Morgunblaðið - 03.05.2019, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2019
Nú hefur hann
Kjartan, ástkær
tengdafaðir minn,
loksins fengið hvíld-
ina og þrautir sínar
linaðar. Dáinn og farinn alltof
snemma. Nú hefði hann átt að
vera að slaka á og njóta, eftir lífs-
ins langa strit sem hann átti sann-
arlega skilið, en lífið er sjaldnast
sanngjarnt. Löng og erfið glíma
að baki og hinn mikli keppnismað-
ur Kjartan Gíslason hefur lokið
leik, en ekki án baráttu. Því fer
fjarri.
Það var fyrir tæpum 20 árum
að óharðnað ungmenni bankaði
upp á í Frostaskjóli 107 til þess að
sækja þar heimasætuna og frum-
burð foreldra sinna í þeim tilgangi
að bjóða henni í bíó. Til dyra kom
Kjartan og man ég enn hversu
skelkaður ég var. Kallinn var
grjótharður á svip, stæltur og
tinnusvart hárið óaðfinnanlega
vatnsgreitt. Svipaði honum mikið
til meistara Clints Eastwoods í
einhverju af sínum hörðustu hlut-
verkum.
Ég drengstaulinn, alltof „tan-
aður“ miðað við árstíma og illa
greiddur, næ að stama upp ein-
hverjum orðum og bjóst svo við
hinu versta frá þessum meinta
mafíósa. Það er skemmst frá því
að segja að slíkar áhyggjur voru
óþarfar. Kjartan tók mér strax vel
og reyndist vera hinn mesti ljúf-
lingur.
Kjarri tengdó var greiðvikinn
mjög og alltaf boðinn og búinn að
hjálpa. Þegar við Erna keyptum
okkar fyrstu íbúð á Flyðrugrand-
anum tók hann ekki annað í mál en
að fá að pússa fyrir okkur parketið
með þar til gerðri græju.
Svo þegar við keyptum íbúðina
okkar á Seilugrandanum þar sem
alvöruframkvæmdir lágu fyrir, þá
var okkar maður í essinu sínu.
Kjartan tók sér frí frá vinnu til
þess að geta verið með okkur
Kjartan Gíslason
✝ Kjartan Gísla-son fæddist 9.
júlí 1950. Hann lést
16. apríl 2019.
Útför Kjartans
fór fram 2. maí
2019.
ungu hjónunum í
framkvæmdunum
þar sem stefnt var á
að flytja inn fyrir jól.
Viti menn, hinn 23.
desember var flutt
inn og jólin haldin
með pomp og prakt.
Tel líklegt að við
hefðum varla getað
flutt inn fyrir sumar-
ið ef Kjartans hefði
ekki notið við.
Ýmsar framkvæmdir hefur
verið farið í síðustu árin, litlar sem
stórar, og alltaf var gott að geta
leitað til Kjartans. Hann var hag-
leiksmaður með gott verkvit og
hamhleypa til vinnu. Oft glotti
hann í kampinn yfir ja … við skul-
um segja minna verkviti tengda-
sonarins en ég held að hann hafi
engu að síður kunnað að meta
framkvæmdagleðina og viðleitni
til þess verks sem fyrir höndum
var. Stundum grínaðist ég þó með
það að seint myndi ég fá hann til
að mála með mér aftur því hans
stóru hendur væru bara ekki
gerðar fyrir slíka fínvinnu.
Kjartan afi var sannarlega góð-
ur afi og reyndist hann börnum
mínum vel sem þótti mikið vænt
um þennan úrræðagóða og ljúfa
klett sem alltaf var til staðar. Nú
er Kjartan afi ekki lengur hér og
þykir okkur það skrýtið. Stórt
skarð hefur verið höggvið í fjöl-
skylduna og ákveðið tómarúm
myndast. Það er huggun harmi
gegn að vita og trúa því að nú er
Kjartan ekki lengur með verki …
ekki lengur hræddur. Nú hvílist
hann.
Ég vil þakka Kjartani tengda-
pabba fyrir samfylgdina og bið
Guð að blessa minningu þess góða
manns sem hann var. Hans verður
sárt saknað.
Þó lífið sé oft þraut að kveðja þá
eru minningarnar eftir sem
gleðja.
