Morgunblaðið - 17.04.2019, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. APRÍL 2019
✝ Baldur fæddist21. febrúar
1932 á Vatnsenda í
Eyjafjarðarsveit.
Hann lést 9. apríl
2019.
Hann ólst upp á
Jökli í Eyjafjarðar-
sveit. Foreldrar
hans voru Sigurður
Sigurðsson bóndi
og Unnur Pálma-
dóttir. Systkini
Baldurs eru Jónína, f. 27.2.
1934, Sigrún, f. 28.1. 1936, d.
9.10. 2018, Fjóla Kristín, f. 11.8.
1939, d. 12.12. 2004, Halla Val-
gerður, f. 14.10. 1944, Pálmi, f.
24.9. 1945, Lilja, f. 27.4. 1947,
Kristinn Gunnar, f. 22.9. 1948,
og Valgeir Guðmundur, f. 25.1.
1952. Fyrri kona Baldurs var
Gíslíana M. Guðmundsdóttir, f.
12.1. 1933. Dætur þeirra: 1)
Hrafnhildur, f. 13.7. 1954, gift
Sigurði Baldurssyni f. 7.5. 1951.
2) Ragnheiður Guðrún, f. 20.11.
1955, d. 16.9. 2017, gift Magnúsi
Svavarssyni, f. 28.10. 1954.
Dóttir þeirra, Kristín Elfa, f.
23.4. 1976, maki Sigurpáll Aðal-
steinsson og eiga þau tvö börn.
Eftirlifandi eiginkona Baldurs
er Margrét Stefanía Péturs-
dóttir, f. 1.4. 1939. Börn þeirra:
3) Sigurður Unnar, f. 17.6. 1962.
Maki Þórunn Eyjólfsdóttir, f.
4.2. 1984. Fyrri kona Sesselja
Tryggvadóttir, f. 9.11. 1965.
Dætur þeirra: Stefanía Inga, f.
22.5. 1988, gift Atla Víði Ara-
syni, þau eiga þrjú börn, Hjördís
Elfa, f. 18.9. 1989, maki Jónas
Sigurbjörnsson, þau eiga tvo
syni. Fyrri kona Ásta Einars-
dóttir, f. 16.5. 1976. Dætur
þeirra: Herdís María, f. 25.8.
2004, og Halla Margrét, f. 24.12.
2005. 4) Gunnar Margeir, f.
21.10. 1963. Maki Margrét Hilm-
arsdóttir, f. 8.1. 1970. Synir
hennar: Róbert Ingvi og Jón
Björgvin. Fyrri kona Gunnars
er Þórunn Lindberg f. 28.4.
1966. Börn þeirra: Ágústa Mist,
f. 5.11. 1991, maki Sigurður
Karlsson, Grétar Logi, f. 23.2.
1994, og Hafþór
Ingi, f. 30.5. 2000.
5) Pétur Heiðar, f.
30.11. 1965, kvænt-
ur Höllu Björk
Marteinsdóttur, f.
7.5. 1966. Synir
þeirra Birkir Þór, f.
6.4. 1997, og Mar-
teinn, f. 3.6. 2005.
6) Baldur Ingi, f.
9.7. 1967, kvæntur
Maríu Ósk Haralds-
dóttur f. 19.8. 1968. Dætur
þeirra Inga María, f. 14.7. 1990,
gift Heimi Hallgrímssyni og
eiga þau tvo syni, Hrafnhildur
Snæbjörg, f. 2.3. 1999. 7) Sigrún
Jónína, f. 6.10. 1968, gift Óla Ol-
sen, f. 23.1. 1966. Börn þeirra:
Ragnar, f. 24.1. 1995, unnusta
Hjördís Ósk Gísladóttir, Mar-
grét, f. 1.12. 1997, maki Jóhann
Kristófer Sævarsson, og Baldur,
f. 12.2. 2000. 8) Guðrún Björk, f.
