Breiðfirðingur - 01.04.1984, Blaðsíða 75
BREIÐFIRÐINGUR
73
gerði það sem hann gat Jóhönnu til hjálpar. Hann bjó til
spelkur úr stífum pappa, vafði þær með ofanaftekinni
vorull, reif niður gamalt lak í ræmur til að vefja handlegg-
inn. Jóhanna stóð við borðið í baðstofunni, heilu hend-
inni hélt hún í borðið. Þorbjörg ljósmóðir var afar hand-
lagin og áræðin. Handleggurinn var illa brotinn en ekki
opið beinbrot. Þorbjörg hófst nú handa við að reyna að
koma brotinu saman. Jóhanna sagði henni til sem mest
hún mátti. Hjálpuðust þær að, þar til þeim fannst vel
fara. Spelkurnar voru lagðar við og síðan vafinn hand-
leggurinn. Þá tók Jóhanna heilbrigðu höndina og studdi
sjálf við spelkurnar meðan Þorbjörg vafði jafnt og vel.
Þvílík harka, ódeyfð. Er búið var að þessu öllu, ætlaði að
líða yfir Jóhönnu en Þorbjörg kom henni í rúmið. Bað
hún Guðbrand að skreppa eftir ljósmóðurtöskunni sinni
yfir að Varmalæk, sem var skammt frá Bifröst, en þar átti
Þorbjörg heima. I töskunni voru ópíumdropar, sem hún
gaf Jóhönnu til að slá á mestu kvalirnar. Þetta má nú
kalla hetjudáðir hjá báðum, en þetta varð svona að vera,
eina björgin. Næsta dag kom læknirinn heim. Var hann
þá sóttur til Jóhönnu. Hann setti gips utanum umbúðirn-
ar. En á sínum tíma kom í ljós að beinbrotið greri og var
vel sett saman. Höndin átti eftir að verða til margra
verka, þó þetta væri handaverk Þorbjargar og að hluta til
leiðsögn Jóhönnu. Þessa sögu hef ég eftir Þorbjörgu og
sagðist hún aldrei gleyma hörku Jóhönnu.
Lilja, föðuramma mín, var tvo vetur vinnukona í
Bifröst. Frá veru sinni þar átti hún góðar minningar, batt
hún innilegar tryggðir við þau hjónin, sem entust meðan
hún lifði. Sagði hún mér frá mörgu sem henni var minnis-
stætt af heimilinu, þar á meðal borðhaldi í Bifröst.
Það fór þannig fram, börnin voru öll látin setjast fyrst
að borðinu. Þeim skammtað öllum jafnt, brytjað og til-
haft fyrir þau. Er þau höfðu lokið við að matast stóðu
þau upp, öll í einu, og þökkuðu fyrir matinn. Guð blessi
ykkur matinn, var svar foreldranna. Þá var lagt á borð