pabbi minn. Hvíldu í friði.
Þinn sonur
Valþór.
Það er sárt að hugsa til þess að
pabbi minn sé farinn, já farinn
frá okkur. Hann var mín stoð og
stytta í öllu, kenndi mér margt og
hvernig maður, maður ætti að
vera. Það er skrítið að hugsa til
þess að hann kíki ekki aftur í
kaffisopa til okkar á Týsvellina.
Við Þórunn keyptum okkur ný-
lega atvinnuhúsnæði þar sem átti
eftir að gera ýmislegt, það var
ekki að spyrja að því, áhugann
vantaði ekki hjá pabba. Hann
hafði mikinn áhuga á að fá að
hjálpa okkur og var að koma í
tíma og ótíma til að fylgjast með
framkvæmdum.
Pabbi átti að fara inn á Land-
spítalann á þriðjudagsmorgun til
að fá gangráð og tveimur dögum
síðar átti hann að gangast undir
hjartalokuaðgerð. Ég ætlaði að
skutla honum inn eftir um morg-
uninn en kvöldið áður var hringt
rétt fyrir miðnætti, pabbi var
orðinn alvarlega veikur öllum að
óvörum.
Þegar á bráðavaktina kom og
verið var að flytja hann á gjör-
gæsludeildina tók hann í hönd
mína og horfði á mig og sagði
„jæja, jæja og já, já“ og þegar
hann sagði „andskotinn“ þá
hugsaði ég með mér: „Það er í
lagi með hann.“ En framhaldið
fór á annan veg, honum hrakaði
mjög hratt og fjarlægðist okkur
meir og meir.
Það er erfitt að setjast niður
og skrifa minningarorð um merk-
ismann, föður og tengdapabba
sem reyndist okkur einstaklega
vel alla tíð. Margt kemur upp í
hugann, þá fyrst og fremst þakk-
læti fyrir hvað hann var einstakt
ljúfmenni og góður maður. Við
montuðum okkur oft af honum og
Addý, hvað þau voru dugleg að
hreyfa sig, ferðast og njóta lífs-
ins. Það ætti að taka þau til fyrir-
myndar um hvernig á að lifa líf-
inu.
Pabbi var einstakur maður,
vildi öllum vel og var tilbúinn að
hjálpa öllum. Hann hafði mjög
gaman af því að ferðast og fara á
mannfögnuði, ég tala nú ekki um
þegar stiginn var dans, þá voru
þau Addý oftast fyrst út á gólfið
og dönsuðu lengi.
Mér hlotnaðist sá heiður að
vera með honum til sjós þar sem
hann naut sín vel og þar kenndi
hann mér ýmislegt sem er og
verður mér ávallt minnisstætt.
Þú varst afskaplega barngóð-
ur og naust þín vel í kringum
barnabörnin og barnabarnabörn-
in þótt oft væri mikið líf og fjör.
Þú sýndir þeim alltaf mikinn
áhuga og væntumþykju og fundu
þau það vel. Þér þótti mjög vænt
um það þegar eitt langafabarnið
var skírt eftir Heiðari bróður
sem lést snögglega fyrir sautján
árum.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um þig sem við munum
varðveita og ylja okkur við um
ókomin ár.
Hvíldu í friði, elsku pabbi, og
tengdapabbi.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Kveðja,
Grétar og Þórunn.
Í dag kveðjum við kæran vin
okkar, Óla Jón Bogason. Óli kom
inn í fjölskylduna okkar þegar
hann og mamma felldu hugi sam-
an árið 1996. Bæði höfðu þau
misst maka sína nokkru áður á
besta aldri. Eftir þá erfiðu
reynslu var það mikil gæfa að
þau skyldu hafa fundið hvort
annað. Þau áttu dásamlegan tíma
saman í rúma tvo áratugi og er-
um við afar þakkát fyrir samvist-
ir þeirra og samveru með okkur
og fjölskyldunni.
