Morgunblaðið - 07.04.2018, Page 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 2018
✝ Pálmi Ragnars-son fæddist á
Sauðárkróki 24.
maí 1957. Hann lést
á sjúkrahúsinu á
Akureyri 22. mars
2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Ragnar
Björnsson, f. 25.
mars 1915, d. 28.
maí 1990, og Oddný
Egilsdóttir, f. 8.
apríl 1916, d. 4. janúar 2015, bú-
sett í Garðakoti. Pálmi var
yngstur sex systkina sem eru:
Egill Ingvi, f. 1939, Björn, f.
1943, d. 2010, Pála Sigríður, f.
1949, Árni Helgi, f. 1952, og
stúlka f. andvana 1955.
Hinn 25. mars 1980 kvæntist
Pálmi Ásu Sigurrós Jakobs-
Pálmi, f. 13. janúar 2006, Björn
Óskar, f. 6. mars 2009, Ragnar
Ari, f. 21. desember 2010, Ang-
antýr Svanur, f. 22. mars 2012,
og Helgi Mar, f. 30. apríl 2016. 3)
Oddný Ragna, f. 21 desember
1989, maki Ingi Guðmundsson, f.
24. júlí 1974. Barn þeirra: Guð-
mundur Helgi, f. 28. mars 2017.
4) Sigríður Ingibjörg, f. 5. apríl
1991.
Pálmi ólst upp í Garðakoti í
Hjaltadal og hóf ungur búskap,
fyrst í félagi við föður sinn og
ásamt eiginkonu sinni frá 1980.
Þau Ása bjuggu í Garðakoti til
ársloka 2016, þegar Jakob Smári
tók alfarið við búrekstrinum sem
hann hafði þó sinnt um nokkurn
tíma vegna þeirra veikinda sem
lögðust á Pálma og lögðu hann
að velli.
Útför Pálma fer fram frá
Hóladómkirkju í dag, 7. apríl
2018, og hefst athöfnin klukkan
14.
dóttur, f. 22. mars
1956 á Akureyri,
foreldrar hennar
Jakob Jónsson, f.
27. febrúar 1936, d.
5. apríl 2010, og
Svana Ásgríms-
dóttir, f. 12. desem-
ber 1932.
Pálmi og Ása
eignuðust fjögur
börn og átta barna-
börn. Börnin eru: 1)
Jakob Smári, f. 11. mars 1980,
maki Katharina Sommermeier,
f. 26. júlí 1982 í Þýskalandi. Börn
þeirra: Greta Berglind, f. 3. októ-
ber 2010, og Anton Fannar, f. 11.
febrúar 2013. 2) Magnea Jóna, f.
22. mars 1982, eiginmaður Hall-
dór Bjartmar Halldórsson, f. 29.
apríl 1980. Börn þeirra: Einar
Þegar ég hugsa um pabba man
ég alltaf eftir svarta ruslapokan-
um. Alltaf boðinn og búinn að að-
stoða mig við að taka til í herberg-
inu mínu með þann poka við hönd
sem ég þáði sjaldnast. Stríðnis-
glottið og glaðværðin. Svo gat
hann engu hent sjálfur. Pabbi var
vinur minn sem fór í kapphlaup
við mig, slóst við mig/systkinin,
reif nær af mér hnéskelina sér til
skemmtunar, já eða nefið. Við
sungum oft saman og spiluðum á
spil.
Pabbi gat alveg verið fúll líka,
sérstaklega í eltingaleik við dýr.
Ég man alltaf eftir því hvernig ég
lærði áttirnar. Við vorum að
hlaupa fyrir kvígur og átti ég að
hlaupa norður – auðvitað hljóp ég
suður eins og asni eftir að ég var
búin að spyrja tvisvar í hvaða átt
norður væri og fékk alls ekki
handaleiðbeiningarnar sem mig
vantaði. Kvígan slapp. Eftir stóð
ég og pirraði pabbi minn sem
lagði höndina á öxlina á mér eftir
dágóða stund og benti að sjónum
og sagði ákveðið „Norður er alltaf
í átt að sjónum hér, suður er alltaf
inn í land frá sjónum, vestur er
alltaf í átt að Garðaskál og austur í
átt að Ási!“. Hef aldrei orðið átta-
villt eftir þetta á Íslandi.
