Morgunblaðið - 18.08.2018, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2018
✝ Bogi Ragn-arsson, pípu-
lagningameistari,
fæddist í Hlíð á
Djúpavogi 22. des-
ember 1933 og ólst
þar upp. Hann lést
8. ágúst 2018.
Foreldrar hans
voru Ragnar Eyj-
ólfsson sjómaður, f.
22.8. 1891, d. 30.1.
1965, og Guðný
Finnbogadóttir húsfreyja, f. 4.1.
1894, d. 23.7. 1987. Systur Boga
eru Svanhvít, f. 9.12. 1929, og
Hrefna, f. 18.7. 1931, d. 4.12.
2015.
Bogi kvæntist 27. júní 1954
Erlu Jóhannsdóttur, f. 29.1.
1937. Foreldrar Erlu voru Jó-
hann Kristmundsson búfræð-
ingur, f. 23.7. 1906, d. 28.2. 1953,
og Sína Vilhelmína Svanborg
Ingimundardóttir húsfreyja, f.
19.7. 1913, d. 12.12. 1948, Goð-
dal í Bjarnafirði á Ströndum.
Þau hjónin Bogi og Erla
bjuggu til ársins 1959 í Reykja-
vík, en þá fluttu þá
á Djúpavog, þar
sem þau bjuggu til
ársins 2000, þegar
þau fluttu á Egils-
staði.
Börn Boga og
Erlu eru: 1) Svandís
Guðný, f. 3.8. 1954,
maki Reynir Arn-
arson. 2) Ragnar
Jóhann, f. 21.10.
1957, maki Svava
Skúladóttir. 3) Ágúst, f. 3.8.
1959, maki Bríet Birgisdóttir. 4)
Ómar, f. 30.6. 1960, maki Mar-
grét Urður Snorradóttir. 5) Gísli
Borgþór, f. 5.9. 1961. 6) Gunn-
laugur, f. 27.10. 1962, maki Kol-
brún Eiríksdóttir. 7) Hafdís
Erla, f. 24.3. 1965.
Afkomendahópur Boga og
Erlu er stór og eiga þau 23
barnabörn og 23 barnabarna-
börn.
Útför Boga fer fram frá
Djúpavogskirkju í dag, 18. ágúst
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
Elsku pabbi.
Nú komið er að kveðjustund.
Ekkert í heiminum getur und-
irbúið hjartað fyrir stund sem
slíka, það fyllist af sorg og sökn-
uði.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran)
Í söknuði undanfarinna daga
höfum við systkinin, mamma, og
öll stórfjölskyldan rifjað upp
margar gleði- og hamingjustundir
liðinna ára. Aðdáunin, þakklætið
og kærleikurinn til ykkar mömmu
fyrir dugnaðinn og fórnfýsina sem
fylgdi því að koma upp stórum
barnahópi er óendanlegur. Ríki-
dæmið er mikið, sjö börn, 23
barnabörn og 23 barnabarnabörn,
sem við vitum að þú elskaðir jafn
heitt og elsku Erlu þína. Það er
okkur huggun að þú varst tilbúinn
til fararinnar og kvaddir sáttur
þessa jarðvist. Við öll sem eftir
stöndum, fyllumst þakklæti fyrir
umhyggjuna og allar góðu minn-
ingarnar sem við geymum í hjört-
um okkar þangað til við sjáumst
næst. Við erum þess fullviss að
þér muni fylgja blíðasti blær
hvert sem þú ferð og hvar sem þú
ert, elsku pabbi okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Börnin þín sjö,
Svandís Guðný, Ragnar
Jóhann, Ágúst, Ómar, Gísli
Borgþór, Gunnlaugur og
Hafdís Erla.
Horfinn er vinur handan yfir sundin,
hryggðin er sár, svo jafnvel tárast
grundin.
Þá er svo gott, um ævi megum muna
milda og fagra geymum kynninguna.
Óvæntust ætíð kemur kveðjustundin
kærast í hjarta geymum minninguna.
(Vilhjálmur S.V. Sigurjónsson)
Elsku Bogi, takk fyrir allt og
allt.
Þín tengdadóttir,
Margrét Urður.
Við systur kveðjum elsku afa
Boga með söknuð í hjarta. Afi var
einstakur maður, svo hlýr og góð-
ur og tók alltaf vel á móti öllum.
