Dagblaðið Vísir - DV - 15.11.2019, Blaðsíða 4

4 15. nóvember 2019FRÉTTIR
Það er
staðreynd að…
Matt LeBlanc var kominn með grátt í hár
þegar Friends hófu göngu sína og þurfti
að lita það reglulega næstu tíu árin.
Hitler, Mússólíni og Stalín voru allir
tilnefndir til friðarverðlauna Nóbels.
Á meðalævi mun hjartað dæla
næstum 1,5 milljónum tunna af
blóði, sem er nóg til að fylla 200
tankbíla.
Hákarlar eru ónæmir fyrir krabba-
meini.
Sjö viagratöflur eru seldar á hverri
sekúndu.
Hver er
hún
n Hún er fædd
þann 7. desember
árið 1962
n Hún útskrifaðist frá
Leiklistarskóla Íslands
árið 1987.
n Hún hlaut Grímuverðlaunin fyrir
leik sinn í Heimsljósi og Pétri Gauti.
n Landsmenn þekkja hana margir
sem „guggan“ úr vaktarseríunum.
SVAR: ÓLAFÍA HRÖNN JÓNSDÓTTIR
„ÉG ER BÚIN AÐ TAPA
LÍFINU SEM ÉG ÁTTI“
n Segir ranga lyfjagjöf hafa eyðilagt heilsu hennar n Endaði með fjólubláan
fót og öndunarerfiðleika n Segir lækni hafa gert lítið úr einkennum
„Ég get ekki gert
neitt nema vera
heima, ég get ekki
farið út og hitt fólk
I
vana Díaz Mustafa segir
vanrækslu lækna á
bráðamóttöku Landspítalans
og sjúkrahúsinu á Akranesi
hafa leitt til þess að hún er
óvinnufær í dag. Hún hyggst leita
réttar síns í málinu og segir mistök
læknanna hafa haft hörmulegar
afleiðingar. Ivana er 21 árs en
hún er fædd í Mexíkóborg. Hún
flutti til Íslands í september
2016 en áður en veikindi hennar
hófust starfaði hún sem snyrti- og
naglafræðingur.
Féll tvisvar í yfirlið
Í janúar 2018 var Ivana
í Mexíkóborg og fór til
læknis sem skrifaði upp á
hormónagetnaðarvörn. Í febrúar
fór hún aftur heim til Íslands en í
byrjun apríl fékk hún skyndilega
blæðingar sem hættu ekki. Segist
hún hafa haft samband við
lækninn í Mexíkóborg sem hafi
ráðlagt henni að hætta inntöku
lyfsins. Þann 27. apríl leitaði Ivana
á bráðamóttöku Landspítalans
í Fossvogi, eftir að hafa blætt
stanslaust í 25 daga. „Það var búið
að líða yfir mig tvisvar sinnum
stuttu áður en ég kom á spítalann
og ég var orðin mjög veikburða.“
Hún segir starfsfólk
bráðamóttökunnar ekki hafa
sýnt ástandi hennar nokkurn
skilning, heldur hafi henni verið
tjáð þurrlega að ekki væri um
bráðatilfelli að ræða. „Mér var sagt
að ég myndi þurfa að greiða 600
þúsund krónur bara fyrir innlögn,
og aukalega fyrir allar skoðanir
og rannsóknir. Þegar ég sagðist
vera með sjúkdómatryggingu hjá
Sjóvá var mér sagt að fara og tala
við tryggingafélagið „og koma svo
kannski aftur eftir það.“
Ivana segist hafa leitað á
Læknavaktina í kjölfarið og
hitt þar heimilislækni. Hann
hafi skrifað upp á blæðingalyf,
Cyklokapron, auk lyfs sem gefið
er vegna járnskorts og blóðleysis.
„Ég vaknaði daginn eftir með
verki í kviðnum og átti erfitt með
að anda.“
Hún segir líðan síðan hafa
hríðversnað næstu daga og
að lokum hafi hún hringt í
kvensjúkdómalækni móður
sinnar í Mexíkóborg, sem hafi
sagt henni að hætta samstundis
að taka inn blæðingalyfið, og
hringja aftur daginn eftir. Ivana
segist hafa vaknað daginn eftir,
enn sárkvalin, og ákveðið að leita
á sjúkrahúsið á Akranesi, í von
um að fá þar læknishjálp. Eftir að
hafa reitt fram 14.200 krónur, var
henni vísað inn til læknis.
„Hann sagði við mig: „Ég er
ekki að segja að þú sért að þykjast,
en ég hef séð fólk sem er kvalið,
og þú ert ekki kvalin.“
Hún segir lækninn hafa
skrifað upp á hormónalyf og
verkjalyf, en ekkert spurt út í
sjúkdómasöguna. „Þegar vinkona
mín, sem kom með mér, spurði
hvort hann ætlaði ekki að skoða
mig neitt meira eða skrifa upp á
fleiri lyf, þá sagði henni að fara út
út herberginu.“
Ivana segir að eftir henni var
tjáð af starfsmanni apóteksins að
lyfin sem henni hafði verið ávísað
væru hormónar og verkjalyf, hafi
hún farið aftur á spítalann og
krafist þess að fá að hitta annan
lækni. „Mér var þá vísað á annan
lækni sem tók blóðprufur og
mældi blóðþrýsting og hita og lét
síðan kvensjúkdómalækni skoða
mig.“
Ivana segist því næst hafa
verið send heim með tvær gerðir
af sýklalyfjum. Hún hafi farið
aftur til Reykjavíkur eftir þetta
og eytt deginum í rúminu, en
verkirnir hurfu ekki heldur fóru
versnandi með hverri mínútu.