17.3. 1972, gift Borgþóri
Borgarssyni, f. 22.10. 1970.
Börn þeirra: Rósa Björk, f. 3.6.
1999, Margrét Ósk, f. 3.6. 1999,
Símon Pétur, f. 30.3. 2001, fóst-
ursonur Rúnar Ingi Sigurðsson,
f. 14.10. 1982. Sambýliskona
Margrét Emma Tómasdóttir
Kroll og eiga þau þrjú börn. 9)
Hilmar Addi, f. 18.7. 1973,
kvæntur Aðalbjörgu Hall-
mundsdóttur, f. 31.8. 1976. Syn-
ir þeirra: Bragi Örn, f. 23.3.
1997, og Hallmundur Ingi f. 5.5.
2004.
Baldur vann ýmis verka-
mannastörf á yngri árum, m.a.
hjá Vegagerðinni, og var 17 ár
mjólkurbílstjóri í Skagafirði.
Hann var bóndi í Vesturhlíð í
Lýtingsstaðahreppi í Skagafirði
frá 1965-1987 en þá fluttu hann
og Margrét á Sauðárkrók. Hann
vann í Steinullarverksmiðunni á
Sauðárkróki og keyrði fyrir
Suðurleiðir. Hann bjó lengst af á
Freyjugötu 30 en síðastliðin tvö
ár á deild 5 á Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauðárkróki.
Baldur verður jarðsunginn
frá Sauðárkrókskirkju í dag, 17.
apríl 2019, klukkan 14.
Komdu, við skulum grafa holu!
Þegar holan var svo klár sagði afi
að ég ætti að hoppa ofan í og svo
mokaði hann yfir þangað til að-
eins hausinn stóð upp úr. Þetta
minntumst við svo ansi oft á í
gegnum árin og ég hugsa að ég
hafi fengið að heyra þessa sögu í
hvert einasta skipti sem við hitt-
umst. Það eru ansi mörg uppá-
tæki sem fljúga í gegnum hugann
þegar ég lít til baka. Við áttum
ófáar stundir í Gamla Rauð, ótelj-
andi ferðir þar sem tjaldvagninn
var með í för, við spiluðum oftar
en hægt er að telja, svo ekki séu
nefndar allar þær heimspekilegu
umræður sem við áttum svo oft
við matarborðið. Við höfum svo
sannarlega fengið að upplifa
ýmislegt saman og þú hefur
kennt mér margt sem aldrei
gleymist. Ég er þakklát fyrir all-
ar þær góðu stundir sem við átt-
um og ylja mér yfir minningum
og myndum á erfiðum tímum.
Elsku afi, góða ferð inn í sum-
arlandið, ég er viss um að þar eru
kindur til að smala og ýmis verk-
efni sem þarf að leysa. Það er vel
við hæfi að senda með lítið brot
úr okkar uppáhaldslagi sem við
hlustuðum ansi oft á.
Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim.
Ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kemst heim.
Með bergmál óbyggðanna
svo bjart í höfði mér,
leiður á öllu og öllum,
hundleiður á sjálfum mér.
(Magnús Eiríksson)
Hvíldu í friði, afi minn!
Þín
Inga María.
Þegar komið er að kveðju-
stund þjóta minningar um hug-
ann, maður finnur ró í hugsun
um allar samverustundirnar sem
við áttum. Í einni elstu minningu
okkar af afa situr hann við orgel-
ið á Freyjugötunni, spilar
dægurlög og raular með. Síðan
þá söfnuðust upp minningar
hratt og örugglega, hvort sem
það var útilega í tjaldvagninum
eða einfaldur kaffibolli og spjall.
