Morgunblaðið - 15.02.2018, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2018
✝ Sigurjón Þór-mundsson
fæddist í Reykjavík
25. júlí 1953. Hann
lést á LSH, blóð-
lækningadeild 11G,
8. febrúar 2018.
Foreldrar hans
eru Þórmundur
Hjálmtýsson, f.
13.4. 1935, d. 19.5.
2007, og Hólmfríð-
ur Jóna Arndal
Jónsdóttir, f. 3.12. 1931.
Sigurjón var næstelstur átta
systkina. Hin eru í aldursröð:
Óskar Herbert, f. 23.5. 1950,
Þórður Rúnar, f. 11.8. 1954, Jón
Gunnar, f. 21.9. 1956, d. 17.12.
2002, Sóley Arndal, f. 24.12.
1958, Fanney, f. 12.5. 1961, Sig-
urbjörn Jakob, f. 17.4. 1965, og
Bjarni Gaukur, f. 29.12. 1968.
Sigurjón kvæntist 24.11. 1973
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Ragnheiði Lilju Georgsdóttur, f.
29.1. 1956 á Syðri-Reykjum í
Biskupstungum, nú Blá-
skógabyggð. Foreldrar hennar
eru Georg Franzson, áður Wyr-
wich, f. 2.1. 1930, og Brynja
Ólafía Ragnarsdóttir, f. 29.9.
ingur, sambýlismaður Steinar
Magnússon, f. 7.5. 1975, verk-
taki. Dagbjört Hlín á fjögur
börn, Kristófer Darra, f. 9.12.
1994, unnusta Erlín Ósk, f. 5.6.
1996, Bergstein Mána, f. 21.8.
1997, sambýliskona Ilmur Eir, f.
15.6. 1997, dóttir þeirra er Jas-
mín Thea, f. 29.11. 2017, Guðríði
Maríu, f. 6.10. 2001, og Vilhjálm
Loga, f. 8.2. 2009. Steinar á dæt-
urnar Katrínu Maríu og Silju
Dögg.
Sigurjón ólst upp í Kópavogi,
var húsasmiður að mennt og
lauk meistaraprófi í húsasmíði
1986. Á meðan á námi stóð á átt-
unda áratugnum stundaði Sig-
urjón oft sjóinn þegar lítið var
að gera í byggingariðnaðinum.
Sigurjón starfaði hjá ýmsum
byggingarfyrirtækjum framan
af, en vann sem sjálfstæður
verktaki um árabil ásamt Valdi-
mar Thorarensen, sem lést sl.
vor. Frá 1989 til 2006 starfaði
Sigurjón hjá Byggingafélagi
Gylfa og Gunnars (BYGG) eða
þar til hann stofnaði bygginga-
fyrirtækið Þakás ehf. ásamt
syni sínum, sem þeir ráku í átta
ár uns heilsu Sigurjóns hrakaði.
Sigurjón var virkur félagi í
Frímúrarareglunni á Íslandi og
gegndi þar trúnaðarstörfum.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 15. febr-
úar 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
1934, d. 4.9. 1999.
Systkini Ragn-
heiðar Lilju eru í
aldursröð: Jón Þór,
f. 31.10. 1951, Erla
Breiðfjörð, f. 15.6.
1953, Hjördís
María, f. 29.9. 1954,
Eiríkur Már, f.
26.3. 1958, Heiðrún
Björk, f. 29.10.
1960, Íris Brynja, f.
1.1. 1963.
Börn Sigurjóns og Ragnheið-
ar Lilju eru: 1) Ingibjörg
Brynja, f. 14.3. 1973, versl-
unarstjóri, sambýlismaður
Hlynur Hjaltason, f. 31.3. 1968,
verktaki. Þau eiga tvö börn, Sig-
urjón Hjalta, f. 6.1. 1998, og
Brynju Björt, f. 29.6. 2003, fyrir
átti Hlynur Hafþór Loga, f. 27.7.
1987, dóttir hans er Elena Sara,
f. 18.1. 2015. 2) Þórmundur
Haukur, f. 15.12. 1975, bygg-
ingafræðingur, maki Ragna
Pálsdóttir, f. 5.9. 1978, lögfræð-
ingur. Þau eiga þrjá drengi, Sig-
urjón Þorra, f. 9.4. 2001, Róbert
Pál, f. 24.8. 2008, og Ragnar Eg-
il, f. 11.1. 2016. 3) Dagbjört Hlín,
f. 2.12. 1976, viðskiptafræð-
Siggi bróðir okkar lést á
Landspítalanum að kvöldi 8.
febrúar sl. á sextugasta og
fimmta aldursári. Það sést best
úr hverju menn eru gerðir þeg-
ar á móti blæs og var Siggi
æðrulaus allt til hinsta dags, en
hann dó í faðmi eiginkonu og
fjölskyldu eftir löng og ströng
veikindi.
