Morgunblaðið - 06.04.2019, Side 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2019
✝ Guðmundur K.Steinbach
fæddist á Ísafirði
5. júlí 1929. Hann
lést á heimili sínu
í Reykjavík 12.
mars 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Kjart-
an Steinbach loft-
skeytamaður, f. 4.
nóvember 1909 í
Bolungarvík, og
Soffía Loptsdóttir Steinbach
talsímavörður, f. 16. apríl
1909 í Bolungarvík. Systir
Guðmundar er Ragnhildur, f.
11. febrúar 1939, maki hennar
er Hilmar Sigurðsson. Bróðir
Guðmundar var Kjartan K., f.
16. desember 1949, d. 25.
október 2018, eftirlifandi maki
Seinni eiginkona Guð-
mundar er Kamilla Guð-
brandsdóttir, f. 29. ágúst 1926.
Sambúð þeirra varði í 50 ár
og giftu þau sig 1. febrúar
1985. Barn hennar úr fyrra
hjónabandi er Olga Hafberg.
Hennar börn eru Einar Skúli
og Hrannar Már. Langömmu-
börnin eru tvö.
Guðmundur varð stúdent
frá MR 1948. Hann lauk fyrri-
hlutaprófi í verkfræði frá HÍ
1951 og prófi í raforkuverk-
fræði frá DTH í Kaupmanna-
höfn 1954. Stundaði fram-
haldsnám við TH í Darmstadt
1954-55 og hjá AEG og Robert
Bosch GmbH í Berlín, Kassel,
Stuttgart og víðar 1955-56
Eftir heimkomu starfaði
hann m.a. hjá Bræðrunum
Ormsson 1956-59, Smith og
Norland 1960-67 og Raf-
magnsveitu Reykjavíkur 1967-
90, þar af frá 1984-90 sem for-
stöðumaður innlagna.
Jarðsett var í kyrrþey að
ósk hins látna 29. mars 2019.
hans er Marta
Guðmundsdóttir.
Fyrri eiginkona
Guðmundar var
Auðbjörg Guð-
brandsdóttir
(skildu), f. 1. apríl
1930, d. 11. febr-
úar 2007. Börn
þeirra eru: 1)
Ragnhildur, f. 23.
febrúar 1952,
læknir. Maki Ein-
ar Baldvin Stefánsson lög-
fræðingur. Sonur þeirra er
Baldvin. 2) Auðbjörg, f. 14.
maí 1953, hjúkrunarfræðingur
og ljósmóðir. Maki hennar er
Kristján Loftsson fram-
kvæmdastjóri. Þeirra börn eru
Guðmundur, Loftur og María.
Langafabörnin eru fjögur.
Elsku afi. Það var erfitt sím-
talið sem ég fékk þriðjudaginn
12. mars þar sem mamma sagði
mér að þú hefðir kvatt um
morguninn. Ég bjóst ekki við
því að fá þær fréttir á þeim
tímapunkti.
Ég var handviss um að þú
myndir ná 90 ára stórafmælinu
þínu í sumar þegar ég sá þig
síðast í byrjun árs þegar ég var
á leiðinni til Bandaríkjanna eft-
ir gott jólafrí þar sem við átt-
um saman góðar stundir og
góðar samræður um lífið og til-
veruna.
Ég er þakklátur fyrir allar
þær stundir sem við áttum
saman og allar sögurnar sem
þú hafðir að segja. Þér fannst
ekki leiðinlegt að segja frá
sumrunum í æsku þinni sem þú
eyddir í Æðey, námsárunum í
MR, HÍ, Danmörku og Þýska-
landi og öllu hinu sem á daga
þína hafði drifið og því fólki
sem hafði áhrif á líf þitt. Þú
lifðir langa og góða ævi og
hafðir frá nógu að segja sem ég
mun sakna að hlusta á. Veiði-
og íþróttamaður varstu mikill,
þú hafðir brennandi áhuga á
stjórnmálum og hafðir einstak-
lega gaman af spilum. Þú
vannst einnig einstakt afrek í
allri þeirri vinnu við ættfræði-
rannsóknir fjölskyldunnar sem
eru ómetanlegar heimildir. Þú
varst mikill viskubrunnur um
hin ýmsu málefni og hafðir
gaman af að ræða um allt milli
himins og jarðar. Þú varst allt-
af með eitthvað til að vinna að
alveg fram á síðasta dag og átti
það eflaust mikinn þátt í því
hversu skarpur þú varst út
ævina.