Í mínum huga var pabbi stór-
leikari. Þegar ég var krakki lék
hann m.a. Bangsapabba í Dýrun-
um í Hálsaskógi sem fólk talar
enn í dag um og kallaði hann
gjarnan bangsapabba. Ég var oft
að hjálpa pabba að læra textana.
Ég lærði þá gjarnan á undan hon-
um, sérstaklega þann sem hann
gat ekki munað, og spurði hann
hvar og hvenær sem er út í lín-
urnar hans. Hann var líka svo
mikill leikari og grínisti í lífinu
sjálfu. Hann gat alltaf komið fólki
til að tala, hlæja og líða vel. Enda
var hann mikil félagsvera, sankaði
að sér fólki og tolldi sjaldnast
heima. Ég man eftir því að hafa
verið afbrýðisöm út í Kiwanis-
klúbbinn því það voru einu dag-
arnir sem hann kom pottþétt heim
snemma, í sturtu, jakkafötin og út
– stundum í kapphlaupi við tím-
ann, angandi af dýrindis rakspíra.
Pabbi var oft að selja eitthvað,
t.d. fyrir Kiwanisklúbbinn og síð-
ar meir hreinlætisvörur. Hann
hefði getað selt ömmu sína ef út í
það er farið, alla vega tennurnar
úr henni.
Pabbi var náttúruunnandi og
elskaði að ferðast um landið.
Hann kenndi mér að bera virð-
ingu fyrir náttúrunni og um leið
að lesa hana enda eðalbóndi. Oft
keyrðum við dráttavél í heyskap
þar sem pabbi nauðhemlaði, þá
eru ungar eða hreiður rétt við
dekk vélarinnar. Hann kenndi
mér að vera vakandi fyrir þessu
og koma ungum og hreiðrum í
öruggt skjól. Hann fræddi mig vel
um allt í kringum fugla enda var
hann mikill fuglaáhugamaður.
Einu sinni vorum við á akstri,
pabbi flautaði, veifaði út um
gluggann og starði út um hann.
Við reyndum að sjá það sama og
hann út um gluggann – ekkert.
„Hverjum varstu að heilsa,
pabbi?“ „Engum, bara að leika
mér.“ Svo skellihló pabbi og hélt
áfram að veifa. Þetta gerði hann
oft og var alltaf jafn fyndið.
Pabbi kenndi mér margt um líf-
ið og tilveruna. Jákvæðni, hjálp-
semi, bjartsýni og glaðværð borg-
ar sig – alltaf er hægt að finna
jákvæðan punkt í öllu. Í rauninni
kenndi hann mér að lifa og njóta –
jafnvel sárlasinn.
Elska þig,
þín dóttir
Oddný Ragna.
Elsku besti tengdapabbi.
Takk fyrir þessa bráðskemmti-
legu hestaferð. Manstu eftir
fyrstu kynnum okkar, á hestbaki í
Kolbeinsdalnum, þú faðmaðir
mig, bauðst mig velkomna í stór-
fjölskylduna (þótt Jakob væri
ekki búinn að átta sig á því). Tókst
mér með opnum örmum, viskí-
fleyg, þínum ógleymanlega björtu
augum og gleðibrosi. Þannig
bauðst þú alla velkomna, for-
dómalaus, gerðir aldrei manna-
mun og reifst alla með þér í gleði-
túr.
Þetta var ævintýraferð, lítið
sofið, enda elskaðir þú að lifa. Þér
fannst ekkert eins skemmtilegt og
að segja sögur. Þú gast tjáð þig,
jafnvel tungumálalaus, við fjöl-
skylduna mína og alla vini mína
sem eiga eftir skemmtilegar
minningar.
Á leiðinni okkar hittum við svo
óteljandi marga, alltaf skemmti-
legt fólk, við skáluðum og sung-
um. En aldrei stoppaðir þú lengi,
tíminn var knappur, lífið allt of
skemmtilegt og nóg eftir til að
gera og gleðjast yfir. Engin
brekka var of brött þótt ég hafi oft
verið smeyk, en þú varst öruggur
hestamaður og traustur vinur og
fyrirmynd okkar allra.
