Morgunblaðið - 15.02.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2018
Með Jónu Helga-
dóttur er genginn
síðasti ættarhöfð-
ingi Mjallargötu-
púkanna.
Jóna föðursystir mín lifði af
yfirvegun og hlýju. Hún og
Hreiðar töldu það ekki eftir sér
að taka að sér lítið stelpuskott í
nokkrar nætur, þegar foreldr-
arnir þurftu að bregða sér frá.
Síðan þá vorum við Jóna frænka
alltaf sérstakar vinkonur. Jóna
stjanaði við frænkuna og Hreið-
ar saumaði dúkkuföt, eftir pönt-
un, á saumaverkstæðinu í
Barmahlíðinni. Það var ekki asi
á henni Jónu en hún gekk í verk-
in og taldi ekkert eftir sér. Það
fór ekki á milli mála hvað það
var kært á milli þeirra systkina,
Jóna Helgadóttir
✝ Jóna Helga-dóttir fæddist
9. júlí 1924. Hún
lést 29. janúar
2018.
Útför Jónu fór
fram 12. febrúar
2018.
hennar og pabba.
Oft sagði pabbi við
mig „ég heyrði í
systur“ og bar mér
svo fréttir af
frænku. Eins
spurði Jóna alltaf
frétta af bróður. Nú
síðustu árin naut
Jóna samvista við
Gunnar vin sinn og
það gladdi mig að
sjá lífsneistann
leiftra úr augunum hennar, á tí-
ræðisaldri.
Elsku frænka, hvíldu í friði.
Takk fyrir allt og allt.
Sigríður Ragna
Sverrisdóttir.
Mæt félagskona í starfi Slysa-
varnadeildar kvenna í Reykjavík
er látin á 94. aldursári.
Jóna kom ung til sjálfboða-
starfa í deildinni og var virkur
félagi til síðustu stundar. Á mót-
um lífs og dauða koma upp
margvíslegar minningar af
kynnum við þá sem við mætum á
leið okkar. Sum eru stutt og
gleymast fljótt, önnur eru lengri
og leiða til góðra kynna og vin-
áttu.
Hún átti margar góðar vin-
konur innan deildarinnar, sem
höfðu unnið saman í mörg ár.
Jóna var mikil og góð slysa-
varnakona og voru þau mál
henni mjög hugleikin. Eins og
gengur í slíku félagi eru marg-
vísleg störf sem þarf að vinna,
s.s stjórnunarstörf, baka pönns-
ur, búa til tertur, safna fyrir
hlutaveltu og ótal önnur störf
sem væri allt of langt upp að
telja . Hún gaf mikið af sér til
þeirra mála, var óeigingjörn á
tíma sinn og krafta og var gott
að leita til hennar. Margar góðar
minningar koma fram í hugann,
skemmtilegar konuferðir innan-
lands og utan, skemmtifundir og
aðrar uppákomur og tók hún
þátt í flestu ef hún gat komið því
við.
Margir Reykvíkingar munu
sakna þessarar ljúfu konu sem
tók alltaf brosandi á móti gest-
um í kaffi á sjómannadaginn,
bauð þá velkomna á sinn hljóð-
láta og vingjarnlega hátt.
Jóna var kjörin heiðursfélagi
Slysavarnadeildarinnar fyrir
mörgum árum og var hún vel að
þeim að þeim heiðri komin.
Slysavarnakonur í Reykjavík
þakka henni góð störf og sam-
fylgdina.
Fyrir hönd Slysavarnadeild-
arinnar í Reykjavík,
Birna Björnsdóttir,
fyrrverandi formaður.
Elsku Jóna mín hefur kvatt
og haldið heim til föðurins. Í
ljúfsárum söknuði rifja ég upp
ótal minningar sem ég á um tíma
okkar saman hjá Slysavarna-
deild kvenna í Reykjavík, en þar
var Jóna heiðursfélagi. Hún var
stórglæsileg, hljóðlát, réttsýn og
ákveðin kona og mér góð fyr-
irmynd. Alla jafna bar ekki mik-
ið á Jónu en hún hikaði ekki við
að stíga fram þegar hagsmunir
deildarinnar voru annar vegar.
