Morgunblaðið - 05.01.2019, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 2019
heimilinu Barmahlíð og sinnti því
starfi af mikilli samviskusemi
enda vinsæl hjá íbúum heimilis-
ins. Það fékk ég líka að reyna fyr-
ir nokkrum árum er ég var þar í
hvíldarinnlögn eftir liðskiptaað-
gerð. Hún tók jafnvel að sér að
fara í ferðalag með eldri borgur-
um til annarra landa til þess að
aðstoða þá. Það er sárt að sjá á
eftir Tótu fara svo snemma, að-
eins 68 ára. Hún var nýlega hætt
að vinna og ætlaði virkilega að
fara að njóta lífsins. Ég votta
börnum hennar, tengdabörnum,
barnabörnum, systkinum og öðr-
um ættingjum innilega samúð.
Minningin lifir.
Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir.
Mér kær vinkona og fyrrum
samstarfskona, Þórunn Játvarð-
ardóttir, er látin. Breiðafjörður-
inn hennar er fallegur og var
Tóta mikill náttúruunnandi. Hún
fór upp um fjöll og firnindi létt í
spori.
Elsku Tóta var afburðadugleg
til allra verka. Hún tíndi mikið af
berjum og fjallagrösin tók hún
gjarnan með í Sóltún, skellti þeim
í suðu og gaf okkur sem þar unn-
um seyði ef ske kynni að í upp-
siglingu væri kvefpest eða önnur
óáran. Hún hugsaði fyrir öllu.
Ófáar berjasultukrukkurnar og
saft kom hún með og gaf okkur
samstarfsfólki sínu.
Tóta var menntaður þroska-
þjálfi, hún var sterk og tókst á við
starf sitt fumlaust. Aldraðir las-
burða treysta á kraftmiklar vinn-
andi hendur. Tóta var ræðin og
víðlesin og ættfræði var henni
ávallt ofarlega í sinni.
Hún var í Kvenfélagi Reyk-
hólahrepps, söng bæði í kirkju-
kór og blönduðum kór Breiðfirð-
inga. Eitt sinn tók Tóta mig með
til Reykhóla til viku dvalar, það
var ekki ónýtt að njóta allrar
hennar gestrisni. Það var rætt
um heima og geima fram á kvöld.
Eftir lestur fram á nótt skreið ég
fram úr kl. 11 morgun einn. Þá
var Tóta búin að baka 100 pönnu-
kökur í stafla og þrjár stórar
marengstertur yfir plötuna. Já
hún gerði þetta sem kvenfélags-
kona. Á matarborðinu beið handa
okkur hafragrautsskál, lýsi,
sulta, kæfa, egg og brauð. Kaffi-
vélin góða var í startholunum.
Húsið hennar lét ekki mikið yfir
sér. Herbergin voru þó mörg og
biðu þar mörg uppbúin handa
gestum sem hún bauð ófáum að
dvelja hjá sér. Mér er svo minn-
isstætt eitt fagurt sumarkvöld við
Breiðafjörð á Reykhólum hjá
Tótu. Úti var kyrrt, fuglarnir
sungu og kvökuðu hástöfum,
bæði mófuglar og sjófuglar. Hit-
inn var 20°. Lítil ömmuhnáta sem
bjó í næsta húsi, þriggja ára ljós-
hærð í hvítum bol, stuttbuxum og
berfætt, var mætt á svæðið. Það
var gott að geta skokkað yfir. Sú
stutta settist í fang ömmu sinnar,
vafði hana örmum og sagði:
„Elsku barnið mitt.“ Við skelli-
hlógum allar. Stelpan var svo
skemmtileg, eins og amman.
Góð minning er frá boði sem
Tóta og systkini hennar stóðu
fyrir á bernskuheimili þeirra,
Miðjanesi.
Húsið stóð undir fjallshlíðinni,
þar var öllu vel viðhaldið og fal-
legur panellinn á veggjunum ljós-
grænn var frá miðri síðustu öld.
Langa borðið á miðju gólfi svign-
aði undan alls lags nýmeti, silung-
ur veiddur þann morguninn og
kartöflur og fjölbreytt grænmeti.
Þarna voru samankomin systkini
og vinir. Þessi stund var svo nota-
leg í fallegri sveit og í góðu húsi.