Farðu í friði, kæri tengdapabbi.
Þorbjörn Geir Ólafsson
(Bjössi).
Mikill söknuður og sorg í hjarta
eru tilfinningar sem koma upp
þegar ég kveð Kjartan mág minn
sem lést hinn 16. apríl síðastliðinn
og verður kvaddur í dag frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ókunnur)
Að leiðarlokum vil ég þakka
Kjartani fyrir alla hjálpsemina í
gegnum tíðina en hann reyndist
okkur mæðgum alla tíð vel.
Guð varðveiti elsku Kjartan.
Halla G. Jónsdóttir.
Lát Kjartans mágs míns eftir
hátt í tveggja áratuga baráttu við
krabbamein varð til að minna mig
á kóng nokkurn í Macbeth Shake-
speares, en um hann segir: No-
thing in his life/ Became him like
the leaving it, en í þýðingu Þór-
arins Eldjárns er þetta: Ekkert
gerði hann betur/ um ævina en að
kveðja. Vitaskuld gerði Kjartan
margt betra í lífinu en að kveðja
það en sannleikskornið er að hann
tókst á við veikindin af því æðru-
leysi og úthaldi að oft undraðist
maður hvaðan honum kæmi til
þess styrkur.
Hann átti sem betur fer sín
góðu tímabil en óvinurinn var
lúmskur og oft var eins og tvö höf-
uð spryttu fram fyrir hvert sem
tókst að höggva af. Undir lokin
hafði meinið dreift sér svo mjög að
ekki varð við ráðið. Samt hélt
Kjartan sínum lífsvilja og lífslöng-
un til loka, jafnvel þó að lífsgæðin
væru engin orðin.
Við vorum nágrannar um ára-
bil. Hann með Ólöfu og krökkun-
um í Frostaskjólinu og við Solla
systir hans með strákunum okkar
á Nesveginum. Kjartan var góður
og hjálpsamur granni. Einn af
þeim sem allt leikur í höndunum á
en sá eiginleiki er stöðugt undr-
unarefni hjá okkur hinum sem
gerum flesta hluti með öfugum
klónum. Í þessu hjálparstarfi gaf
Kjartan sér yfirleitt alltaf tíma til
að stoppa og spjalla, þægilegur
eins og hann var, enda voru þetta
góðar stundir.
Hann var þó dulur um eigin
hagi og tilfinningar og ekki marg-
máll um þá hluti. Að sönnu er eng-
inn maður skyldugur til að æða og
æpa yfir öllum uppákomum í lífinu
og ástunda endalausan sálarút-
austur þó að krafa dagsins gangi í
þá átt, en þarna er vandrataður
millivegur. Ég hugsa að það hefði
gert Kjartani gott að ramba á
þennan milliveg.
Að leiðarlokum kveð ég Kjart-
an mág minn af virðingu og vænt-
umþykju og með þakklæti fyrir
góða viðkynningu. Ólöfu, eftirlif-
andi eiginkonu hans, votta ég
samúð, sem og börnum þeirra;
Ernu Guðríði, Ingibjörgu Rós og
Jóni Ólafi, tengdabörnum og
barnabörnum.
Hjörleifur Sveinbjörnsson.
Sú var tíðin að fréttir bárust Ís-
lendingum, búsettum erlendis,
með tvennu móti; annars vegar
með gestum að heiman og hins
vegar með sendibréfum. Þannig
bárust okkur Óskari fyrstu fréttir
af Kjartani Gíslasyni. Vinir og
vandamenn sem áttu leið um
Kaupmannahöfn og litu inn hjá
okkur sögðu frá því að Ólöf systir
og mágkona væri að hitta strák.
Seinna fengum við fréttir af þess-
um unga manni í bréfum að heim-
an. Öllum bar saman um að hér
væri á ferðinni fyrirmyndarpiltur,
hress, duglegur, hjálpsamur,
greiðvikinn og traustur. Það var
þó ekki fyrr en við fluttum heim
sem við hittum Kjartan og kynnt-
umst honum. Okkur varð fljótt
ljóst að engu var logið um mann-
kosti hans né of mikið úr þeim
gert.