Stóra stund upplifðum við saman
í stjórn þegar Slysavarnadeildin
keypti sitt fyrsta húsnæði. Við
undirrituðum kaupsamning á 63
ára afmæli deildarinnar 28. apríl
1993. Merk stund sem olli
straumhvörfum í þessu mikil-
væga starfi. Það hafði mikil áhrif
á mig hvernig Jóna, sem þá var
gjaldkeri, og þær sem með okk-
ur voru í stjórn unnu þetta stóra
verkefni. Fyrir unga konuna var
það lærdómur sem hefur nýst
vel. Hvort sem það var í stjórn
eða utan var alltaf gott að vinna
með Jónu og bý ég að góðum
minningum.
Ég man eitt sinn þegar ákveð-
ið var að hafa tískusýningu á
fundi. Þá var sjálfsagt að fá Jónu
til að vera sýningarstúlka þó að
hún væri þar um sjötugt, enda
bar hún af helmingi yngri fé-
lagskonum í reisn og fáguðu
göngulagi.
Árið 2006 var ég kjörin for-
maður Slysavarnadeildarinnar, á
erfiðum tíma í starfinu. Þá var
gott að eiga „gömlurnar“ að, en
það kölluðum við elstu heiðurs-
félagana okkar. Ég gat alltaf
leitað til þeirra og var Jóna ætíð
jákvæð og hvetjandi. Jónu var
annt um hag deildarinnar og
vildi veg hennar sem mestan.
Stuðning átti ég vísan öll þau ár
sem ég var formaður.
Komin undir nírætt taldi Jóna
sig ekki gera gagn lengur í und-
irbúningi Sjómannadagsins og
ætlaði ekki að mæta. Eftir sam-
tal urðum við ásáttar um að hún
kæmi samt sem áður, ásamt
fleirum í sömu sporum, sem ráð-
gjafi fyrir okkur hinar. Þær
komu og þáðu sérríglas og hrós-
uðu okkur fyrir verkin. Þessi
hefð hélst næstu árin og við und-
irbúning Sjómannadags hlökk-
uðum við alltaf til að „gömlurn-
ar“ kæmu í ráðgjöfina.
Jóna gekk í gegnum erfiðan
tíma er Hreiðar eiginmaður
hennar veiktist og lést síðan árið
2009. Ég minnist þess hve sárt
mér fannst að sjá þessa glæsi-
legu konu svo beygða. En Jóna
rétti úr sér og við nutum sam-
veru áfram á vettvangi Slysa-
varnadeildarinnar. Hreiðar og
börnin þeirra þekkti ég lítið en
varð oft vör við stuðning þeirra
við starf deildarinnar, bæði beint
og óbeint. Á níræðisafmælinu
tók Jóna á móti okkur í glæsi-
legri afmælisveislu sem hún hélt
á heimili sonar síns. Glæsileg að
vanda og góður gestgjafi.
Er ég horfi til baka yfir ára-
tugina sem ég vann í Slysa-
varnadeildinni með Jónu get ég
ekki annað en þakkað fyrir
hverja stund.
Ég votta börnum hennar og
fjölskyldum þeirra mína innileg-
ustu samúð.
Guð blessi minningu Jónu.
Fríður Birna Stefánsdóttir.
Pabbi minn var
litríkur karakter,
hlýr og fullur af
væntumþykju.
Hann var örlátur og þægilegur
samvistum en samtímis mikill
skapmaður sem lagði fáar en
ákveðnar línur.
Í æsku fannst mér alveg
magnað hve upptekinn hann gat
verið. Ef hann var ekki í vinnu
við að leggja rafmagn allan dag-
inn var hann að æfa badminton
eða að þjálfa sundliðið eða
handboltalið Vestra. Ef hann
fannst ekki á þessum stöðum þá
var hann líklega að spila brids
við félagana, ef ekki biljarð. En
svona var hann, óþreytandi við
hvaðeina sem honum þótti
áhugavert og eftir að hann
kynntist golfi þá átti það hug
hans allan.
