Morgunblaðið - 05.01.2019, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 2019
✝ Þórunn Ját-varðardóttir
fæddist á Miðjanesi
29. mars 1950. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut 24.
desember 2018.
Foreldrar Þór-
unnar voru Ját-
varður Jökull Júl-
íusson, bóndi og
rithöfundur, f. 6.11.
1914, d. 15.10. 1988, og Rósa
Halldóra Hjörleifsdóttir, f. 9.10.
1920, d. 15.7. 2007. Systkini Þór-
unnar eru Helga, f. 27.10. 1940,
Halldóra, f. 2.10. 1942, Ámundi
Jökull, f. 25.1. 1947, Sigríður
Hjörleif, f. 25.1. 1947, d. 31.10.
1955, Jón Atli, f. 26.1. 1949, og
María, f. 12.10. 1955.
Þórunn giftist Ólafi Jóni
Leóssyni, f. 17.6. 1948, d. 26.10.
2009. Börn þeirra eru þrjú: 1)
Gústaf Jökull, f. 31.7. 1969, í
4) Yngstur barna Þórunnar er
Hlynur, f. 23.5. 1973, faðir hans
er Gunnar Ingibergur Guðjóns-
son, f. 5.9. 1941. Fyrri kona
Hlyns var Marta Dögg Pálma-
dóttir, f. 10.2. 1971, börn þeirra
eru Pálmi Snær, f. 13.5. 1993, í
sambúð með Maríu Rós Björns-
dóttur, f. 23.11. 1994, og Aldís
Mjöll, f. 29.3. 2003. Seinni kona
Hlyns er Viktoría Rán Ólafs-
dóttir, f. 28.7. 1973, sonur þeirra
er Jökull Ingimundur, f. 26.1.
2011, fyrir átti Viktoría tvö
börn, Jamison Ólaf Johnson, f.
27.5. 1999, og Bríönnu Jewel
Johnson, f. 17.9. 2001.
Seinni eiginmaður Þórunnar
var Þórarinn Guðmundur Þor-
steinsson, f. 14.7. 1947, d. 4.8.
2011. Eftirlifandi kærasti Þór-
unnar er Gísli Ásgeirsson, f.
24.11. 1949.
Þórunn var í grunnskóla á
Reykhólum, síðan í Héraðsskól-
anum í Reykjanesi við Ísa-
fjarðardjúp, hún lauk námi í
Húsmæðraskólanum á Staðar-
felli í Dölum og frá Þroska-
þjálfaskóla Íslands.
Útför Þórunnar fer fram frá
Reykhólakirkju í dag, 5. janúar
2019, klukkan 13.30.
sambúð með Her-
dísi Ernu Matthías-
dóttur, f. 9.1. 1971,
börn þeirra Olga
Þórunn, f. 12.7.
1991, Matthías Óli,
f. 27.4. 1993, í sam-
búð með Ágústu
Klöru Ágústs-
dóttur, f. 3.12.
1993, Sandra Rún,
f. 24.9. 2002, Þór-
gunnur Ríta, f. 6.1.
2010. 2) Margrét B., f. 20.8.
1970, börn hennar og Gísla
Geirssonar, f. 16.3. 1966, Lóa
Guðrún, f. 9.3. 1992, í sambúð
með Baldri Ragnars Guðjóns-
syni, f. 30.5. 1988, dætur þeirra
eru Katrín Bylgja, f. 17.5. 2014,
og Margrét Þórný, f. 23.5. 2018,
Gísli Þór, f. 21.8. 1993. 3) Gyða
Lóa, f. 6.2. 1972, gift Jan Ruby
Olsen, f. 4.2. 1974, sonur þeirra
er Julian Nino Ruby, f. 31.12.
2013. Ólafur og Þórunn skildu.
Elsku mamma, þau eru þung
sporin í dag að fylgja þér hinn
hinsta spöl, efst í huga mér er
þakklæti fyrir árin með þér og
minningar áranna allra. Allt sem
þú kenndir mér er ég þakklát fyr-
ir, þú varst hörkudugleg og ósér-
hlífin og leystir úr verkefnum lífs-
ins á þinn myndarhátt og varst
okkur fyrirmynd í því. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
vera hjá þér og halda í höndina
þína allt til loka, stundin var erfið
elsku mamma, við Gústi sátum
hjá þér og fylgdum þér að dyrum
sumarlandsins, hann söng svo fal-
lega fyrir þig með sinni engla-
rödd sem þú elskaðir.
Minningu þinni verður haldið
lifandi, ég sakna þess að eiga ekki
eftir að heyra frá þér framar
elsku mamma.