Elsku Tóta mín, ég þakka þér
samferðina og öll heimboðin þín
vestur.
Ég votta fjölskyldunni innilega
samúð.
Guð blessi þig, þín einlæg
Steingerður.
 Fleiri minningargreinar
um Þórunni Játvarð-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Ásgrímur Þór-hallsson fædd-
ist á Hafralæk 12.
október 1936. Hann
lést á Skógar-
brekku, Húsavík,
24. desember 2018.
Foreldrar hans
voru Kristín Jó-
hanna Eiríksdóttir
ljósmóðir, f. 11.
febrúar 1906, d. 28.
janúar 1962, og
Þórhallur Andrésson bóndi, f. 8.
september 1904, d. 10. mars
1982.
Ásgrímur var elstur fjögurra
barna þeirra hjóna, en systkini
hans létust öll í frumbernsku.
fimm börn. Þau eru: 1) Guðrún,
f. 1959, gift Sæmundi Ólasyni,
eiga þau fjögur börn og níu
barnabörn. 2) Þórhallur, f. 1960.
Hann á einn son, tvö fósturbörn
og sjö barnabörn. 3) Stein-
grímur, f. 1962, kvæntur Zubitu
Haider. Með fyrri eiginkonu
sinni, Guðrúnu Hauksdóttur, á
hann tvær dætur. 4) Jónas Kon-
ráð, f. 1964, kvæntur Huld Arn-
grímsdóttur Clausen. Eiga þau
þrjú börn og tvö barnabörn. 5)
Kristinn Jóhann, f. 1972, kvænt-
ur Helgu Vigdísi Aðalbjörns-
dóttur. Eiga þau fimm börn og
eitt barnabarn.
Ásgrímur tók við jörð for-
eldra sinna ásamt eiginkonu
sinni 1962 og bjuggu þau þar
alla tíð síðan, fyrstu árin með
blandaðan búskap og síðari ár
voru þau með ferðaþjónustu.
Útför Ásgríms fer fram frá
Neskirkju í Aðaldal í dag, 5. jan-
úar 2019, klukkan 14.
Uppeldisbróðir
hans var Sigurður
Anton Friðþjófsson
skáld, f. 1942, d.
1980.
Ásgrímur kvænt-
ist Elmu Kristínu
Steingrímsdóttur
frá Patreksfirði, f.
19. águst 1940. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Hlín Þór-
arinsdóttir, f. 20.
apríl 1922, d. 10. nóvember
1959, og Steingrímur Mattías
Sigfússon, f. 12. júní 1919, d. 20.
apríl 1976. Elma lést 25. septem-
ber 2014.
Ásgrímur og Elma eignuðust
Ekkert hefur haft eins mikil
áhrif á líf mitt og að hafa lent
„sjórekin“ hjá Ásgrími og Elmu.
Unglingsgrey á brauðfótum ein í
ókunnum ólgusjó. Þá var gott að
reka á fjörur þeirra sómahjóna.
Enginn verður samur eftir að
hafa verið þátttakandi í þeirra lífi
hátt á fjórða áratug. Það þekki
ég.
Þau hjón fóru sínar eigin leiðir
og létu ekki boð, bönn eða álit
annarra trufla sig. Einkum var
Ásgrímur þekktur fyrir að gera
nákvæmlega það sem honum
sýndist. Hvort sem það var að
hætta að marka lömbin eða nota
áburð, draga stórlega úr mat-
arsóun með því að ala kindurnar
að hluta til á brauði, fóðra tamda
refi úr kattardallinum, gefa
andarungum eða hænsnum pípu
eða kaffisopa, hýsa fólk dögum
saman, opna heimilið fyrir gest-
um og gangandi. Hvað þá að hafa
lömb inni á gafli, jafnvel uppi í
rúmi með bleyju.
Hafralækur, sem ég kalla
löngum „Hársbreidd frá Himna-
ríki“, var eins og félagsmiðstöð.
Útidyr stóðu opnar flesta daga og
gestastraumurinn endalaus.
