Breiðfirðingur - 01.04.1981, Blaðsíða 44

42
BREIÐFIRÐINGUR
Þó að skólatíminn væri ekki langur, hafði ég mikið gott af
honum.
Heima hafði ég líka nægan tíma til að læra, en námsbækurnar
voru ekki margar. Það voru biblíusögur, Helgakver, landafræði
Mortens Hansen, málfræði Valdimars Ásmundssonar og svo
söngfræði Jónasar Helgasonar. - Vorið sem ég fermdist, komu
svo nýjar námsbækur, náttúrufræði, Islandssaga, skólaljóð, það
þótti góður fengur. - Helgakver lærði ég vel, faðir minn setti mér
lítið fyrir, tæpa blaðsíðu á dag, en hann útskýrði svo vel, hverja
einustu grein, að allt varð ljúft og létt að læra, enda margar
greinarnar svo ljóðrænar og skemmtilegar; sumar voru þó sem
ekki var gott að skilja, lét ég þær þá eiga sig.
Próf var á hverju vori, fyrir börn frá 10 ára aldri til fermingar.
Presturinn í Hvammi var prófdómari. 011 börnin komu
labbandi, sum 8-9 km. leið, þau höfðu með sér skriftarseðilinn
og reikningsspjaldið. (Mér fínnst dálítið gaman að því, að ég á
enn skriftarseðilinn minn, þegar ég var 10 ára.) Mig langaði
ósköp mikið til þess að verða hæst á prófínu. En það var við
ofjarla að etja í reikningnum þar sem voru Sigmundur bróðir og
Guðbrandur Isberg.
Vorið 1907 fermdistég. Viðfermingarbörninvorum3-4daga
hjá prestinum, til undirbúnings. Með mér fermdust 5 börn.
Mér er minnistæð stundin í kirkjunni, úti var hlýtt vorveður og
sólargeislarnir fylltu kirkjuna. Ég sat í sætinu og var töluvert
áhyggjufull. Hvar skyldi ég koma upp í kverinu? Þá létu
prestarnir börnin þylja og svara út úr, fyrir altarinu. Þegar röðin
kom að mér, sagði presturinn: „Hver er vor þarfasta iðja?” Þá
létti af mér áhyggjunum, ég sá í huganum greinina í 10.
kaflanum, á miðri blaðsíðu til hægri handar: „Bænin er vor
þarfasta iðja, hún losar hjartað við heiminn og dregur það nær
Guði, veitir oss styrk í veikleikanum, huggun í hörmungunum,
styður trú vora og eflir elsku vora til Guðs.” Og svo var