Morgunblaðið - 15.02.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2018
✝ Emil Þórð-arson skip-
stjóri fæddist 15.
nóvember 1926 að
Staðarhóli í Höfn-
um á Reykjanesi.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjanesbæ
26. janúar 2018.
Foreldrar Emils
voru Þórður Guð-
mundsson, f. 30.
mars 1900, d. 6.
september 1991, og kona hans,
Guðrún Hólmfríður Magn-
úsdóttir, f. 9. nóvember 1905, d.
21. nóvember 1989.
Systkini: Magnús, f. 9. sept-
ember 1925, d. 11. maí 2010.
Auður, f. 8. desember 1928, d.
12. apríl 2017. Guðmundur
Kristinn, f. 31. mars 1942.
2013. b) Thor Guðni Arason
Kjærbo, f. 21. ágúst 2016.
Emil útskrifaðist úr Stýri-
mannaskóla Reykjavíkur 1951
með fiskimannapróf, er gaf rétt-
indi til að stjórna öllum stærð-
um fiskiskipa, þar með töldum
togurum.
Eftir útskrift tók hann við
skipstjórn á Fák frá Hafnar-
firði.
Arnarnes, fyrsta stálskip er
smíðað var á Íslandi, fór í sína
fyrstu sjóferð 31. janúar 1963,
skipstjóri var Emil Þórðarson.
Hann stýrði Reykjanesi frá
Hafnarfirði þar til hann lét
formlega af störfum.
Í félagi við Magnús bróður
sinn átti hann og gerði út smá-
bátinn Eyrarröst KE-25.
Emil bjó fyrstu æviárin í
Höfnum á Reykjanesi, frá árinu
1948 í Keflavík síðar Reykja-
nesbæ.
Útför Emils fer fram frá
Keflavíkurkirkju, Reykjanesbæ,
í dag, 15. febrúar 2018, klukkan
11.
Barnsmóðir:
Gréta Vilborg
Böðvarsdóttir, f. 7.
nóvember 1935, d.
23. október 2009.
Dóttir þeirra: Gerð-
ur Guðmundsdóttir
hjúkrunarfræðing-
ur, f. 15. febrúar
1955. Börn Gerðar
og Guðna Björns
Kjærbo, f. 3. júlí
1952, slitu samvist-
um, eru 1) Þorbjörn Emil
Kjærbo, f. 5. mars 1979, jóga-
kennari og nuddari. 2) Tinna
Eir Kjærbo, f. 8. ágúst 1985,
leikskólakennari. Unnusti henn-
ar er Ari Hálfdán Aðalgeirsson,
f. 13. maí 1988, háskólanemi.
Börn þeirra a) Aðalgeir Emil
Arason Kjærbo, f. 19. ágúst
Nú er kallið komið. Ég veit
að þú þráðir það mikið, sér-
staklega eftir að Auður systir
okkar féll frá í apríl 2017. Auð-
ur og Emil bjuggu saman í hús-
inu Höfn, Sólvallagötu 36 í
Keflavík, hvort á sinni hæðinni,
en síðustu árin á hjúkrunar-
heimilinu á Nesvöllum.
Emil fór snemma til sjós í
Höfnum á Reykjanesi þar sem
hann fæddist. Þaðan lá leiðin í
Stýrimannaskólann í Reykja-
vík. Eftir það var hann að
mestu leyti skipstjóri á ýmsum
bátum í Hafnarfirði, m.a.
Fagrakletti, Fák, Arnarnesi og
síðast Reykjanesi.
Emil gekk sérlega vel á vetr-
arvertíð og eitt sinn var hann
annar hæsti á Fák yfir landið.
Eftir að hann hætti á sjó var
hann verkstjóri í fiskverkun.
Seinna keyptu þeir bræður,
Magnús og Emil, smábát sem
þeir nefndu Eyrarröst. Magnús
hætti seinna með honum en
Emil hélt áfram í smábátaút-
gerðinni og eignaðist marga
góða vini sem gerðu út á smá-
bátum, m.a. Sigvalda og Gísla,
en Gísli fórst með Hallgrími S1
við Noregsstrendur. Gísli
reyndist Auði og Emil vel og
kom oft í heimsókn á Sólvalla-
götuna færandi hendi með fisk í
soðið eftir að Emil hætti að
geta stundað sjó.