Griðastaður, bærinn undir Núpn-
um þar sem berin vaxa og hrossa-
gaukurinn hlær. Ekki man ég eft-
ir gestalausum degi. Fólk kom til
að braska með bíla eða varahluti,
spjalla um daginn og veginn,
treysta vinabönd eða leita sér
griða þegar þannig stóð á. Taóísk
velsæld í einfaldleika, nægju-
semi, kærleikur og gestrisni
engu lík. Óeigingirni á eigin tíma
og pláss, einkalífi fórnað á altari
vináttu.
Á Hafralæk urðu þeir síðustu
fyrstir. Tungumálakunnátta
óþörf. Útlendingar jafnt sem dýr-
in skildu hann. Tryggur vinur var
Ásgrímur en þeir sem fóru á bak
við hann voru einfaldlega DBD
og fengu það óþvegið.
Sá gamli kallaði: „Farðu í búr-
ið, fáðu þér smurt eða köggla, svo
á ég harðfisk fyrir tannlausa,
náðu í dall og ljúg-gðu ein-
hverju!“ Hann var góður hlust-
andi og sögumaður, sá húmor í
flestu og brandarar flugu. Öll
börn elskuðu hann enda kom
hann eins fram við alla, börn, fatl-
aða, ókunnuga, vini, útlendinga
eða dýr. Dætur mínar elskuðu að
fá afakex og djús og gefa kindum
brauð eða lambi pela. „Afi Ás-
grímur“ er okkur öllum kær og
ógleymanlegur.
Hvergi sá ég heimili líkt
Hafralæk, hvergi leið mér jafn
vel. Sá gamli sat í horninu sínu
með kaffiglas og pípu og spurði
frétta. Aðspurður um eigið gengi
sagði hann:
„Þetta druslast.“ Ekki kvartað
þótt hann væri sárþjáður í
skrokknum og þyrfti að sofa full-
klæddur, jafnvel með vettlinga,
því hann var svo slæmur í „beygj-
unum“.
Lífssýn hans var einstök, hann
trúði á huldar verur, líf eftir
dauðann og margir fatlaðir og
minni máttar eiga honum mikið
að þakka auk hinna sjóreknu
„andlegu skyldmenna“ eins og
hann kallaði okkur. Hann hefur
verið mér sem besti faðir og
þakklætið nær vonandi að sefa
mesta söknuðinn. Stórbrotin per-
sóna og mitt skjól alla tíð. Minn-
ingarnar eru óteljandi.
Ég hygg að Elma sé búin að
setja Boney M á fóninn efra og
þau stígi nú dans eins og forðum í
eldhúsinu. Pípan og klúturinn,
allt á sínum stað, húmorinn, kald-
hæðnin og hans hlýja hjarta.
Endalaus kærleikur sem ég get
seint fullþakkað þeim báðum.
Samúðarkveðjur og þakkir
sendum við Snæbjörn og dætur
þeirra góða fólki.
Ingunn Sigmarsdóttir.
„Viltu köggla? Fáðu þér smurt
eða kexrusl.“ Orðin flugu gjarnan
þegar ég heilsaði Ásgrími. Næst
var manni sagt að ná í dall, sulla í
sig kaffi og ljúga einhverju.
Kveðjuorðin voru: „Við sjáumst í
næsta stríði“ eða „Við sjáumst
einhvern tíma þegar sólin skín“.
Ásgrímur var ljúfmenni, glett-
inn og sá ljósu punktana. „Þetta
gæti verið margfalt verra.“ Hann
elskaði að ganga fram af fólki, að-
allega móður minni. Hún lærði
með tímanum að brynja sig.
Þetta atvik gerðist fyrir mína tíð.
Foreldrar mínir og bræður
bjuggu þá í gamla Hafralækjar-
húsinu. Ásgrímur var að flá ný-
slátrað naut og Rúnar heitinn
bróðir að sniglast þarna. Þegar
karl skar reðurinn af bola rétti
hann Rúnari gripinn og sagði
honum að biðja mömmu sína að
sjóða. Barnið mætti hróðugt með
djásnið inn í eldhús með þessa
bón. Ekki er vitað hvort formæl-
ingar móður minnar eða hlátur
Ásgríms var háværari. Eftir á
hlógu þó flestir.
Haustið 2004 komum við Frið-
þór frá Breiðuvík til Ásgríms og
Elmu með gítar og örlitla söng-
olíu. Þessi kvöldstund er í huga
mér dýrmæt. Við sátum fjögur og
gripið var í gítarinn. Seint um
kvöldið byrjaði ég á auðþekktu
en taktföstu forspili í fís-moll.