Skipulagðari einstakling mun
ég held ég aldrei hitta það sem
ég á eftir lifað, því allt var upp
á 10 hvað það varðar hjá þér
elsku afi.
Þú hafðir alltaf mikinn áhuga
á því hvernig gekk hjá okkur
barnabörnunum í náminu og
alltaf var það skylda að hringja
í þig þegar einkunnirnar komu
í hús og segja þér hvernig
gekk.
Það var alltaf svo gaman að
heyra hversu glaður þú varst
yfir árangrinum. Ég er mjög
þakklátur fyrir að þú skyldir ná
að vera viðstaddur stóru áfang-
ana á mínum námsferli og mér
þykir sérstaklega vænt um að
þú hafir komið alla leið til
Bandaríkjanna og verið við-
staddur útskrift mína úr fram-
haldsnáminu þar ytra.
Þó að ég hafi ekki smitast af
veiðidellunni eins og aðrir í
fjölskyldunni gerðir þú þitt
besta og gott betur til að
kveikja áhugann.
Minningarnar úr veiðiferðun-
um eru mér þó mjög dýrmætar
og ég mun hugsa til þeirra með
hlýhug.
Ég mun einnig muna eftir
öllum stundunum sem við spil-
uðum hin ýmsu spil eins og ól-
sen ólsen, veiðimann, manna,
lúdó og fleiri spil sem þú hafðir
gaman af.
Ég þakka þér fyrir sam-
fylgdina og ég á eftir að sakna
þín. Hvíl í friði, elsku afi.
Loftur.
Hinn 29. mars 2019 kvaddi
ég afa minn og gekk með hon-
um seinasta spölinn á hans leið.
Ég hef átt erfitt með að setja
eitthvað niður á blað enda ansi
margt sem ég á honum að
þakka.
Ég hugsa að enginn hafi haft
eins mikil áhrif á mig í gegnum
lífið og hann. Við vorum ekki
alltaf sammála en þó svona oft-
ast í stóru málunum.
Veiðiáhuginn kemur beint
frá afa en hann byrjaði að taka
mig með sér að veiða um leið
ég gat labbað sæmilega óstudd-
ur. Eftir fyrsta túrinn varð
ekki aftur snúið. Veiðidellan
ágerðist eftir því sem árin liðu
og allt fram til 2016 fórum við
eitthvað saman á hverju einasta
ári.
Oftar en ekki var amma
Milla með hvort sem hún var að
veiða eða eingöngu til þess að
vera með okkur. Ferðirnar í
Stóru-Laxá og á silungasvæðið
í Miðfjarðará standa þó upp úr.
Það er alveg klárt að það verð-
ur farið á þessa staði í framtíð-
inni með mínum börnum og
barnabörnum.
Eldri stelpurnar mínar fengu
einmitt að kynnast því að veiða
með þér og drógu þær ansi
marga silunga að þér við-
stöddum. Guðlaug Kristín verð-
ur að sætta sig við að ég segi
henni sögurnar sem þú sagðir
mér. Það eru ansi stórir skór
að fylla.
Ég gat alltaf komið í heim-
sókn og rætt málin hvort sem
ég hjólaði til afa í vinnuna þar
sem hann gaf sér alltaf tíma til
að spjalla eða þegar ég hjólaði
heim til hans í Breiðholtið. Þar
tók amma Milla aldrei öðruvísi
á móti manni en að spyrja
hvort maður vildi ekki eitthvað
að borða.
Áhuginn á fjölskyldunni var
einstakur. Þar má helst nefna
ættfræðina sem þú lagðir
ómældan tíma í að rannsaka og
að fylgjast með námsárangri
afabarna og langafabarna. Spil-
astundirnar sem þú áttir með
mér og mínum börnum sitja
ennþá fast í huga okkar.
Takk fyrir allt, afi, og ég
mun alltaf minnast þín.
Mummi.
Guðmundur Steinbach.
Elsku afi.
Það er skrítið að setjast nið-
ur og skrifa minningarorð um
þig, mér finnst eins og ég sé
bara að skrifa þér tölvupóst
eins og ég gerði oft síðastliðin
sjö ár eftir að ég flutti til út-
landa.