Metnaður og keppnisskap
pabba var þannig að hann æfði
og æfði og sló ekki slöku við
fyrr en hann var orðinn góður í
því sem hann tók sér fyrir
hendur.
Frá því hann hætti í Sjóvá
var hann sendiherra hinna
ýmsu fyrirtækja sem við bræð-
ur höfum rekið í gegnum árin
og alltaf með sína skrifstofu.
Hann sá undantekningarlítið
um að kaffið væri klárt klukkan
átta, keypti viðbit með kaffinu
og manaði okkur í níu holur í
hádeginu. Ef ekki var veður til
golfiðkunar þá til að taka nokk-
ur partí niðri á billa hjá Fúsa.
Þannig hefur þetta gengið í
rúm 20 ár og viðbrigðin því
mikil hjá okkur.
Aðdragandinn var samt tölu-
verður því Alzheimer fór að
skemma fyrir honum golfið fyr-
ir nokkrum árum og eftir að
hann missti bílprófið í mars sl.
þá nennti hann þessu ekki leng-
ur og nú er hann farinn saddur
lífdaga, þolinmæði var svo sem
aldrei hans sterkasta hlið.
Eigin viðkvæmni og harður
lífsskóli gerði pabba einstaklega
næman og læsan á tilfinningar
annarra og því var gott að leita
til hans með vandamál og þess
naut ég oft á yngri árum. Þessir
sömu eiginleikar gerðu hann
Eyjólfur Níels
Bjarnason
✝ Eyjólfur NíelsBjarnason
fæddist 18. ágúst
1925. Hann lést 3.
febrúar 2018.
Útför Eyjólfs fór
fram 9. febrúar
2018.
líka að afburða
sögu- og sölumanni
sem fjölmargir
dáðu og virtu.
Síðustu tvo mán-
uði var pabbi á
hjúkrunarheimil-
um, fyrst á Akra-
nesi og síðan í
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi. Starfsfólki á
báðum þessum
stöðum viljum við
þakka innilega fyrir frábæra
umönnun og fagmennsku.
Konráð Eyjólfsson.
Elstu minningar okkar um
hann Eyjólf afa eru af miklum
og hlýjum manni sem var
óþrjótandi þegar kom að því að
taka okkur strákana með í allt
sportið sem hann stundaði. Þær
voru ófáar sundferðirnar og
mætti hann daglega alla
morgna sjálfur alveg fram und-
ir það síðasta. Hann var mikill
golfari og var alltaf gaman þeg-
ar afi kom að sækja okkur um
helgar til að fara með okkur að
slá úr fötum.
Afi kom oft og sá um okkur
þegar foreldrarnir fóru í ferðir
og þá voru alltaf veislur og okk-
ur kennt að spila ýmis spil þar
sem hann gaf ekkert eftir og lét
okkur heyra það ef það var
reynt að svindla smá til að
vinna hann. Það var margt sem
við lærðum á þessum spila-
kvöldum sem hefur nýst okkur
öllum vel og ótrúlegt þegar
hugsað er til baka hvað hann afi
var séður.
Það vantaði aldrei stuðning
frá afa, hvað sem við tókum
okkur fyrir hendur, og var hann
alltaf mættur til að taka þátt í
því sem við vorum að gera.
Hann var ekki bara afi okkar
heldur einnig vinur og tók virk-
an þátt í að fela fyrir foreldrum
það sem foreldrar þurfa stund-
um ekki að vita, sérstaklega
þegar afinn átti að vera við
stjórnina.
Hann naut þess að fylgjast
með afkomendunum og sagði
öllum sem hann mætti hversu
ríkur hann væri að eiga alla
þessa afkomendur og það er
þannig sem okkur líður þegar
kemur að honum.