Gamli þekkti lagið strax, stóð upp
og bauð frúnni upp í dans og þau
sungu með skælbrosandi Vor í
Vaglaskógi.
Ásgrímur hafði sérstakt lag á
því að tala við dýr og ég held þau
hafi skilið hann. Meðan Kragi,
hundurinn minn, lifði fór hann
alltaf með kleinu út í dyr handa
honum. Fastur liður hjá krökkum
var að fá að gefa kindum Ásgríms
brauð. Síðar fengu þau svo
óþægðarkex hjá Ásgrími.
Um bíladellu hans og brask
væri hægt að skrifa heila bók.
Fyrsta númerið, Þ 4, fylgdi hon-
um ævilangt.
Endalaust væri hægt að
skrifa, margar minningarnar og
kærar. En þó svo að framan af lif-
um við á fjöru þá fellur að um síð-
ir. Stundum gefur hressilega á en
sterkustu klettarnir standa til
endaloka. Aðfangadagur er ef-
laust ekki síðri en hver annar til
að kveðja jarðlífið og ganga sadd-
ur lífdaga í Sumarlandið. Senni-
lega hefur hann byrjað á því að
setjast á stein, teygt úr sér og
fengið sér pípu.
Hann er mér geysilega kær og
hefur ávallt verið stór partur af
lífi mínu. Ég leitaði oft til hans ef
eitthvað bjátaði á, var dapur,
svartsýnn eða ómögulegur. Hann
gat alltaf með æðruleysi sínu tal-
ið í mig kjarkinn og hafði gjarnan
samband fljótlega til að spyrja
hvernig gengi.
Oft var líka bara fínt að sitja og
spjalla, fíflast og velta hlutum
fyrir sér við grámynstraða eld-
húsborðið með kaffi í brúnyrjóttu
kaffikrúsinni með brotna hand-
fanginu.
Hann kenndi mér að betra er
að vera sammála um að vera
ósammála í stað þess að eyða
tíma í rökleysu.
Lífið er fátækara án hans en
þó er ég margfalt ríkari eftir að
hafa átt hann að. Ég mun alltaf
sakna hans og síðustu dagar hafa
verið skrýtin blanda af góðum
minningum, hlýhug en sárum
söknuði og sorg. En eins og hann
sagði: „Þannig er þetta bara“ og
smám saman yfirtaka minning-
arnar sorgina.
Góða ferð í sumarlandið, elsku
frændi, og sjáumst í næsta stríði
þegar sólin skín.
Öðrum aðstandendum sendum
við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Bjarki Hólmgeir Hall
og fjölskylda.
Ásgrímur
Þórhallsson
✝ Erla Frið-björnsdóttir
fæddist á Sunnu-
hvoli við Grenivík
21. janúar 1933.
Hún lést á Greni-
lundi, dvalarheimili
aldraðra á Greni-
vík, 23. desember
2018. Foreldrar
hennar voru Frið-
björn Guðnason
húsasmiður, f.
1903, d. 1988, og Anna Jóns-
dóttir húsmóðir, f. 1911, d.
1999. Systkini Erlu eru Jón, f.
1935, Brynhildur, f. 1940, d.
2009, Hólmfríður, f. 1947, og Ól-
ína, f. 1950.
Hinn 23. júní 1954 giftist Erla
Pétri Axelssyni frá Látrum á
Látraströnd, f. 1931, d. 2012.
Foreldrar hans voru Axel Jó-
hannesson, f. 1896, d. 1986, og
Sigurbjörg Steingrímsdóttir, f.
1904, d. 1969. Erla og Pétur
byggðu heimili sitt á Grenimel á
Grenivík og fluttu þar inn 1954.
Þau bjuggu þar til ársins 1998,
en þá fluttu þau í Túngötu 22.
Síðustu ár bjó Erla á Greni-
lundi, dvalarheimili aldraðra á
Grenivík.
Börn þeirra Erlu og Péturs
eru: 1) Anna, f. 1954, gift
Kristni Skúlasyni, f. 1954. Börn
dóttur með Ívari Erni Leifssyni,
f. 1983. 4) Friðbjörn Axel, f.
