Morgunblaðið - 16.03.2019, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. MARS 2019
✝ Ísleifur Jóns-son fæddist í
Stykkishólmi 23.
ágúst 1944. Hann
lést á Landspítal-
anum Hringbraut
6. mars 2019.
Foreldrar Ísleifs
voru Jón Ísleifsson,
f. 26.6. 1903, d.
22.8. 1976, og
Freyja Finnsdóttir,
f. 11.7. 1922, d.
22.8. 1976. Eftirlifandi bræður
Ísleifs eru þeir Finnur og Egg-
ert Sveinn.
Ísleifur giftist Sigurbjörgu
Jóhannsdóttur, f. 10.3. 1941, d.
24.7. 2016, eða Böggý, 12. sept-
ember 1964 en þá var Margrét
Ebba, eldra barn þeirra, og
fædd er í maí, skírð. Sonur
þeirra, Jóhann Jón, fæddist svo
í maí 1967. Maki Margrétar
Ebbu er Páll Sigurðsson en
maki Jóhanns er Ásthildur Elva
Kristjánsdóttir. Barnabörn eru
fjögur, Arnþór Pálsson, maki
Þóra Margrét Birgisdóttir og
stjóri í Rækjunesi en hélt að
því loknu aftur til sjós. Ísleifur
lauk sjómannsferli sínum á
Flóabátnum Baldri og þá sem
matsveinn. Þar að auki stund-
aði hann trillubúskap í félagi
við son og tengdason. Þeir
bræður áttu hlut í útgerðinni
Björgu hf. sem gerði út Jón
Frey SH-115 ásamt því að
byggja upp og reka grásleppu-
hrognaverksmiðjuna Nora hf.
Hann tók þátt í félagsstarfi
íþróttafélagsins Snæfells og var
um tíma formaður þess og kom
að uppbyggingarstarfi yngri
flokka. Einnig var hann for-
maður HSH um nokkurt skeið.
Ísleifur var virkur félagi í
Lionsklúbbi Stykkishólms og
Bridgeklúbbi Stykkishólms og
var lengi í fremstu röð. Þegar
hann lést var hann formaður
Aftanskins, félags eldri borg-
ara í Stykkishólmi. Þá var hann
meðlimur í veiðifélagi Bakkaár
og Gríshólsár, sá um ána og
var umsjónarmaður fasteigna
félagsins.
Útför Ísleifs fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 16.
mars 2019, og hefst klukkan
14.
eiga þau soninn Ís-
leif Narfa. Íris
Fönn Pálsdóttir,
maki Þorsteinn
Már Ragnarsson
og eiga þau Bríeti
Hörpu. Heiðdís
Björk Jónsdóttir,
maki Guðmundur
Andri Kjartansson
og eiga þau soninn
Emil Orra. Yngst-
ur barnabarna er
Atli Geir Jóhannsson. Haustið
2017 kynntist Ísleifur Kolbrúnu
Guðmundsdóttur, sem stóð eins
og klettur við hlið hans í veik-
indunum og er hluti af fjöl-
skyldunni.
Ísleifur ólst upp í Stykkis-
hólmi og fór snemma til sjós.
Hann tók vélskólapróf og starf-
aði lengst af sem vélstjóri, bæði
á fiskiskipum og Flóabátnum
Baldri. Hann tók sér þó hlé frá
sjómennsku og vann fyrir
Stykkishólmsbæ, bæði á gröfu
og vörubíl. Að þeim tíma liðn-
um starfaði hann sem verk-
Úr fjarlægð, þar sem haf skilur
að, berast mér fregnir af frænda
mínum Ísleifi. Heilsan ekki góð
en haldið í vonina. Ég var síðast
heima á Íslandi um jól og áramót
og að venju var haldið „bræðra-
boð“, jólaboð í föðurfjölskyldu
minni. Að sjálfsögðu reiknaði ég
með að hitta Ísleif þá en af því
varð ekki því skyndilega varð
hann rúmliggjandi og átti ekki
heimangengt. Við hin hittumst og
áttum glaðan dag og var þá nefnt
að næst væri komið að Ísleifslegg
að standa fyrir boðinu. Æ síðan
hef ég fylgst með heilsufari
frænda míns, allt þar til yfir lauk.