Við erum allir betri menn
fyrir að hafa átt afa að og hans
verður sárt saknað.
Elvar, Rúnar og Steinar,
synir Herdísar og Ægis.
✝ Hulda Gúst-avsdóttir Sæ-
land fæddist í
Reykjavík 24. des-
ember 1926. Hún
lést á Fossheimum
á Selfossi 22. jan-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Gústav
Sigurbjarnason,
birgðavörður og
símamaður í
Reykjavík, f. 28.7. 1901, d.
25.10. 1971, og Klara Ólafía
Benediktsdóttir, verkakona í
Reykjavík, f. 31.7. 1905, d. 25.6.
1934. Systkini Huldu eru: 1)
Hilmar Ó Sigurðsson, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík, f. 26.
nóv. 1924, d. 30. maí 2003,
kvæntur Valgerði Bjarnadóttur
og eiga þau fimm dætur. 2)
Hans Stefán Gústavsson, garð-
yrkjubóndi í Hveragerði, f. 16.
des. 1930, hann á fimm börn. 3)
Hafdís Gústavsdóttir, f. 13.9.
1937, gift Ingvaldi Rögnvalds-
syni og eiga þau fimm börn.
Hinn 12.8. 1944 giftist Hulda
Eiríki Ágústi Sæland, garð-
yrkjubónda, f. 28.4. 1922 í
Hafnarfirði, d. 22. nóv. 2002.
Foreldrar hans voru hjónin
Stígur Sæland, lögregluþjónn í
Hafnarfirði, f. 30.11. 1880, d.
21.4. 1974, og Sigríður Eiríks-
dóttir Sæland, ljósmóðir í
Hafnarfirði, f. 12.8. 1889, d.
Hulda fæddist í Reykjavík og
ólst þar upp þar til hún missti
móður sína sjö ára gömul. Í
þrjú ár fer hún á milli heimila,
þar til hún fer að Hvammi í
Holtum 1937, þar sem Hans
yngri bróðir hennar var í fóstri.
Henni var vel tekið í Hvammi
og átti þar góð ár hjá Odd-
björgu og Önnu, sem fóstruðu
hana sem sína eigin dóttur
fram að sextán ára aldri. Anna
eignaðist son 1942, Kristin
Guðnason, sem Hulda kallaði
alla tíð uppeldisbróður sinn.
Hulda var starfsstúlka hjá
Sveini Björnssyni ríkisstjóra og
Georgíu konu hans á Bessastöð-
um sumarið 1943, þar sem hún
kynntist Eiríki sem var garð-
yrkjumaður á Bessastaðabúinu.
Þau giftust 12.8. 1944 og
settust að í Hafnarfirði, þar
sem Eiríkur sinnti ýmsum
störfum. Á árunum 1945-1946
ráku þau garðyrkjustöðina
Hraunprýði á Nesjavöllum í
Grafningi.
Þann 1. maí 1948 flytjast þau
í Biskupstungur, kaupa spildu
úr jörðinni Stóra-Fljóti og reisa
þar garðyrkjubýli, sem þau
nefndu Sjónarhól en nafninu
var seinna breytt í Espiflöt. Þar
byggðu þau upp myndarlegt
garðyrkjubýli og störfuðu að
garðyrkju til ársins 1998, þegar
þau fluttu á Selfoss.
Hulda vann alla tíð við garð-
yrkjuna.
Útför Huldu fór fram í kyrr-
þey frá Selfosskirkju 2. febrúar
2018.
8.10. 1970.
Börn Eiríks og
Huldu eru: 1) Sig-
ríður Sæland,
íþróttakennari á
Selfossi, f. 27.5.
