Morgunblaðið - Sunnudagur - 25.03.2018, Blaðsíða 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25.3. 2018
Þ
að er ekkert hlaupið að því að taka
viðtal við konu sem býr hinum
megin á hnettinum en með hjálp
tækninnar tekst það að lokum.
Það er nefnilega þannig að þegar
við Íslendingar erum um það bil að leggjast til
hvílu er Christina Simons að vakna til vinnu,
degi á undan okkur. Í Melbourne í Ástralíu býr
hinn hálfíslenski ljósmyndari sem nýlega
komst á virtan tíu manna stuttlista í „Disco-
very“ flokki atvinnuljósmyndara hjá Sony
World Photography, en úrslit verða gerð kunn
í apríl. Í fyrra lenti hún í öðru sæti í sömu
keppni í flokknum Daglegt líf og var það í
fyrsta sinn sem Íslendingur komst þar á lista.
Það er því heldur betur afrek að komast þar á
blað tvö ár í röð.
Nafnið á listanum gaf ekkert upp um upp-
runann en þegar betur var að gáð kom í ljós að
þarna var Íslendingur á ferð. Móðir hennar,
Sigrún Simons Magnúsdóttir, býr hér á landi,
en bandarískur faðir, Dr. George W. Simons
III er látinn. Christina tók vel í viðtal og kom
það fljótt í ljós að þessi heimskona er mikill Ís-
lendingur í hjarta sínu.
Íslensku ræturnar sterkastar
Hún er fædd í Seattle, Washington árið 1974 en
ólst að mestum hluta upp í Wisconsin-fylki. Þó
með viðkomu á Íslandi nánast á hverju ári, 3-5
mánuði í senn, alla barnæskuna til sextán ára
aldurs. Christina segir að sér finnist hún nánast
vera alin upp á Íslandi, en frá 16-18 ára aldri
var hún í heimavistarskóla í Colorado og fór þá
ekki til Íslands á þeim árum. Átján ára gömul
flutti hún alfarin frá Bandaríkjunum til London
og nokkrum árum síðar fluttu foreldrar hennar
til Íslands. Í dag býr Christina í Melbourne
ásamt áströlskum eiginmanni og fjögurra ára
gömlum syni, en hún kemur oft heim til Íslands
að heimsækja móður sína og ættingja.
Finnst þér þú vera íslensk?
„Ég spyr mig frekar að því hvar ég eigi
heima, hvar ég tilheyri. Í hvaða box passa ég?
Þetta er dálítið erfið spurning því mér finnst
ég alls staðar vera dálítið utanveltu,“ segir
Christina. „Fyrir utan þá staðreynd að vega-
bréf mitt er íslenskt, þá finnst mér í hjarta
mínu ég vera íslensk. En þegar ég er á Íslandi
finnst mér ég ekki vera jafn íslensk og allir
aðrir. Ég gekk ekki menntaveginn hér og ís-
lenskan mín þróaðist ekki áfram eftir að barn-
æskunni lauk,“ segir Christina en við höfðum
sammælst um að viðtalið færi fram á ensku.
„En mér finnst ég hafa alist hér upp og það
skiptir mig máli og hefur gert mig að þeirri
manneskju sem ég er í dag,“ segir hún.
„Mér finnst ég alls ekki vera bandarísk og
ég er heldur ekki áströlsk þannig að það má
segja að íslensku ræturnar séu sterkastar,“
segir hún og segist eiga yndislegar æskuminn-
ingar frá Íslandi.
„Ég man eftir mér fyrst hlaupandi frjáls um
Þingholtin í kringum Hallgrímskirkju með vin-
um mínum, jafnvel bara fimm ára gömul. Ísland
bauð upp á þetta endalausa frjálsræði sem ekki
finnst annars staðar og það hefur haft áhrif á
mig og gert mig sjálfstæða. Ég lifi eftir þeirri
lífsreglu að kanna og skoða heiminn með for-
vitni og af ákveðni. Nokkuð sem er innprentað í
fólk sem er sjálfstætt,“ segir Christina.