Í minningunni var Ísleifur
mjög glaðsinna, maður gleðinnar
eins og hann var titlaður í dán-
artilkynningunni. Þannig vil ég
minnast hans, glaður en án æs-
ings og tilgerðar. Blessuð sé
minning Ísleifs föðurbróður míns.
Frændsystkinum mínum,
Möggu og Jonna og fjölskyldum
þeirra votta ég samúð mína, hug-
ur minn er hjá ykkur.
Freyja Finnsdóttir.
Minningar um Ísleif afa.
Það er svo margt sem ég get
skrifað um hann afa minn að það
gæti tekið mig marga daga.
Hvernig hann kenndi mér að
keyra, veiða á stöng, að vinna af
dugnaði og bestu getu og svo
margt fleira. Ég eyddi flestum
sumrum mínum í Stykkishólmi
hjá ömmu og afa og eru minning-
ar mínar frá þeim tímum mér
kærastar í heiminum. Að fara
með þeim á rúntinn um bæinn á
björtum sumarkvöldum með ís í
hendinni og spjalla um allt og
ekkert, að fara með Lubba út að
hlaupa, að fara í sundlaugina, að
fara upp á vídeóleigu og leigja
nokkrar myndir fyrir góða helgi.
Auðvitað var ekki bara skemmt-
un, stundum þurfti ég að hreinsa
illgresi eða raka lauf úr garðinum
en alltaf var það launað, á yngri
árunum voru það nokkrir hundr-
aðkallarnir til að fara út í bakarí
og kaupa snúða fyrir okkur öll og
á seinni árum voru það pylsur á
pylsuvagninum góða. Oft kvart-
aði ég yfir þessu en lærði fljótt að
það þýddi ekkert hjá honum afa
og sagði hann alltaf að því fyrr
sem ég kláraði, því fyrr gæti ég
gert eitthvað
skemmtilegt.
Hann afi kveikti ástríðu mína
fyrir spilum. Á hverju einasta
kvöldi sem ég dvaldi hjá afa og
ömmu í Hólminum spiluðum við
afi Ólsen-Ólsen og vann ég nú yf-
irleitt en leyfði þó gamla að vinna
öðru hverju, bara til að vera góð-
ur. Var þetta keppni á milli okkar
sem var mér mjög kær og mun ég
sakna þessara stunda alla mína
daga. Síðustu ár höfum við afi
verið makkerar í pítró og vorum
við andskoti góðir saman.
Hann afi var minn besti vinur,
besti kennari, besti afi og besta
manneskja sem ég hef kynnst. Ég
sakna hans óstjórnlega mikið.
Hvíldu í friði elsku afi, þú ert með
ömmu núna.
Þinn ástkæri afadrengur,
Atli Geir.
Ísleifur Jónsson var traustur
vinur. Ári áður en við Hallgerður
fluttum með fjölskylduna til
Stykkishólms kynntumst við Ís-
leifi. Við höfðum ákveðið að sigla
til Flateyjar með Baldri en þang-
að höfðum við ekki komið. Á
bryggjunni sem Breiðafjarðar-
ferjan Baldur lá við hittum við
þennan geðþekka Hólmara sem
gaf sig á tal við okkur. Það er
skemmst frá því að segja að vél-
stjóri ferjunnar, hann Ísleifur
Jónsson, ráðlagði okkur að fresta
för til Flateyjar þennan dag.