Það vildi þannig til að árið 1980
fengu þrjú systkini úthlutaða
byggingarlóð á nýjum stað við
Frostaskjól. Þá hófst nýr kafli í lífi
okkar, byggingarárin og síðan bú-
seta við sömu götuna. Það voru
ófáar ferðirnar sem þeir mágar,
Óskar, Kjartan og Ingi, fóru á
milli húsanna til að bera sig sam-
an, fá verkfæri hver hjá öðrum,
spjalla og spekúlera. Kjartan var
mjög handlaginn og bjó yfir verk-
viti, hjá honum var gott að þiggja
ráð. Í raun byggði hann hús þeirra
Ólafar að miklu leyti sjálfur, húsið
sem þau bjuggu í þar til fyrir
rúmu ári, húsið sem myndaði
ramma utan um farsælt fjöl-
skyldulíf, húsið sem börnin ólust
upp í þar til þau hleyptu heim-
draganum, húsið sem elsta dótt-
irin býr nú í ásamt fjölskyldu
sinni, sannkallað fjölskylduhús.
Tengdafjölskylda okkar Kjart-
ans hefur alla tíð verið mjög sam-
heldin. Það er því margs að minn-
ast eftir rúmlega fjörutíu ára
samleið. Þegar litið er til baka
koma upp ótal minningabrot; lífið
á Hávallagötunni hjá tengdafor-
eldrum okkar og síðar á Flyðru-
grandanum, samverustundir á
heimilum okkar allra, sumardag-
arnir við Þingvallavatn, skíðaferð-
ir fjölskyldunnar um helgar þegar
börnin voru að vaxa úr grasi og nú
síðustu fimmtán árin bættust við
afmæli barnabarnanna.
Það gefur augaleið að þegar
fjögur systkini búa í sama hverfi,
nánast öll við sömu götu, er auð-
velt að rækta fjölskylduböndin,
ekki síst milli barnanna sem oft
léku sér saman, voru og eru í sama
íþróttafélaginu og gengu í sömu
skólana, sömu skóla og börnin
þeirra nú. Þannig líður tíminn,
ekkert fær hann stöðvað og engin
leið er í boði nema sú sem liggur
fram á við. Fyrir mína hönd og
barnanna okkar Óskars er Kjart-
ani þökkuð samveran, það var gott
að eiga hann að samferðamanni og
vini og við söknum hans öll.
Systkinum Kjartans og fjöl-
skyldum þeirra færum við samúð-
arkveðjur. Elsku Ólöf, Erna Guð-
ríður, Ingibjörg Rós, Jón Ólafur
og fjölskyldur, ykkar er sorgin
þyngst og mest. Tíminn græðir
ekki sorgarsárin en minningarnar
lifa. Megi birta góðra minninga
vísa ykkur fram veginn. Blessuð
sé minning góðs drengs.
Þórunn Halldóra Matthías-
dóttir (Dóra) og fjölskylda.
Í dag kveðjum við góðan dreng,
Kjartan Gíslason, skólabróður
minn og skólafélaga úr Vogaskól-
anum.
Þegar við vorum strákar átti ég
heima í Sólheimum og þeir bræð-
ur í Ferjuvogi, spiluðum saman
handbolta og vorum í leikfimi í
gamla Hálogalandi þar sem Kjart-
an var fremstur meðal manna í
handboltanum, enda skotfastur
með eindæmum, þegar boltinn
small í slá, stöng, eða boltinn fór
rakleiðis í markið í gömlu hand-
boltahöllinni við Gnoðarvog.
Kjartan ólst upp og sleit barns-
skónum við ástríki og öryggi á
menningarheimili í Ferjuvogi 15
þar sem heimilið var öllum opið og
virkaði eins og samgöngumiðstöð
þótt húsið væri ekki stórt, enda
ríkti á heimilinu mikill kærleikur.
Við félagarnir lékum okkur í kjall-
aranum eftir skólagöngu. Óskar
bróðir Kjartans var að kenna okk-
ur að búa til hnúta, enda beið hans
sjómennska, síðar stýrimaður og
skipstjóri. Ingibjörg systir þeirra
bræðra, sem varð síðan borgar-
stjóri í Reykjavík, var stundum að
líta inn til okkar þegar hlátur stóð
sem hæst. Kristinn stóri bróðir
átti oft leið í kjallarann og var að
fylgjast með okkur strákunum að
leik og líta eftir okkur.
