Morgunblaðið - Sunnudagur - 25.03.2018, Blaðsíða 15

„Hinir sem ná yfir landamærin þurfa að
hefja nýjan kafla í lífi sínu í felum, og í örvænt-
ingu vona þau að þau verði ekki tekin höndum
og beðin um skilríki, einungis til þess að verða
vísað úr landi,“ segir Christina og bendir á að
með núverandi stefnu bandarískra stjórnvalda
sé málið enn flóknara en það var þegar hún
byrjaði í þessu verkefni árið 2015.
„Í Reynosa, bæ í Mexíkó við landamæri
Bandaríkjanna, hitti ég nokkra sem vísað
höfðu verið úr landi. Fólk sem hafði verið rifið
frá fjölskyldum sínum fyrirvaralaust, án þess
að fá að hringja í ættingja til að láta vita af sér.
Eftir marga mánuði í fangelsi, hrædd og í al-
gerri óvissu um framtíð sína, er þetta fólk sent
aftur til heimalands síns þar sem þau eru skilin
eftir, oft langt frá upphaflegum heimahögum,
peningalaus og allslaus,“ segir Christina.
„Og þótt saga þessa fólks hafi verið sögð og
ljósmynduð er þessi saga miklu stærri en hægt
er að ímynda sér og hefur áhrif á mörg lönd og
nær marga áratugi aftur í tímann. Þetta er
mjög myndræn saga, og án mynda er illa hægt
að segja sögu þessa fólks og sýna þá erfiðleika
sem það stendur frammi fyrir. Ljósmyndir
gefa sögu þessa fólks mannlegt vægi og sýnir
að á bakvið sögur eru alvöru einstaklingar,“
segir Christina.
Með forvitni og opnum hug
Heimildaljósmyndunin hefur leitt Christinu
um víða veröld en hún hefur unnið að verk-
efnum í Laos, Filippseyjum, Haiti, Mexíkó,
Hondúras, Ástralíu og Borneo. Hún hefur
einnig unnið að ferðagreinum í Færeyjum,
Íslandi, Marokkó, Kúbu, Ástralíu og Mexíkó.
Oft leiddu verkefnin til annarra verkefna
sem ef til vill höfðu ekki verið á dagskrá.
„Í ferð minni til Hondúras þegar ég vann að
„Running to Nowhere“ hitti ég svo margar
konur og það þyrmdi yfir mig yfir aðstæðum
þessara kvenna, en þetta voru í raun sögur
innan sögunnar sem ég var að reyna að segja.
Sögur sem mér fannst vert að segja. Ein sagan
birtist nýlega í The Guardian og fjallaði hún
konur í fangelsi sem eiga börn en greinin heitir
„Babies behind bars“, eða börn bakvið rimla,“
útskýrir hún en einnig hafa birst myndir eftir
hana í The New York Times.
Christina segist gera sitt allra besta til þess
að leyfa sögunni að njóta sín án þess að hennar
persónulegu skoðanir hafi áhrif.
„Ég reyni að vera hlutlaus og segi söguna
eins og hún kemur fyrir og það er mjög mik-
ilvægt fyrir mig að vinna á þennan hátt; mér
finnst ég fá dýpri skilning á því sem er að ger-
ast. Ég vil að viðfangsefnið mitt, manneskjan
sem ég mynda, finni að hún er ekki dæmd af
mér þannig að hún geti á opinn hátt deilt með
mér sinni lífsreynslu. Á sama hátt vil ég að
áhorfandinn horfi á myndina á „óskemmdan“
hátt, þannig að hann geti myndað sér sjálfur
sína skoðun. Það þýðir ekki að ég hafi ekki
skoðanir; ég vil bara ekki að mínar skoðanir
liti verk mín,“ segir Christina.
Hún tekur dæmi af ljósmyndaverkefninu
„Little Bullfighters“ sem hún gerði um unga
nautabana, drengi sem enn voru á barnsaldri.
„Ef ég hefði farið í verkefnið og dæmt það
fyrirfram hefði ég séð og lært afskaplega lítið.