1944, gift Árna Er-
lingssyni, bygg-
ingameistara og
kennara á Selfossi,
þau eiga tvær dæt-
ur; 2) Gústaf Sæ-
land, garð-
yrkjubóndi á Sólveigarstöðum í
Biskupstungum, f. 7.12. 1945,
kvæntur Elínu Ástu Skúladótt-
ur garðyrkjubónda, þau eiga
fjögur börn; 3) Stígur Sæland,
fyrrum garðyrkjubóndi í Bisk-
upstungum, f. 19.8. 1949, hann
á þrjá syni, sambýliskona hans
er Kristín J. Arndal; 4) Klara
Sæland, húsmóðir í Þjóðólfs-
haga í Rangárþingi ytra, f. 3.4.
1951, gift Haraldi B. Arngríms-
syni, trésmið og fyrrverandi
fangaverði, þau eiga tvo syni;
5) Sveinn Auðunn Sæland,
garðyrkjubóndi á Espiflöt í
Biskupstungum, f. 29.10. 1954,
kvæntur Áslaugu Sveinbjarnar-
dóttur, garðyrkjubónda, og
eiga þau þrjú börn; 6) Eiríkur
Ómar Sæland, garðyrkjumaður
í Reykjavík og fyrrverandi
blómakaupmaður í Vest-
mannaeyjum, f. 11.11. 1958,
hann á tvö börn. Alls eru af-
komendur Huldu og Eiríks 61.
Ég er svo lánsöm að vera ein af
þessum sem áttu heimsins bestu
ömmu.
Ömmu sem var með stórt
hjarta, átti alltaf stund fyrir mig
og gott fang til að kúra í og fá gott
knús.
Mörgum stundum var ég hjá
ömmu og afa í sveitinni og fékk að
vinna hjá þeim nokkur sumur í
garðyrkjustöðinni þeirra á Espi-
flöt og á þessum tíma leigðu þau
tvær garðyrkjustöðvar til viðbótar
í hverfinu.
Eitt af því sem amma kenndi
mér sem barn og ég hef ennþá
gaman af var að ráða krossgátur.
Mikið var maður vel fóðraður hjá
henni ömmu, alltaf nokkrar gerðir
af kökum með kaffinu og svo var
maður sendur á kvöldin út í
Kiddasjoppu að kaupa eitthvert
gotterí fyrir kvöldið – það sem
maður elskaði þessar ferðir því ég
er mikill sælkeri eins og amma
var. Amma var mikil blóma- og
ræktunarkona og fékk maður að
smakka á hinum ýmsu ávöxtum í
garðskálanum hennar, amma var
einnig mikið fyrir handverk og
hannyrðir og held ég að flestir
hennar afkomendur eiga málað
postulín eftir ömmu og gat hún
málað alveg fram undir það síð-
asta, því hún var svo heppin, lán-
söm, að mamma hafði sama áhuga
svo þær máluðu saman.
Þegar amma og afi fluttu á Sel-
foss þá var ég svo heppinn að við
bjuggum í sömu götu svo stutt var
að fara til þeirra í spjall og nutu
börnin mín góðs af þessari nábúð.
Böðvar minn elskaði að fara til
þeirra og seinna þegar afi var dá-
inn voru þau tvö alveg ótrúlega
miklir vinir og eyddu heilu dög-
unum saman. Nú í seinni tíð eftir
að við fluttum út í sveit og fengum
okkur nokkrar kindur þá spurði
amma alltaf um kindurnar og
hafði mjög gaman af að fá fréttir í
sauðburðinum og margar sögur
sagði hún mér af því þegar hún bjó
í Hvammi og hugsaði um kindurn-
ar þar. Amma talaði oft um hvað
halinn á sér væri orðin langur og
meinti þá hvað afkomendurnir
væru orðnir margir og mikið var
hún stolt af halanum sínum þegar
fyrsta langalangömmubarnið
fæddist og stór titill bættist við
hjá henni og náði hún að eignast
nokkra afkomendur í fimmta lið
áður en kallið kom. Það er alltaf
sárt að kveðja þá sem maður elsk-
ar og gott að geta huggað sig við
margar góðar minningar sem ég á
um ömmu og vita það að hún var
hamingjusöm kona sem elskaði og
var elskuð. Að lokum langar mig
að þakka starfsfólkinu á Foss-
heimum fyrir að hugsa svona vel
um ömmu mína seinustu árin
hennar.