Móðir þeirra, Ingibjörg Jónína
Níelsdóttir, sem er látin, hugsaði
mest um aðra en sjálfa sig, enda
var hún alltaf að passa upp á að við
drengirnir værum ekki svangir í
kaffitímanum. Hún var með alls
konar bakkelsi og nýbakaðar
kleinur með mjólk, sem var á boð-
stólum áður en hún fór að skúra
gólf í Vogaskólanum sem hún
gerði í áraraðir, enda í næsta ná-
grenni við heimili þeirra hjóna,
dugnaðarforkur og frábær hús-
móðir. Stóð maður hennar, Gísli
Gíslason, þétt við bakið á konu
sinni, þar sem hann var oft upp-
tekinn vegna mikillar vinnu sem
sölumaður hjá Belgjagerðinni í
rúm 20 ár, síðar sem sölumaður
hjá heildverslun Kristjáns Þor-
valdssonar frá árinu 1964, enda
frumkvöðull í sinni grein og starf-
aði þar fram á áttræðisaldur, en er
látinn.
Nú stöndum við félagar Kjart-
ans Gíslasonar á krossgötum þar
sem hann hefur lokið sinni ferð
eftir erfið veikindi. Lögmálið er að
við verðum að kveðja þetta líf í
fyllingu tímans, þar sem við fæð-
umst einu sinni og lifum einu lífi á
þessari jörð.
Kjartan Gíslason var einstak-
lega blíður maður og aðlaðandi
persónuleiki hvert sem farið var.
Hann starfaði hjá Reykjavíkur-
borg í áratugi þar sem hann var
vinnusamur, kláraði sín verk af
vandvirkni og heilindum, fyrir ut-
an að vera hjálpsamur og vildi
ljúka sínum verkum sem lögð voru
fyrir hann strax, enda mínút-
umaður segja vinir hans sem
dýrkuðu hann. Hans beið verk-
efni, sem var að mála nýju íbúðina
þeirra hjóna við Grandaveg. Slík
var harkan því Kjartan leit aldrei
á sig sem sjúkling því hann átti líf-
ið og vonina og kjark til að láta
hjartað ráða. Enda er sterkasta
þrá sem býr í brjósti sérhvers
manns von um betri tíð. Við kveðj-
um góðan dreng, sem var sam-
ferðafólki sínu eftirminnilegur og
frábær félagi.
Frú Ólöf Sigríður Jónsdóttir,
börn og fjölskylda, guð blessi ykk-
ur og umvefji ykkur öll á þessari
stundu. Blessuð sé minning um
Kjartan Gíslason sem er sárt
saknað af okkur öllum.
Jóhann Páll Símonarson.
Mæður okkar Ólafar voru mjög
nánar systur svo og við börn
þeirra einnig. Þegar Ólöf frænka
giftist Kjartani var alltaf talað um
Ólöfu og Kjarra sem eitt enda
bæði eins, svo sæt og fín.
Mig langar að nefna nokkur orð
um Kjartan, hann var haldinn
þeim hræðilega sjúkdómi krabba-
meini í allmörg ár og það er alveg
ótrúlegt hve æðrulaus og dugleg-
ur hann var, hann var mjög veikur
en tók þátt í öllu hvort sem það var
að fara í giftingu, skírn eða ferm-
ingarveislur eða hjálpa við flutn-
ingar og fleira, alltaf gat Kjartan
allt, enda svo vandaður, vel gefinn
og mjög fróður maður.
Það var gott að tala við hann,
hlusta á hann, og hann hlustaði
alltaf.
Mig langar að segja hve gott
það er að eiga góðar minningar
um góðan vin.
Elsku yndislega Ólöf mín, ég
votta þér og börnum þínum og
barnabörnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helena Dóra Kojic.
Eftir áralanga og harða baráttu
við illvígan sjúkdóm er Kjartan
okkar farinn á annan stað, stað
sem ég vil trúa að sé bjartur, hlýr
og góður. Á stað þar sem Kjartan
unir sér vel, verkjalaus og glaður í
fallegu umhverfi, umvafinn hest-
um og tíkin hún Tína hleypur um.
