Breiðfirðingur - 01.04.1984, Blaðsíða 93

BREIÐFIRÐINGUR
91
Jóhanna var spurð um móhlaðann var hennar svar:
,,Hann étur ekki mat.” Svo var ekki meir um það talað.
Prjónavél átti Jóhanna sem var orðin mjög gömul. I
henni hafði hún prjónað margar flíkurnar bæði fyrir sitt
heimili og einnig fyrir marga, sem vanhagaði um að fá
prjónað. Hennar prjónuðu flíkur þóttu sérstaklega vel
lagaðar. Þetta gamla vinnutæki kom illa útleikið úr brun-
anum. Jóhanna var ósátt við að þurfa að henda þessum
hlut sínum, sem hún var búin að eiga svo lengi. Réðst
hún því í að rífa prjónavélina alla í sundur og lagði hana
í steinolíu. Þannig hreinsaði hún hana upp. Petta tók
hana marga daga. Svo varð að koma öllum stykkjunum
saman. Pað var þraut þyngri. Oft kom hún og sagði mér
frá þessu bardúsi sínu. ,,Þú kemur vélinni aldrei saman
aftur,“ sagði ég eitt sinn er hún kom, ,,og því síður að
þú prjónir í henni meir.“ Nei hún var nú ekki á því að
gefast upp við sitt ætlunarverk. Já hún stóð við það,
prjónavélinni kom hún saman. Baldi sonur hennar var
hjálplegur að vanda og smíðaði nýtt borð á sama stað í
baðstofunni undir norðurglugganum og á það var vélin
fest. Síðan fitjaði gamla konan upp í prjónavélinni og það
ólíklega skeður að vélin prjónar sem væri hún ný. Nú
varð Jóhanna mikið glöð, þegar hún sá að þetta hafði
tekist. Kom nú Jóhanna hróðug til mín einn dag og segir:
,,Þá sanna ég þér að aftur er ég farin að prjóna í vélar-
greyinu mínu“. Færði mér síðan samanvafðar prjónaflík-
ur, sem reyndust vera þessi ágætu nærföt. ,,Hafðu þetta
á Snorra litla blessaðan, hann göslar svo mikið úti í kuld-
anum.“ Mér fannst ég ekki eiga þet':a skilið fyrir úrtölur
mínar og hrakspár um að þetta væri vonlaust með prjóna-
vélina. En ég reyndi að bæta fyrir orð mín með þakklæti
og vináttu, sem hún verðskuldaði í ríkum mæli.
Ég harma það nú í dag að ég skyldi ekki höndla meira
af þeim mikla fróðleik, sem Jóhanna bjó yfir úr lífsins
skóla sinnar löngu ævi. Ég var ung og hef víst haldið að
ekkert lægi á, ég fengi að heyra þessa og hina frásögnina