Breiðfirðingur - 01.04.1981, Síða 34

32
BREIÐFIRÐINGUR
getgátan um þessi sjaldgæfu augnablik hafi eitthvað við að
styðjast.
Það var að vorlagi. Eg var rétt nýkominn heim til mín frá
Reykjalundi. Það var í morgunsárið, sólfar og vorgolan hæg lék
um örstutt stráin. Ég fór útfyrir túnhliðið og að örlítilli
lækjarsitru sem bunaði í svolítinn dverghyl. Orfínn úði ýrðist á
ofursmáar dýjamosaplöntur á lækjarbakkanum, en
morgungeislarnir brotnuðu þar í daggperlum og löðuðu fram
alla regnbogans liti í einhverjum æðri hreinleika, hvers líka ég
hafði ekki fyrr séð. Þetta dýrðarríki fegurðarinnar var aðeins
nokkrir ferþumlungar að flatarmáli, en samt rúmaðist þar
gervöll fegurð vorsins og dýrð sjálfs sköpunarverksins í ljósbroti
fáeinna daggardropa.
Ég veit ekki hve lengi ég var í leiðslu þessarar opinberunar.
Það var engan óratíma. Allt umhverfis var veruleikinn
hverdagslegur og sjálfum sér líkur.
Það er óþarfi að segja það. Hver og einn getur vitað það úr
eigin lífsreynslu hvað ég sá seinna um daginn, þegar ég ætlaði að
sjá þetta aftur. Sólin hafði þá allt aðra afstöðu. Döggin var ekki
söm á mosaklónum. Skærleiki litanna var dofnaður. Töfrarnir
voru rofnir og eftir var aðeins endurminningin ein og þessi
hugblær hrifningarinnar, sem maður berst fyrir að varðveita
meðan þess er einhver kostur, því svo sannarlega er það fyrir
öllu að missa ekki sjónar af fegurðinni.