Það kom til dæmis allskonar fólk
til ömmu og afa á Eyvindará, frá
öllum þjóðum heims og þó afi gæti
ekki endilega talað við fólkið, þá
náði hann til allra með sínum ein-
staka harmonikkuleik, hlátri og
gleði.
Hann naut þess alla tíð að fá
fjölskylduna í heimsókn og var
ekki lengi að draga upp vídeóspól-
urnar með skemmtilegum mynd-
böndum frá því að við vorum
yngri og honum fannst einstak-
lega gaman að rifja upp skemmti-
legar minningar með okkur. Og
það er það góða sem situr eftir,
allar góðu minningarnar.
Oftar en ekki sat maður við
hliðina á honum og hann afi gat
talað út í hið óendanlega. Með
aldrinum fór maður að meta þess-
ar stundir betur og betur, að sitja
hjá honum og ræða málin. Það
skipti svo sem litlu máli um hvað
var talað, hann hafði svo einstak-
lega góða nærværu og gott að
hlusta á hann.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
minningarnar, við vorum svo
heppnar að eiga þig að. Við systur
vitum að nú eruð þið saman, þú og
stóri bróðir og þú örugglega að
kenna honum nokkur grip á nikk-
una. Hann er heppinn að fá að
hitta þig, elsku afi okkar.
Við elskum þig, afi, og minn-
umst þín með hlýju í hjarta.
Ó hve létt er þitt skóhljóð
ó hve leingi ég beið þín,
það er vorhret á glugga,
napur vindur sem hvín,
en ég veit eina stjörnu,
eina stjörnu sem skín,
og nú loks ertu komin,
þú ert komin til mín.
(Halldór Kiljan Laxness)
Þínar afastelpur,
Erla og Helga Eir
Gunnlaugsdætur.
Elsku afi okkar, að alast upp á
Djúpavogi var einstakur tími. Þið
amma voruð alltaf svo dugleg að
bralla eitthvað með okkur barna-
börnunum hvort sem það var að
fara í berjamó, brasast í húsbíln-
um og skúrnum, eða önnur
dásamleg ævintýri.
Við minnumst þeirra yndislegu
stunda þegar þú spilaðir á harm-
onikkuna fyrir okkur og við sung-
um með, stundum sastu úti á palli
fyrir utan Mánabergið og gladdir
gesti og gangandi með tónlistinni
þinni. Það er sjaldgæft að í svo
stórri fjölskyldu eins og okkar sé
ekki ein einasta manneskja sé tal-
in laglaus. Við erum jú alveg mis-
góð en tónlistin kom okkur svo
sannarlega saman og er það þér
að þakka.
Öll þau skipti sem við hópuð-
umst saman í bakgarðinum ykkar
ömmu eða á Eyvindará og fórum í
ýmsa leiki, þú lést þig sko ekki
vanta og oftast varstu með mynd-
bandsupptökuvélina á lofti. Við
erum öll svo þakklát og lánsöm
með allt það myndefni sem þú
skildir eftir þig, gleðina sem ein-
kenndi þig og smitaðist til allra í
kringum þig, viskuna og tónlistina
sem mun óma um ókomna tíð.
Þú hefur kennt okkur svo
Bogi Ragnarsson
✝ SigurbjörgGuðmunds-
dóttir sérkennari
fæddist á Akureyri
28. mars 1938. Hún
andaðist á heimili
sínu á Akureyri 15.
júlí 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Þórunn
Jónsdóttir hús-
freyja, f. 13. októ-
ber 1908, d. 28. jan-
úar 1991, og Guðmundur
Jónasson, járnsmiður og leigu-
bílstjóri, f. 3. maí 1909, d. 9. júlí
1972. Þau voru búsett á Akur-
eyri og Sigurbjörg var fyrsta
barn þeirra hjóna af fjórum.
Systkini hennar eru: Jónína, f. 6.
febrúar 1940, Axel, f. 7. október
1942, d. 8. júlí 2016, og Jón Odd-
geir, f. 16. nóvember 1949.
Árið 1968 giftist Sigurbjörg
Vilbergi Alexanderssyni, f. 30.
september 1937, og eiga þau
tvær dætur, Þórunni og Sigur-
björgu Gróu. Þórunn, f. 1965, er
sjúkraliði og býr ásamt eig-
inmanni sínum og þremur börn-
kennara. Þegar hún kom heim
frá Danmörku gerði hún stuttan
stans í skólanum í Kjósinni.
Um það leyti kynntist hún
manninum sínum, sem var kenn-
ari við Skóla Ísaks Jónssonar.
Vilberg var beðinn að leysa af
skólastjórann á Ólafsfirði og
það varð úr að þau fluttu til
Ólafsfjarðar og voru þar vet-
urinn 1966 við kennslu. Eftir
vetrardvöl á Ólafsfirði lá leið
þeirra til Akureyrar þar sem
Vilberg tók við stöðu skóla-
stjóra í Skólanum í Þorpinu (síð-
ar nefndur Glerárskóli) og Sig-
urbjörg kenndi þar fram til
ársins 2002 þegar þau fóru bæði
á eftirlaun.
Sigurbjörg bætti við sig ýmsu
námi og lauk sérkennaraprófi
árið 1973. Auk þess fékk hún or-
lof frá kennslu árið 1979 og fóru
þau hjónin til Danmerkur og á
kunnuglegar slóðir, sem var
Emdrup. Þetta var mikil vinna
en ánægjuleg og lærdómsrík
dvöl sem innprentaði þeim nýjar
hugmyndir og reyndist þeim hið
besta veganesti til næstu ára.
Árið 1992 fóru þau hjónin aftur í
námsorlof og þá til Skotlands,
Glasgow, sem varð þeim einnig
dýrmæt reynsla.
Útför Sigurbjargar fór fram í
kyrrþey að hennar ósk hinn 20.
júlí 2018.
um í Noregi. Sig-
urbjörg Gróa, f.
1981, er tölvunar-
fræðingur og býr
með tveimur börn-
um sínum í Kópa-
vogi.
Sigurbjörg lauk
kennaraprófi frá
KÍ 1960 og starfaði
allan sinn starfsald-
ur sem kennari.
Nýútskrifuð réð
hún sig að Barnaskóla Akureyr-
ar og kenndi þar tvo vetur. Sum-
arið eftir fór hún til
Kaupmannahafnar og sótti nám-
skeið í Askov Höjskole, þar sem
hún las danskar bókmenntir og
uppeldis- og kennslufræði ásamt
ýmsu öðru sem kom sér vel fyrir
kennara að kynnast. Frá Askov
lá leið hennar til Kaupmanna-
hafnar þar sem hún settist í
Emdrup skole, sem sérhæfði sig
í fræðslu sem hentaði ungum
kennurum. Um haustið réð hún
sig sem forfallakennara í skóla í
Lyngby og það fannst henni
mikil lífsreynsla fyrir ungan
Það var í eldhúsinu í Gránu-
félagsgötu 15 sem fundum okk-
ar bar fyrst saman og ég
kynntist tilvonandi mágkonu
minni Sigurbjörgu. Ég komst
fljótlega að því að konan var
ákveðin og hafði allt á hreinu,
hún var að koma úr ferð um
Evrópu, Sigurbjörg var vel
sigld eins og það var kallað á
þeim árum, samtalið snérist um
mig og mína persónu og eftir á
að hyggja var þetta eins konar
úttekt á tilvonandi mági eða á
stráknum að sunnan sem var að
spá í systur hennar. Henni var
greinilega ekki sama hvernig
hann var og hvað hann hugðist
fyrir, henni fannst greinilega
mikilvægt að tilvonandi manns-
efni einkasystur hennar væri í
lagi. Lillu var umhugað um allt
sem sneri að litlu systur henn-
ar. Sigurbjörg var staðföst og
ákveðin kona, þannig var skap-
ferlið hennar sem nýtist vel í
starfinu sem hún hafði valið
sér, að eiga við börn sem voru
með fjölbreytta eiginleika. Sig-
urbjörgu gekk vel að komast í
gott samband við fólk, hún átti
stóran vinahóp og þ. á m. út-
lendinga sem við vorum kynnt
fyrir; nutum við þess í ferðum
okkar til annarra landa, bæði
ein og í fylgd með Sigurbjörgu.
Fjölskyldan var henni kær-
ust og synir okkar voru hændir
að henni, hún gaf góð ráð og
studdi þá sem þess þurftu.
Samverustundirnar voru marg-
ar. Minnisstæðar eru ferðirnar
til Ungverjalands og dvöl hjá
þeim hjónunum í Glasgow. Það
var með ólíkindum hvað hún
var ratvís og gott að hafa hana
með sér. Örlögin höguðu því, að
nærvera hennar við barnabörn-
in var ekki eins mikil og hún
hefði viljað, eldri dóttir hennar
Þórunn býr í Noregi og yngri
dóttirin Sigurbjörg í Kópavogi.
Síðastiðin ár var heilsu hennar
farið að hraka og í febrúar var
hún greind með krabbamein.
Gerði hún sér fljótlega grein
fyrir að hverju stefndi. Meiri
hetjulund og kjarki hef ég ekki
orðið vitni að.
Línurnar voru lagðar og allt
skipulagt, banalega var ákveðin
heima, athöfnin í kyrrþey og
sálmarnir ákveðnir. Skipulag
og regla á hlutunum samkvæmt
hennar ósk, þannig var hún og
þannig kvaddi hún þennan
heim.
Vilberg, Sigurbjörgu Gróu,
Þórunni, fjölskyldur þeirra og
systkini hennar bið ég almættið
að styrkja í þeirra sorg.
Blessuð sé minning Sigur-
bjargar Guðmundsdóttur.
Sveinbjörn Matthíasson.
Sigurbjörg
Guðmundsdóttir
Í örfáum orðum
vil ég kveðja móður-
systur mína, Mar-
gréti Jónu Eiríks-
dóttur, sem hefur verið kölluð á vit
æðri máttarvalda. Hún fæddist í
Sandlækjarkoti og var dóttir
hjónanna Kristínar Ingimundar-
dóttur og Eiríks Jónssonar. Hún
eignaðist eina systur, Maríu.
Heimili þeirra hjóna var kærleiks-
ríkt og ólu þau upp Bjarna, Vil-
borgu og Elínu. Mikil væntum-
þykja ríkti meðal systkinanna og
enn á ný er höggvið skarð í hópinn,
María er ein eftir.
Hún kynnist lífsförunaut sínum
Eiríki Bjarnasyni og byrjuðu þau
búskap sinn í Sandlækjarkoti í
gamla bænum ásamt foreldrum
Möggu. Ungu hjónin tóku við bú-
rekstrinum og hófust handa við
uppbyggingu á jörðinni og ræktun,
íbúðarhús og útihús voru byggð og
ekki má gleyma súrheysturninum
sem í dag hefur fengið nýtt hlut-
verk, búið er að endurbyggja hann
og breyta í hótel, þessu fylgdist
hún vel með til síðasta dags.
Margrét Jóna
Eiríksdóttir
✝ Margrét JónaEiríksdóttir
fæddist 30. desem-
ber 1926. Hún lést
1. ágúst 2018.
Útför Margrétar
fór fram 16. ágúst
2018.
Börnin fæddust
eitt af öðru. Hún
veitti börnum sínum
gott uppeldi. Það
voru forréttindi fyrir
Möggu þegar synirn-
ir þrír settust að í
Sandlækjarkoti og
stofnuðu sín heimili.
Hún hafði mikinn
áhuga á því sem þeir
voru að gera og gott
fannst þeim bræðr-
um að hittast í morgunkaffi hjá
mömmu þar sem málin voru rædd
og krufin til mergjar. Dæturnar
voru tryggar heimahögunum, þær
komu oft í heimsókn og voru
hjálparhellur móður sinnar.
Það var mikill samgangur á
milli Sandlækjarkots og Skálholts,
ekki var alltaf auðvelt fyrir þær
systur að hittast á fyrstu búskap-
arárum þeirra, engir bílar voru til
staðar og Hvítáin óbrúuð. Þá var
brugðið á það ráð að láta ferja sig á
báti yfir ána eða jafnvel farið á
traktor á ís yfir hana. Það ríkti
ávallt mikil eftirvænting hjá okkur
Skálholtssystrum að fara í heim-
sókn til frænku og fá að gista. Í
minningunni var það heill ævin-
týraheimur þegar við krakkarnir
fengum að leika okkur á loftinu í
gamla bænum, koffortin og gömlu
kjólarnir heilluðu okkur. Svo komu
bílarnir til sögunnar og búið að
byggja Iðubrúna. Þá urðu heim-
sóknirnar fleiri, jafnvel skroppið á
sunnudögum í kaffi og gómsætar
kökur sem hún hafði töfrað fram.
Vinnustaður hennar var heim-
ilið, sem var oft á tíðum stórt og
gestagangur mikill, en einnig
sinnti hún bústörfum. Magga naut
þess að hafa góða bók sér í hönd og
las mikið, hún hafði yndi af handa-
vinnu og eru margir fallegir hlutir
sem prýða heimili hennar. Hún
hugsaði vel um útlit sitt og var allt-
af vel til höfð, hafði skoðanir á því
hverju hún klæddist, rúllurnar og
krullur í hárið voru ómissandi hlut-
ir af hinu daglega lífi hennar fram
á síðasta dag.
Fjölskyldan var henni mikilvæg
og stóðu þau með henni þar til yfir
lauk
Elsku Ásgeir, Diddi, Día, Svan-
hildur, Addi og fjölskyldur, við fjöl-
skylda Maríu vottum ykkur inni-
lega samúð og kveðjum Margréti
með virðingu og þökk. Við biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur á
sorgarstund og geymum góðar
minningar í hjörtum okkar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Hvíl í friði.
Kristín Björnsdóttir.
Það er sérstök tilfinning að setj-
ast niður og skrifa minningarorð
um Möggu frænku, konu sem hef-
ur fylgt okkur alla tíð frá því að við
munum fyrst eftir okkur. Magga í
Sandlækjarkoti, eins og hún var
alltaf kölluð af okkur á Stöðulfelli,
var fyrir okkur meira en einhver
kona. Þegar við látum hugann
reika birtist okkur hnarreist,
grannholda, glæsileg kona, ævin-
lega vel upp á færð og skemmti-
lega hispurslaus í tali um menn og
málefni. Faðir okkar var ungur
tekinn í fóstur að Sandlækjarkoti
og var uppeldisbróðir Möggu.
Sandlækjarkot og allt á þeim
bæ var í huga hans hafið yfir alla
gagnrýni, einungis falleg minning.
Vart leið sá dagur á meðan for-
eldrar Möggu voru á lífi að ekki
væru einhver samskipti á milli
bæjanna, annaðhvort farið í heim-
sókn eða talast við í síma. Þannig
lærðum við systkinin að bera virð-
ingu fyrir fólkinu í Sandlækjarkoti
og það hefur haldist alla tíð síðan,
og verður eflaust um ókomin ár.
Það var sérstök upplifun fyrir okk-
ur að koma í Sandlækjarkot.
Magga tók á móti okkur í fallegum
fötum sem við tókum sérstaklega
eftir, þó að börn værum. Alltaf var
tekið á móti okkur sem jafningjum
fullorðinna. Í Sandlækjarkoti voru
krakkarnir á svipuðum aldri og við
á Stöðulfelli og miklir fagnaðar-
fundir þegar við hittumst. Stund-
um gerðust leikirnir nokkuð há-
værir en aldrei munum við eftir því
að Magga sussaði á liðið, oft hefði
þó verið þörf á því. Hún tók þessu
bara hlæjandi. Það lýsir frænku
vel. Það var mikið lagt upp úr því
að enginn færi frá Sandlækjarkoti
án þess að þiggja góðgerðir, og
þær ósviknar. Þar standa brún-
terturnar hennar Möggu upp úr
og enn eru þetta bestu kökur sem
við höfum smakkað. Ein er sú
minning sem aldrei gleymist. Vet-
urinn áður en við fórum í skóla,
sem var heimavistarskóli, var okk-
ur boðið að gista eina nótt í Sand-
lækjarkoti til að sjá hvort við vær-
um ekki orðin fullfær um að takast
á við þá miklu breytingu sem í
skólagöngunni fólst. Þetta var
ógleymanlegur sólarhringur. Við
vorum full tilhlökkunar, svolítið
kvíðin en einnig dálítið stolt eftir
að hafa gist að heiman áður en far-
ið var í skólann. Dvöl í Sandlækj-
arkoti hjá þeim heiðurshjónum
Möggu og Eiríki gerði okkur
nokkuð stærri en fyrr. Margs er
því að minnast og minningin um
Möggu er björt og falleg, enda
konan eftirtektarverð fyrir svo
margt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Börnum, tengdabörnum og öll-
um afkomendum Margrétar í
Sandlækjarkoti vottum við dýpstu
samúð. Með þakklæti fyrir allt og
allt.
F.h. systkinanna frá Stöðulfelli,
Guðmundur B.
Kristmundsson.
Kær frænka okkar,
RÓSA J. GUÐMUNDSDÓTTIR,
fædd á Litla-Hamri Eyjafjarðarsveit,
Hrísalundi 14 b, Akureyri,
lést á öldrunarheimilinu Hlíð 12. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
fimmtudaginn 23. ágúst klukkan 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hennar
er bent á Öldrunarheimili Akureyrar.
Rósa María Tryggvadóttir
Anna Helga Tryggvadóttir