Afi reyndi að hafa mikið fyrir
stafni meðan hann hafði heilsu
til, hann tók ávallt hluti sem
biluðu á heimilinu og reyndi að
gera við þá. Oftar en ekki buðum
við systur fram aðstoð þegar
hann var að gera við smáhluti,
því það er ekki hægt að segja að
hendur hans hafi verið nettar og
fínhreyfingarnar ekki upp á
marga fiska. Yfirleitt þegar við
buðum fram aðstoð horfði hann á
okkur yfir gleraugum með van-
þóknunarsvip, lyfti hægri hendi
upp í loft, kreppti saman hnef-
ann, sleppti vísifingri út í lofið og
sagði „ég læt mig aldrei“. Þetta
eru orð að sönnu, afi lét sig aldrei
og þessi orð hafa hjálpað okkur
systrum í gegnum lífið, þótt svo
að á móti blási þá látum við okk-
ur aldrei.
Kindur elti kjagandi,
keldan virðist djúp.
Frostið kemur fagnandi,
fönnin með dularhjúp.
Við jökulrendur sólin sest,
seint um kvöld ég reika.
Meðan áin meitlar flest,
man ég börnin leika.
(Stefanía Inga)
Stefanía Inga og Hjördís
Elfa Sigurðardætur.
Baldur Ingimar
Sigurðsson
✝ Ólöf SvavaIndriðadóttir,
ætíð kölluð Lóa,
fæddist 13. júní
1922 í Kringlu í
Grímsnesi. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 27. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún Kolbeinsdóttir,
f. 1. september
1892, d. 17. september 1975, og
Indriði Guðmundsson f. 7.
desember 1885, d. 16. maí 1971.
Þau voru bændur sem árið 1910
hófu búskap sinn í hellunum á
Laugardalsvöllum. Uppeldis-
bróðir Lóu var Þórir Jónsson.
Guðrún Harðardóttir, Rúna,
ólst einnig upp hjá foreldrum
Lóu og síðan henni og eigin-
manni eftir að þau gengu í
hjónaband. Þórir og Rúna eru
bæði látin.
Lóa giftist 12.
júní 1954 Benedikt
Sigurbjörnssyni, f.
12. nóvember 1922.
Börn þeirra eru
Guðrún, f. 7. apríl
1956, d. 5. septem-
ber 1956, Þóra
Guðrún, f. 9. mars
1957, Hólmfríður
Ben, f. 24. mars
1958, og Indriði, f.
22. janúar 1961.
Barnabörnin eru átta og barna-
barnabörnin þrjú.
Hún var meistari í kjólasaumi
og bjó lengst af í Þingholts-
stræti 15 í Reykjavík þar sem
hún rak saumastofu. Á sumrin
bjó hún í sumarhúsi fjölskyld-
unnar á Indriðavöllum í Laugar-
dal (í Bláskógabyggð) sem var
lengi hennar annað heimili.
Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 17. apríl
2019, klukkan 15.
Kveðja frá eiginmanni.
Lóan
Lóan er komin langt yfir sæinn
leitar hún aftur heim í dalinn minn
Vorþeysis vindur berst inn í bæinn
og blíður fuglasöngur fyllir himininn.
En svo kemur vetrarins veldi, hríð og
fannir
verður þú að hverfa burt frá mér um
sinn.
Gott er þá að vita um vetrarlangar annir
vorið kemur aftur, þú elsku fuglinn
minn.
Dirrin dí, dirrin dí
syngur litla lóan mín.
Dirrin dí dirrin dí
syngur litla lóan mín, á ný.
Takk fyrir allt, elsku Lóa mín.
Benedikt Sigurbjörnsson.
Létt lund, breitt bros og oft
skellihlátur einkenndi mömmu
mína. Mikið er gott að geta núna
rifjað upp skemmtilegar sögur af
þeirri hláturmildu konu. Reyndar
höfum við fjölskyldan verið dug-
leg undanfarna mánuði að endur-
segja ýmsa fjölskyldubrandara,
því þegar gamalt fólk getur ekki
lengur tekið þátt í lífinu eins og
áður, er gott að leita í minninga-
bankann og í tilfelli foreldra
minna er af nógu skemmtiefni að
taka. Það er frekar erfitt að tala
um mömmu eina og sér án pabba,
en hún átti sér þó tilveru áður en
leiðir þeirra lágu saman. Hún var
kjólameistari og rak saumastofu í
fjölskylduhúsunum í Þingholts-
stræti 15 áður en þau pabbi hófu
búskap í þeim sömu húsum. Þar
bjuggum við með ömmu og afa á
efri hæðinni og fjölskyldumeðlim-
ir fluttu milli herbergja, hæða,
íbúða og húsa eftir aldri og um-
fangi og því ekki ónýtt að hafa tvö
samliggjandi hús og pabba sem
smíðaði og aðlagaði eftir þörfum.