1963. Hann á fjögur börn með
fyrrverandi konu sinni, Sól-
veigu Jónsdóttur, f. 1964, en
þau eru a) Erla, f. 1987, í sam-
búð með Hilmari Þór Dagssyni,
f. 1990, b) Jón Geir, f. 1990, í
sambúð með Ástu Sigríði Guð-
jónsdóttur, f. 1985, og á hún
eina dóttur, c) Bergsveinn Ingv-
ar, f. 1995, í sambúð með
Björgu Ingadóttur, f. 1997, og
d) Pétur Trausti, f. 1997, en
kærasta hans er Inga Birna
Jensdóttir, f. 1998. 5) Jón Ás-
geir, f. 1969, giftur Elínu Berg-
lindi Skúladóttur, f. 1979. Dæt-
ur þeirra eru a) Sóldís Anna, f.
2004, b) Elsa Mjöll, f. 2006, og c)
Arndís Petra, f. 2013. 6) Guðrún
Hildur, f. 1973, gift Helga Teiti
Helgasyni, f. 1972, en börn
þeirra eru a) Andri Páll, f. 1998,
b) Erla María, f. 2003, og c) Ás-
dís Halla, f. 2007.
Erla var heimavinnandi hús-
móðir en starfaði samhliða því
við Grenivíkurskóla, í frystihúsi
Kaldbaks á Grenivík og í harð-
fiskverkuninni Darra. Þá var
hún kartöfluræktandi ásamt
eiginmanni sínum í áratugi. Að
loknu skyldunámi gekk Erla í
Húsmæðraskólann á Lauga-
landi í Eyjafirði. Erla tók þátt í
félagsstörfum í heimabyggð
sinni, söng í kirkjukór Grenivík-
urkirkju og starfaði með kven-
félaginu Hlín á Grenivík.
Útför Erlu fer fram frá
Grenivíkurkirkju í dag, 5. jan-
úar 2019, klukkan 14.
þeirra eru a) Pétur,
f. 1975, kvæntur Ir-
isi Rún Andersen, f.
1981, eiga þau þrjú
börn, b) Guðrún
Ósk, f. 1980, d.
1981, c) Kolbrún, f.
1981, d. 1982, d)
Guðni Rúnar, f.
1985, í sambúð með
Aldísi Mörtu Sig-
urðardóttur, f.
1993, eiga þau tvær
dætur. 2) Birgir, f. 1956, í sam-
búð með Aðalheiði Jóhanns-
dóttur, f. 1953. Synir þeirra eru
a) Birgir Már, f. 1980, móðir
Nanna Kristín Jóhannsdóttir, f.
1957, kvæntur Brynhildi Jónu
Helgadóttur, f. 1983, eiga þau
þrjá syni, b) Ægir Adolf, f. 1975,
faðir Arelíus Viggósson, f. 1956,
d. 1978, kvæntur Ingu Stein-
laugu Hauksdóttur, f. 1978, og
eiga þau tvo syni. 3) Sigurbjörg
Helga, f. 1960, gift Jóni Braga
Skírnissyni, f. 1957. Börn þeirra
eru a) Kristinn Elvar, f. 1977,
faðir Gunnar Sigurður Valtýs-
son, f. 1953, d. 2007, kvæntur
Ásdísi Elvu Kristinsdóttur, f.
1984, eiga þau þrjú börn, b) Ei-
ríkur, f. 1980, kvæntur Katrínu
Maríu Hjartardóttur, f. 1979,
eiga þau þrjú börn, c) Linda
Rakel, f. 1988, og á hún eina
Frá Sunnuhvoli á Grenivík
er gott útsýni. Með Grenivíkur-
fjall og Kaldbakinn að baki,
blasir Þengilhöfðinn og Skælan
við. Og útsýnið yfir Eyjafjörð-
inn er óviðjafnanlegt frá
Sunnuhvoli. Á þessum stað
fæddist Erla Friðbjörnsdóttir
og á Grenivík bjó hún alla sína
ævi. Þar undi hún sér best, með
Pétri sínum og börnunum
þeirra sex.
Erla var elst systkinanna frá
Sunnuhvoli. Sterk fjölskyldu-
bönd, glaðværð, dugnaður og
ósérhlífni einkennir þau öll.