Í lokin stakkstu mig af, ekki af
því þú vildir það heldur var klár-
inn orðinn þreyttur. Þú faðmaðir
mig í síðasta sinn með hlýjum
örmum, þínum ógleymanlegu
björtu augum og gleðibrosi. Nú
ert þú kominn á undan mér í dal-
inn fagra, kannski Austurdalinn
eða Kolbeinsdalinn, að hlusta eftir
tófu og skoða fugla, enda langaði
þig alltaf að læra líffræði og stúd-
era þá betur. En þú átt eftir að
stríða mér heilan helling í Garða-
koti, það er ég viss um. En ég verð
tilbúin með viskíflösku í horn-
skápnum í eldhúsinu til að skála
með þér.
Takk fyrir mig. Gleðin þín lifir
áfram í okkur og börnunum okk-
ar.
Katharina Sommermeier
(Rina).
Elsku Pálmi frændi.
Þegar maður hugsar til þín er
ekki annað hægt en að brosa. Því
þannig varst þú, alltaf brosandi og
hlæjandi. Hlátur þinn og gleði óm-
aði alls staðar, þú varst svo mikill
gleðigjafi og hrókur alls fagnaðar
hvar sem þú komst.
Ég var svo heppin sem lítil
stelpa að fá að dvelja mikið hjá
ykkur fjölskyldunni í Garðakoti
og á ég miklar og yndislegar
minningar þaðan. Alltaf tókuð þið
Ása mér með kærleik og hlýju og
fannst mér heimili ykkar vera
mitt annað heimili. Mikil sam-
skipti voru líka á milli okkar fjöl-
skyldnanna enda voruð þið pabbi
ekki bara bræður heldur líka
miklir vinir sem við krakkarnir
græddum heilmikið á. Hefur
skapast mikill kærleikur og vin-
skapur okkar á milli og lítum við á
okkur sem einn stóran systkina-
hóp.
Það sem einkennir þig, elsku
frændi, er svo margt, en ég vil
helst nefna jákvæðni, gleði og
hreinskilni. „Já, þetta reddast“
var setning sem þú sagðir ansi oft,
og gleðin, svei mér þá ef þú varst
ekki háværasta manneskja sem
ég hef kynnst enda aldrei logn-
molla þar sem þú varst. Fólk
flykktist að og hló með þér, þú
varst líka svo hreinskilinn við alla
og komst til dyranna eins og þú
varst klæddur enda átt þú marga
og góða vini sem vissu alltaf hvar
þeir höfðu þig.
Baráttuþrek þitt, æðruleysið
og jákvæðnin sem þú sýndir fram
á síðustu stundu var aðdáunar-
verð, sem og einlægni og sam-
heldni ykkar fjölskyldunnar sem
stóðu með ykkar manni fram á
síðustu stundu. Við fjölskyldan er-
um sannfærð um að pabbi og
mamma hafi tekið á móti þér og
standi þétt við hlið þér eins og fjöl-
skyldur okkar gerðu hér í lifandi
lífi, og gott ef þið eruð ekki búin að
taka í nokkur spil. Við höldum
áfram að vera samrýndar fjöl-
skyldur hér á meðan við fáum
tíma til. Elsku Ása, Jakob Smári,
Magnea Jóna, Oddný Ragna, Sig-
ríður Ingibjörg og fjölskyldur,
hugur okkar er hjá ykkur á þess-
um erfiða tíma.
Elsku Pálmi, takk fyrir allar
stórkostlegu stundirnar og alla
gleðina sem við höfum átt saman.
Þú átt stóran stað í hjarta okkar.
Kveðja,
Hólmfríður Björnsdóttir
og fjölskylda.
Það er falleg sjón sem blasir við
þegar komið er á Garðakotshæð-
ina á leið fram Hjaltadalinn. Fram
undan blómlegur dalurinn með
Hólastað undir Byrðunni í fjarska
og tignarlegan fjallahringinn allt-
umlykjandi. En augað fangar um
leið reisulegar byggingar, töðu-
velli og snyrtimennskuna í Garða-
koti, sveitarprýði hvert sem litið
er.
Í Garðakoti fæddist og bjó alla
tíð Pálmi vinur minn og frændi er
burtkallaðist langt um aldur fram.