Mamma og pabbi áttu einstaklega
vel saman og ég er sannfærð um
að það var þeirra mesta gæfa að
ganga að eiga hvort annað.
Mamma saumaði brúðarkjólinn
sinn og samkvæmt einhverri
hjátrú boðaði það ekki gott því þá
á brúðurin að gráta jafn mörgum
tárum í hjónabandinu og saum-
sporin eru. Það rættist hvað
pabba varðaði því hann tárast allt-
af þegar hann hlær. Lífið er sjald-
an áfallalaust og þau misstu
fyrsta barnið sitt, Guðrúnu, að-
eins fimm mánaða gamla. Síðan
fæddumst við þrjú systkinin og
mamma var heimavinnandi eins
og flestar konur af hennar kyn-
slóð.
Hún bakaði og eldaði mat frá
grunni, saumaði flestöll fötin á
okkur, straujaði og pressaði
þvottinn. Á vorin, þegar skólanum
lauk, fluttum við ásamt ömmu og
afa í sumarbústaðinn við Laugar-
vatn og fluttum aftur í bæinn þeg-
ar skólinn byrjaði að hausti. Í
sveitinni hugsaði mamma um okk-
ur með sama hætti, nema þar var
ekki rafmagn svo hún eldaði og
bakaði í stórri kolaeldavél og
þvoði þvotta í bala með þvotta-
bretti. Kælirinn var svo pottur og
mjólkurbrúsi úti í læk. Lækurinn
sá rennur nú úr stórri tjörn, sem
pabbi útbjó eftir að hann stækk-
aði sumarbústaðarlandið. Tjörn-
ina skírði hann í höfuðið á mömmu
og mörg undanfarin ár hafa fugl-
ar, aðallega straumendur, verpt
við Lóutjörn og ungarnir æft
sundtökin beint fyrir framan
stofugluggann okkar. Þau
mamma og pabbi deildu ekki
endilega sömu áhugamálum, en
mamma hafði mikið jafnaðargeð
og leyfði pabba að gera allt sem
honum datt í hug að framkvæma.
Þegar hann lét flytja á sumarbú-
staðalóðina risastóran stein, sem
vegur nokkur tonn, hristi mamma
ekki höfuðið frekar en fyrri dag-
inn yfir uppátæki eiginmannsins.
Hún umbar „alla vitleysuna í hon-
um“ eins og hún sagði sjálf í
glettni og hann gerði allt fyrir
hana. Síðari ár, þegar mamma var
orðin heilsulaus, en pabbi gat enn
farið í bæinn, kom hann heim með
sögur til að segja henni því hann
sá alltaf eitthvað fréttnæmt á
ferðum sínum. Allra síðustu ár
sátu þau oft þegjandi hlið við hlið
á hjúkrunarheimilinu Mörk, en
þannig er líka hægt að lifa í sátt
og samlyndi eftir mörg góð og
gefandi ár.
Hólmfríður Ben
Benediktsdóttir.
Mikið er ég heppin að hafa átt
þig sem ömmu.
Þú varst sólbrún og sæt og allt-
af brosandi. Það var öruggt og
gott að vera hjá ykkur afa, bæði í
Þingholtsstræti 15 og í bústaðn-
um á Laugarvatni þar sem við
eyddum flestum stundum saman.
Draumalandslagið sem þið afi
bjugguð til á Laugarvatni hefur
verið mér innblástur um gott líf
og fegurð í þessum heimi.