Ein er sú ferð mér mjög
minnisstæð sem við Bjössi, son-
ur Magga, fórum með Emil á
Fák til Aberdeen í Skotlandi,
þar sem Emil var skipstjóri.
Veður var mjög slæmt á Fær-
eyjabanka og um svipað leyti
fórst Helgi frá Hornafirði árið
1961.
Það var fárviðri á þessum
slóðum og var það eins og að
sigla niður í djúpan dal og upp
á himinhátt fjall. Þrátt fyrir
slæmt veður gekk siglingin að
Pentlinum afburða vel.
Emil var oftar en ekki fyrst-
ur til að rétta fólki hjálparhönd
ef eitthvað bjátaði á.
Ég vil þakka Emil að lokum
fyrir allt gott sem hann sýndi
mér og fjölskyldu minni.
Þinn bróðir,
Guðmundur
Kristinn.
Í dag kveðjum við Emil
Þórðarson, skipstjóra, föður,
afa og langafa, er nú hefur lagt
í sína hinstu för.
Emil fæddist í Höfnum á
Reykjanesi, þar dvaldi hann
fyrstu æviárin mótaður af stór-
brotinni og fagurri náttúru.
Emil varð snemma heillaður af
hafinu og 13 ára gamall var
hann byrjaður í dagróðrum
með manni er klæddist skinn-
buxum.
Á þessum árum var algengt
að ungir drengir hæfu snemma
sjóróðra og drægju björg í bú.
Leið hans lá í Stýrimannaskóla
Reykjavíkur, námið gekk vel
enda var Emil námsmaður góð-
ur, þaðan útskrifast hann árið
1951 með fiskimannapróf.
Fiskimannaprófið veitti honum
skipstjórnarréttindi á öllum
stærðum fiskiskipa, frá smábát-
um til og með togurum. Eftir
útskriftina tók Emil við Fák frá
Hafnarfirði sem Einarsbræður
áttu og ráku. Hinn 11. desem-
ber 1962 hljóp af stokkunum
hjá Stálsmiðjunni fyrsta alís-
lenska fiskiskipið sem var smíð-
að úr stáli, að norskri fyrir-
mynd. Þetta þótti merkur
áfangi í íslenskum skipasmíð-
um. Skipinu var gefið nafnið
Arnarnes, eigandi þess og út-
gerðaraðili var Íshús Hafnar-
fjarðar. Arnarnes fór í sína
fyrstu veiðiferð 31. janúar 1963.
Skipstjóri á Arnarnesi var Emil
Þórðarson, þá nýorðinn 36 ára
gamall.
Reykjanes, einnig í eigu Ís-
húss Hafnarfjarðar, var næsta
skip er Emil stýrði farsællega
og var hann með það þar til að
hann lét formlega af störfum.
Emil gat þó ekki slitið sig frá
sjónum og í félagi við Magnús
bróður sinn gerðu þeir út smá-
bátinn Eyrarröst KE-25. Á
mínu heimili var alltaf til fisk-
ur, vel verkaður, beint ofan í
pottinn.
Emil var ávallt í góðu sam-
bandi við systkini sín, sérstak-
lega Magnús bróður sinn. Á
milli þeirra var aðeins eitt ár
og þóttu þeir mjög líkir. Góð
vinátta var einnig milli Emils
og Þórðar Helgasonar, uppeld-
isbróður hans, og hans fjöl-
skyldu.
Eftir að Auður systir hans
varð ekkja og foreldrar þeirra
látnir hófst farsælt sambýli
Emils og Auðar í húsinu Höfn á
Sólvallagötu 36 Reykjanesbæ.
Héldu þeirra samvistir áfram
eftir að þau fluttust saman á
Hrafnistu DAS. Þau bjuggu
síðustu árin beint á móti hvort
öðru í Selvík á Nesvöllum,
Njarðarvöllum 2.
Emil starfaði alla tíð á sjó,
fjarri heimili sínu. Þó að hann
hafi ekki fengið tækifæri til að
fylgja Gerði dóttur sinni eftir
meðan hún var ung og að fyrstu
10 árin hafi hann fylgst með úr
fjarlægð meðan hún óx úr
grasi, þá varð samband þeirra
ástríkt og gott. Þetta bætti
hann sér upp með að fylgjast
vel með barnabörnunum sínum,
Þorbirni Emil og Tinnu Eiri.
