Breiðfirðingur - 01.04.1981, Síða 40

38
BREIÐFIRÐINGUR
var skemmtilegt að moka. Nokkru fyrir framan dyrnar, var
fjóshaugurinn. Torfhlaða var við fjósið.
Túnið var stórt, nokkuð þýft, þó voru góðar flatir, til að
flekkja á. Vestast var fjárhúsatúnið. Þar voru aðalfjárhúsin,
tóftir við þau, nema lítil hlaða við afahús. Austast átúninu voru
svo lambhúsin, við þau var heyhlaða úr torfi. Hesthús var þar í
túnjaðrinum. Ekkert man ég um fjölda kvikfénaðar, þessi árin,
eflaust breytilegt. En lýsingin er miðuð við árin fyrir og um
1900.
Alltaf var mannmargt í heimili. Um þessar mundir, 1900
höfðu foreldrar mínir eignast 7 börn, (alls urðu þau 14) elsti
bróðir minn dó á 7. ári, þá var ég 5 ára. Svo var 1 vinnukona og
vinnupiltur og ömmusystir mín, fyrrv. ljósmóðir, ekkja,
barnlaus, hún var fóstra mín. A hinu búinu voru ekki börn, því
færra fólk. Afi og amma bjuggu að nokkru sér, annars hafa þau
eflaust haft þá hjálp sem þau þurftu, þar sem bændurnir voru
synir þeirra. Samkomulag fólksins á heimilinu held ég að hafi
verið ágætt.
Okkur krökkunum var kennt að sýna öðrum tillitsemi og
virða eldra fólkið. Sem dæmi, amma sagði einu sinni í minn
orðastað: „Reynir mjólka rollurnar, rauna meður vamma;
kemur svo með kollurnar, kerlingin hún amma.” Allir á
heimilinu ávörpuðu ömmu: „Helga mín” eða „Helga mín góð”,
þeir sem ekki kölluðu hana ömmu eða mömmu. Hún var
sérstaklega vinsæl og virt. Hún var líka alltaf að græða og fræða.
Eg varð snemma að reyna að taka eftir húslestrunum, því ég átti
von á því, að amma kallaði á mig, eftir lesturinn og „spyrði mig
út úr.” Svo sagði hún mér margt fallegt. - A kvöldin, þegar
börnin voru háttuð, voru þau látin lesa hátt bænir sínar, fyrst
var signingin, faðir vorið og svo öll versin. Flest versin kenndi
móðir mín okkur. Oft reyndi ég að flýta mér, versin voru svo
mörg; á eftir buðum við góða nótt: