Morgunblaðið - 05.01.2019, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 05.01.2019, Blaðsíða 34
34 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 2019 ✝ Lilja Aradótt-ir fæddist á Borg á Mýrum í Hornafirði 23. júlí 1922. Hún lést á hjúkrunarheim- ilinu Skjólgarði á Höfn 22. desem- ber 2018. Foreldrar hennar voru Ari Sigurðsson bóndi og organisti og Sigríður Gísladóttir húsmóðir. Lilja var sjötta í aldursröð ellefu systkina og eru nú þrjú þeirra á lífi, þau Ragnar, Jón og Hólm- fríður. Lilja ólst upp á Borg við öll al- menn sveitastörf. Hinn 18. febrúar 1945 giftist Lilja Hannesi Kristjánssyni frá Einholti, f. 25.1. 1917, og eign- uðust þau sex börn. Þau eru: 1) Steinunn, f. 11.11. 1944. 2) Sig- urður Örn, f. 30.10. 1945, maki í sömu sveit, húsuðu þar smám saman upp og bjuggu þar blönd- uðum búskap til ársins 1990 er þau fluttust á Silfurbraut 21 á Höfn. Þau festu kaup á íbúð á Víkurbraut 32 á Höfn árið 2003 en Hannes lést áður en þau fluttu þar inn, hann lést 14. maí það ár. Lilja bjó ein í íbúðinni til dauðadags. Lilja lauk grunnskóla eins og þá tíðkaðist og tók námskeið í saumaskap. Hún var flink saumakona og prjónaði einnig mikið síðustu árin. Lilja var mikil félagsmálamanneskja, var formaður Kvenfélagsins Ein- ingar á Mýrum um árabil og sat í nefndum fyrir Mýrahrepp. Þá var hún virk í Félagi eldri Horn- firðinga og var gerð að heiðurs- félaga þess á síðasta ári. Hún söng í kirkjukórum bæði á Mýr- um og á Höfn og var í Gleðigjöf- um, kór eldri borgara, þar til fyrir fáum árum. Lilja var heilsuhraust allt til síðasta dags. Útför Lilju fer fram frá Hafnarkirkju í dag, 5. janúar 2019, klukkan 14. Guðbjörg Sigurðar- dóttir. 3) Kristján Heiðar, f. 22.6. 1949, d. 21.4. 1971. 4) Sig- mar Þór, f. 11.10. 1951, maki Ingibjörg Ó. Sigurðardóttir. 5) Rannver Hólm- steinn, f. 8.8. 1955, maki Sólveig Haf- steinsdóttir. 6) Ari Guðni, f. 16.2. 1960, maki Anna Egils- dóttir, d. í mars 2018. Barna- börn Lilju eru 15, langömmu- börnin 30 og fyrsta langalang- ömmubarnið fæddist skömmu fyrir andlát hennar. Hannes og Lilja byrjuðu sinn búskap á Höfn í Hornafirði þar sem þau byggðu húsið Strönd sem nú er Ránarslóð 10, en hug- urinn leitaði í sveitina og árið 1948 flutti fjölskyldan að Rauða- bergi á Mýrum. Árið 1952 keyptu þau jörðina Hólabrekku Nú er komið að kveðjustund, elsku amma. Það er alltaf sárt að kveðja í hinsta sinn. Þakklæti er mér þó efst í huga þegar ég kveð þig. Ég er þakklát fyrir allar góðu minningarnar. Að hafa fengið að upplifa það að vera í sveit hjá ykkur afa sem lítil stelpa er mér afar dýrmætt. Ég var svo heppin að vera yngst af fjórum barna- börnum sem þá voru hjá ykkur, þannig að á meðan hin þurftu að- eins að hjálpa til við búskapinn gat ég verið í mínum ævintýra- heimi og verið með í bústörfum ef mig langaði. Drullukökurnar og allur búskapurinn í litla skúrnum stendur upp úr þegar ég lít til baka. Þú varst alltaf tilbúin að vera með í leiknum og smakka á kræsingunum í skúrnum. Við hlógum oft mikið þegar við rifj- uðum upp söguna þegar ég hafði gefist upp á að veiða fiðrildi eins og stóru krakkarnir. Ég kom inn og spurði: „Amma, áttu eitthvert fiðrildi?“ eins og það væri sjálf- sagt mál að amma ætti fiðrildi einhvers staðar inni í skáp til að redda litlu stelpunni. Að læra að umgangast dýr og náttúru með þér og afa var líka mjög dýrmætt; að vera með í sauðburði, leika við heimalningana, sækja kýrnar á kvöldin, keyra dráttarvél og margt fleira. Mér var reyndar alltaf illa við hænurnar þó að ég skottaðist oft með þér að gefa þeim og sækja eggin. En ég stóð alltaf fyrir utan á meðan þú fórst inn. Þið afi áttuð fallegar og litríkar íslenskar hænur en ein hænan var alveg hvít. Þegar ég kíkti varlega inn í hænsnakofann einu sinni þegar þú varst að sækja eggin, sagði ég: „Amma, ein er á náttkjólnum“ þegar ég sá þessa hvítu. Þessu höfum við nú oft hlegið að og þeg- ar ég rifja þetta upp núna, þá heyri ég hláturinn þinn í hugan- um. Ég er líka mjög þakklát fyrir að strákarnir mínir, Bjarmi, Tómas og Steinar, fengu að kynn- ast þér. Minningarnar eru ekki síður dýrmætar fyrir þá. Þú fylgdist alltaf svo vel með hvað þeir voru að gera, eins og þú gerðir með allt þitt fólk. Þér fannst gaman að fylgjast með tækninni hjá fólkinu í kringum þig. Þegar Elín, Bjarmi og Tómas tóku selfie með langömmu, þá hugsaði ég hvað þú hefðir gaman af því að taka þátt í því sem þau voru að gera. Hláturinn sem fylgdi með var ekki síður skemmtilegur. Þú varst einstaklega flink í höndunum og alltaf gátum við treyst á eitthvað hlýtt og fallegt handa stráknum okkar í jóla- pökkunum frá þér. Fallegu vett- lingarnir í jólapökkunum frá þér voru sérstaklega dýrmætir þessi jólin og ég hugsa að fleirum en mér finnist það. Auðvitað varstu búin að gera allt tilbúið áður en þú kvaddir og okkar beið poki með pökkum, merktur, Inga Ósk – strákar. „Hvenær sé ég ykkur svo næst?“ spurðir þú alltaf þegar við kvöddumst og hlýtt faðmlag fylgdi með. Elsku amma, ég veit ekki hvenær við sjáumst næst. Við eigum margar góðar minn- ingar um þig sem við munum geyma hjá okkur. Ég mun halda áfram að segja strákunum mín- um sögurnar úr sveitinni. Ég mun líka alltaf muna hláturinn þinn sem fylgdi þegar við rifjuð- um upp skemmtilegar sögur sam- an. En nú er komið að kveðju- stund. Takk fyrir allt og hvíldu í friði, elsku amma. Inga Ósk. Elsku Lilja langamma, Lilja amma, Lilja í Hólabrekku. Já, allt þetta ertu í mínum huga. Þegar ég kynntist þér fyrst árið 1985 varstu Lilja í Hóla- brekku, nágranni okkar í sveit- inni. Að flytja í sveitina 11 ára gömul var mikil breyting fyrir mig. Ég kom úr Reykjavík og hafði aldrei verið í sveit eða þekkt nokkurn sem bjó í sveit. Þetta var því mjög nýtt fyrir mér allt sam- an. Að koma keyrandi í sveitina að kvöldi til var ævintýri líkast. Að sjá að himinninn var allur morandi í stjörnum og myrkrið svo þétt og friðsælt. Þetta var í fyrsta sinn sem ég upplifði hvað það var gott að vera án ljósmeng- unar. Þú varst ekki fyrsta mann- eskjan sem ég hitti þegar ég kom í sveitina en þú varst ein af þeim sem ég átti eftir að kynnast vel og vera mikið hjá. Það var alltaf gott að koma til þín. Þú varst svo fé- lagslynd og hafðir gaman af börn- um og ég var alltaf velkomin í Hólabrekku. Mér fannst skrýtið að drekka sveitamjólkina, en þannig mjólk var í boði hjá þér með kleinunum. Þú hafðir gaman af því að ég vildi alltaf borða kleinurnar frosnar, beint úr frystikistunni. Þínar kleinur voru bestar (frosnar eða ekki). Það leið ekki á löngu áður en sonur þinn hann Simmi kom inn í fjölskyld- una okkar og varð stjúppabbi minn. Þar með varstu endanlega komin inn í líf mitt og fórst ekki þaðan fyrr en þú kvaddir þennan heim 22. desember síðastliðinn. Það var mikið áfall að heyra um morguninn í hvað stefndi. Ég vissi fullvel að þú varst orðin 96 ára og að það hlyti því að koma að þessu í náinni framtíð en samt var ég alls ekki tilbúin og hafði hlakkað til að tala við þig í síma um jólin. Það var alltaf svo gaman að opna pakkana frá þér því þar leyndist alltaf eitthvað fallegt sem þú hafðir prjónað. Í ár var al- veg einstakt að opna pakkana þína vitandi að þetta yrðu allra síðustu jólapakkarnir frá þér. Elsku Lilja amma, kærar þakkir fyrir allar sögurnar, frásagnirn- ar, leikföngin, prjónaskapinn, hláturinn, símtölin og samveru- stundirnar. Þín er sárt saknað. Þín Júlíana. Lilja Aradóttir HINSTA KVEÐJA Tárin mýkja og tárin styrkja. Í þeim speglast fegurð minninganna. Hvíldu í friði, elsku Lilja. María Lilja. ✝ Svandís Sal-ómonsdóttir fæddist á Ketils- stöðum í Mýrdal 26. ágúst 1931. Hún lést á dvalarheim- ilinu Hjallatúni í Vík 26. desember 2018. Foreldrar henn- ar voru Salómon Sæmundsson, f. 13. ágúst 1890, d. 21. janúar 1977, og Kristín Gunn- arsdóttir, f. 30. september 1892, d. 19. maí 1990. Systkini Svandísar voru: Guð- ríður Unnur, f. 1924, d. 2005, Þórhildur, f. 1925, d. 2004, Sigurlaug, f. 1926, d. 1962, Sæ- mundur, f. 1928, d. 2010, Jón, f. 1929, d. 1946, Gunnar, f. 1931, d. 2009, og Björgvin, f. 1934. Eiginmaður Svandísar var Jón Stefán Sigurðsson, f. 20. júlí 1926 í Vestmannaeyjum, d. 13. september 1981. Þau gengu í hjónaband 31. desember 1953. Börn þeirra eru: 1) Jón Kristinn, f. 1953, kvæntur Sigurlaugu húsum á Ketilsstöðum þar sem hún fór strax og geta leyfði að aðstoða við búskap foreldranna. Innan við tvítugt fór hún í vist til Reykjavíkur og vann þar einnig verksmiðjustörf. Rúmlega tví- tug hóf hún búskap með Jóni, fyrst í Vestmannaeyjum og síð- an nokkur ár í Vík. Árið 1958 tóku þau ásamt Sæmundi, bróð- ur hennar, við búi á Ketils- stöðum. Var hún húsmóðir og bóndi á Ketilsstöðum allt þar til Jón varð bráðkvaddur árið 1981. Upp úr því bjó hún um skeið á Hornafirði og starfaði á dvalarheimilinu Skjólgarði, einnig tók hún bílpróf komin á sextugsaldur. Árið 1987 flutti hún aftur til Víkur í sambúð með Sigurði. Þá starfaði hún um skeið á dvalarheimilinu Hjalla- túni. Svandís var virkur félagi í Kvenfélagi Dyrhólahrepps hvar hún gegndi trúnaðarstörfum. Hún gekk í Búnaðarfélagið árið 1975 en þá höfðu konur ekki gerst fullgildir félagar þar í sjö áratugi. Hún var varamaður í hreppsnefnd, hafði sterkar skoðanir á þjóðmálum og lét sig hvers konar jafnréttismál miklu varða. Svandís verður jarðsungin frá Skeiðflatarkirkju í Mýrdal í dag, 5. janúar 2019, og hefst at- höfnin klukkan 14. Gissurardóttur, f. 1954, synir þeirra eru Ari Þór, f. 1971, Gissur, f. 1976, Sæ- mundur Jón, f. 1982, og Loftur, f. 1986. Barnabörn 11. 2) Vilborg, f. 1954, í sambúð með Þorsteini Sigjóns- syni, f. 1939, sonur þeirra er Jón Snorri, f. 1991. 3) Þórhildur, f. 1957, dóttir hennar er Salóme Þóra, f. 1983. Barna- börn fimm. 4) Salómon, f. 1961, kvæntur Margréti Hjaltadóttur, f. 1967, þau skildu, börn þeirra eru Hjalti Snær, f. 1998, Svan- dís, f. 2003, og Sigurbjörg, f. 2006. Árið 1987 hóf hún sambúð með Sigurði Hallgrímssyni, f. 1921 á Hellissandi, d. 2014. Hans börn með Steinunni Þórðar- dóttur, f. 1912, d. 1984, eru Ingi- björg Þórdís, f. 1939, Sólborg Sæunn, f. 1944, Margrét, f. 1947, og Jóhanna, f. 1948. Svandís ólst upp í