Siggi var mikill fjölskyldu-
maður, vinmargur og vinur vina
sinna. Hann var forkur til vinnu
og vel látinn af samstarfsmönn-
um.
Siggi var glettinn, gaman-
samur og gat verið stríðinn og
hinn mesti grallari.
Í veikindum Sigga stóð sam-
hent fjölskylda með Ransý eins
og klett í hafinu, en í löngum
veikindum reynir mjög á mak-
ann.
Siggi og Ransý voru samhent
hjón og nutu samvista með vin-
um og fjölskyldu.
Á seinni árum hófu þau að
leika golf saman sem veitti
þeim mikla ánægju og þá má
einnig geta þess að þau voru
bæði frímúrarar.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við Ransý, börnum,
barnabörnum og barnabarna-
barni og biðjum almáttugan
Guð að veita þeim styrk í sorg-
inni.
Mamma og við systkinin
þökkum Sigga samfylgdina.
Hvíl í friði kæri sonur og bróð-
ir.
Mamma, Óskar, Þórður
(Doddi), Sóley, Fanney,
Sigurbjörn (Bjössi) og
Bjarni Gaukur.
Í dag kveðjum við Sigga
frænda og er ég nokkuð viss
um að pabbi hefur tekið á móti
bróður sínum þarna „hinum
megin“ og þeir séu núna saman
ásamt afa. Ég yrði illa svikinn
ef þeir eru ekki þegar búnir að
skála saman.
Á mínum uppvaxtarárum var
mikill samgangur á milli pabba
og mömmu, Sigga og Rannsýjar
og okkar krakkanna. Það
mynduðust því góðir strengir
okkar á milli sem hafa haldist
þrátt fyrir að samvera hafi
minnkað með árunum og við
krakkarnir allir löngu komnir
með okkar fjölskyldur.
Það var alltaf jafn yndislegt
að hitta Sigga og Rannsý og
minnist ég núna sérstaklega
góðrar stundar sem við áttum
þegar fjölskyldan kom saman
haustið 2016 heima hjá mér og
Bergþóru í tilefni þess að pabbi
hefði orðið sextugur hefði hann
lifað.
Þarna var mikið hlegið, skál-
að og einnig grátið smá. Þarna
var Siggi frændi minn hrókur
alls fagnaðar og var frábært
fyrir okkur að eiga þessa stund
saman með fólkinu okkar.
Ég, mamma, Dóri, Heimir og
fjölskyldur kveðjum Sigga
frænda/mág með djúpu þakk-
læti fyrir allt það sem hann gaf
okkur og sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til Rann-
sýjar, Ingu, Þórmundar, Döddu
og fjölskyldna þeirra og einnig
ömmu/tengdamömmu, systkin-
anna og fjölskyldna þeirra.
Fyrir hönd Jóhönnu, strák-
anna hans Nonna og fjöl-
skyldna,
Hannes Sigurbjörn
Jónsson.
Nú er góður vinur til margra
ára fallinn frá. Sigurjón var
mjög góður félagi og traustur í
alla staði, stundvís, öruggur og
alltaf tilbúinn þegar til hans var
leitað.
Við áttum mjög góð ár sam-
an í St. Andr. st. Helgafelli þar
sem við unnum mjög náið sam-
an og nutum þess mjög. Létt-
leiki Sigurjóns var ávallt uppi
þegar það átti við en þegar
formlegheit og alvara skyldi
ríkja var hann snöggur að
skipta um gír.
Við hjónin áttum margar
góðar og skemmtilegar stundir
með Sigurjóni og Ragnheiði og
það skemmdi ekki fyrir að Sig-
urjón og Gunna Sigga voru
gömul skólasystkin úr Kópa-
voginum.
Því voru oft rifjaðar upp
skemmtilegar minningar frá
skólaárunum. Kærleikurinn og
umhyggjan streymdi frá þeim
Sigurjóni og Ragnheiði í hvert
sinn sem við hittumst.
Ef við Sigurjón vorum bara
tveir einir kvaddi hann mig
ávallt með þessum orðum
„kysstu svo fallegu konuna þína
frá mér“.
Gleðin, grínið og hláturinn
var ávallt til staðar þegar við
Sigurjón hittumst og ekkert
síður eftir að veikindi Sigurjóns
fóru versnandi.