Á stað þar sem Kjartan eyðir
stundum sínum meðal annars við
handverk og veiðar en við það
naut hann sín vel. Eða eins og
Steinn Björgvin sonur minn sagði
þegar ég tilkynnti honum andlát-
ið: „Kjartan er ekki dáinn, hann er
bara farinn eitthvað annað.“
Kjartan var giftur Ólöfu, elstu
systur móður minnar, og hef ég
frá því ég man eftir mér verið með
annan fótinn inni á þeirra heimili.
Fyrst á Flyðrugrandanum, svo í
Frostaskjólinu, í fallega húsinu
sem hann byggði, og að lokum á
Grandaveginum. Á þeirra heimil-
um hefur mér ætíð verið tekið sem
hluta af fjölskyldunni, börnin
þeirra eru mér sem systkini og
Kjartan var mér sem faðir. Sem
krakki var ég gjarnan spurð:
„Hvernig er að eiga ekki pabba?“
Þessari spurningu gat ég ekki
svarað þar sem ég hafði Kjartan;
þótt hann væri ekki pabbi minn þá
var hann mín föðurímynd og það
nægði mér. Ég fékk að vera auka-
dóttir hans eins og hann kallaði
mig gjarnan og var ég óskaplega
stolt af því.
Kjartan var einstaklega elju-
og hjálpsamur maður og reyndist
hann okkur mæðgum alla tíð vel.
Vegna hans fundum við aldrei fyr-
ir því að búa á karlmannslausu
heimili. Við stórar ákvarðanir eins
og bíla- eða íbúðarkaup var ekki
tekin ákvörðun fyrr en Kjartan
gaf grænt ljós, hans álit skipti
okkur máli og á hann gátum við
treyst. Ef eitthvað bilaði var
Kjartan mættur, ef hengja þurfti
mynd á vegg var Kjartan mættur
og meira að segja undir lokin þeg-
ar sjúkdómurinn var langt geng-
inn var hann alltaf boðinn og bú-
inn að hjálpa.
Góðar minningar gleymast
seint og á ég margar slíkar um
Kjartan. Kjartan var stríðinn og
skemmtilegur því alltaf gaman að
vera í kringum hann. Síðasta
minningin sem ég á um Kjartan er
góð og mér dýrmæt. Ólafur Geir,
elsta barnabarn Kjartans, var að
fermast og ég sótti hann á líkn-
ardeildina. Þar tók Kjartan á móti
mér spenntur og glaður í sínu
allra fínasta pússi. Hann óð af stað
svo ég þurfti að hafa mig alla við
að halda í við hann. Ég bauð fram
aðstoð mína en hana þáði hann
ekki, það gerði hann aldrei. Hann
vildi gera hlutina sjálfur, þraut-
seigja einkenndi hann og kannski
eilítil þrjóska. Á leiðinni áttum við
gott spjall um lífið og tilveruna.
Meðal annars talaði hann um
hversu ánægður hann var með
veruna á líknardeildinni og hvað
honum liði vel þar, hvað umhverfið
væri hlýtt og starfsfólkið gott. Það
þótti mér gott að heyra og gott að
vita til þess að líf hans endaði á
stað þar sem honum leið vel.
Fyrir svo ótal margt verð ég
Kjartani ævinlega þakklát, hans
verður sárt saknað.
Guðríður Erna
Guðmundsdóttir.
✝ Hálfdan Har-aldsson fæddist
á Þorvaldsstöðum í
Bakkafirði 30. júlí
1927. Hann lést á
Sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 26. apríl
2019.
Foreldrar hans
voru Haraldur Guð-
mundsson, f. 9. okt.
1888, d. 1. júní 1959,
bóndi og kennari,
og Þórunn Björg Þórarinsdóttur,
f. 18. des. 1891, d. 3. sept. 1973,
ljósmóðir.
Hálfdan átti 13 alsystkini og
eina hálfsystur. Af þeim hópi eru
sjö á lífi í dag.
Eftirlifandi eiginkona Hálf-
danar er Bergljót Sigurlaug Ein-
arsdóttir, f. 22. apríl 1928, frá
Djúpalæk í Bakkafirði. Hálfdan
og Bergljót gengu í hjónaband 4.
október 1953.
Þau hjón eignuðust níu börn:
1) Steinþór, f. 1953, skipstjóri í
Neskaupstað, kona hans er Sig-
ríður Hansdóttir Wium. Þau eiga
eina dóttur og einn son og sjö
fyrra sambandi og Rósa tvær
dætur. Barnabörn þeirra eru
samtals sex. 7) Einar Vilhjálmur,
f. 1962, útgerðarmaður í Nes-
kaupstað. Kona hans er Bjarney
Stella Kjartansdóttir. Þau eiga
tvær dætur og tvö barnabörn. 8)
Ingvar, f. 1964, d. 1964, dó tæp-
lega vikugamall. 9) Unnur El-
ínborg, f. 1967, móttökuritari
HSA í Neskaupstað. Hennar
maður er Hjálmar Ingi Ein-
arsson. Þau eiga tvö börn.
Hálfdan fæddist og ólst upp á
Þorvaldsstöðum. Þar vann hann
öll þau störf sem fylgdu búskapn-
um á þessum árum. Hann fór
einn vetur í unglingaskóla á
Raufarhöfn og þaðan lá leiðin í
Kennaraskólann í Reykjavík.
Hálfdan lauk kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands vorið 1952.
Hann tók við stöðu skólastjóra á
Kirkjumel í Norðfjarðarsveit og
sinnti því starfi óslitið þar til
hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir árið 1997.
Útför hans fer fram frá Norð-
fjarðarkirkju í dag, 3. maí 2019,
klukkan 14.
barnabörn. 2) Har-
aldur, f. 1954, húsa-
smiður í Neskaup-
stað, kona hans er
Jóhanna Gísladótt-
ir. 3) Sigurður Þór-
arinn, f. 1955, d.
1983, var sjómaður í
Neskaupstað. Hann
lést af slysförum.
Hann var kvæntur
Þóru Lind Bjarka-
dóttur. Þau eign-
uðust tvær dætur og einn son.
Barnabörn þeirra eru átta. Þóra
kvæntist aftur Guðröði Há-
konarsyni í Efri-Miðbæ. Þau eiga
einn son. 4) Þórunn, f. 1957, kerf-
isfræðingur á Hallormsstað.
Hennar maður er Skúli Björns-
son. Þau eiga tvo syni og sex
barnabörn. 5) Laufey, f. 1958, d.
2016, var hjúkrunarfræðingur í
Neskaupstað. Hennar maður var
Egill Arnaldur Ásgeirsson. Dæt-
ur þeirra eru Vilborg og Þórunn.
6) Hálfdan, f. 1961, skipstjóri í
Neskaupstað. Kona hans er Rósa
Halldórsdóttir. Dætur þeirra eru
tvær. Einnig á Hálfdan dóttur frá
Það stígur reykur upp úr skóg-
arlundinum á Kirkjumel. Það
þýðir bara eitt. Pabbi er að vinna
í skógarreitnum sínum, búinn að
kynda upp í eldstæðinu og setja
ketilinn yfir. Innan stundar verð-
ur kaffið sett í ketilinn, látið
liggja smástund og síðan hrært í
með birkigrein.
Svo tyllum við okkur annað-
hvort úti við borðið, umkringd
steinum og gróðri, eða, ef svalt er
í veðri, inn í Laufeyjarstofu. Ket-
ilkaffið yljar og við spjöllum um
gróðurinn, segjum sögur, hann
gjarnan af einhverju frá fyrri
tíma, annaðhvort frá æskustöðv-
unum á Bakkafirði eða úr Norð-
firðinum þar sem hann bjó öll sín
fullorðinsár. Svo spyr hann um
börnin mín og barnabörnin, ég
segi honum eitthvað skemmtilegt
af þeim og albest er náttúrlega ef
þau eru með mér í för. Svona
stundir verða ekki fleiri. Ég get
ekki lengur hringt í hann og spurt
hann um alls konar hluti, fugla og
steina, sagnir og staðhætti.
Skógarreiturinn hans stendur
enn og minningarnar um góðan
föður og afa lifa.
Takk fyrir allt elsku pabbi.
Þórunn Hálfdanardóttir.
Hálfdan Haraldsson