Ég nálgaðist þetta með forvitni að vopni og op-
in huga til þess að fyllilega skilja hvernig og
hvers vegna verið var að þjálfa litla stráka til
þess að verða nautabanar,“ segir Christina.
Giftu sig við Silfru
Christina endaði sem fyrr segir í Ástralíu, en
maðurinn hennar, William Pritchard, er það-
an. „Ég giftist ótrúlega skilningsríkum og æv-
intýragjörnum Ástrala og við búum hér í
Melbourne ásamt syni okkar Indigo George
Simons Pritchard,“ segir hún og nefnir að son-
urinn sé kallaður Indi, sem minni á íslenska
orðið yndi.
„Það var þannig að ég kom til Ástralíu árið
2001 og var ráðin til þess að vinna fyrir sjón-
varps- og kvikmyndafyrirtæki og sá ég um
tölvubrellur fyrir kvikmyndina Ned Kelly,
með Heath Ledger og Orlando Bloom. Þegar
þeirri vinnu lauk ákvað ég að söðla um og fór í
tveggja ára ljósmyndanám. Þegar náminu lauk
hitti ég verðandi eiginmann minn á stórri
útihátíð þar sem fjöldinn allur af hippum tjald-
aði og hlustaði á tónlist í viku,“ segir hún.
„Árið 2009 giftum við okkur umkringd fjöl-
skyldu og tuttugu áströlskum vinum við Silfru
á Þingvöllum. Alsherjargoðinn Hilmar Örn
Hilmarsson gaf okkur saman og við vorum svo
heppin að Steindór Andersen sá um tónlistina.
Við ætluðum að hafa veisluna í Hótel Valhöll,
en því miður brann það nokkrum vikum fyrir
brúðkaupið. Sem betur fer var hægt að hafa
veisluna úti í Viðey,“ segir hún.
Christina kemur reglulega til landins; síðast
í ágúst á síðasta ári en síðan sonur þeirra
fæddist hafa ferðirnar verið færri en oft áður.
„Það var gott að koma og mjög sérstök
stund að geta loks kynnt son minn fyrir fjöl-
skyldunni. Við vonumst til að koma fljótt aft-
ur!“
Þegar Christina er ekki á ferð og flugi um
heiminn gengur lífið sinn vanagang heima í
Melbourne. Christina er sjálfstætt starfandi
ljósmyndari og tekur að sér ýmis verkefni,
bæði fyrir auglýsingar og blöð. Einnig kennir
hún styttri ljósmyndakúrsa við lítinn einka-
rekinn háskóla í Melbourne.
„Þegar ég er ekki úti að mynda eða að hugsa
um son minn, er ég að vinna við myndvinnslu,
skipuleggja næstu verkefni, sækja um styrki
og taka þátt í ljósmyndasamkeppnum, vinna í
vefsíðunni minni og á samfélagsmiðlum eða að
undirbúa mig fyrir fyrirlestra,“ segir hún.
Christina segir það mikinn heiður fyrir sig
að lenda í öðru sæti hjá Sony World Photo-
graphy og að vera aftur komin á fyrrnefndan
stuttlista.
„Ástríða mín liggur í heimildaljósmyndun
sem viðkemur mannúðarmálum. Mér er mjög
umhugað um þessar sögur mínar og með þess-
ari viðurkenningu vonast ég til að þessi hjart-
ans mál mín fái breiðari áhorfandahóp,“ segir
hún.
Á Íslandi fékk ég að upplifa að frelsi og ör-
yggi væri sjálfsagður hlutur. Ég vil berjast
fyrir fólk sem ekki hefur þessi almennu mann-
réttindi og hefur ekki sjálft rödd til þess að
berjast.“
Ljósmyndir/Christina Simons
’Þetta er mjög myndræn saga,og án mynda er illa hægt aðsegja sögu þessa fólks og sýna þáerfiðleika sem það stendur
frammi fyrir. Ljósmyndir gefa
sögu þessa fólks mannlegt vægi
og sýnir að á bakvið sögur eru
alvöru einstaklingar.
25.3. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15