Í einum af síðustu heimsókn-
unum mínum til hans á spít-
alann kom sjúkraþjálfari til að
sinna Sigurjóni og heilsaði þá
með þeim orðum að leiðinlegt
væri að stöðva þessi hlátrasköll
í okkur.
Barátta Sigurjóns í þessum
erfiðu veikindum er búin að
vera löng og erfið.
Það hefur verið öllum ljóst
að stuðningur hans frábæru
eiginkonu hefur verið gríðar-
lega mikill og létt honum Þessa
erfiðu göngu.
Elsku Ragnheiður og fjöl-
skylda, það er ósk okkar Gunnu
Siggu að hinn hæsti höfuðsmið-
ur himins og jarðar megi
styrkja ykkur og leiða um alla
framtíð.
Steinn Guðmundur
Ólafsson.
Sigurjón Ingibjörn Þór-
mundsson, maður Rannsýjar,
faðir Ingibjargar, Þórmundar
og Dagbjartar, afi og langafi,
sonur Fríðu og Þórmundar og
kær vinur er fallinn frá langt
um aldur fram eftir langa og
hetjulega baraáttu við veikindi.
Fyrir fimmtíu árum nú í apr-
íl kynnti æskuvinur minn, Óli
Þóris, okkur Sigga, eins og
hann var ávallt kallaður, er við
þrír bjuggum í Fögrubrekkunni
(Kóp.), og hef ég allt síðan þá
verið þess láns aðnjótandi að
eiga hann sem vin.
Siggi var meðalmaður á hæð,
jafnan grannur, skarpleitur
með ljóst skollitað hár. Blá aug-
un lýstu glaðværð og glettni.
Skaplyndi einstaklega gott og
návist hans mannbætandi.
Við vinirnir vorum fjórir Óli,
sem lést 1995, Siggi, og Reynir
sem var hluti af hópnum áður
en ég kom til sögunnar. Síðar
urðu konur okkar Júlía,
Rannsý, Lone og Hulda hluti af
klíkunni.
Eftirminnileg eru glaðvær
matarboðin og kátínurík spila-
kvöldin sem haldin hafa verið í
gegnum tíðina.
Siggi hafði gaman af fótbolta
og minnist ég þess þegar við
vinirnir spiluðum á flötinni
austan við Álfhólinn rétt sunn-
an Þverbrekkunnar skammt of-
an Fögrubrekku 24, þar sem
Siggi bjó í foreldrahúsum. Eins
var teflt og gaman höfðum við
af því að fara í bíó.
Unglinsárin liðu hratt í þeim
gáska sem þau einkenna og áð-
ur en við vissum voru vinirnir
komnir með bílpróf, sjóndeild-
arhringurinn víkkaði, sveitaböll
á Suðurlandinu, í Stapanum og
Ungó í Keflavík.
Síðla hausts 1971 hringdi
Siggi í mig á sunnudegi og
sagðist hafa kynnst stelpu niðri
á Hallærisplani og hefði hann
boðið henni í bíó þá um kvöldið,
og hvort ég væri ekki til í að
koma með. Þetta kvöld kynntist
ég Ragnheiði Lilju Georgsdótt-
ur, Rannsý, sem frá þeim tíma-
punkti var auðna Sigga og hann
hennar. Eftirminnileg var ein
ferð okkar Sigga að Syðri-
Reykjum í Biskupstungum, þar
sem Rannsý ólst upp og Brynja
og Georg, tengdaforeldrar
Sigga, bjuggu. Siggi bað mig
um að fara með sig, Rannsý var
fyrir austan og erindið mjög
brýnt. Þar sem hvorugur átti
bíl tók ég Volkswagen systur
minnar ófrjálsri hendi svo að af
ferðinni mætti verða.
Nokkur ár var það siður hjá
okkur Sigga að fara á Þorláks-
messukvöld í bæinn og kaupa
jólagjafir handa okkar nánustu,
hvort þessi hefð byrjaði ekki
jólin eftir kynni þeirra Rann-
sýjar. Þessar ferðir voru ein-
staklega skemmtilegar og
ósjaldan kíkt inn hjá Óla og
Júlíu á Baldursgötunni.
Siggi var lengi búinn að
kljást við illvíg veikindi sem að
lokum felldu hann. Allan þann
tíma sýndi hann einstakt jafn-
aðargeð án þess að tapa trúnni
og glaðværðinni jafnvel þó að
útlitið væri á tíðum tvísýnt og
lífið ekki þrautalaust. Stoð hans
og stytta í veikindunum var
Rannsý sem vék ekki frá hon-
um.