Þú kenndir mér margt og gafst
fallegar gjafir. Græni doppótti
kjólinn sem þú saumaðir á mig og
ég var í fyrsta daginn í skólanum í
Berlín og hálsmenið frá Kanarí-
eyjum sem þið afi létuð skraut-
skrifa nafnið mitt á skel.
Dagana áður en þú kvaddir
þennan heim dreymdi mig sam-
verustundir okkar í bústaðnum,
ég fékk mikla heimþrá og fann ná-
lægðina. Svo flaugst þú úr
draumnum. Ég hlakka til að hitta
þig einhvers staðar aftur, elsku
Lóan, að kveða burt snjóinn, baka
pönnukökur og spila.
Borghildur Indriðadóttir.
Við systkinin erum svo heppin
að hafa átt kátustu ömmu sem
hægt er að hugsa sér. Hún tók
okkur alltaf fagnandi með geisl-
andi brosi. Við sáum ömmu aldrei
nokkurn tímann skipta skapi,
sama hvað gekk á. Helstu per-
sónueinkenni ömmu voru glað-
værð og þolinmæði þannig að það
var alltaf létt yfir öllum samveru-
stundum með ömmu Lóu.
Dæmigerð heimsókn til afa og
ömmu var þannig að afi sagði
skemmtisögur og við systkinin og
amma skellihlógum. Afi og amma
voru örugglega sköpuð fyrir hvort
annað. Blíðan og væntumþykjan
skein alltaf af þeim.
Nú er amma Lóa dáin og sam-
verustundirnar verða ekki fleiri
en minningin um yndislega ömmu
lifir.
Unnur Theodóra og
Ólafur Benedikt.
Sjáið hvar sólin nú hnígur
svífur að kvöldhúmið rótt.
Brosir hún blítt er hún sígur,
blundar senn foldar heimsdrótt.
Heyrið þér klukku hún klingir við lágt,
kallar í húsin til aftansöngs brátt.
Klukka. Ó fær oss nú fró,
friðinn og heilaga ró.
(Steingrímur Thorsteinsson þýddi)
Látin er Ólöf Svava Indriða-
dóttir, eiginmaður hennar, Bene-
dikt Sigurbjörnsson, var uppeld-
isbróðir móður minnar. Þau hjón
eignuðust þrjú börn og eiga þau
barnaláni að fagna. Börnin hafa
reynst foreldrum sínum hjálpsöm
og góð.
Á heimilinu ríkti gleði og mikil
gestrisni. Sumarbústaðurinn
þeirra var þeirra Paradís, en hann
er í Laugardalnum, skammt frá
Laugarvatni. Í mörg sumur fór ég
í heimsókn til þeirra, og einu sinni
var ættarmót móðurfólks míns
haldið þar í sól og blíðu.
Hún Lóa, en svo var hún alltaf
kölluð í fjölskyldunni, var yndis-
leg kona með sitt fallega bros og
góðu nærveru. Ég kveð hér góða
konu sem öllum vildi vel og þakka
hjartanlega góð kynni. Fjölskyld-
unni sendi ég samúðarkveðjur.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal
þótt duni foss í gljúfrasal
í hreiðrum fuglar hvíla rótt
þeir hafa boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Hvíl þú í friði.
Guðríður Bjarnadóttir.
Ólöf Svava
Indriðadóttir
✝ Margeir DireSigurðarson
fæddist á Akur-
eyri 12. apríl
1985. Hann lést í
Berlín 30. mars
2019.
Foreldrar hans
eru Halla Stef-
ánsdóttir, f. 15.
febrúar 1959, og
Sigurður Gests-
son, f. 21. ágúst
1957. Sambýliskona Sigurðar
er Kristín H. Kristjánsdóttir,
f. 1966. Systkini Margeirs eru
1) Stefán Sigurðsson, f. 1976,
kvæntur Hörpu Hlín Þórðar-
dóttur, f. 1975, þau eiga þrjú
börn, Matthías, Davíð og
Steinunni 2) Friðfinnur Sig-
Ana Karen Jiminéz Barba, f.