Hann fylgdist með skóla-
göngu, íþróttaiðkun og framtíð-
aráformum þeirra. Afi Emil
kenndi Þorbirni Emil að tálga
sex ára gömlum og gaf honum
lítinn vasahníf. Þetta var þeirra
leyndarmál sem mamma Gerð-
ur mátti alls ekki vita um.
Andlit Emils lýstist upp þeg-
ar hann hitti litlu langafadreng-
ina sína, Aðalgeir Emil og Thor
Guðna og þá var glatt á hjalla.
Emil var hæglátur maður,
ekki orðmargur, bar tifinningar
sínar ógjarnan á torg en lét
verkin tala.
Allar góðar minningar eru
vel varðveittar í hjörtum okkar.
Hvíl í friði.
Gerður og Þorbjörn Emil.
Elsku Emil afi og langafi. Nú
skilur leiðir. Við höfum verið
lánsöm að eiga þig að svona
lengi og það er dýrmætt að vita
til þess að synir okkar hafi
fengið að kynnast þér. Aðalgeir
Emil á það sameiginlegt með
þér að vera nákvæmur og at-
hugull – það fylgir kannski
nafninu?
Það var oft á honum að
heyra að hann áttaði sig á að
þú værir kominn af léttasta
skeiði, en kynnin við þig hafa
gefið honum eitthvað sem eng-
inn annar getur gefið honum.
Hann hefur gjarnan orð á að
hjartað þitt muni halda áfram
að slá með hjörtunum okkar.
Þér þótti líka ákaflega vænt um
að kynnast honum og síðar
Thor Guðna, eins og vel mátti
sjá þegar þeir komu í heimsókn
til þín.
Sjálf höfum við notið stuðn-
ings þíns gegnum árin og fund-
ið fyrir þeim kærleika og virð-
ingu sem þú áttir nóg af. Við
munum það alltaf hvernig þú
tókst Ara fagnandi þegar hann
kom inn í fjölskylduna og gerð-
ir honum alla tíð ljóst að hann
væri velkominn.
Þú varst auðvitað sjómaður í
húð og hár. Þó að þú hafir látið
af eiginlegri sjómennsku fyrir
þónokkru átti hafið áfram hug
þinn allan og iðulega varstu
rétt ófarinn niður á höfn eða
nýkominn þaðan þegar við
komum til þín. Þú gafst okkur
skemmtilega innsýn í þann
hugarheim, ýmist gegnum frá-
sagnir eða myndir og muni sem
þú lætur eftir þig, eða hrein-
lega bara með nærveru þinni.
Við minnumst þín með þakk-
læti og hlýju um ókomna tíð
sem ástríks afa, fallegs manns
með fágaða framkomu.
Ástar þakkir fyrir samfylgd-
ina, hvíldu í friði. Við elskum
þig!
Tinna Eir, Ari Hálfdán,
Aðalgeir Emil og Thor
Guðni.
Í dag kveðjum við Emil
Þórðarson sem nú hefur lagt af
stað í sína hinstu siglingu á ei-
lífðarmiðin.
Emil sem hét fullu nafni
Guðmundur Emil, en var alltaf
kallaður Emil eða Emmi, fædd-
ist árið 1926 í Höfnum á
Reykjanesi, sonur hjónanna
Guðrúnar Magnúsdóttur og
Þórðar Guðmundssonar og var
næstelstur í hópi fjögurra
systkina.
Fjölskyldan bjó við þröngan
kost í Höfnum en árið 1948
byggðu foreldrar þeirra ásamt
Auði, sem þá hafði staðfest ráð
sitt með Halldóri Jóhannssyni,
hús við Sólvallagötu 36 í Kefla-
vík. Emmi bjó alla sína tíð í for-
eldrahúsum. Hann stundaði sjó-
mennsku nánast allt sitt líf eftir
að hann fór að vinna fyrir sér,
fyrst á fiskibátum gerðum út
frá Hafnarfirði, lengst af sem
skipstjóri en seinna meir eign-
aðist hann trillu sem hann gerði
út sjálfur frá Keflavík allt þar
til hann hætti sjómennsku.