Ást hennar og umhyggja
hennar var einstök, þannig að
eftir var tekið.
Við Reynir fórum saman að
kveðja Sigga í hinsta sinni mið-
vikudagskvöldið 7. febrúar síð-
astliðinn.
Á leiðinni heim ræddum við
hlutskipti vinar okkar, lífshlaup
hans og gamla tíma samvistum
við hann. Eitt sagði Reynir sem
lýsir vini okkar vel að ást hans
á fjölskyldu hans hafi verið skil-
yrðislaus. Siggi var fyrst og síð-
ast faðir, eiginmaður, afi og
langafi.
Elsku Rannsý, glaðværð
Sigga, trygglyndi og fölskva-
laus vinátta ásamt öllum
ógleymanlegu samverustundun-
um mun lifa í minningunni um
ókomin ár, við Hulda sendum
ykkur öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristinn
Baldursson.
Okkar kæri vinur, hann
Siggi, er látinn eftir erfið veik-
indi.
Það tekur okkur sárt að
horfa á eftir góðum vin og vilj-
um við þakka fyrir yndislegar
samverustundir.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Elsku Rannsý, Ingibjörg
Brynja, Þórmundur Haukur,
Dagbjört Hlín, Fríða og aðrir
aðstendendur, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Reynir, Lone,
Júlía.
Sigurjón
Þórmundsson
Kærar þakkir til
allra sem sýndu
mér og okkar fjöl-
skyldu hlýhug við
útför móður okkar hinn 9. febr-
úar síðastliðinn.
Eins og alþjóð veit fæddist
mamma í stórþorpinu Hnífsdal
3. apríl 1940 þar sem hún ólst
upp fram að tvítugu, en flutti þá
til Reykjavíkur og hóf búskap
með föður mínum, Carli A.
Bergmann úrsmið. Ég fæddist á
Ljósó (Ljósvallagötu 24)eins og
við kölluðum það og bjó þar til
1968 en þá var flutt á Skrið-
ustekk 6. Mamma reyndist mér
alltaf vel þegar ég þurfti á henni
að halda og öfugt. Hún þurfti
trúlega á öllu sínu að halda til að
ala okkur upp og ég trúlega ekki
alltaf sá stilltasti. Sennilega
hefði hún skipt oftar skapi ef ég
hefði verið verri en sumir vilja
vera láta, en ég man aldrei eftir
að hún skipti skapi svo um mun-
aði og reyndi að gera allt fyrir
mig og okkur. Hún reyndi eftir
fremsta megni að aðstoða pabba
í búðinni eins og hún gat, en trú-
lega var hennar helsta framlag
að reyna að ala okkur upp eins
vel og hún gat með aðstoð
pabba, hvernig til tókst verða
aðrir að dæma um. Fimm systk-
ini, stórt heimili. Ungur var ég
sendur í sveit, fyrst vestur í
Hnífsdal til ömmu Helgu og síð-
an austur í Gilsárteig. Á þeim
stöðum kynntist ég góðu fólki
sem trúlega mótaði mig eins og
hún. Hennar líf var kannski ekki
alltaf dans á rósum, hún slas-
aðist ung á hendi og lenti nokkr-
um sinnum á spítala bæði til að
laga höndina og annað sem
hendir hjá okkur mannfólkinu í
gegnum lífið. Hún elskaði að
vera í sól og naut þess í botn og
nýtti það eins vel og oft og hún
gat en eins og fram hefur komið
lést hún á Gran Canaria hinn 23.
janúar.
Það sem hún gaf mér og það
sem hún gaf mér ekki er trúlega
kallað uppeldi.
Hvíl í friði, elsku mamma mín,
ég vona að það sé sól á þeim stað
þar sem sem þú ert núna.
Þinn sonur,
Skúli.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(B.V.S.)
Þessi orð urðu að köldum
veruleika þegar Gunna frænka
kvaddi okkur skyndilega. Hún
Gunna Skúla, föðursystir mín,
og Hnífsdælingur – rétt eins
höfundur vísubrota.
Þú veist að tímans köldu fjötra enginn
flýr,
enginn frá hans löngu glímu aftur
snýr.
Því skaltu fanga þessa stund,
því fegurðin í henni býr.
(B.V.S.)