Söngur og gleði er ríkjandi
þegar þau koma saman. Erla
eignaðist sjálf sex börn og með-
al þeirra ræktaði hún þá sam-
heldni og þær dyggðir, sem
henni voru svo tamar. Hún hélt
vel utan um sinn hóp og bar
hag hans fyrir brjósti. Hún var
börnum sínum góð fyrirmynd
og átti hvert bein í barnabörn-
um sínum, vildi allt fyrir þau
gera og lét flest eftir þeim,
svona eins og sannri ömmu
sæmir.
Gamansemi og hláturmildi
var einkennandi fyrir Erlu.
Henni var lagið að sjá kómísku
hliðar mála. Líka í því sem var
flókið og erfiðara viðfangs. Og
það hefur eflaust oft komið sér
vel, ekki síst eftir að Pétur
varð veikur og andlegu atgervi
hans fór að hraka. Með góðlát-
legri gamansemi gerði Erla
gott úr hlutunum á eigin kostn-
að. Og einhvern veginn leið öll-
um betur. Erla var nefnilega
þannig að hún setti hagsmuni
þeirra sem henni þótti vænst
um framar sínum eigin.
Dagleg viðfangsefni húsmóð-
ur á stóru heimili leysti Erla
farsællega og af myndarskap
enda var hún úrræðagóð og
verkvit hennar var afbragð.
Alltaf var heimilið óaðfinnan-
legt, hreint og strokið og allt í
röð og reglu. Það er ekki víða
sem þvottinum er raðað í
stærðarröð á snúrunum, en það
gerði Erla. Og það var alltaf
nógur matur til hjá Erlu, jafn-
vel þótt Pétur byði tveimur eða
þremur aukamönnum úr búð-
inni í hádegismat án fyrirvara.
Og alltaf átti Erla heimsins
bestu kleinur, sem hún hnoðaði
og steikti af slíkri list að enginn
leikur það eftir.
Vinnudagar Erlu voru langir.
Hún fór hratt yfir og fótatak
hennar ómaði frá morgni til
kvölds á fjölmennu og gest-
kvæmu heimili.
Og þegar allt var eins og það
átti að vera settist hún loks
niður.
Auk húsmóðurstarfa tók
Erla að sér ýmis störf utan
heimilisins og hún ræktaði
stofnútsæðiskartöflur í áratugi
ásamt eiginmanni sínum. Og
hún lét sig ekki muna um það,
eftir langan dag í kartöflugarð-
inum, að þvo og þurrka vinnu-
fötin svo allir gætu farið í
hreina og þurra galla í upphafi
næsta dags. Erla fór fyrst á
fætur á morgnana og síðust í
rekkju að kvöldi.
Þau Erla og Pétur byggðu
sér heimili í Grenimel undir
höfðanum. Þaðan sést vel upp í
Sunnuhvol. Í Grenimel kom ég
fyrst þegar við dóttir þeirra
Péturs hófum að rugla saman
reytum. Erla tók mér strax
opnum örmum. Það lýsir Erlu
vel að mér leið jafnvel í návist
hennar í fyrsta skiptið sem ég
hitti hana og í það síðasta. Og
alltaf bauð hún mér kleinur,
konfekt eða aðrar velgjörðir.
Og hún unni sér ekki hvíldar
fyrr en ég þáði góðgerðirnar.
Þannig var tengdamóðir mín
Erla Friðbjörnsdóttir. Blessuð
sé minning hennar.
Helgi Teitur Helgason.
Erla amma var mjög dugleg
og góð við alla og sérstaklega
við börn. Hún vildi alltaf gera
sitt besta fyrir alla. Það var
sama hver það var. Þegar við
komum í heimsókn til hennar
og afa gat maður alltaf búist
við einhverju gómsætu, t.d.
bestu kleinum í heimi, ís eða
nammi sem amma átti alltaf í
skápnum hjá sér bæði í Tún-
götunni og á elliheimilinu. Eftir
að afi dó fékk ég að gista í afa
holu þegar ég var í heimsókn
og það var best af öllu. Amma
var líka alltaf tilbúin að lesa
með mér og svo kenndi hún
mér faðirvorið. Ég á eftir að
sakna ömmu mjög mikið og ég
mun alltaf muna eftir henni.
Erla María.
Erla
Friðbjörnsdóttir