Ég kynntist Emma þegar ég
fór að gera hosur mínar grænar
fyrir heimasætunni á efri hæð-
inni á Sólvallagötunni. Við
Emmi náðum alltaf vel saman
og mynduðust góð tengsl. Ég á
góðar minningar frá ferðum
okkar um Ósabotnana á vorin
þegar við gengum m.a. út í Ein-
búa í leit að svartbakseggjum.
Þá hafði ég það fasta verkefni
að sjá um kaup á kartöfluút-
sæði fyrir Emma, en hann hafði
komið sér upp matjurtagarði í
Höfnunum þar sem hann setti
niður kartöflur og ræktaði róf-
ur.
Emmi sótti sjóinn grimmt,
það þurfti afar slæmt veður til
að hann færi ekki í róður. Eitt
sinn fjárfesti hann í Loran C-
staðsetningartæki sem við sett-
um í bátinn til að auðvelda hon-
um að finna lóðabelgina og ekki
síst til að auka öryggi hans á
siglingunni. Eini ókosturinn við
þessa tæknivæðingu var sá að
þá fór hann að róa í verri veðr-
um. En Emmi var sannkölluð
sjóhetja, óttaðist ekki válynd
veður, vissi sín takmörk.
Hann var ekki þurftafrekur,
lét eftir sér aðeins það allra
nauðsynlegasta.
Emmi kom oft í heimsókn til
okkar í Logafoldina enda var
hann alltaf eins og einn af fjöl-
skyldunni. Eftir að foreldrar
hans létust kom hann alltaf til
okkar á aðfangadagskvöld og á
nýársdag svo og á páskum. Það
var fastur liður.
Eftir að Halldór, eiginmaður
Auðar og foreldrar Auðar og
Emma létust, voru þau orðin
tvö eftir í húsinu, hún á efri
hæðinni en Emmi á neðri hæð.
Þau héldu þeirri búsetu allt
fram að því að þau fluttu á
Nesvelli þegar heilsan var farin
að gefa sig. Nesvellir voru þá
nýtt og glæsilegt hjúkrunar-
heimili sem rekið er af DAS og
fengu þau sína íbúðina hvort
sem lágu hvor á móti annarri.
Þarna bjuggu þau saman allt
þar til Auður féll frá á síðasta
ári.
Eftir fráfall Auðar hrakaði
Emma nokkuð. Guðrún (Gunna)
frænka Emma kynntist mjög
vel frábæru starfsfólki Nesvalla
þar sem hún kom reglulega til
Emma og Auðar, móður sinnar,
og vill koma á framfæri kæru
þakklæti til þeirra allra fyrir
alla hjálpina, hlýjuna og alúðina
sem þau sýndu þeim systkinum.
Emmi var orðinn mjög
þreyttur undir lokin eftir anna-
saman ævidag og þráði að fá að
leysa landfestar til að geta haf-
ið hinstu siglinguna.
Fjölskyldan í Logafoldinni
geymir minningar um góðan og
traustan mann.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Margs er að minnast frá
bernskudögum.
Emil frændi er að koma í
heimsókn. Okkur krökkunum
finnst hann skemmtilegri en
aðrir gestir af því að hann
nennir alltaf að leika við okkur.
Við bíðum með eftirvæntingu;
ætli hann sé nokkuð búinn að
gleyma að standa á höndum?
Varla. – Svo er hann allt í einu
kominn. Brosandi, hlýtt glettn-
isblik í augunum, alveg eins og
vanalega.
Nú er Emil farinn, horfinn
inn í sólarlagið þar sem blómin
sofa og kyrrðin býður góða
nótt. – Farðu vel frændi. Þökk
fyrir allt.
Þórdís Guðjónsdóttir.
Emil
Þórðarson ✝ Kári Kort Jóns-son
bifvélavirkja-
meistari fæddist í
Haganesi, Fljótum,
6. ágúst 1949. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
10. febrúar 2018.
Foreldrar Kára
voru Jón Kort
Ólafsson, f. 15.