Hann sagði sjóveður ekki gott og
í Flatey væri leiðindaveður og
þar væri í lítið skjól að sækja í
slíku tíðarfari. Við fórum að hans
ráðum og frestuðum för en skoð-
uðum Hólminn rækilega. Við
þekktum bæinn ekki mikið á þeim
tíma. Þegar við svo fluttum til
Stykkishólms voru þau Ísleifur
og Böggý kona hans meðal þeirra
sem við kynntumst fljótlega og
milli okkar og barna okkar skap-
aðist vinátta sem ekki bar skugga
á. Það æxlaðist síðan þannig að
þau hjónin störfuðu með mér hjá
bænum um árabil og við Hall-
gerður áttum margar góðar
stundir með þeim góðu vinum
okkar og nágrönnum. Ísleifur
starfaði sem vélsmiður og vél-
stjóri auk þess að stunda sjóinn
uns hann réð sig til starfa hjá
Stykkishólmsbæ. Þegar Ísleifur
hóf störf hjá Stykkishólmsbæ var
mikil uppbygging á vegum bæj-
arins og því mikill fengur að því
að fá til starfa á framkvæmda-
sviði bæjarins jafn duglegan og
verkhygginn mann og Ísleifur
var. Hann var einstaklega glað-
vær og ljúfur samstarfsmaður
sem lagði alltaf gott til mála og
var stöðugt á varðbergi gagnvart
því að vel væri að verki staðið og
hagsmunir bæjarfélagsins hafðir
að leiðarljósi í hverju verki. Það
var ekki ónýtt fyrir ungan bæjar-
stjóra að geta leitað til Ísleifs sem
þekkti fæðingarbæinn sinn og
bæjarbúa vel og var óragur við að
veita umsögn og leggja sitt af
mörkum þegar það varðaði hags-
muni samfélagsins. Ísleifur var
náttúrubarn og mikil veiðikló.
Það var ekki leiðinlegt að veiða
lax eða silung með honum og má
segja að hann hafi kennt mér að
veiða á flugu á bökkum Gríshóls-
ár og Bakkár. Ísleifur var mikill
áhugamaður um samfélagið.
Hann var óragur við að ræða
stjórnmál og benda á það sem
betur mætti fara í samfélagsgerð-
inni. Hann var stundum stríðinn
þegar hann á fundum lagði fram
fyrirspurnir sem vörðuðu stjórn-
málin og vildi fá skýr svör. En öll
hans framganga í mannlegum
samskiptum einkenndist af virð-
ingu fyrir viðmælanda og um-
ræðuefninu hverju sinni. Ísleifur
var viljugur til verka á sviði fé-
lagsmála og lagði sitt af mörkum
þegar veita þurfti stuðning þeim
sem þurfandi voru. Slíkir einstak-
lingar leggja mikið til samfélags-
ins. Um leið og ég minnist vinar
míns Ísleifs með þessum línum
sendum við fjölskylda mín góðar
kveðjur til Margrétar Ebbu, Jó-
hanns Jóns og fjölskyldna þeirra.
Blessuð sé minning Ísleifs Jóns-
sonar.
Sturla Böðvarsson.
Þegar góðir vinir kveðja er
gott að geta gengið til kirkju og
kvatt við útför. Því miður get ég
ekki verið við útför Ísleifs vinar
míns Jónssonar, en langar að
kveðja hann með nokkrum orð-
um. Ísleifur er einn af þessum
samferðamönnum okkar sem eru
flestum minnisstæðir. Hans ljúfa
lund og gleði var einstök. Ég hef
þekkt hann frá barnæsku. Hann
var eldri en ég, nær Höskuldi
bróður mínum í aldri og þeir voru
vinir. Það sópaði að Ísleifi og
Gulla á sveitaböllunum sem þeir
báðir sóttu af mikilli eljusemi.
Enda miklir dansarar báðir tveir.
Þegar ég fór að sækja þessi böll
var mesta lukkan að fá að dansa
við Ísleif, hann gekk oft á röðina á
bekkjunum og bauð stelpunum
upp. Minnist yndislegs sumar-
kvölds á Breiðabliki þar sem ég
sextán ára dansaði heilt kvöld við
hann og hafði nokkurn veginn út
af fyrir mig. En Böggý og Ísleifur
urðu snemma par og ég var ávallt
í vinskap við þau. Hvernig hann
studdi Böggý sína í hennar erfiðu
veikindum var aðdáunarvert, al-
veg þangað til hún lést.
Í fyrravetur plataði hann mig
inn í varastjórn Aftanskins, fé-
lags eldri borgara í Stykkishólmi.
Bara að vera varaformaður í eitt
ár, ekkert mál, ég geri allt, sagði
hann. Svo tekur þú við og ég skal
alltaf leysa þig af. Svo ég sló til,
enda gott fólk með í aðal- og vara-
stjórn. En hann kom svo til mín í
sumar og sagði að fyrirhuguð
væri hjartaaðgerð hjá honum
með haustinu. En ég næ mér
fljótt, sagði hann, verð kominn á
fullt í desember. Og vissulega
reyndi hann og kom á fundi og
gerði allt sem hann gat.