Veigar og Sirrý bjuggu lengi
vel á vesturströnd Bandaríkj-
anna og ekki settu mamma og Óli
fyrir sig löng flug til að heim-
sækja þau, og það oft. Sérlega
minnisstæð er ferð til Vancouver
og Point Roberts vorið 2010, þar
sem heimsóttar voru heimaslóðir
langafa og langömmu 1928-1932.
Síðastliðið vor fórum við öll
saman til Tenerife. Þar áttum við
yndislegan tíma saman og nutum
til hins ýtrasta. Ferðin sú var al-
veg einstök. Allur hópur mömmu
kom saman í Hollandi sumarið
2008 og var Óli að sjálfsögðu með
í för og hrókur alls fagnaðar.
Á sveitaheimili Ásgeirs og
Sveinbjargar í Unnarholti dvöldu
mamma og Óli oft. Þau voru dug-
leg að bregða sér í sveitina til að
vera með fjölskyldunni og voru
mörg sumur með hjólhýsið sitt í
nágrenninu, á Flúðum. Þegar
stórfjölskyldan kom saman var
dásamlegt að sjá hve mikið þau
nutu þess að vera með yngstu
kynslóðinni. Ófáar minningar eru
af Óla að dansa við litlu börnin.
Og í sveitinni sáum við hina högu
hönd Óla, þar sem hann undi sér
við smíðar og ýmiss konar lag-
færingar. Þar var vandvirkur
snillingur á ferð.
Ragnhildur og Haddi búa í
Reykjanesbæ og því næst
mömmu og Óla. Ófáar ánægju-
stundirnar áttu þau saman á
Hraunsveginum, á heimili
mömmu og Óla og á Flúðum.
Ekki var síst aðdáunarvert
hvað þau voru dugleg að ferðast
sjálf. Þrjár utanlandsferðir,
hringferð um landið þar sem Óli
ók sjálfur 87 ára gamall og Að-
alvíkurferð, allt á síðasta ári. Þau
kunnu svo sannarlega að njóta
lífsins saman.
Elsku mamma, það er sárt að
sjá þig kveðja manninn þinn í
annað sinn, en á sama tíma erum
við svo óendanlega þakklát fyrir
þann yndislega tíma sem þið Óli
áttuð saman. Allir dáðust að því
hvað þið voruð góð við hvort ann-
að og hvernig þið nutuð alls þess
besta sem lífið hefur upp á að
bjóða. Og þegar sorgin bankaði
upp á studduð þið hvort annað
svo vel. Það voru grimm örlög að
hvort um sig misstuð þið elstu
syni ykkar úr veikindum, en
gleðistundirnar hafa verið miklu
fleiri en þær sorglegu. Börnin
okkar og barnabörn sjá nú á eftir
góðum vini og sakna hans mjög.
Það var yndislegt að upplifa
tengsl mömmu og Óla við barna-
börn og barnabarnabörn beggja.
Þau gættu þess vel að líta eftir
mjög stórum hópi afkomenda og
verja tíma með sínu fólki.
Elsku Sólveig, Grétar, Valþór
og fjölskyldur, það hefur verið
yndislegt að kynnast ykkur í
gegnum tengsl foreldra okkar.
Og á þessari stundu hugsum við
einnig til Heiðars heitins. Við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Hvíl í friði, elsku Óli okkar.
Ragnhildur Margeirsdóttir
og Hafsteinn Hafsteinsson,
Ásgeir Margeirsson og
Sveinbjörg Einarsdóttir,
Veigar Margeirsson og Sig-
ríður Ragna Jónasdóttir.
Það var alltaf mikil tilhlökkun
að fara til Óla afa og Erlu ömmu í
heimsókn á Krossholtið þegar ég
var strákur. Alltaf voru frost-
pinnar eða ísblóm í frystinum og
stundum pönnukökur með sultu
og rjóma í ísskápnum. Þá fór
maður oft út í skúr til að smíða á
hefilbekknum hans afa, og ef
verkið var flókið var gott að fara
inn og sækja hann og biðja um
hjálp.