ágúst 1921, d. 26.
nóvember 2000, búfræðingur og
bóndi í Haganesi, og Guðlaug
Márusdóttir, f. 5. nóvember
1926, húsmóðir í Haganesi.
Börn Jóns og Guðlaugar eru: 1)
Jónína Elísabet, f. 30.6. 1946,
maki Þórir Hermannsson og
eiga þau þrjú börn. 2) Stefanía,
f. 29.7. 1947, maki Snorri
Evertsson og eiga þau þrjú
börn. 3) Kári, f. 6.8. 1949, 4)
Björk, f. 15.8. 1951, maki Jón
Sigurbjörnsson og eiga þau
fjögur börn. 5) Gyða, f. 6.12.
1955, maki Pétur Stefánsson og
eiga þau þrjú börn. 6) Erla
Sjöfn, f. 9.10. 1962, og Baldvin
Einar, eiga þau þrjú börn. Þau
slitu samvistum 2017. Fóst-
ursystkini eru Elsa H. Jónsdótt-
ir, f. 9.10. 1944, maki Björn Ein-
arsson og eiga þau fjögur börn.
Ari Már Þorkelsson, f. 16.1.
1948, unnusta Ólöf Pálsdóttir og
á hann tvö börn. Ómar Ólafsson,
f. 24.5. 1951, d. 4. ágúst 2002,
maki Rannveig Pétursdóttir og
eiga þau tvo syni.
Fyrri kona Kára var Sigur-
laug Viborg, f. 5. apríl 1949. Þau
slitu samvistum árið 1985. Börn
þeirra eru: 1) Eva Sigurbjörg
Káradóttir, f. 8. maí 1966. Eig-
inmaður hennar er Páll Marvin
Jónsson. Börn þeirra eru Jón
Marvin, f. 28. sept. 1992, og Val-
ur Marvin, f. 15. maí 1996. 2)
Valur Páll Viborg, f. 7. janúar
1969. Sambýliskona hans er
Guðrún Inga Guð-
mundsdóttir. Börn
Vals með fyrri eig-
inkonu, Ósk Guð-
mundsdóttur, eru
Daníel Bjarki og
Birgitta Ósk, f. 1.
febrúar 2006. 3)
Sigvaldi Jón Kára-
son, f. 20. júní 1973,
móðir hans er Ólöf
Elva Sigvaldadótt-
ir. Eiginkona hans
er Margrét Ólafsdóttir, börn
þeirra eru Tindur, f. 30. maí
2003, Elísa, f. 3. janúar 2006,
Ylfa, f. 7. maí 2010, og Ernir, f.
23. október 2013. Seinni kona
Kára var Kristín Alfreðsdóttir,
f. 6. mars 1959. Þau giftu sig 26.
mars 1988. Börn þeirra eru 4)
Jórunn, f. 16. febrúar 1989. 5)
Alfreð Kort, f. 6. janúar 1993.
Fyrir átti Kristín Guðjón Al-
bertsson, f. 15. mars 1981. Dótt-
ir hans er Una Lea, f. 8. des.
2004. Kristín og Kári bjuggu
lengst af í Grafarvogi, þau slitu
samvistum 2012.
Kári kvæntist fyrri eiginkonu
sinni Sigurlaugu árið 1967 og
hófu þau sinn búskap á Sauð-
árkróki þar sem hann lærði bif-
vélavirkjun á bílaverkstæði Áka
þar sem hann starfaði þangað til
þau fluttu til Reykjavíkur árið
1972.
Árið 1973 stofnaði hann sitt
eigið fyrirtæki og var hann
sjálfstæður atvinnurekandi nán-
ast upp frá því. Síðustu starfs-
árin starfaði hann m.a. við fast-
eigna- og bílasölu. Kári var ötull
í félagsstarfi og var m.a. virkur
félagi í JC-hreyfingunni og var
um tíma í hverfisráði Sjálfstæð-
isflokksins í Breiðholti. Hann
var einnig í Skagfirsku söng-
sveitinni.
Útför Kára fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 15. febrúar
2018, klukkan 15.
Pabbi var 16 ára þegar ég fædd-
ist. Maður getur ómögulega sett
sig í þau spor að verða foreldri og
bara barn sjálfur. Aðrir tímar
vissulega en samt sem áður. Þegar
ég hugsa til baka þá fannst mér
pabbi ekki vera neitt sérstaklega
ungur en hann var alltaf töffari og
var mjög umhugað um útlitið og ef
það kom eitt aukakíló var það snar-
lega tekið af.