foreldra- Elskulega mamma mín mjúk er alltaf höndin þín tárin þorna sérhvert sinn sem þú strýkur vanga minn. Þegar stór ég orðinn er allt það skal ég launa þér. (Sig. Júl. Jóhannesson) Þessar ljóðlínur koma upp í hugann þegar ástkær tengda- móðir mín Svandís kveður. Þegar ég ung stúlka kom fyrst inn á heimilið á Ketilsstöðum upplifði ég ætíð umhyggju og hlýju. Einlægan vilja til að styðja mig og leiðbeina, fá- kunnandi í öllu sem snéri að heimilishaldi og öðru þvíum- líku. Hafði fimlega skotið mér undan því í uppvextinum og böðlast áfram í útiverkum, sem áttu hug minn allan. Aldrei lét hún mig finna til vanmáttar, heldur hvatti áfram á sinn hljóða hátt. Það var sama hvar var borið niður, allt lék í höndum hennar. Hvort heldur var matargerð eða bakstur, hannyrðir eða umönnun blóma. Enda bar heimilið á Ketilsstöðum þess vott að hún unni því og vildi að öllum liði vel. Heimilið var stórt og því ekki mikill tími til búverka en í fjós fór hún kvölds og morgna og því var sinnt af ástúð eins og öðru. Einnig gaf hún sér tíma í að rækta sam- bandið við sveitungana og þar var kvenfélagið efst á blaði. En hún hafði einnig sterkar skoð- anir á þjóðmálum og málefnum nærsamfélagsins. Synir okkar nutu ríkulega ástríkis ömmu sinnar og síðar langömmubörnin. Alltaf var til stund fyrir spjall, lestur, spil og stundum voru snyrtivörunar dregnar fram. Já, strákar máttu líka snyrta sig svolítið og það var hún sem sendi þeim fyrsta „vellyktandi“-glasið. Oft var búið að töfra fram fallega flík upp úr gömlu, allt gert af útsjónarsemi og vandvirkni. Það var Svandísi þung raun er hún fimmtug missti eigin- mann sinn Jón. Einmitt þegar þau sáu fram á að geta farið að taka frá svolítinn tíma fyrir sig og ferðast eins og þau langaði til. Einu sinni spurði ég hana hvort hún gæti komið austur á Hornafjörð og verið hjá strák- unum meðan við hjónin færum í stutt frí. Ekki stóð á svari. „Já, ég ætla bara að biðja ykkur um eitt, ekki bíða með að gera allt það sem ykkur langar að gera, þar til tími verður til. Það get- ur verið að það verði of seint.“ Það var því ánægjulegt að fylgjast með og vera þátttak- andi í því hvernig Svandísi auðnaðist með Sigga að ferðast töluvert um landið og erlendis. Þess naut hún ríkulega. Oftast var erindið að heimsækja af- komendur eða ættingja en það var þeim svo ljúft. Að geta lagt einhverjum lið og glaðst með á góðum stundum var þeirra yndi. Mér er til efs að ég hafi nokkurn tímann getað launað henni sem skyldi. Enda var það kannski ekki það sem Svandís fór fram á. En að fá að fylgjast með sínum í störfum og leik var það sem hún óskaði. En um leið að vera sjálfri sér nóg og láta ekki hafa fyrir sér. Ég kveð tengdamóður mína full þakklætis fyrir allt það sem hún gerði fyrir okkur hjónin og afkomendur okkar. Hennar verður sárt saknað. En um leið heldur hún áfram að lifa með okkur, vera hvatning til dáða í að sækja fram og láta ekki deigan síga í því sem að hönd- um ber. En umfram allt að láta okkur þykja vænt hverju um annað. Þannig höldum við minningu Svandísar best á lofti. Sigurlaug Gissurardóttir. Það er óhætt að segja að þær séu samrýndar systurnar sorg og gleði en á öðrum degi jóla, mitt í gleði jólanna, bárust okkur þær fregnir að amma Svandís hefði lagst til hvílu og í friðsemd jólahátíðarinnar vakn- aði hún ekki aftur af síðdeg- isblundinum. Amma var hvíld- inni eflaust