Hún hafi fengið verk í fótlegg
og átt stöðugt erfiðara með
andardrátt. „Daginn eftir vaknaði
ég með hjartsláttartruflanir og
ólýsanlegan sársauka. Vinstri
fóturinn var orðinn stokkbólginn
og fjólublár á litinn.“ Systir Ivönu
og mágur hringdu á sjúkrabíl og
var Ivana flutt á bráðamóttöku,
þar sem hún gekkst undir
blóðprufur og myndatöku. Hún
reyndist vera með segamyndun í
bláæðum og lungnasegarek, sem
rakið er til þess að henni voru
áður ávísuð hormónalyf.
Engin eftirfylgni
Ivana var lögð inn á hjartadeild
í kjölfarið, þar sem hún gekkst
undir frekari rannsóknir. Hún
segir engan af þeim læknum sem
hún hitti hafa sinnt henni lengur
en í nokkrar mínútur, og hún hafi
heldur aldrei hitt sama lækninn,
fyrir utan einn. Henni voru gefin
viðeigandi lyf og verkjalyf.
Ivana segist hafa verið
útskrifuð af sjúkrahúsinu 6. maí.
„Ég fékk engar leiðbeiningar
um framhaldið eða hvernig ég
ætti að fara að því að jafna mig
heima. Það sagði mér enginn
hvað ég ætti að gefa mér mikinn
tíma í að hvíla mig eða hversu
mikið ég mætti hreyfa mig. Ég
fékk engar sérstakar ráðleggingar
eða leiðbeiningar og ég hafði
enga hugmynd um hvort ég ætti
að vera vakandi fyrir einhverjum
einkennum.“
Við heimkomuna var hún
áfram með stöðuga verki, og í
ofanálag hafi hinn fóturinn byrjað
að bólgna líka. Leitaði hún enn
og aftur á bráðamóttökuna, þar
sem fóturinn var mældur og hún
gekkst undir sneiðmyndatöku
en síðan sagt að þræðing væri
of áhættusöm. Ivana segist hafa
hitt lungnasérfræðing nokkrum
vikum síðar, þann 16. maí, en
hann hafi samstundis fyrirskipað
þræðingu og sagt henni að hún
hefði fyrir löngu átt að gangast
undir slíka aðgerð. Ivana segir
heilsu sína í rúst eftir þetta. „Ég
hef ekki tölu á því hversu oft ég
hef þurft að leita á bráðamóttöku
undanfarna mánuði, og það
virðist ekkert hægt að gera til
að hjálpa mér. Ég var stöðugt
fjarverandi úr vinnu og endaði á
því að hætta í vinnunni, sem ég
hafði haft mjög gaman af og gaf
mér góðar tekjur.“
Dagarnir líða hægt
Ivana segir augljóst að veikindi
hennar megi rekja til vanrækslu
lækna. „Ég væri ekki í þessari
stöðu ef einhver af læknunum sem
ég hitti hefði sýnt raunverulegan
áhuga á því að finna út hvert
vandamálið var. Ef einhver þeirra
hefði kannað sjúkdómasöguna
mína,“ segir hún. „Það erfiðasta
við þetta allt saman er að ég
er búin að tapa lífinu sem ég
átti, rútínunni minni. Bara það
að ganga upp stiga, eða ganga
nokkra metra er þrekraun. Ég get
ekki gert neitt nema vera heima,
ég get ekki farið út og hitt fólk.
Dagarnir líða mjög hægt að og
það er mjög erfitt að halda dampi.
Ég get ekki sinnt heimilinu, en
sem betur fer er maðurinn minn
til staðar og getur hjálpað mér,
auk þess sem foreldrar mínir hafa
komið og verið til staðar.“
Ivana segir að augljóslega hafi
allt þetta ferli haft slæm áhrif á
fjárhagslegu hliðina. „Við vitum
öll að Ísland er dýrt land, en ef þú
ert í fullri vinnu og skipuleggur
fjármálin þá áttu að geta lifað
ágætlega. Ég fæ takmarkaðar
bætur frá stéttarfélaginu mínu,
VR en það er engan veginn nóg
til að lifa og greiða fyrir leigu,
mat, lyf, lækniskostnað og
lögfræðikostnað.“
Lögfræðingur hennar hefur
ráðlagt henni að sækja um
örorkubætur og þá vonast hún
til að komast í endurhæfingu á
Reykjalundi sem fyrst. „Það gefur
mér allavega smá hvatningu og
von. Allt þetta ferli er búið hafa
hrikalegar afleiðingar, líkamlegar,
tilfinningalegar og fjárhagslegar.
Ekki bara fyrir mig, heldur alla í
kringum mig.“ n
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is