Pabbi var líka geðgóður með
eindæmum, alltaf í góðu skapi, al-
veg sama hvað gekk á, ég man
aldrei eftir að hann hafi skammast
eða æst sig við okkur systkinin.
Einu sinni sá ég að hann var
svekktur út í mig en það var í minni
fyrstu utanlandsför, þá vorum við
nýkomin á hótelið á Kanarí og ég
hélt á fríhafnarpokanum og skellti
honum harkalega á stéttina og
koníaksflaskan brotnaði.
Hann var mikil félagsvera, elsk-
aði að halda veislur og á ég margar
góðar minningar um mannfögnuði
heima og þótt það væri vín var það
aldrei að sjá á honum.
Hann var mikill skíðamaður og
er mér minnisstætt þegar við vor-
um einu sinni í lyfturöðinni í Blá-
fjöllum, ég hef verið svona 15 ára
og ég var spurð hvort þetta væri
kærastinn minn og bent á pabba.
Ég sá engan húmor við þetta öfugt
við hann.
Nú er komið að leiðarlokum hjá
honum, síðustu ár voru erfið og erf-
itt fyrir okkur systkinin að horfa
upp á pabba sem fanga í eigin lík-
ama en nú er hann frjáls. Pabbi var
langt frá því að vera fullkominn en
ég ætla að taka allar góðu minning-
arnar, en þær eru margar, og
geyma þær.
Eva S. Káradóttir.
Kári Kort, félagi okkar í
Menningarfélaginu til um 50 ára.
Liðléttingurinn okkar sem kom
norðan út Fljótum á árunum upp
úr 1970.
Hann heillaði okkur öll, konur
og karla, með glaðværð sinni og úr-
ræðalausnum. Fjallgöngur og
skíðamennska Fljótadrengsins lék
í höndum hans og fótum; hvort sem
það var á Fimmvörðuhálsi eða í
skíðabrekkum Madonna eða Selva
á Ítalíu – hann næstum bar okkur
upp og tvistaði niður brekkurnar
sem aldrei fyrr. Þá var oft gaman
og hlegið dátt: „Við erum allir dán-
ir bræðurnir nema við tveir – og
mamma er elst“ sögðu þeir í Fljót-
unum.
„Allt múgligt maðurinn“, redd-
arinn, hann Kári. Þyrfti maður að
laga mótorhjól, bíl eða standa í
húsbyggingum með öllum þeim úr-
lausnum um útvegun tækja, tóla og
finna mann og annan til hinna
ýmsu verka – maður hringdi í Kára
– og málið var leyst.
Svo var það lífskúnstnerinn
Kári.
Við í Menningarfélaginu vildum
oft láta reyna á þennan Norðan-
Fljóta-mann, hvort hann væri með
á nótunum varðandi ýmis úrlausn-
armál okkar: Ekki málið – hann
hafði skoðað það, gengið í málið
eða hitt viðkomandi, og allt í höfn.
Rómarferðin okkar með Jóni Bö
og Magga. Kom ekki með – en þeg-
ar við komum upp að gististaðnum
í nunnuklaustrinu í Róm og litum
yfir húsráðendur þar í móttöku-
nefndinni, heilaga sem og hús-
karla, sagði ég við Loft: „Skrambi
er þessi í miðjunni líkur Kára.“
Kári var mættur!
Hestaferðirnar, sleppitúrarnir
og réttarferðirnar. Það voru okkar
síðustu ánægjuár ferða okkar
Kára; hann var hrókur alls fagn-
aðar, reddaði öllu stóru sem smáu
og kokkaði svo góðan mat ofan í
mannskapinn.
Kári var engum líkur – en þó –
Sölvi Helgason, minn uppáhalds
lífskúnstner, var þar ekki fjarri.
Kári hafði þann eiginleika að
geta talað sig í næsta álit og vera
þannig oft sammála góðum mál-
stað.
Lifi minning góðs vinar – og
ættingjum öllum óska ég hins
besta.
Pétur Kristinsson.
Kári Kort Jónsson