Ljósmæðrablaðið - 01.06.2012, Blaðsíða 38

38 Ljósmæðrablaðið - júní 2012
Það varð til kraftaverk
Bryndís heiti ég, er samkynhneigð og
á yndislega konu og lítinn dreng sem
er kraftaverkið okkar. Mig langar til að
segja ykkur frá því hvernig þessi litli
kraftaverkadrengur kom til okkar. Við Una
kynntumst árið 2009, þá búnar að vita af hvor
annarri í nokkuð mörg ár. Það er eiginlega
ekki hægt annað en að þekkja flesta samkyn-
hneigða þar sem þetta samfélag hér á landi er
ekki mjög stórt um sig, en fer þó stækkandi.
Þegar við Una kynntumst þá var mig búið að
langa í barn í nokkurn tíma og hún var búin
að vera að hugsa um það líka, byrjuðum við
þess vegna fljótlega að ræða þessi mál eftir
að við kynntumst. Það er þekkt í lesbískum
samböndum að fara hratt í hlutina og það var
dálítið þannig hjá okkur Unu. Við byrjuðum
saman í júní 2009, vorum byrjaðar að búa í
september sama ár og fljótlega á árinu 2010
vorum við byrjaðar að tala um og undir-
búa barneignir. Við ákváðum að gera þetta
ekki alveg á hefðbundinn máta, sem er þá
tæknisæðing, heldur að fara beint í glasa-
frjóvgun, nota Unu egg en ég myndi ganga
með barnið. Þetta er bæði mikið umfangs-
meira og mun dýrara, en svona vildum við
gera þetta. Ferlið hófst seint um sumarið á
ArtMedica þar sem við byrjuðum á að fara í
viðtal, svo vorum við báðar sendar í allsherjar-
blóðprufu. Þar á eftir völdum við sæðisgjafa
og svo byrjaði ballið. Með þessari aðferð þá
þarf að nota ansi mikið af hormónum og þar
sem við notuðum eggið hennar Unu þurfti hún
að gangast undir meiri hormónameðferð en
ég, meðal annars þurfti að sprauta hormónum
í hana. Þetta þurfti allt að gerast á ákveðnum
tímum og mátti lítið bera út af. Ég þurfti hins
vegar bara að taka töflur. Svo þegar allt var
tilbúið eftir að mig minnir um rúman mánuð,
það er búið að bæla allt niður og örva það svo
upp þannig að hún sé tilbúin, þá fórum við í
eggheimtu svokallaða. Hún er framkvæmd hjá
ArtMedica af læknum og hjúkrunarfræðingum
og getur verið mjög sársaukafull. En notast er
við sterk verkjalyf til að gera þetta bærilegra.
Fyrir utan sársaukann þá er líka kvíði og
spenna yfir því hvort það náist ekki nógu mörg
egg, og svo bið eftir því að vita hvort einhver
þeirra frjóvgist í glasafrjóvguninni. Hjá okkur
var bara einn nothæfur fósturvísir og hann var
settur upp tveimur dögum síðar. Síðan tekur
við biðin, þessi erfiða bið uppá von og óvon
um hvort þetta hafi tekist eða ekki. Því þetta
er bæði mjög dýrt og svo er þetta mjög erfitt
ferli að ganga í gegnum. Svo um tveimur
vikum síðar þá fer ég í blóðprufu og símtalið
á síðan að koma eftir kl. 14:00 þann sama dag.