Hún rifjar einnig upp tjaldútilegur á Þing-
völlum og í Grímsnesi þar sem sérstæð náttúra
Íslands hafði djúpstæð áhrif á hana.
„Þarna stóð ég fyrst frammi fyrir hrárri feg-
urð landsins, einstakri birtunni og dramatísku
landslagi Íslands. Það vakti ást mína á náttúru
og opnaði augun mín fyrir hinu óvenjulega,
hinu skrítna og dásamlega.“
Metnaður og mannúð
Segðu mér aðeins frá foreldrum þínum.
„Mamma var heimavinnandi húsmóðir. Hún
hvatti mig alltaf til að fylgja draumum mínum
og hlusta á hjartað,“ segir Christina og bætir
við að móðir sín hafi haft mikinn metnað til að
stúlkan myndi mennta sig á ýmsum sviðum.
„Ég lærði frönsku, spænsku, þýsku og jap-
önsku þótt ég muni lítið af því síðastnefnda.
Svo lærði ég á píanó, fiðlu, var í ballet, fim-
leikum, söng og leiklist. Listinn er endalaus.
Það gerði mig óhrædda að prófa nýja hluti. Ég
fór mínar eigin leiðir og þótt mamma reyndi að
tala við mig á íslensku þá tók ég ekki vel í það.
Hins vegar lærði ég svo íslenskuna með því að
hlusta á fjölskyldumeðlimi tala saman og einn-
ig þegar ég lék mér við íslenska vini,“ segir
Christina.
„Pabbi minn heitinn var læknir sem sér-
hæfði sig í að laga klumbufætur hjá börnum.
Það er hann sem vakti áhuga hjá mér á mann-
úðarstörfum. Hann ferðaðist um víða veröld,
hélt fyrirlestra og mætti á læknaþing. Hann
tók okkur gjarnan með og kynntist ég þá öðr-
um menningarsvæðum,“ segir hún.
„Ég á ljóslifandi minningu um það þegar
pabbi fékk bréf frá manni sem bjó í holds-
veikranýlendu á Indlandi. Hann hafði látið ein-
hvern annan skrifa fyrir sig bréfið þar sem
hann hafði misst fingurna vegna holdsveik-
innar. Faðir minn hafði lagað fót dóttur hans,
án þess að taka greiðslu fyrir. Maðurinn var
innilega þakklátur því nú gat dóttir hans lifað
eðlilegu lífi og myndi geta séð fyrir fjölskyld-
unni. Faðir minn grét þegar hann las bréfið. Á
þeirri stundu vissi ég að það að hjálpa fólki og
breyta lífi þeirra væri líklega ein stærsta gjöf
sem við gætum gefið.“
Að skilja heiminn betur
Christina valdi að gera ljósmyndun að lífs-
starfi sínu og liggur ástríða hennar í heimilda-
ljósmyndun.
Hvers vegna heimildaljósmyndun og hvern-
ig sögur viltu segja með myndum þínum?
„Ég er ekkert sérstaklega akademísk mann-
eskja þannig að ég nota myndavélina til að
túlka heiminn sem við lifum í,“ segir Christina
Christina vann að verkefni á
Haiti árið 2006 og hitti þar
fyrir hressa götustráka. Hún
hefur ferðast víða um heim
með myndavélina.
Myndavélin er mitt vegabréf
Heimildaljósmyndarinn Christina Simons er komin í tíu manna úrslit í „Discovery“ flokki í ljósmyndasamkeppni
hjá Sony World Photography fyrir ljósmyndaseríu sína frá Mið-Ameríku, en umsækjendur voru yfir 300 þúsund.
Christina er íslensk í móðurætt, bandarísk í föðurætt en býr nú í Ástralíu. Sem barn dvaldi hún mikið á Íslandi og
segir það hafa mótað sig sem manneskju. Christina ferðast víða um heim til að skrásetja sögur fólks með myndavél
að vopni. Hún vonar að myndir sínar hafi áhrif til góðs en mannúðarmál eru henni hugleikin.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is