Þín dóttir
Margrét (Magga).
Elsku mamma.
Ég trúi þessu varla ennþá, að
þú sért farin frá okkur. Klettur-
inn í lífi mínu.
Ég er svo þakklát fyrir allt sem
þú kenndir mér og allar stund-
irnar sem við áttum saman.
Þær voru margar og góðar
bæði á Íslandi, Danmörku og á
Tererife á síðasta ári. Þetta eru
ómetanlegar minningar, þú varst
svo hamingjusöm. Við hlógum
svo mikið saman.
Og allur tíminn sem við áttum
saman í gegnum skype – við eld-
uðum og borðuðum saman. Hlóg-
um og grétum saman. Og þú
sagðir endalaust sögur.
Við héldum öll að þú værir við
hestaheilsu og vorum svo stolt af
þér að láta drauminn rætast og
kaupa íbúð á suðrænum slóðum
til að njóta efri áranna í sól og
sælu. Þú áttir það svo skilið.
Hvíldu í friði, elsku mamma.
Þín dóttir,
Gyða.
Elsku amma mín. Mikið sem
lífið getur verið ótrúlega ósann-
gjarnt. Fráfall þitt var mjög svo
ótímabært – loksins hætt að
vinna, nýbúin að fjárfesta í vetr-
arhöllinni, já, lífið var svo sann-
arlega að byrja. En ég er þakklát
er ég hugsa til þess hversu vel þú
og kærastinn nýttuð fyrsta árið
þitt sem „gamalmenni“ og ferð-
uðust út um allar trissur. Ég og
mín fjölskylda eigum þér mikið
að þakka og er ég svo þakklát fyr-
ir allar samverustundirnar sem
ég græddi á þegar við bjuggum á
Bollagötunni.
Það er engin(n) eins og þú; Svo
léttlynd, kát, stutt í hlátur (ég
elskaði hláturinn þinn – var ég
búin að segja þér það?), alltaf
hress, góðhjörtuð og svo vígaleg!
Ekki má gleyma hversu fróð
þú varst, já ég flakka á milli nú-
tíðar og þátíðar amma mín, því ég
trúi ekki enn að þú sért farin til
hins eilífa sumarlands. Mér líður
eins og ég eigi eftir að vakna upp
af þessum vonda draumi … en
það vill til að ég á tvær stelpur,
fyrstu langömmubörnin þín, sem
halda manni við efnið.
Bláber, bláberjasulta, brún
lagterta og ljúffengar sörur … jú
og heimalagað te og ekki má
gleyma hafragrautnum. Við öll
barnabörnin elskuðum að fá rist-
að brauð með bláberjasultu og
brúna lagtertu hjá þér, namm …
Takk, aftur, svo mikið fyrir send-
inguna í haust, ómetanleg. Blá-
berjasultukrukkurnar kláruðust
jú strax og kláraði ég síðustu ber-
in núna í desember. Ég mun fara
í berjamó og hugsa til þín, ætli ég
muni nokkurn tímann geta tínt
eins hratt og þú? Já það var eng-
inn eins og þú. Fjallalamb og
náttúrubarn, með gleði í hjarta
og stutt í glens, víðlesin þú varst
og bjóst yfir svo mikilli visku.
Þinn tími var ekki kominn, ég
er svo sorgmædd að eiga ekki
fleiri samtöl við þig og geta spurt
þig spjörunum úr um lífið og til-
veruna.
Þú stóðst þig svo vel elsku
amma mín, í baráttunni eftir
þetta gríðarlega stóra hjarta-
áfall. Það stríð var svo ósann-
gjarnt og það er magnað að
hugsa til þess hvað þú stóðst þig
vel. Enda ótrúlega sterk kona,
það sýndi sig á þessum 10 dögum
á Landspítalanum. Ó, hvað ég
óska þess að bráðamóttakan
hefði skoðað þig betur rúmum
mánuði fyrir þetta hjartaáfall. Þá
hefði þetta ekki farið svona. En
mikið sem það er mér mikilvægt
að hafa getað verið mikið hjá þér
á lokadögum lífs þíns, að geta
strokið þig elsku amma mín,
haldið í höndina, spjallað við þig
og verið í návist þinni. Því það
var svo gott að vera í kringum
þig.
Hinsti kossinn sem ég fékk frá
þér elsku amma mín, á föstu-
dagskvöldinu, daginn eftir
hjartaáfallið, var svo yndislegur.
Þessi stund, sem mamma varð
einnig vitni að, var svo dásamleg.