Við gerðum þau mistök að vera í vinnu þennan
dag því auðvitað vorum við báðar nánast
óvinnufærar, bíðandi eftir símtalinu sem gæti
breytt lífi okkar svo mikið. Símtalið kemur,
og svarið er neikvætt! Hræðileg sorg, ég get
ekki klárað vinnudaginn og fer heim. En við
ákváðum að gefast ekki upp og halda strax
áfram. Við fórum og töluðum við lækninn
okkar hjá ArtMedica og byrjuðum strax á nýju
ferli um leið og það var hægt, u.þ.b. mánuði
seinna. Af því við gerðum þetta með svo stuttu
millibili þá var þetta einhvern veginn bæði
erfiðara og auðveldara. Erfitt að fara aftur í
gegnum hormónameðferðina og auðveldara af
því við vissum núna hvað við vorum að ganga
í gegnum svona nýbúnar að gera það. Svo var
það eggheimtan aftur, sem var mun kvalafyllri
fyrir elsku Unu mína, en í þetta skiptið fengum
við tvo góða fósturvísa úr glasafrjóvguninni
og við tók reikistefna um það hvort við ættum
að setja báða upp eða eiga hinn til góða, því
þeir hjá ArtMedica geyma í frysti fósturvísa ef
við viljum nota seinna. Eftir smá umhugsun
þá ákváðum við að setja bara annan og frysta
hinn. Ég fór í uppsetninguna og við tók biðin,
en það sem ég gerði öðruvísi í þetta skiptið
var að ég tók mér veikindafrí á meðan biðinni
stóð og sé svo alls ekki eftir því. Síðan rann
upp dagurinn, byrjað á blóðprufu og svo
biðin til kl. 14:00. En það símtal var eitt besta
símtal sem ég hef fengið á ævinni, þegar mér
var tilkynnt að svarið væri jákvætt man ég
að ég hrópaði: „YES“, og hjúkrunarkonan
í símanum skellti uppúr og við Una grétum
saman af spenningi og gleði. Nú var lífið að
breytast, en hversu mikið vissi ég ekki.
Ég átti alveg frábæra meðgöngu og leið
rosalega vel, við vorum rosalega heppnar
með yndislega ljósmóður í mæðraverndinni
og henni fannst mikið til aðferðarinnar koma
sem við notuðum, eða það að ég var að ganga
með eggið hennar Unu. Aldrei fundum við
fyrir neinum fordómum af neinu tagi hvorki
hjá henni eða þegar við fórum í ómskoðanir.
Þegar ég hugsa tilbaka þá var þetta yndis-
legur tími og það voru eiginlega bara 10
síðustu dagarnir af meðgöngunni erfiðir,
en ég fór 10 daga framyfir. En svo kom að
fæðingunni og það var nú önnur saga. Ég átti
semsagt frekar erfiða fæðingu, hún stóð yfir
í 11 klst. og endaði með því að drengurinn
okkar var tekinn með sogklukku. Sú stund
þegar drengurinn okkar kom loksins í fangið
er fallegasta, mikilvægasta og yndislegasta
stund sem ég hef upplifað, bæði vegna léttis
yfir því að fæðingin væri búin, en auðvitað
og aðallega vegna þess að hann var kominn
til okkar eftir alla þessa bið. Hann er orðinn
rúmlega níu mánaða í dag og er ótrúlega
gáfaður, rosalegur orkubolti og það fallegasta
sem við mæðurnar höfum nokkurn tímann
upplifað í lífinu.
Samkynhneigt fólk á Íslandi finnst mér
njóta forréttinda, við stöndum framar en
flestallar aðrar þjóðir varðandi svo margt og á
ArtMedica verða kraftaverkin til. Við þekkjum
marga sem hafa eignast lítil kraftaverk þar
bæði samkynhneigða og gagnkynhneigða.
Og við erum svo heppin að þessi staður skuli
vera til og að við höfum rétt til að nota hann.
Drengurinn okkar er kraftaverkið okkar og
lífið hlaut svo sannarlega nýjan tilgang þegar
hann kom til okkar. Hann er mjög heppinn
þessi litli drengur því hann á tvær mömmur
og er rosalega mikið elskaður. Og þar sem
mömmurnar eru nú tvær þá er aldrei að vita
nema hann eignist lítið kraftaverkasystkini :)
Bryndís Ruth Gísladóttir
Una, Bryndís og Sindri Þór