Þó að mér þætti innihald
póstanna oft ekki vera merki-
legt varst þú alltaf svo glaður
yfir þeim og ég var ánægð að
geta glatt þig með sögum um
það sem á daga mína dreif.
Við hittumst í síðasta sinn
laugardaginn áður en þú
kvaddir, í skírninni hjá Guð-
laugu Kristínu.
Mikið er ég fegin að ég kom
heim í þennan stutta tíma og
gat bætt einni minningu í við-
bót við safnið. Við náðum ekki
að tala mikið saman í skírninni
sjálfri, þegar ég hringdi í þig
síðar um kvöldið hljómaðir þú
hress miðað við það að nóg
hafði verið um að vera fyrr um
daginn. Eitt það síðasta sem ég
sagði við þig var það hvað ég
hlakkaði til að flytja í nýju
íbúðina mína þar sem ég mun
hafa pláss fyrir fallegu íslensku
fuglastytturnar sem þú gafst
mér.
Ég ætlaði að senda þér
myndir af öllu saman þegar ég
væri búin að koma mér fyrir.
Núna mun ég hugsa til þín í
hvert skipti sem ég lít á þessar
styttur, og brosa.
Minningarnar eru margar á
svona stundu. Þú sýndir náms-
framvindu okkar barna-
barnanna alltaf áhuga, tvisvar á
ári var hringt í afa þegar ein-
kunnir voru komnar í hús til að
deila árangrinum með þér.
Ákveðinn endapunktur á þeirri
námsvegferð hjá mér var fyrir
fimm árum, þegar þú mættir til
Boston í útskriftina mína úr
meistaranáminu.
Það er mér óendanlega dýr-
mætt að þú mættir, og við átt-
um góðar stundir í borginni
sem ég kalla ennþá heimili
mitt. Það að þetta varð ein af
þínum síðustu utanlandsferðum
gerir minninguna enn sætari.
Þér varð oft rætt um það á síð-
ustu árum að þig langaði að
koma aftur í heimsókn, en að
það væri ekki í spilunum.
Þá sagði ég þér oftast að
hugsa um það að þú komst þó
einu sinni, og leyfa þeirri minn-
ingu að vera nóg.
Ég mun líka hugsa til þín
þegar ég fer næst í stangveiði,
hvenær sem það verður. Þú
spilar hlutverk í flestum af
mínum veiðisögum, eins og
þegar ég var með fisk á stöng-
inni sem litla ég var ekki alveg
að ráða við að draga inn. Mundi
ég þá ráð sem þú hafðir ein-
hvern tímann gefið mér, um að
bakka með fiskinn á land í svo-
leiðis stöðu.
Þú sjálfur hins vegar skildir
ekkert hvað ég var að gera
þegar ég hætti að rembast við
að draga línuna inn og fór að
bakka. Þegar ég sagði þér
hvaðan hugmyndin kom þegar
fiskurinn var kominn á land
hlóst þú dátt og hrósaðir mér
fyrir gott minni.
Hvíl í friði, elsku afi. Þangað
til við hittumst aftur.
Ástarkveðja,
Maria.
Guðmundur var langafi
minn. Þótt hann hafi ekki verið
það líffræðilega var hann það
samt fyllilega fyrir mér, enda
voru hann og langamma mín
Milla saman frá því fyrir mína
daga.
Guðmundur var mér ein sú
sterkasta og áreiðanlegasta
karlkyns fyrirmynd sem ég
átti. Hann var einstaklega hug-
ulsamur og vildi mér alltaf allt
það besta og meira til. Hann
var til alltaf til staðar, hélt allt-
af öllum sínum orðum og lagði
margt á sig til þess að hugsa
vel um mann.
Guðmundur sýndi kærleik og
umönnun til mín á hátt sem ég
þekkti ekki annars staðar frá.
Þetta gerði hann með því að
vera viss um að ég hefði að-
gang að öllu því sem mig vant-
aði og með því að sjá til þess að
ég gæti lært og prófað það sem
myndi byggja upp karakterinn
minn.
Hann gaf mér safn af klass-
ískum bókmenntum, lista yfir
klassískar bíómyndir sem ég
ætti að þekkja og kynnti sér
nýjustu mál í öllu því sem ég
kynni að hafa áhuga á hverju
sinni. Þegar ég stundaði fata-
hönnunarnám við Listaháskól-
ann ræddi hann þannig við mig
tískuheiminn og var búinn að
lesa sér til um það sem þar var
í gangi.
Hann var alltaf fyrstur til
þess að styrkja mig í nýjum
áhugamálum, með bókum, bún-
aði, námskeiðum og samtölum.
Hann sá alltaf til þess að af-
mælis- og jólagjafir væru hag-
nýtar, og nýtti þær oftar en
ekki í að sjá til þess að ég ætti
almennilegan búnað til úti-
vistar, veiði og fjallgangna. En
áhugi minn á því öllu kom al-
farið frá honum. Ég á margar
minningar af því að fara að
veiða með Guðmundi, hann
kenndi mér allt sem ég kann í
því og skráði mig einmitt á
fluguveiðinámskeið um 13 ára
aldur.
Uppvöxtur minn einkenndist
af miklu rótleysi, flutningum og
stöðugum breytingum og var
Guðmundur því fyrir mér kær-
kominn stöðugleiki í mínu lífi.
Áreiðanleikinn og reglusemin
var því eitthvað sem mér þótti
einstaklega vænt um og var
mikilvæg fyrirmynd sem jafn-
aði út óstöðugleikann sem var í
gangi annars staðar í lífi mínu.
Hann kom og sótti mig tíman-
lega, keypti alltaf fyrir mig
uppáhaldsbakkelsið mitt með
kaffinu og sá til þess að senda
mig heim með góða osta og
ferska ávexti. Atferli hans
hvatti mig alltaf til þess að
langa að vera besta útgáfan af
sjálfri mér, og gaf mér fallega
sýn á lífið.
Ég hefði viljað segja honum
oftar hversu mikið mér þótti
vænt um hann og allt það sem
hann hefur gert og verið fyrir
mér, og syrgi því hversu hratt
hann kvaddi.
Elsku Guðmundur, takk fyrir
allt það sem þú hefur verið fyr-
ir mér.
Þín,
Júlíanna Ósk Hafberg.
Guðmundur
K. Steinbach
Sigrún Björk
Gunnarsdóttir
✝ Sigrún
Björk Gunn-
arsdóttir fædd-
ist 1. ágúst
1944. Hún lést
14. mars 2019.
Útför hennar
fór fram 28.
mars 2019.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Aldurinn fór
mildum höndum
um Áslaugu ömmu,
hún var fögur til hinsta dags.
Eiginlega ótrúlegt að hún
skyldi vera komin yfir tírætt,
svona björt og brosmild, augun
enn leiftrandi af glettni.
Ég kynntist Áslaugu fyrir
meira en tuttugu árum, þegar
við Gummi vorum að draga okk-
ur saman. Hann fór með mig
norður á land til að sýna mér
bæinn sinn, kynna mig fyrir
fjölskyldunni, og hún tók mér
svo vel, á sinn hlýja, hægláta
hátt.
Gummi var elsta barnabarnið
hennar, hafði verið mikið hjá
henni og Guðmundi eldri, og
strengurinn á milli þeirra var
heitur og einlægur. Þau höfðu
líka sama rannsakandi augn-
svipinn, settu eins í brýrnar, og
svipurinn skilaði sér til dætra
minna. Við lifum áfram í afkom-
endum okkar.
Áslaug amma lagði land und-
ir fót þegar Hildur okkar fædd-
ist, kom til okkar til Kaup-
mannahafnar ásamt Sirrý og
Billa, tengdaforeldrum mínum,
og ömmu San, móður Billa, til
að heimsækja nýjasta afkom-
Áslaug
Guðlaugsdóttir
✝ Áslaug Guð-laugsdóttir
fæddist 8. júní
1918. Hún lést 18.
mars 2019.
Útförin fór fram
26. mars 2019 í
kyrrþey að ósk
hennar.
andann. Ég man
Áslaugu með litla
stýrið í fanginu,
hvað hún var
ánægð með lang-
ömmubarnið sitt og
hvað hún var góður
gestur, það var svo
gaman að gefa
henni að borða.
Það var líka allt-
af yndislegt að
koma til Áslaugar
þegar leið okkar lá norður,
þiggja af henni kaffi og súkku-
laði, spjalla í notalegu stofunni
hennar, innan um fjölskyldu-
myndirnar. Hún var stolt af af-
komendum sínum og naut þess
að umkringja sig myndum af
þeim. Hún var farin að tapa
heyrn, en hélt áfram að sinna
eftirlætisiðju sinni, að lesa. Hún
var ástríðulesandi og alsæl í
eigin félagsskap, innan um
bækurnar sínar.
