Breiðfirðingur - 01.04.1981, Síða 32

30
BREIÐFIRÐINGUR
hreinleika og kyrrðar, einhver unaðarró sem nú er svo sjaldgæf.
Ekki man ég hvað hjónin þarna hétu eða heita. Það er svo
skrýtið, að það hefir lent útundan í minningunni. Yfir þeim er
einhver hulinsblær eins og þau tilheyri hulduheimum. Þó voru
þau svo sannarlega jarðnesk í einu og öllu. Töfrar staðarins voru
ekki fyrst og fremst bundnir þeim, heldur bænum þeirra og
næsta nágrenni hans. Þetta var ósköp fyrirferðarlítill bær með
nett og sviphýrt stafnþil milli veggja úr grjóti og torfi. Og þó var
því líkast sem þetta væri eiginlega ekki grjót og torf, heldur væri
byggt úr blómum og bergskófum, svo algróið og skrúðfagurt var
þarna allt hátt og lágt. Hleðslurnar voru lýtalaus listasmíð og svo
var líkast sem skaparinn hefði auðsýnt velþóknun sína með því
að planta grænku og blómadýrð meðfram hverjum einasta
steinjaðri og hvarvetna á milli hnausanna ogtorfanna. Og þarna
var líka garður við bæinn, girtur grónum skrúða, en sjálfur
búinn yfirlætislausu blómaskarti. Allt var þetta svo smágert og
hýrt, en samsvaraði svo vel hvað öðru að unun vakti.
Mér var innanbrjósts eitthvað líkt og forðum í Sviðnum.
Fegurðin hafði snortið mig á ný með töfrasprota náðar sinnar og
opinberað mér hvað verður til þegar listamaðurinn og skaparinn
leggjast á eitt.
Aldrei aftur hefi ég komið að Gerði í Hvammssveit og ekki
hefi ég haft miklar spurnir þaðan. Líklega er það líka best.
Líkurnar eru þúsund á móti einni, að nú hafi töfrarnir rofnað og
fegurðin látið á sjá, sé jafnvel horfin allrar veraldar veg. Víða
hefir dugað skemmri tími en 33 ár til að leiða niðurníðslu og
ljótleika á innsta bekk. Samt vona ég og óska af heilum hug, að
ekki hafi sú orðið raunin þar í Gerði.
Kannski bæti ég litlu við þennan boðskap minn með því að
tilgreina þriðja dæmið um það þegar fegurðin opinberaðist mér
á bóndabæ. En það væri ósanngjarnt að láta þess ógetið. I því
dæmi eru það líka fyrst og fremst mannaverk, sem vöktu