Rannveig Árnadóttir.
Í dag kveðjum við ömmu
Huldu, við kveðjum hana með tár-
um en ég veit það vel að nú eru
amma og afi sameinuð á ný og
geta hlegið saman og farið saman
yfir liðna tíð.
Ég naut þeirra forréttinda að
alast upp með ömmu í næsta húsi
og eru minningarnar ótalmargar.
Það er gaman að fylgjast með
börnunum hjá Axel bróður en þau
alast upp við sömu forréttindi og
við gerðum, að hafa afa og ömmu í
næsta húsi, og maður sér okkur
systkinin í hans börnum.
Amma var ekki bara amma mín
því hún var amma allra vina minna
og krakka í þorpinu okkar Reyk-
holti, en hún var ávallt kölluð
amma Hulda af öllum krökkum í
hverfinu. Við krakkarnir fórum í
ótal ferðir að eldhúsglugganum
hennar og báðum um nammi sem
hún átti oftast handa okkur.
Amma skilur eftir sig marga
fallega hluti fyrir okkur og það er
virkilega gaman að eiga handmál-
að postulín eftir hana, en það eru
minningarnar sem hún skilur eftir
sig sem eru ómetanlegar.
Takk fyrir allt, elsku amma, þín
minning lifir.
Þinn sonarsonur
Ívar Sæland.
Elsku amma, þá er komið að
næsta ferðalagi, draumurinn sem
mig dreymdi viku áður en þú
kvaddir þennan heim var þannig
að þú og afi stóðuð inn í hjónaher-
bergi á Espiflöt og voruð búinn að
pakka niður í töskur og ég spurði
hvert þið væruð að fara og afi svar-
aði það kemur í ljós og brosti.
Jæja, þá eruð þið lögð af stað.
Minningarnar eru margar og
góðar þar sem við bræður bjugg-
um við hliðina á ykkur og nutum
þess heiðurs að hafa ykkur svo
nærri. Garðurinn á Espiflöt bar
þess merki hver hugsaði um hann,
þar kenndi ýmissa grasa enda
fékk hann verðlaun fyrir fegursta
garðinn. Þú varst með græna fing-
ur og mikið var alltaf gaman að líta
inn í garðskálann þinn sem var
æðislegur og minnti mann á út-
lönd.
Eftir að þú fluttir á Selfoss voru
heimsóknirnar margar og eftir að
stelpurnar fæddust mátt ekki
keyra í gegnum Selfoss nema að
heimsækja langömmu, þær sáu
sko til þess stelpurnar, þær elsk-
uðu þig innilega og það tók mjög á
þær þegar þær fengu fréttirnar
um að þú værir farin. Heimsókn-
irnar voru margar og oft ræddum
við gamla daga, eitt skiptið sagð-
irðu okkur hvernig lífshlaup þitt
var frá því þegar þú misstir
mömmu þína sjö ára gömul, sú
saga fær mann enn til að fella tár,
enda sér maður hversu dýrmætt
það er að geta búið í foreldrahús-
um og eiga ætíð fölskyldu sína að,
enda áttu börnin þín alla þá ást og
umhyggju frá þér sem þú sjálf
hefðir vilja njóta í þínum uppvexti.
Það er margs að minnast enda
árin mörg og sögurnar fleiri, það
var æðislegt að alast upp í Bisk-
upstungunum og geta leikið sér
hvar sem var og enginn þurfti að
hafa áhyggjur og eiga þig að var
enn betra. Elsku, elsku amma,
takk fyrir allt og allt, og gangi þér
og afa vel í ferðalaginu, þú kemur
þér örugglega upp garðskála sem
afi lemur upp í snarhasti.
Sigurjón Sæland,
Guðbjörg Gunnarsdóttir,
Aðalbjörg Elsa Sæland,
Sólrún Tinna Sæland.
Hulda G. Sæland