Áslaug varði stórum hluta
ævi sinnar í að annast um aðra,
lengst af um manninn sinn, sem
glímdi við erfið veikindi. Hún
var nægjusöm og hógvær, en
það var gaman að hrósa henni,
sjá hana fara hjá sér. Hún hló
og bandaði frá sér hendinni:
Iss, láttu ekki svona, hvein í
henni, en augun hennar fallegu
ljómuðu.
Elsku Gummi, Sirrý og Billi,
Arnar og Harpa, ég samhrygg-
ist ykkur og fjölskyldunni allri,
og þakka fyrir að fá að kynnast
þessari góðu, fallegu konu.
Sigríður Hagalín
Björnsdóttir.
Aldurhniginn
maður lítur æði oft
yfir farinn veg,
gleðst yfir vel-
flestu sem betur fer og ljúfustu
myndirnar leiftra fyrir hug-
skotssjónum.
Nemendur mínir einn af öðr-
um minna á sig í munans inn-
um, ljúfar myndir og mætar.
En svo daprast hugur þegar
ljósin slokkna, eitt af öðru, allt-
of fljótt.
Þannig fann ég að gamlar,
góðar minningar streymdu
fram, þó að alvaran í fylgd með
endalokum lífsins næði yfir-
höndinni, þegar ég fregnaði
andlát enn eins nemanda míns.
Ingi Helgason var nemandi
minn á Fáskrúðsfirði fyrstu
kennsluveturna mína og þar fór
góður nemandi og hugsandi,
hress var hann og ólgandi af
atorku og krafti í bland við
beztu einkenni kurteisinnar,
nokkuð sem hann sannaði á sín-
um fullorðinsárum, en hann var
prúður og broshýr alla jafna.
Hann Ingi var svo sannar-
lega vel gefinn bæði til bókar
og verka.
Hann var af kjarnafólki kom-
inn í báðar ættir, Stefaníu móð-
ur hans kynntist ég vel, þeirri
djarfhuga dáðakonu, henni
fylgdi gjarnan kátína og hressi-
leiki, það voru góð kynni og
gefandi.
Föður hans hitti ég nokkrum
sinnum, greinilega mikill
greindarmaður en stríðinn var
hann og meðan hann gerði
Ingi Sigurður
Helgason
✝ Ingi SigurðurHelgason
fæddist 3. október
1941. Hann lést 14.
febrúar 2019.
Útför Inga fór
fram 28. febrúar
2019.
listavel við skóna
mína lagði hann
allhart að mér að
ég skyldi feta
framsóknarveginn.
Ingi var einn
þeirra sem aldrei
gleymast mér sakir
mannkosta og
áræðni hans ekki
sízt, því ætíð skyldi
áfram haldið þarfri
framleiðslu, þegar
hann var með sinn ágæta at-
vinnurekstur í heimabyggðinni.
Afraksturinn sézt svo víða
eystra og verk hans bera vitni
þeirrar framtakssemi sem var
eins og Inga í blóð borin.
Dugnaðurinn var einstakur
og aldrei var nein uppgjöf í
starfi hans, ötull og framsýnn,
en máske voru ekki allir sem
áttuðu sig á því, hversu dýr-
mæt iðja hans Inga var. Þegar
fundum okkar bar stöku sinn-
um saman var alltumlykjandi
hlýja hjá þeim hjónum báðum,
en samtaka höfðu þau gengið
gæfuveginn allt frá unglings-
árum.
Okkur Hönnu fannst hrein-
lega yndislegt að sjá þau Ár-
nýju á dansgólfinu, þar var
ekkert feilspor stigið í fallegum
dansi.
Hverful en hrífandi mynd af
þeim hjónum. Við Hanna send-
um henni Árnýju og hennar
fólki okkar einlægustu samúð-
arkveðjur svo mikils sem hún
hefur nú misst.
Fyrir innri sjónum mínum
birtist aftur og aftur mynd af
röskum og snaggaralegum
dreng sem svaraði svo vel því
sem kennarinn spurði, átti
gleðiríka eðliskosti sem sönn-
uðu sig í lífinu.
Megi honum fylgja far-
sældarþakkir yfir í hið ókunna.
Helgi Seljan.