Hann var líka alltaf til í að að-
stoða. Krossholtið var sannkall-
aður ævintýraheimur þar sem
var endalaust hægt að leika sér,
næla sér í jarðarber í gróðurhús-
inu, fara í eltingaleik í kringum
húsið og í gegnum bílskúrin.
Það var mikið áfall þegar Erla
amma dó þegar ég var unglingur
og afi flutti af Krossholtinu. En
fljótlega kynntist hann þó henni
Addý, sem var mikill happafeng-
ur fyrir hann og okkur hin í fjöl-
skyldunni.
Þau voru ótrúlega dugleg að
gera hluti saman og ég held þau
hafi farið að minnsta kosti einu
sinni á ári til útlanda. Þau voruð
líka einkar dugleg í félagslífinu
og stunduðu til dæmis að fara á
gömlu dansana í Hafnarfirði, en
þegar þau gerðu það á sunnu-
dagskvöldum kíktu þau oftast við
í kaffibolla til okkar á Álfaskeið-
inu.
Sumarið 2010 er okkur fjöl-
skyldunni sérstaklega minnis-
stætt, en þá vorum við saman á
Flúðum nánast allt sumarið á
hjólhýsasvæðinu með afa og
Addý ásamt foreldrum mínum.
Okkur þótti einstaklega vænt
um þegar hann og Addý heim-
sóttu okkur fjölskylduna til
Tálknafjarðar síðasta sumar og
voru með okkur nokkra daga.
Það var einstaklega gott að fá
þau enda var mikið spjallað, kíkt
á Rauðasand og meira að segja
tókst okkur að tjalda gamla tjald-
inu hans afa sem við nafnarnir
höfðum eitt sinn gist saman í á
ættarmóti fyrir löngu.
Við fjölskyldan vorum líka svo
einstaklega heppin að fá afa til
okkar síðasta aðfangadagskvöld
á Álfaskeiðið og verður það lengi
í minnum haft. Hann er þekktur
möndlukóngur og auðvitað fékk
hann möndluna en honum tókst
að láta Sólveigu Þulu halda að
hún hefði fengið hana, við mikla
gleði. Þegar við opnuðum svo
gjafirnar fékk afi sennilega flest-
ar gjafirnar, eða það fannst
krökkunum allavega. Það er
kannski þannig að þeir sem gefa
mikið af sér fá mikið til baka.
Hann afi var nefnilega ein-
staklega fjölskyldurækinn og
sinnti öllum sínum eins vel og
hann gat. Við söknum hans sárt
en getum yljað okkur við margar
góðar minningar og samveru-
stundir.
Ég mun allavega alltaf sakna
þess að fá hann ekki í heimsókn í
kaffi og fá jafnvel nokkur góð ráð
við framkvæmdir, þar sem hann
var einkar úrræðagóður.
Ávallt varstu afi minn
duglegur og góður.
Fylgist með í þetta sinn,
kíminn, sæll og rjóður.
(Óli Jón Kristinsson)
Óli Jón Kristinsson
og fjölskylda.
Þegar við rifjum upp lífið með
þér elsku afi þá kemur fyrst upp í
huga allra hversu glettinn kar-
akter þú varst, hversu gaman þér
fannst að lifa lífinu og taka þátt í
kröftugum umræðum. Hversu
bóngóður þú varst og hvað þú
naust þín alla tíð í öllu sem þú
tókst þér fyrir hendur. Hvað þér
fannst gaman að sýna okkur
smíðaverkstæðið þitt og hvað þú
varst að athafnast þar. Það var
nú ekki sjaldan sem okkur datt
eitthvað í hug og þegar það var
borið undir þig sem auðveld hug-
mynd, til dæmis að hillu fyrir
Liverpool-kalla, varð úr meist-
araverk með öllum hornum jöfn-
um og engum nöglum, heldur allt
límt saman af einstakri ná-
kvæmni.
Eða þegar þú smíðaðir sverð
fyrir guttana og úr varð listaverk
með skreyttu handfangi og öllu
tilheyrandi.
