Breiðfirðingur - 01.04.1984, Blaðsíða 78

76
BREIÐFIRÐINGUR
röst eftir vinnu á kvöldin í heimsókn til foreldra sinna,
og þá vera um stund hjá föður sínum, ef Jóhanna þurfti
að bregða sér frá. Hún átti alltaf erindi í eitthvert húsið.
Þorpið var fyrir henni sem ein fjölskylda svo lengi var
hún búin að deila kjörum með þessu fólki, bæði í blíðu
og stríðu og oft átti hver einstakur ráð og hjálp til hennar
að sækja.
Einn haustdag í nóvember 1938 barði sorgin harkalega
á dyrnar í Bifröst. Guðrún Guðbrandsdóttir var látin,
hafði lent í bílslysi í Reykjavík og látist samstundis. Guð-
rún var flutt til Reykjavíkur og vann þar í Smjörlíkisgerð-
inni Smára. Hún var ógift rúmlega 29 ára. Yndisleg
stúlka, kát og skemmtileg og hvers manns hugljúfi. Guð-
rún var öllum sem hana þekktu harmdauði. Pað sagði Jó-
hanna mér sjálf: ,,Við það högg fannst mér ég ætla að
bugast, er ég gekk heim með þær fréttir frá símstöðinni,
er ég kom að lindinni, sem var fyrir neðan húsið mitt,
fannst mér ég ætla að hníga niður, en þá hugkvæmdist
mér að taka í lófa mér vatnið, sem rann úr lindinni og
ausa framan í mig og drekka það, þá náði ég sjálfri mér
aftur. Guð gaf mér styrk og kjark til að komast heim, til
að hugga hina, sem áttu Gunnu líka.“ Þetta voru orð Jó-
hönnu um þennan sorgaratburð, sem kom eins og reiðar-
slag yfir alla fjölskylduna. Guðrún var jarðsett frá Ólafs-
vík. Skömmu eftir jarðarförina var flutt vestur innbú
Guðrúnar, sem hún átti í Reykjavík. Það var flutt heim
að Bifröst. Pá varð Jóhönnu að orði: ,,Þetta er nú fánýtt
og lítils virði í stað hennar Gunnu minnar.“ Gekk þegj-
andi í burtu og upp í túnið sitt, þar hamaðist hún við að
moka úr áburðarhlössum er þar voru, þar til hún var orð-
in uppgefin. Þá settist hún undir stóran stein, sem er í
túninu, þar hvíldi hún sig oft.
í þessum steini sagði hún búa huldufólk, sem gaf henni
kraft er hún þurfti með, þar gerði hún bæn sína og lét
jörðinni eftir tár sín. Undir þessum steini fékk hún útrás
sorga sinna og nýjan kraft til að takast á við lífið. Petta