Litli Bergþór - maí 2019, Blaðsíða 37

Litli-Bergþór 37
Hann sat í blíð-unni á stól fyr ir fram an úti dyrnar
á Vatnsleysu þeg ar ég
renndi úr hlaði. Var svo
sem þessi sami gamli
Bragi og hann hafði
alltaf verið, en til við-
bótar mátti greina yfir-
bragð þess sem tekið
hafði ákvörðun sem
hann var sáttur við.
„Þetta er orðið gott",
sagði hann. „Kva ... ég er búinn að lifa í rúmlega
áttatíu ár!“ Hann leit yfir Vatns leysuhlaðið, arf-
leifðina, og naut veðurblíðunnar. Æðruleysi, gæti
maður líklega sagt.
Halla og hann höfðu þá setið með mér drjúga
stund við upp rifjun á 62 ára gamalli sögu, sögu
sem hafði breytt lífi þeirra til fram búðar. Sögunni
um það þegar Halla hafði fyrst séð hann á Vatns-
leysuballi sum arið 1955 og síðan beðið hann um
eld á öðru Vatns leysu balli sum arið eftir. Eld urinn
sem þá var kveiktur logaði síðan í ríflega 60 ár,
er nú orðinn að minningum um gleði og sorgir og
allt þar á milli.
Ég fór eiginlega ekkert að kynnast Braga að ráði
fyrr en ég ákvað að ganga í Skálholtskórinn fyrir
einhverjum tugum ára. Þá var mér komið fyrir við
hlið þeirra bræðra frá Vatnsleysu, Sigga á Heiði
og Braga. Svo var farið að æfa.
Það var þetta lag eða þessi sálmur eða þetta
verk sem farið var í undir styrkri stjórn Glúms
Gylfasonar. Það brást varla að það gall í öðrum
hvorum bróðurnum: „Við kunnum þetta!“ eða
„Það þarf ekkert að
æfa þetta!“ Þarna
tjáðu sig þrautreyndir
tenórarnir sem höfðu
þarna sungið í þess-
um kór í vel á þriðja
áratug. Ég kunni
náttúrulega ekk ert,
en það var óendan-
lega þægi legt að
hafa svona reynda
og örugga tenóra sér
við hlið og smátt og
smátt síaðist þetta
inn.
Bragi á Vatnsleysu
„Röddin hefur dökknað og þú ættir sennilega
betur heima í bassanum.“ Efnislega þurfti Bragi
að heyra þetta um sjálfan sig á afdrifaríkum fundi
fyrir óskaplega mörgum árum.
Svona segir maður bara ekki við tenór!
Þar með hætti hann í kórnum, sem sprakk þarna
reyndar í frumeindir, ef svo má að orði komast, en
það liðu ekkert óskaplega mörg ár áður en hann
mætti aftur galvaskur, inn í endurreistan kór,
á tenórbekkinn, talaði reyndar um það á nánast
hverri æfingu, að nú ætti hann að fara að hætta,
en það dróst eitthvað á langinn, enda eindreginn
vilji kórfélaganna að hann yrði hluti af þessum
hópi sem lengst, ekki bara vegna þess hve öflugur
söngvari hann var, heldur ekki síður vegna þess
hve góður félagi. Í lítillæti sínu tók hann oftar
en ekki til sín aðfinnslur kórstjórans, sem ávallt
beindust í raun að öðrum röddum frekar.
Bragi var sem sagt í Skálholtskórnum allt þar
til fyrir nokkrum árum. Það voru veikindi sem
tóku þá ákvörðun fyrir hann. Ávallt kom hann
þó á tónleika til að styðja sitt fólk, hrósaði og
gerði að gamni sínu. Ekki veit ég um neinn sem
var duglegri að sækja tónlistarviðburði. Hann
söng ekki í Skál holtskórnum bara vegna félags-
skaparins, hann sótti í tónlistina, ekki síður til að
njóta en taka þátt.
Ég tel það hafa verið forréttindi að hafa fengið
að alast upp við hlið Braga í Skálholtskórnum.
Hann var tenór fram að síðasta andardrætti.
Bragi lést þann 12. september og útför hans var
gerð frá Skálholti þann 22. september 2018.
Páll M. Skúlason.
Tenórar Skálholtskórsins (ásamt öðrum röddum) takast á við verk eftir
Gunnar Þórðarson og Arvo Pärt í Gethsemane Kirche í Berlín 2009.Á „Tveim úr Tungunum“ 2013.
Á æfingu fyrir lokatónleika Hilmars,
í september 2008.