Þegar við vorum yngri fylgdist
þú oft með okkur án þess að segja
mikið en oftar en ekki mátti
heyra í þér skella upp úr þegar
við vorum að gera eitthvað sem
við máttum ekki og ef hlutirnir
gengu ekki nógu vel gekkstu
bara í málið og reddaðir því. Þú
tókst dansinn við okkur stelpurn-
ar þegar tækifæri gafst og áttum
við fullt í fangi með að fylgja þér
eftir en við svifum meira um í
fangi þínu heldur en eitthvað
annað.
Þegar langafabörnin komu
hvert á fætur öðru varstu fyrstur
í heimsókn til að líta á nýja fjöl-
skyldumeðliminn og rogginn á
svip gekkstu með þau í fanginu.
Okkur er það öllum mjög minn-
isstætt að það mátti ekki nefna
það við þig að hætta að gefa þeim
jólagjafir, öllum 24 talsins, jóla-
gjafir skyldu þau fá og mikið
fannst þér nú gaman þegar þau
voru ekki alveg eins stillt og for-
eldrarnir hefðu viljað, þá hlóstu
og hafðir gaman af.
Þú ert einstök fyrirmynd í því
hvernig á að njóta lífsins, taka
einn dag í einu og vera glöð. Það
er nú ekki lengra síðan en í sum-
ar sem þú og Addý keyrðuð
hringinn í kringum landið, fóruð
út í Aðalvík og svo á Táknafjörð.
Þið fóruð einnig til Spánar í lok
október, þú varst ekki alveg viss
hvort þú værir nógu hress en
samt fórstu og skemmtir þér vel,
enda var fátt sem stoppaði þig af.
Þegar við hugsum til þín núna
kemur þú fyrir sjónir brosandi
með ömmu í faðmi þér, dansandi
við harmonikkutónlist og Heiðar
þér við hlið. Þótt það sé afskap-
lega sárt að horfa á eftir þér vit-
um við að þú ert í góðum hönd-
um. Við munum hugsa vel um
Addý, elsku afi okkar, og um öll
krílin sem eftir eru hérna megin.
Við sendum þér kveðju þangað
til við hittumst á ný, kæri afi.
Lítill fugl á laufgum teigi
losar blund á mosasæng,
heilsar glaður heiðum degi,
hristir silfurdögg af væng.
Flýgur upp í himinheiðið,
hefir geisla straum í fang,
siglir morgunsvala leiðið,
sest á háan klettadrang.
Þykist öðrum þröstum meiri,
þenur brjóst og sperrir stél,
vill að allur heimur heyri
hvað hann syngur listavel.
Skín úr augum skáldsins gleði.
Skelfur rödd við ljóðin ný,
þó að allir þrestir kveði
þetta sama dirrindí.
Litli fuglinn ljóða vildi
listabrag um vor og ást.
Undarlegt að enginn skyldi
að því snilldarverki dást.
(Örn Arnarson)
Kveðja
Elva Sif, Grétar Þór
og Erla Guðrún.
Það fyrsta sem kemur í hug-
ann þegar ég hugsa um tíma Óla
afa með okkur er hversu dugleg-
ur, ljúfur og viljugur hann var.
Hann afi var natinn að koma í
heimsóknir til barnanna og
barnabarna sinna, hann hafði
mikinn áhuga á því sem maður
var að gera og vildi ávallt leggja
sitt af mörkum og meira til.
Þegar við fjölskyldan keyptum
okkur nýtt húsnæði fórum við í
miklar endurbætur. Ég er nokk-
uð viss þegar ég hugsa til baka að
afi hafi komið á hverjum degi í
þrjá mánuði, þá 86 ára gamall.
Ávallt kom hann í vinnubuxum og
vinnuskyrtu og var hann búinn
að koma með mikið af verkfærum
óumbeðinn sem nýttust einkar
vel.
86 ára gamall við hestaheilsu
var afi mættur upp í stiga að
sparsla, á hnjánum að leggja
parketlista og ef hann fann ekki
verkefni fór hann og tók laufin
Óli Jón Bogason