Þögnuð eru hvell smalaköll hans
„sem sprengja fram skriður“ eins
og Grétar Geirsson lýsti fram-
göngu Pálma sem gangnamanns.
Það hljóðnar í dalnum og við
drúpum höfði í vanmætti og skiln-
ingsleysi.
Pálmi tók ungur við búi for-
eldra sinna og bjó um hríð með
Árna bróður sínum í Garðakoti.
En fyrir tæpum fjörutíu árum
réðst ung stúlka frá Akureyri til
starfa á Hólum eins og títt var og
ekki leið á löngu þar til Ása tók
sér stöðu við hlið Pálma og hefur
það skiprúm þótt vel mannað síð-
an. Dugnaður þeirra hjóna og
kraftur er rómaður. Hann fann
sér ekki einungis stað í búskapn-
um, þar sem þau hafa verið í
fremstu röð kúabænda á lands-
vísu, og barnaláninu heldur og í
félagsmálum og samfélaginu öllu
hér í firðinum.
Pálmi var æringi og uppá-
tækjasamur og ákaflega lífsglað-
ur maður. Hann gekk til allra
verka með bjartsýni og afköst að
leiðarljósi, afburða hraustur og
röskur. Spilavistir, dans, sölu-
mennska, réttarstörf og rag.
Aldrei farið með löndum en látið
gluða. Hefði hann verið uppi á
Sturlungaöld er nokkuð víst að
hann hefði ætíð skipast fremst í
víglínu. Hann hafði gríðarlega
mikla rödd, háa en nokkuð óbeisl-
aða. Slík rödd hentaði því vel á
leiksviði þar sem Pálmi var virkur
með Leikfélagi Sauðárkróks um
árabil. Seint líður úr minni túlkun
Pálma á bangsapabba í Dýrunum
í Hálsaskógi. Í einni sýningunni
fékk Bangsapabbi, sem hinn vitri
og alvörugefni leiðtogi, slíkt hlát-
urskast í „baðsöngnum“ að gera
varð stutt hlé á meðan rokan gekk
yfir.
Uppgjöf var ekki til í orðaforða
Pálma. Það þekktum við vel hvort
heldur sem við eltumst við kindur
með honum um Hólahagann ell-
egar spiluðum íþrótt sem átti að
heita körfubolti í gamla leikfimi-
salnum á Hólum fyrir margt
löngu. Og hann gafst aldrei upp,
það var bara vitlaust gefið. Í bar-
áttunni við krabbameinið sýndi
hann slíkt baráttuþrek að með
ólíkindum má teljast, synti á móti
straumnum og vann sér inn dýr-
mætan tíma sem þau hjón nýttu
vel. Ferðuðust víða og sinntu vin-
um og fjölskyldu. Og stolt mega
þau vera af afkomendum sínum.
Það var hlýtt og fjarskalega
þétt handtakið hans Pálma, fylgt
eftir með hressilegu ávarpi og
kankvísu brosi. Þannig voru
fyrstu kynni margra af honum og
þannig heilsaði hann að jafnaði
fólki, gerði engan mannamun
enda sérdeilis hispurslaus og
hreinskiptinn, hvarvetna hrókur
fagnaðar. Og þannig munum við
hann í miðjum hringnum í dillandi
hláturroku.
Elsku Ása og fjölskylda. Dugn-
aður ykkar og æðruleysi hefur
kennt okkur margt og við dáumst
að því hvernig þið hafið höndlað
þessar erfiðu aðstæður.
Megi ljósið skína á minningu
Pálma og kalla fram það besta í
okkur öllum.
Gunnar
Rögnvaldsson.
Ég man fyrst eftir þér, frændi
minn, sem litlum, hnellnum
strákpjakki, orðhvötum og uppá-
tækjasömum.
Þú skipaðir þér gjarnan með í
leik okkar eldri frændsystkin-
anna, sjálfstæður og óvílinn. Okk-
ur Árna bróður þínum fannst það
hins vegar ekki alltaf réttlátt að
þurfa að hafa þig með.
