Breiðfirðingur - 01.04.1984, Blaðsíða 79

BREIÐFIRÐINGUR
77
sagði hún mér sjálf. Jóhanna var svo innilega trúuð á líf
eftir dauðann að það var henni stór styrkur í öllum
sorgum. Guð ræður, en mennirnir þenkja. Þetta voru oft
hennar svör, ef talað var um eitthvað sem var ekki á
mannlegu valdi að ráða við.
Og nú líða tímar fram. Jóhanna slakar hvergi á vinn-
unni. Vandalausir unglingar voru oft í Bifröst. Má þar
nefna Einar Guðmundsson sem var þar í mörg ár og
Guðmund Þórarinsson, en hann var orðinn stálpaður
snúningadrengur er hann kom. Jú, hún Jóhanna kenndi
honum að vinna. Reiddi hann móinn ofan af fjallinu á
haustin, síðustu árin sem móverkað var. P>á átti Jóhanna
bara tvo hesta, sem hún hafði alið upp sjálf. Pá kallaði
hún folana eða tryppin sín, þó þeir væru orðnir vel við
aldur og hennar síðustu hestar. Guðmundur hefur sagt
mér sjálfur að vera sín í Bifröst hafi verið sér góður skóli.
Hann bar ætíð hlýjan hug til Jóhönnu og mat hana mikils.
Síðasti vandalausi drengurinn, sem var í Bifröst í tíð Jó-
hönnu, heitir Gunnar Randversson. Hann missti ungur
föður sinn af slysförum, var hann elstur af mörgum
systkinum. Ekkjan hafði því marga munna að metta. Pá
var orðið tryggingar óþekkt. Jóhanna bauðst til að taka
drenginn. Var hann í Bifröst í mörg ár. Það sýndi skeyti,
sem hann sendi Jóhönnu er hún varð 90 ára, hvaða hug
hann bar til gömlu konunnar.
Guðbrandur var nú farinn á heilsu, orðinn kulvís og gat
lítið verið úti. Vann þó við bókband meðan hann gat. Jó-
hann lét ekki deigan síga, vann verkin utan bæjar og
innan, æðraðist ekki þó að hún sæi að hverju dró. Guð-
brandur var orðinn helsjúkur maður, rúmfastur uppúr
áramótunum 1940. Um vorið kom Torfhildur dóttir þeirra
hjóna frá Keflavík, var það Jóhönnu góð aðstoð. Hún var
hjá föður sínum meðan Jóhanna og hennar fólk fór suður
á Fróðárheiði til að heyja. í þá daga var ekki verið að