Í haust fórum við saman á tón-
leika út í Ólafsvík ásamt Auði
Hinriksdóttur sem var góð vin-
kona hans og ég veit að hún sakn-
ar hans mikið. Þá fann ég að hann
var ekki eins hress og hann hafði
verið. Ég hafði fyrirhugað ferð til
Kanarí í janúar og hann hélt að
það væri nú í lagi, hann yrði kom-
inn þá á fullt. Rétt áður en ég fór
út kom hann til mín sem hann
gerði oft í kaffibolla og spjall.
Lífsgleðin var söm og áður og
hann var ákveðinn í að ná sér.
Faðmlagið í dyrunum var gott og
ég ákvað að svona lifandi og glað-
ur maður ætti skilið að eiga mörg
góð ár eftir. Það var svo margt að
lifa fyrir.
Hann hafði eignast góða vin-
konu, hana Kolbrúnu sem ég veit
að saknar vinar. Var ómetanlegur
stuðningur við fólkið og lífið á
Dvalarheimilinu og hlakkaði mik-
ið til sumarsins, að stússa við
Bakkaána og fara að veiða með
Jonna. Langafabörnunum fjölg-
aði og hann var stoltur af öllum
sínum. Var helst alltaf á ferð og
flugi við að heimsækja sitt fólk og
naut þess.
Ég mun sakna hans mikið,
spjalls um allt á milli himins og
jarðar og stuðnings við starfsemi
eldri borgara bæjarins. Reyndar
gerðist ekki mikið í Stykkishólmi
sem Ísleifur tók ekki þátt í af lífi
og sál. Síðasta símtalið áttum við
stuttu áður en hann kvaddi og
hann sagði: þetta verður allt í
lagi.
Kæru ástvinir hans, Magga
mín og Jonni og fjölskyldur og
líka bræður hans, Finnur og Egg-
ert og þeirra fólk sem ég veit að
mun sakna hans mikið, ég sendi
ykkur mínar kærleikskveðjur.
Það að Ísleifur lifði gerði hann
þess virði að sakna hans.
Dagbjört S. Höskuldsdóttir.
Það var haustið 1967. Þá kom
ég nýútskrifaður íþróttakennari í
Stykkishólm. Blautur á bak við
eyrun, nánast krakki. Kærastan
var að ljúka námi í Kennó og ég
svolítið mikið einn. Kominn á al-
gjörlega nýjan vettvang. Fékk
miklar kröfur og fjölbreyttar í
fangið. Stundatöflu fulla af áskor-
unum. Þar var bekkjarkennsla
átta ára barna, teikning á gagn-
fræðastigi og náttúrufræði til
landsprófs auk allrar íþrótta-
kennslunnar. En kennaraliðið tók
mér opnum örmum, Lúðvig
skólastjóri lagði skýrar línur og
fyrr en varði var hinn ungi maður
orðinn að æskuleiðtoga í þessum
fallega bæ.
Það var þennan vetur sem ég
kynntist Ísleifi. Böggý kenndi ís-
lensku við skólann og strax urðu
tengsl mín við þessi heiðurshjón
nánari en annarra Hólmara.
Næsta haust vorum við Hólmfríð-
ur gift, hún orðin kennari við
skólann og Frosti fæddur. Böggý
og Ísleifur voru komin með tvö
börn, Möggu og Jonna, og lífið
var allt á fullri ferð. Þetta voru
erfiðir tímar í Hólminum, kaldir
vetur og mikið atvinnuleysi. Þau
byggðu húsið sitt á Silfurgötunni
þannig að það var nóg að gera. Ís-
leifur var hressa týpan. Ég man
ekki eftir honum öðru vísi en kát-
um og jákvæðum. Aldrei vesen
hjá Ísleifi þessi ár. Vann eins og
hestur. Allt lék í höndunum á
honum og svo var hann líka
snilldarkokkur. Eitt af því sem
við gerðum var að stofna Hjóna-
klúbb Stykkishólms með góðu
fólki. Böggý og Ísleifur slógu öll-
um við í dansinum. Þau tjúttuðu
af tærri snilld meðan við hin mörg
hver stóðum bara og dilluðum til-
finningalítið býfum okkar. Þar
sannaðist helst aldursmunur okk-
ar. Þau komu af Presley-kynslóð-
inni en við kenndum okkur við
Bítla og Donóvan.