Í hvert sinn sem ég loka augun-
um leiðir hugurinn mig að þess-
ari stund. Minning þín fær að lifa
og verða ófáar sögur sagðar af
þér. Þúsund þakkir fyrir allar
samverustundirnar.
Ó, hvað ég mun sakna þín,
elsku amma mín, og þú varst og
ert mér svo afar kær.
Þitt næstelsta ömmubarn,
Lóa Guðrún Gísladóttir.
Elsku amma mín. Það sem ég
á eftir að sakna þín mikið. Það
var gott að koma til þín og
drekka með þér te og skypa við
Gyðu Jan og Nino og spila við þig
og fá að gista hjá þér. Þú sagðir
mér oft sögur og uppáhaldssagan
mín var um það þegar þú varst
lítil og varst send í sveit. Þegar
konan var búin að mjólka kom
steggurinn og réðst á fötuna, þá
komstu og sagðir „ég skal sjá um
þetta“ og tókst um hálsinn á hon-
um og hann var alveg að kafna.
Það var svo gaman að fara með
þér í berjamó og sund, við gerð-
um margt saman.
Þórgunnur Ríta
Gústafsdóttir.
Undanfarnar vikur hafa verið
ótrúlegar. Ekki hefði mig grunað
6. desember síðastliðinn að þetta
yrði síðasta skipti sem ég hitti
Tótu systur fríska. Við sátum og
hún sagði mér frá íbúðarkaupun-
um á Tenerife. Draumurinn var
að rætast, hún var búin að kaupa
íbúð þar og nú ætlaði hún sko að
njóta lífsins. Næst hitti ég hana
fárveika á hjartadeildinni og síð-
ast í öndunarvél á gjörgæslunni.
Varð að trúa því að henni væri
ekki hugað líf.
Hún Tóta þurfti að hafa fyrir
lífinu. Hún byrjaði ótrúlega
snemma að vinna.Við bjuggum í
sveit. Faðir okkar lamaðist þegar
við vorum börn og eldri krakk-
arnir sáu um að hirða skepnurn-
ar á veturna og vinna öll verkin.
Líklega er hún bara 12 ára
þegar ég man eftir henni að bera
vatn í féð. Hún var snemma svo
ótrúlega sterk, smávaxin en sam-
anrekin. Hún fór snemma að
heiman, eignaðist fjögur börn á
fimm árum og var um tíma ein-
stæð móðir. Hafði ofan af fyrir
börnunum með því að syngja fyr-
ir þau og lesa sögur.
Tók saman við hann Tóta sem
var indælismaður en Bakkus
truflaði hann lengi vel svo mann-
kostirnir nutu sín ekki alltaf.
Seinustu árin hans var hann edrú
og þau höfðu það gott. Hann lést
úr krabbameini fyrir rúmum sjö
árum. Stuttur og snarpur veik-
indatími sem reyndi svo sannar-
lega á Tótu. Eftir það ákvað hún
að flytja aftur að Reykhólum, lét
gera upp húsið, endurbætti eld-
húsið og gerði í takt við kröfur
um matvælavinnslu svo hún gæti
unnið úr berjunum eins og hún
vildi, en hún var sérstök áhuga-
kona um berjatínslu. Um leið og
aðalbláberin voru þroskuð var
hún mætt í berjamó og handtíndi
allt. Vann alls konar úr berjun-
um; saft, sultu og sauð niður ber.
Einnig bakaði hún sörur á við
hvaða bakarí sem best var. Svo
hitti hún hann Gísla sem var
æskuástin og þau áttu nokkur
góð ár saman.
Tóta lærði þroskaþjálfun en
vann seinni árin lengst af við
umönnun aldraðra. Fannst ekki
taka því að nota lyftara til að lyfta
fólki úr stól í rúm, vippaði því
bara með höndunum. Áður vann
hún nokkur ár í Þörungaverk-
smiðjunni og í mötuneyti. Nagl-
inn hún systir mín er látin aðeins
68 ára gömul. Það hlýtur að hafa
vantað vinnandi hendur í himna-
ríki. Ég vona að hún finni góðar
berjabrekkur þar.
María Játvarðardóttir.
Tóta mágkona mín er látin, það
er sárt. Við vorum jafnöldrur og
eignuðumst báðar börnin okkar
snemma. Þau eru öll á svipuðum
aldri og meðan Tóta bjó í Reykja-
vík hittumst við reglulega með
krílin okkar og nutum þess að
fylgjast með þeim í leik og tengj-
ast frændsemisböndum. Mikið
var það skemmtilegt og við vor-
um ungar og stoltar mæður.
Við hittumst sjaldnar eftir að
Tóta flutti vestur og reyndar á
tímabili líka norður en svo settist
hún að á Reykhólum en vina-
böndin héldu alla tíð.
Tóta var einstæð móðir fjög-
urra barna aðeins 23 ára og
kynntist því vel að vinna mikið til
að sjá fyrir hópnum sínum og var
dugnaðarforkur. Hún byggði hús
á Reykhólum og byggði þar sér
og börnunum sínum ból. Þar
kynntist hún síðar eiginmanni
sínum, Þórarni Þorsteinssyni
(Tóta), en hann lést árið 2011.
Tóti reyndist börnum og barna-
börnum Tótu vel og var þeim
bæði vinur og félagi.
Tóta hafði nýlega keypt sér
íbúð á Tenerife og ætlaði að taka
við henni núna á næstu vikum og
njóta þess aðeins að slaka á í
hlýju loftslagi og fá ástvini sína í
heimsókn. En ekkert verður nú
af því. Það minnir mann á hve lífið
er hverfult og allt getur breyst án
fyrirvara. Börnin hennar Tótu
eru öll heilsteypt og gott fólk sem
nú sjá á bak mömmu sinni,
tengdamömmu og ömmu alltof
snemma. Þau voru ríkidæmið
hennar.
Ég votta þeim öllum samúð
mína og samhug. Minningin um
sterka íslenska konu lifir.
Lovísa Hallgrímsdóttir.
Elsku Tóta er fallin frá. Svo
skyndilega að erfitt er að trúa.
Samverustundir með Tótu
man ég eins langt aftur og ég man
mína æsku. Allt aftur til gömlu
góðu daganna þegar unga fólkið á
Reykhólum voru mæður okkar
Gyðu vinkonu minnar. Móðir mín
og Tóta. Ég man hvað mér þótti
margt í kringum Tótu ævintýra-
legt. Hún fór ótroðnar slóðir.
Gerði hluti sem ekki endilega
konur á þeim tíma voru að gera.
Þannig var tíðarandinn. Mínar
fyrstu minningar eru frá blóma-
skeiði leikfélagsins ímynda ég
mér. Full stofa heima hjá Tótu af
ungum konum þar sem sungið
var hástöfum „oft á tíðum haldin
eru héraðsmót“. Seinna á ég
ógleymanlegar stundir þar sem
við Gyða vinkona vöktum nætur-
langt á Reykjabrautinni, hlustuð-
um á næturvakt Rásar 2, spiluð-
um öll spil sem við kunnum,
drukkum kaffi með molasykri.
Með Tótu. Á sama tíma og Tóta
hvatti okkur til dáða þegar við
stunduðum að mæta á skákkvöld
að tefla við karlana í sveitinni og
fá með’í kaffi og molasykur. Allt
áður en unglingsárin helltust yfir
okkur vinkonurnar.
„Sara Klara ert þetta þú?“ var
yfirleitt kveðjan sem mætti mér
þegar ég kom á Reykjabrautina
sem barn, sem unglingur og sem
fullorðin.
Tóta var skemmtileg, hún var
glettin og datt oft ótrúlega
skemmtilegir hlutir í hug. Mér
fannst Tóta ævintýraleg kona.
Man hana sem fyrirkonu í að
stofna til samtals Kvennalista-
kvenna á Reykhólum á þeim tíma
þegar enginn talaði fyrir jafnrétti
kynja eða álíka málefna. Já, það
var ævintýrablær yfir Tótu.
Frumkvöðlataug sem fann sér
farveg þess tíma sem þá var. Fyr-
ir lítið samfélag eins og Reykhóla
var það dýrmætt bæði fyrir okk-
ur unglingana sem og samferða-
konur hennar og vinkonur.
Ég man þann tíma sem ég fékk
að vera með Gyðu á Ísafjarðarár-
um fjölskyldunnar. Það var góður
tími. Við unglingarnir að reyna
fyrir okkur í fiskinum sem Tóta
skemmti sér konunglega yfir.