fegin, en þótt heilsunni hefði hrakað seinustu misseri bar hún sig alltaf vel og gerði allt hvað hún gat til að takast á sem bestan hátt á við daglegt líf, t.d. tók hún alltaf virkan þátt í leikfimi á Hjalla- túni. Þrátt fyrir að einungis eitt sé öruggt í þessu jarðneska lífi okkar er maður aldrei tilbúinn að sleppa takinu af ástvinum sínum þegar kallið kemur og sorgin því mikil nú þegar amma hefur kvatt okkur. En sorgin er eðlileg því að hún fylgir systur sinni, gleðinni, og minnir okkur á allar þær gleðistundir sem við amma áttum saman. Fyrstu minningar mínar um ömmu eru frá Ketilsstöðum þar sem ég var ósjaldan í heimsókn og naut handleiðslu ömmu og afa Jóns, minningin um gleði, vellíðan og væntumþykju afa og ömmu er sterk, hefur fylgt mér alla tíð og styrkt í öllu sem ég hef tekið mér fyrir hendur. Það eru einnig ljúfar minningar frá þeim tíma sem amma bjó á Höfn og kom oft í heimsókn í Árbæ. Ekki eru síðri minning- arnar eftir að hún hóf sambúð með Sigga Hall og flutti á ný til Víkur. Þangað kom ég oft og á námsárunum var nánast sama á hvaða tíma sólarhringsins mað- ur var á ferðinni, gjarnan um jól og páska, alltaf stóðu dyrn- ar opnar og fyrir innan vænt- umþykja, hugulsemi og áhugi fyrir viðfangsefnum manns hverju sinni. Það veit ég að þess hins sama minnast bræður mínir. Það er óhætt að segja að amma hafi haft sérstakt lag á að fylgjast vel með afkomend- um sínum, jafnt ungum sem eldri. Henni var umhugað um fjölskylduna, treysti fólki og studdi á sama tíma og hún var ákaflega stolt af því sem við tókum okkur fyrir hendur. Þess vegna finnst mér alltaf eins og það hafi verið amma Svandís sem sendi þessa bæn í bréfi: Vonir þínar rætist kæri vinur minn, vertu alltaf sanni góði drengurinn. Þó í lífsins straumi bjáti eitthvað á, ákveðinn og sterkur sértu þá. Allar góðar vættir lýsi veginn þinn, verndi’ og blessi elskulega drenginn minn, gefi lán og yndi hvert ógengið spor gæfusömum vini hug og þor. (Jenni Jóns) Amma lét aldrei hafa mikið fyrir sér og barst ekki á en hún var þó bæði fyrirmynd og frumkvöðull í því sem hún tók sér fyrir hendur. Um leið og ég er þakklátur ömmu fyrir samfylgdina er ég jafnframt gríðarlega stoltur af lífshlaupi hennar. Ég kveð ömmu mína með sorg í hjarta en gleði í huga. Gissur og fjölskylda. Svandís Salómonsdóttir Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, GUNNAR JÓHANNESSON frá Skarði í Skötufirði, Vallarbraut 10, Reykjanesbæ, lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja miðvikudaginn 26. desember. Útförin fer fram frá Innri-Njarðvíkurkirkju föstudaginn 11. janúar klukkan 13. Tómas Gunnarsson Guðný I. Grímsdóttir Gerður Gunnarsdóttir Elen Eik Gunnarsdóttir Heimir Hansen og afabörnin Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi, HERMANN JÓNSSON frá Lambanesi, Hásæti 2a, Sauðárkróki, lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á Sauðárkróki þriðjudaginn 1. janúar. Útförin fer fram laugardaginn 12. janúar klukkan 14 í Sauðárkrókskirkju. Þeim sem vilja minnast hans er bent á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á Sauðárkróki. Auður Ketilsdóttir Hafþór Hermannsson Anna Steingrímsdóttir Bryndís Hafþórsdóttir Sigurður Hjartarson Hermann Hafþórsson Hrafndís Bára Einarsdóttir Auður Hafþórsdóttir Kristján Árnason og barnabarnabörn

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.