Við Hólmfríður kvöddum
Hólminn með eftirsjá 1970 er við
rerum á önnur mið. Vinskapurinn
hélst þó áfram og upp í hugann
sáldrast margar góðar minning-
ar. Við rerum á haukalóð á Fán-
anum hans Ísleifs og fönguðum
gríðarlega flyðru. Við fengum að
fara með Höskuldi Pálssyni út í
Höskuldsey einn júnídag þegar
Breiðafjörðurinn er fegurstur.
Ógleymanlegur dagur. En ferð-
ina til Rómar í júlíhitanum 1981
ber alltaf hæst. Í þeirri ferð var
gengið og skoðað alla daga. Farið
niður til Pompei og í Vatíkanið,
Forum Romanum og í Péturs-
kirkjuna. Alveg sama hvað var
drukkið og hve mikið. Það hafði
ekkert við svitanum. Það var
gengið upp á Mont Mario hæðina
þar sem útsýnið er fegurst yfir
borgina. Þetta allt gat Böggý þá
en hreyfigeta hennar átti því mið-
ur eftir að daprast og nánast fjara
út. Þá átti Ísleifur eftir að sýna úr
hverju hann var gerður og hve
heitt hann elskaði Böggý sína. Og
það var gagnkvæm ást.
Samskipti okkar fölnuðu því
miður þegar á ævina leið og end-
uðu í einu jólakorti á ári. Þar á ég
einn sök. En minningarnar og
væntumþykju til þessara góðu og
tryggu vina mun ég ávallt geyma.
Ég sé ykkur, elsku Böggý og
Ísleifur, hvar þið klífið saman
Mont Mario hæðina í Róm á nýju
tilverustigi hress og kát eins og
forðum.
Ég sendi Möggu og Jonna,
Finni og Eggert og öllu þeirra
fólki mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Friðrik Rúnar Guðmundsson.
Ísleifur Jónsson
 Fleiri minningargreinar
um Ísleif Jónsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
Hjartans þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur samkennd, hlýhug og vináttu við
andlát og útför yndislegu mömmu okkar,
tengdamömmu, ömmu, langömmu og
vinkonu okkar allra,
GRÉTU FINNBOGADÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum við starfsmönnum
á hjúkrunarheimilunum Mörk og Roðasölum
fyrir frábæra umönnun.
Þórunn Traustadóttir Stefán Már Halldórsson
Gunnar Albert Traustason Ásta Birna Stefánsdóttir
Ólafur Árni Traustason Auður Bergsteinsdóttir
Jón Grétar Traustason Erla Bryndís Ingadóttir
Sesselja Traustadóttir Kjartan Guðnason
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg dóttir mín, móðir, tengdamóðir,
amma, systir og mágkona,
GUÐBJÖRG RAGNARSDÓTTIR
CONNER,
Fort Lauderdale, USA,
lést á sjúkrahúsi í Fort Lauderdale
sunnudaginn 10. mars.
Ingibjörg Þorgrímsdóttir
James D. Conner Susan Lopez
Nathan Conner
Anthony Ragnar Conner
Hagerup Isaksen Guðríður Benediktsdóttir
Guðríður H. Haraldsdóttir Steinþór Haraldsson
Þorgrímur Isaksen Kristín Gústafsdóttir
Margrét Haraldsdóttir Ágúst H. Sigurðsson
Harald Isaksen Jónína S. Pálmadóttir
Innilegar þakkir fyrir veitta samúð og hlýhug
við fráfall móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
REBEKKU STÍGSDÓTTUR
frá Horni,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eyri Ísafirði
föstudaginn 15. febrúar.
Frímann, Jónína, Stígur, Guðjón, Ebba
og aðrir aðstandendur
Faðir, afi, bróðir, frændi og vinur okkar,
SIG. MARINÓ SIGURÐSSON,
Nói,
andaðist á Nesvöllum, Keflavík,
föstudaginn 8. mars.
Bálför hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Innilegar þakkir fær starfsfólk Hraunvíkur á Nesvöllum fyrir góða
umönnun.
Ástvinir hins látna
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga