Dagblaðið Vísir - DV - 04.10.2019, Blaðsíða 10

10 FÓKUS - VIÐTAL 4. október 2019
þeirra úr fyrri samböndum. „Þarna
var hann aðeins farinn að hægja
á sér í skilaboðunum og ég hafði
ekki séð hann lengi, sem var mik­
ill léttir. Dag nokkurn var ég svo
að ganga heim með strákana okk­
ar úr leikskólanum þegar ég sé bíl
keyra löturhægt fram hjá. Hann var
kominn á nýjan bíl sem var ástæða
þess að ég hafði ekki orðið vör við
hann fyrr, en ég var ekki nógu fljót
að kippa símanum upp og taka
mynd. Ég mundi þó bílnúmer­
ið og tilkynnti strax til lögreglu.
Þarna helltist hræðslan yfir mig,
hann vissi hvar ég átti heima og á
hvaða leikskóla strákurinn minn
var. Ég hafði skipt um símanúm­
er og reynt allt til að fela slóð mína
en foreldrar verða auðvitað að vera
með skráð lögheimili fyrir börnin
sín, sem auðvelt er að fletta upp í
Þjóðskrá. Í kjölfarið sýndi ég starfs­
fólki leikskólans myndir af honum
og nú þarf starfsmaður að ganga
hring í kringum leiksvæðið áður en
sonur minn fer í útiveru. Það er svo
hræðileg tilfinning að hafa engin
völd, það skiptir engu máli hvar ég
er, hann er alltaf nálægt mér.“
Svefnrofalömun og taugaáfall
Þrátt fyrir að vera með neyðar­
hnapp á sér daglega og nýtt nálg­
unarbann segir Alma hræðsl­
una alltaf hafa yfirhöndina. „Ég
get ekki lýst því hversu erfitt það
er að vera stöðugt að líta um
öxl. Dagurinn byrjar með kvíða­
hnút því ég er svo hrædd við að
skilja son minn eftir á leikskól­
anum. Eins get ég ekki verið í
margmenni og á mjög erfitt með
svefn. Í byrjun þessa árs fékk ég
svo fyrsta alvöru taugaáfallið. Ég
hafði þá ekkert sofið í þrjá sólar­
hringa. Ég var komin með svefn­
rofalömun sem lýsir sér þannig
að maður vaknar og upplifir sig
alveg lamaða. Mér fannst ég alltaf
heyra fótatak og tilfinningin sem
hellist yfir er, „ég get ekki varið
barnið mitt“. Ég vissi að hann var
alltaf í kringum mig, hann hékk
í stigaganginum á næturnar og
sendi mér stöðug skilaboð.“
Alma segist þó ekki hafa gert
sér grein fyrir að um taugaáfall
væri að ræða en hún endaði á
bráðamóttöku með morfín í æð.
„Ég fann svo hræðilega til í öllum
líkamanum og læknarnir sendu
mig í heilaskanna. Ég var með svo
rosalegar bólgur. Þetta lýsir sér í
raun eins og ofsakvíðakast, mað­
ur grætur bara og skilur ekki af
hverju maður er að gráta. Ég hef
verið á kvíðastillandi lyfjum síð­
an 2015 og því fannst mér óskilj­
anlegt að ég væri að fá svona stórt
kvíðakast, en í miðju taugaáfalli
ertu ekki í neinni tengingu við
raunveruleikann.“
Andlega hliðin í rúst
Og Alma segir það hafa verið
þung skref að ganga inn á geð­
deild og biðja um hjálp. „Það er
erfitt að vera móðir sem er ekki
með hausinn í réttu ásigkomu­
lagi vegna óstjórnlegs ótta um að
það sé maður þarna úti sem vilji
gera okkur mein. Það var ekki fyrr
en ég byrjaði með fyrrverandi
kærustu minni að ég fór loksins
að geta sofið. Ég vissi að þótt ég
myndi vakna í lömunarástandi
myndi hún geta hjálpað okkur.
Það var svo erfitt að vita að ég
gæti ekki farið ein með son minn
vegna hans. Og þrátt fyrir að hann
hafi ekki sýnt mér ógnandi hegð­
un er það þannig með flesta á ein­
hverju rófi að það klikkar eitthvað
í hausnum og eftir átta ár er það
augljóslega það næsta sem gerist.
Það versta er að upplifa hvað
nálgunarbann hefur lítið að segja.
Þegar hann brýtur það er hann
boðaður í skýrslutöku og ekkert
meira. Þótt hann hafi aldrei meitt
mig hefur hann rústað andlegu
hliðinni en það skiptir engu máli
því það sjást engir áverkar á mér.
Ég er föst í einhverjum kassa sem
ég kemst ekki úr og ég er log­
andi hrædd í honum. Það felst
engin vörn í því að sveifla nálg­
unarbanni og eftir það er gæslu­
varðhald en til að komast þangað
verður hann að ganga í skrokk á
mér. Ef lögregla, geðlæknir og sál­
fræðingar geta ekki hjálpað, hver
getur það þá? Að því sögðu er ég
ákaflega þakklát fyrir allt sem lög­
reglan hefur gert til að hjálpa mér,
en það er sorgleg staðreynd að
lögin bjóða ekki upp á betri vörn
en þetta.“
Eina leiðin að flýja land
Alma segir fæsta gera sér í hugar­
lund alvarleika málsins fyrr en
þeir upplifi áreitnina sem um­
lykur hennar daglega líf. „Fólk
trúir sjaldnast hversu alvarlegt
þetta er og þannig var það með
fyrrverandi kærustuna mína.
Henni brá rosalega að upp­
lifa þetta beint og tók í kjölfar­
ið svolítið við keflinu. Hún hef­
ur verið með hann á línunni
meira og minna síðan og hefur
reynst mér rosalegur stuðning­
ur. Hann óskaði eftir því að við
hittumst á geðdeild, þar sem
hann var vistaður, ásamt sál­
fræðingi. Ég samþykkti það til að
reyna að hjálpa honum. Manni
sem er búinn að eyðileggja líf
mitt reyni ég að hjálpa. Ég krafð­
ist þess að fá annað hvort að taka
upp fundinn eða sálfræðingur­
inn myndi skila mér greinargerð
sem var samþykkt. Sálfræðingur­
inn útskýrði fyrir manninum að
hann þyrfti að hætta þessum
samskiptum við mig og ég lof­
aði að reyna bæta mannorð hans
á Akranesi. Við tókumst í hend­
ur upp á það, en sjö tímum síðar
sendi hann næstu skilaboð. Ég sá
aldrei þessa greinargerð.“
Að endingu var Alma send
í veikindaleyfi frá vinnu og sér
hún ekki fram á að verða hæf til
vinnu í náinni framtíð. Hún hef­
ur nú flúið land ásamt syni sín­
um og gefur af augljósum ástæð­
um ekki upp núverandi aðsetur
sitt. „Ég er svo andlega búin á
því að ég get ekki unnið. Síðustu
mánuðir hafa verið mjög erfiðir
en eftir átta ár við að reyna hjálpa
honum ætti ég kannski frekar að
fara hugsa um sjálfa mig. Eflaust
þarf ég að fara í gegnum aðra
áfallahjálp til að reyna að hætta
að vera meðvirk með eltihrell­
inum mínum. Með því að stíga
fram og segja sögu mína langar
mig að aðstoða stelpur í svipuð­
um sporum. Ég veit hvaða skref
þarf að taka og hvernig útbúa
skal skýrslur, því þetta er allt sem
maður þarf að standa í sjálfur.
Þetta er eitthvað sem ég brenn
fyrir og í framtíðinni mun ég nýta
þessa reynslu til að hjálpa öðr­
um.“ n
Sætoppur ehf. l Lónsbraut 6 l 220 Hafnarfirði l Sími 551 7170 l www.saetoppur.is
LÓNSBRAUT 6 • 220 HAFNARFIRÐI • SÍMI 551 7170 • SAETOPPUR.IS
„Þarna
helltist yfir
mig
hræðslan,
hann vissi
hvar ég átti
heima og á
hvaða leik-
skóla son-
ur minn
var“