Gunna frænka hefur verið
partur af mínu lífi alla tíð, alveg
frá því að hún var viðstödd, í
stað pabba, þegar ég fæddist á
Landspítalanum, en hann var
hjá systkinunum á Ísafirði. Og í
draumheimi tímans yrði Gunna
frænka alltaf hluti af fegurstu
stundum lífs míns. Tengingin við
hana virtist líka ekki bara óháð
tíma, heldur líka óháð stað. Því
þó að Gunna frænka byggi í
Reykjavík og við á Ísafirði, og
ég seinna erlendis, þá var hún
Guðrún Kristín
Skúladóttir
✝ Guðrún KristínSkúladóttir
fæddist 3. apríl
1940. Hún lést 23.
janúar 2018.
Guðrún Kristín
var jarðsungin 9.
febrúar 2018.
alltaf með okkur,
hluti af tilverunni,
og setningarendir-
inn „… eins og
pabbi þinn og
Gunna frænka“ var
hluti af daglegu
amstri.
Gunna frænka
var eins og glæsi-
legustu leikkonur
Hollywood þegar
þær birtast á rauða
dreglinum. Alltaf svo stórglæsi-
leg, með varalit og skart, og
hvíta púðluhundinn Lubba ekki
langt undan (á meðan hann lifði).
„Lovjú“ var líka partur af fram-
andi töfraheiminum sem fylgdi
Gunnu frænku, og var hún dug-
leg að ylja manni með þeim
hlýju orðum, og minna mann á
hvað maður væri mikið uppá-
halds.
Toppurinn við það að eiga af-
mæli var að fá hringinguna frá
Gunnu frænku, sem stóð alltaf
sína plikt alveg óháð því hvar í
heiminum ég var stödd þá
stundina, hvort sem það var á
Íslandi, í Danmörku, í Finnlandi
eða nú síðast í Noregi. Og spurð-
ist hróður hennar að sjálfsögðu
út alls staðar þar sem ég bjó. Því
afmælishringingin frá Gunnu
frænku var alveg einstök. Gunna
frænka sá alltaf til þess að ég
fengi sunginn íslenskan afmæl-
issöng og hljómaði „Hún á af-
mæli í dag, hún á afmæli í dag,
hún á afmæli hún …“ um leið og
ég tók upp tólið.
Ég er full þakklætis fyrir þá
ómældu væntumþykju sem
Gunna frænka lét óspart skína
yfir mig og ég kveð yndislega
frænku mína með miklum sökn-
uði. Ég sendi frændfólkinu mínu
öllu, og þá sérstaklega Skúla,
Guðmundi, Helgu, Bryndísi,
Lilju, barnabörnum og barna-
barnabörnum innilegar samúð-
arkveðjur.
Hafdís Sunna
Hermannsdóttir.
Mig langar til að skrifa nokk-
ur minningarorð um Gunnu fyrir
hönd herbergisfélaganna á her-
bergi nr. 7 í húsmæðraskólanum
Ósk á Ísafirði veturinn 1959-
1960.
Þær Erla og Steinunn eru er-
lendis og gátu ekki verið við-
staddar útför hennar. Við Gunna
þekktumst, vorum báðar Hnífs-
dælingar og höfðum gengið í
barnaskólann þar og verið í hon-
um þegar hann fauk árið 1953.
Sem betur fer dó enginn en
nokkrir slösuðust, þar á meðal
Gunna, sem skarst illa. Í hús-
mæðraskólanum vorum við sett-
ar á herbergi með tveimur stúlk-
um frá Seltjarnarnesi og
Kópavogi. Hópurinn sem var
þennan vetur hefur haldið ótrú-
lega vel saman. Stelpurnar úr
Reykjavík settu í gang sauma-
klúbb fljótlega eftir skólann og
er hann ennþá í gangi. Við sem
búum á Akranesi, Reykjanesbæ,
Garðabæ og Mosfellsbæ fengum
að fljóta með og klúbburinn ver-
ið í heimahúsum allar götur síð-
an, þótt handavinnan sé farin að
dala. Það er ekkert mjög langt
síðan ég kom í klúbb til Gunnu á
hinu glæsilega heimili hennar.
Þar prýddu fagrir munir og hin
flotta handavinna hennar heim-
ilið. Og ekki voru veitingarnar
síðri. Við skólasysturnar höfum
líka hist á stórum skólaafmælum
og þá farið eitthvað út á land og
einu sinni til útlanda.
Gunna var mjög fríð kona og
glæsileg í klæðaburði. Við skóla-
systurnar sendum ástvinum
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur vegna hins skyndilega fráfalls
hennar og þökkum samfylgdina.
Minning hennar lifir.
Jóna Kristrún
Sigurðardóttir.