Árin liðu, lítill drengur varð
stór og aldursbilið milli okkar guf-
aði upp. Í Garðakot var ætíð gott
að koma, oftar en ekki tekið í spil,
var þá jafnan glatt á hjalla og létt-
ur talandi hjá spilafélögum, ekki
spillti ef foreldrar þínir sátu með
við spilaborðið. Á milli bernsku-
heimila okkar voru sterk bönd því
feður okkar voru bræður. Hjálp-
semi og vinátta var hluti af dag-
lega lífinu. Eftir því sem árin liðu
lengdist tíminn milli funda en allt-
af var gaman að hitta þig. Finna
hlýtt faðmlagið, heyra léttan hlát-
urinn óma og brosa að hispurs-
lausu talinu. Aldrei vandamál
bara lausnir.
Með dugnaði og kjarki byggðir
þú upp, ásamt Ásu þinni, stórbú af
myndarskap og framsýni. Börnin
fæddust ykkur eitt af öðru og
bregður þeim mjög til foreldr-
anna. Gestrisni og hlýja ríkir á
heimili ykkar og hús og hjarta-
rými er alltaf til staðar fyrir stór-
an frændgarð og vinina ótal-
mörgu.
Elsku Ása og fjölskylda, nú er
lokið vegferð sem hvorki hefur
verið ykkur auðveld né sársauka-
laus. Hana genguð þið þétt við hlið
Pálma. Þið bjugguð yfir ótrúleg-
um styrk, bjartsýni, von og vænt-
umþykju uns yfir lauk. Ég hefði
viljað segja svo miklu meira við
ykkur en orð mín eru fátækleg á
stundu sem þessari.
Megi Guð þér veginn vísa,
veraldar um grýttar brautir,
hans mun skærast ljósið lýsa,
og lina allar heimsins þrautir.
Berðu söknuð hljótt í harmi,
hugur geymir liðnu árin.
Tíminn þerrar tár af hvarmi,
trúin læknar hjartasárin.
(Kristján Runólfsson)
Sigríður S.
Garðarsdóttir.
Pálmi Ragnarsson
 Fleiri minningargreinar
um Pálma Ragnarsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURVEIG RAGNARSDÓTTIR
sjúkraliði,
Sléttuvegi 21, Reykjavík,
lést á Grund á skírdag, 29. mars.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju
miðvikudaginn 11. apríl klukkan 13.
Ragnar Sigurðsson Margrét Jónsdóttir
Markús Sigurðsson Kristín Kristinsdóttir
Styrmir Sigurðsson Halldóra G. Ísleifsdóttir
barnabörn og barnabörn
Bróðir minn, frændi okkar og mágur,
ÞORMÓÐUR HARALDSSON,
Austurbrún 2,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
laugardaginn 31. mars.
Útförin fer fram frá Áskirkju föstudaginn
13. apríl klukkan 13.
Guðbjörg Haraldsdóttir Bay
Sigríður Pétursdóttir Hreinn S. Hákonarson
Margeir Pétursson Sigríður Indriðadóttir
Vigdís Pétursdóttir Ævar Aðalsteinsson
Halldóra Hermannsdóttir
Áskær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓHANN ALEXANDERSSON
frá Suðureyri við Súgandafjörð,
lést á Hrafnistu, Nesvöllum, föstudaginn
30. mars.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju þriðjudaginn 10. apríl
klukkan 13.
Guðrún Anna Jóhannsdóttir Kristján G. Gunnarsson
Margrét H. Jóhannsdóttir Sævar Vatnsdal Rafnsson
afa- og langafabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
PÁLÍNA HERMANNSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
miðvikudaginn 4. apríl.
Hún verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík föstudaginn 13. apríl klukkan 13.
Sveinbjörn Dagfinnsson
Hermann Sveinbjörnsson
Vigdís M. Sveinbjörnsdóttir Gunnar Jónsson
Lóa K. Sveinbjörnsdóttir Karl Andersen
Dagfinnur Sveinbjörnsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
RAGNAR ÓLAFSSON
frá Kvíum í Þverárhlíð,
lést á líknardeild Landspítalans 26. mars.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 10. apríl klukkan 13.
Theodóra Guðmundsdóttir
Gísli Ragnarsson Kolbrún Karlsdóttir
Sigríður Ragnarsdóttir Nökkvi Bragason
Sveinn Ragnarsson
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn