Breiðfirðingur - 01.04.1975, Page 20

18
BREIÐFIRÐINGUR
af því, en aldrei fannst mér að dauðinn væri honum kær-
kominn gestur. Séra Friðrik var eftirlitssamur á heimilinu
og fór fátt fram hjá honum, hann var íhaldssamur við
fólkið og áleit að hjúin ættu að lifa á afganginum. Hann
var maður tortrygginn og þjófhræddur. Aldrei mátti ég
viðra 'bækur hans úti á vorin, alltaf að þurrka þær inni
við opinn glugga; „Þeim verður stolið fuglinn minn“, var
viðkvæðið. Hann svaf venjulega á daginn frá 3—5, þá
varð ég að sitja yfir honum eins og barni og syngja og
kveða eða urra og murra eins og hann kallaði það. Brygði
ég mér frá, var strax kallað: „Fuglinn minn, ertu að svíkja
mig, því ertu hætt að murra?“ -— „Konan mín söng mig
alltaf í svefn eða kvað, hiin var líka góð á morgnana og
'klæddi hún mig þá oft, því ég var ekki eins morgungóður,
'hún lét sig ekki muna um það að girða upp um mig bux-
urnar og hneppa axlaböndunum. Hún var góð kona.“
Einu sinni var ég að hreinsa túnið um vor, þá kallaði
prestur í mig og bað mig að finna sig inn, ég brá stráx
við og fór inn til hans. Tekur hann þá box úr eldhúsglugg-
anum og spyr um leið hvort ég eigi von á gestum, því ég
brenni og mali svo mikið af kaffi. Ég sagðist ekki eiga
von á neinum gestum, þetta sé mold, sem ég hafi sáð í
matbaunum að gamni mínu, það vaxi svo falleg blóm upp
af þeim. „Þú mátt ekki skrökva að mér fuglinn minn, nú
segir þú ósatt, það máttu ekki gera.“ Þá fauk í mig: „Þér
skuluð sjá, hvort okkar segir sannara,“ segi ég og hvólfi
úr boxinu á eldhúsgólfið, róta í þessu með fætinum og þá
koma baunirnar í ljós og eru farnar að ræta sig. „Þú hefur
líklega á réttu að standa fuglinn minn, mér sýndist þetta