Breiðfirðingur - 01.04.1984, Blaðsíða 49
BREIÐFTRÐINGUR
47
Tíminn líður hratt, tíminn, sem enginn getur hamið,
óstöðvanlegur og óáþreifanlegur. Kristín situr á rúmi sínu
og raular:
Marga stund er maðurinn
meins við bundinn parta. -
Getur undir glaðri kinn
grátið stundum hjarta.
Lítil telpa kemur skokkandi til hennar, lítur á hana
skærum barnsaugum og segir: „Amma, ég er lasin.“ ,,A,
ertu það nöldrið mitt,“ segir amman, leggur prjónana frá
sér og tekur telpuna í keltu sína. Hún raular áfram sömu
vísuna með háttbundnu hljóðfalli og rær fram í gráðið.
Værð sækir að telpunni, hún var komin á kunnugan stað
þar sem hún fann alltaf öryggi. Hún vissi alltaf hvar
ömmu var að finna, á rúminu sínu með prjóna eða þeyt-
andi rokkinn.
Móðir hennar hafði nógu að sinna því níu voru börnin,
sjö hafði hún sjálf alið og hvað munaði um að bæta
tveimur móðurleysingjum við? Það var eins sjálfsagt eins
og að fara í fötin sín.
Enn líður tíminn. Telpan er orðin fulltíða stúlka og
amma hennar hefur flutt til feðra sinna. Stúlkan lokaði
augum hennar, þegar hún skildi við jafnæðrulaus og hún
var í öllu sínu örlagaríka lífi.
Aldrei bað hún um neitt sér til handa en fórnaði lífi
sínu öðrum. Lífsskoðun hennar kristallaðist í þessu:
,,Það, sem verður að vera, viljugur skal hver bera.“ Og
hún sagði líka: ,,Það þýðir ekki að deila við hann þarna
uppi, það verður hver að bera það, sem hann ákvarðar.“
Stuttu fyrir andlát sitt sagði hún sonardóttur sinni að
það hefði verið sárast að láta drengina frá sér - „einkum
hann pabba þinn. En ég hefi fengið það allt saman bætt
með því að fá að vera með ykkur börnunum og annast
ykkur. Þið hafið nú sofið fyrir ofan mig til skiptis. Ekki