Ég var svo heppin að eiga sam-
leið með Tótu á ólíkum tímabil-
um, sem barn og unglingur og
vinkona Gyðu og hálfgerður
heimalningur. Og svo seinna, full-
orðin ung kona og samstarfskona
Tótu. Þá áttum við það til nokkr-
ar vinkonur að hendast til Tótu
sérstaklega þegar okkur datt í
hug að fara að gera eitthvað
hressandi og skemmtilegt. Mið-
næturkvöldverður er mér sér-
staklega minnisstæður þegar
gleðipinnafélagið var og hét og
þar var einhvern veginn Tóta allt
í kringum okkur. Þá var henst á
Reykjabrautina og skipti þá engu
hvað tímanum leið. Tóta tók okk-
ur alltaf fagnandi og hafði gaman
af uppátækjum okkar vinkvenn-
anna, lagði fyrir okkur spádóma í
spil og bolla. Allt mjög ævintýra-
legt og skemmtilegt.
Tóta var baráttukona, verka-
kona sem sótti sér, vel á miðjum
aldri, frekari menntun og gerði
allt einhvern veginn svo einfalt og
mögulegt. Allt sem var í raun
heljarinnar átak. Það að gera. Að
elta draumana sína. Þannig man
ég Tótu.
Hún var fyrirmynd annarra
kvenna. Það var alltaf gaman að
hitta Tótu, stutt í hlátur og gleði.
Að hafa gaman af lífinu fylgdi
Tótu, sama hvað lífið hafði upp á
að bjóða.
Ég sendi elsku Gyðu minni,
Gústa, Möggu og Hlyni innilegar
samúðarkveðjur og fjölskyldum
þeirra. Megi allar góðar vættir
vaka yfir ykkur og styðja í þeirri
sorg og við þann missi sem nú er
orðinn.
Sara Dögg
Svanhildardóttir.
Ekki átti ég von á því þegar ég
hitti Þórunni á Hársnyrtistofu
Heiðu á Hólmavík 26. okt. sl. að
það yrði í síðasta skipti. Hún var
glöð og kát, sagðist ætla að
skreppa til Tenerife á næstunni
og koma svo aftur í desember.
Hún kvaðst vera að kaupa sér
íbúð úti, væri búin að selja íbúð
sína í Reykjavík og nú hugsaði
hún sér að vera þarna eitthvað yf-
ir veturinn og svo á sumrin í
Reykhólasveitinni. Við fórum að
ræða berjasprettu sl. sumar en
Tóta, eins og hún var kölluð, var
fræg fyrir mikla berjatínslu. Hún
fann alltaf aðalbláber þótt aðrir
kvörtuðu undan lélegri berja-
sprettu. Rjúpnaveiðin var á þess-
um tíma rétt að byrja. Fyrsta
helgin yfirstandandi og hjá henni
voru meðal annarra í gistingu
einn ömmudrengur ásamt einum
af mínum ömmudrengjum, en
þeir eru góðir vinir, og ætluðu
saman á fjöll í rjúpnaleit. Nokkr-
um vikum áður höfðu þeir verið
hjá mér í Mýrartungu að veiða
gæsir.
Ég kynntist Tótu fyrst þegar
ég var í framboði til alþingiskosn-
inga vorið 1991 fyrir Kvennalist-
ann á Vestfjörðum. Hún var mikil
kvenréttindakona, studdi
Kvennalistann og sýndi það í orði
og verki. Það var gott að hafa
hana með sér í liði.
Ég þekkti á þeim tíma fáa
Reykhólahreppsbúa enda höfum
við Vestfirðingar búið við það að
heilsárssamgöngur hafa ekki allt-
af verið með besta móti á milli
byggðarlaga. Ég í Hnífsdal á
þeim tíma og hún í Reykhóla-
sveit. Eftir að ég flutti í Reyk-
hólasveitina 1996 hitti ég hana
oftar. Hún fór á fullorðinsárum í
nám í þroskaþjálfun og vann
lengi á Hjúkrunar- og dvalar-
Þórunn
Játvarðardóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma,
langamma og tengdamóðir,
ERNA ÓSKARS ÓSKARSDÓTTIR,
Löngubrekku 31, Kópavogi,
lést á gjörgæsludeild Landspítala við
Hringbraut mánudaginn 24. desember.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks.
Útför fór fram í kyrrþey föstudaginn 4. janúar 2019.
Kári Óskarsson
Hreiðar Haukur Kárason
Óskar Kárason Vibeke Harders
Ágúst Kárason S. Helga Ástvaldsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Hjartans þakkir til ykkar allra fyrir hlýhug,
blóm og kveðjur við andlát og útför okkar
ástkæra sonar, bróður, mágs og frænda,
KRISTBJÖRNS HAUKSSONAR,
Kidda.
Gréta Óskarsdóttir
Helga Hauksdóttir Þorsteinn Guðbjörnsson
Margrét Hauksdóttir Hilmar Kristinsson
Grétar, Björg, Hildur Ýr og Íris Björk