1991.
Margeir ólst upp á Akur-
eyri, þar sem hann gekk í
Síðuskóla og Lundaskóla og
síðar í Verkmenntaskólann á
Akureyri. Eftir það lá leið
hans í Myndlistarskólann á
Akureyri og þaðan útskrif-
aðist hann árið 2008. Margeir
flutti ásamt Ásrúnu til Barce-
lona árið 2009 þar sem hann
stundaði diplómanám við Insti-
tuto Europeo Di Design. Mar-
geir bjó um tíma á Íslandi þar
til hann og Ana fluttu til Berl-
ínar árið 2017. Margeir starf-
aði síðustu árin sem myndlist-
armaður og lætur eftir sig
mikið safn listaverka; mynd-
list, tónlist, graffiti og fleira.
Útför hans fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 17. apr-
íl 2019, klukkan 15. Minn-
ingarathöfn og jarðsetning
duftkers fer fram frá Akur-
eyrarkirkju 7. maí klukkan
13.30.
urðsson, f. 1983,
sambýliskona
hans er Saadia
Auður Dhour, f.
1986, þau eiga
tvær dætur,
Lydíu og Díu 3)
Antonía Höllu-
dóttir, f. 1996,
sambýlismaður
hennar er Elmar
Freyr Aðal-
heiðarson, f.
1995. Fyrrverandi sambýlis-
kona Margeirs er Ásrún
Sigurjónsdóttir, f. 1987. Börn
þeirra eru Mía Margeirs Ás-
rúnardóttir, f. 1. desember
2010, og Nói Margeirs Ás-
rúnarson, f. 25. ágúst 2012.
Sambýliskona Margeirs var
Margeir var frábær stóri
bróðir. Hann var stórskemmti-
legur, góður og hafði endalausa
þolinmæði fyrir litlu systur sem
vildi helst ekki sleppa af honum
hendinni.
Hann var líka mjög stríðinn.
Hann passaði mig stundum og
það þótti mér ekki leiðinlegt.
Eitt kvöldið þegar ég var í
galsa og vildi ekki fara að sofa
rúllaði hann mér marga hringi
inn í sængina og sat svo ofan á
mér og kitlaði á mér tærnar
sem stóðu út úr sænginni. Ég
emjaði, grenjaði í þvílíkri geðs-
hræringu og hafði vit á að vera
til friðs eftir þetta.
Ég vissi alltaf hvað hann
elskaði mig mikið. Hann var
alltaf svo blíður og góður, knús-
aði mig í döðlur og sagði mér
að hann elskaði mig meira.
Hann kenndi mér líka svo
margt. Hann kenndi mér ýmsa
tækni í myndlist, fór með mig
út að graffa og leyfði mér að
syngja með sér í lögum sem
hann bjó til með vinum sínum.
Margeir hafði sérstakt lag á
að eignast vini og bar sig öðru-
vísi að en allir sem ég þekki.
Hann varð vinur fólks um leið
og hann hitti það fyrst og þá
skipti engu máli hvort um var
að ræða útigangsfólk eða fína
listamenn. Fyrir honum voru
allir jafnir og hann var full-
komlega fordómalaus.
Margeir var líka ótrúlega ör-
látur á lífsgleði og þegar hann
var glaður deildi hann gleðinni
með öllum sem urðu á vegi
hans. Hann var fyrirmyndin
mín og ég elska hann af öllu
hjarta.
Þín sál var öll hjá fögrum lit og
línum,
og ljóðsins töfraglæsta dularheimi.
Þú leiðst í burt frá lágum
jarðarseimi,
í ljóssins dýrð, á hugar-vængjum
þínum.
Ég sakna, þín ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur glys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr)
Antonía.
Margeir Dire
Sigurðarson