Morgunblaðið - 03.10.2019, Side 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 2019
✝ Margrét Ing-ólfsdóttir
fæddist á Ak-
ureyri 19. sept-
ember 1926 og
ólst upp á Strand-
götu 25b. Hún
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 22. september
2019. Foreldrar
hennar voru hjón-
in Ingibjörg Hall-
dórsdóttir, húsmóðir og verka-
kona, f. 15. nóvember 1904,
frá Þorsteinsstöðum í Grýtu-
bakkahreppi, d. 24. október
1994, og Ingólfur Guðmunds-
son Seyðfjörð, vélstjóri og
verkamaður, f. 23. júlí 1897,
frá Akureyri, d. 13. febrúar
1962. Systir Margrétar var
Sigurlaug Ingólfsdóttir, hús-
móðir og starfsmaður Sjúkra-
samlags Akureyrar, f. 2. apríl
1928, d. 1. nóvember 2014, og
fóstursystir hennar er Ásta
Sigurðardóttir, sjúkraliði á
Akureyri, f. 20. febrúar 1943,
systurdóttir Ingibjargar Hall-
dórsdóttur.
Margrét giftist Kristjáni Ró-
bertssyni. Þau skildu. Þeirra
synir eru: 1) Guðmundur Ingi
Kristjánsson, f. 25. maí 1950,
ann í Reykjavík. Hún vann svo
í Rúgbrauðsgerðinni og síðar
einnig í Hveragerði hjá
frænda sínum Georg Michel-
sen bakara. Árið 1950 fluttist
hún með manni sínum til
Raufarhafnar þar sem hann
var prestur, síðan til Siglu-
fjarðar árið 1951 og fluttist
svo aftur til Akureyrar 1954.
Árið 1960 fór Margrét til
Reykjavíkur og bjó fyrst hjá
ömmusystur sinni Rósu Páls-
dóttur á Laufásvegi 65, en síð-
ar í Mjóuhlíð 10, þangað sem
hún flutti ásamt sonum sínum
þremur og móður sinni Ingi-
björgu. Í Reykjavík starfaði
Margrét fyrst hjá klæðaversl-
un Andrésar Andréssonar
Laugavegi 3, upphaflega við
saumastörf, en síðan við af-
greiðslu. Einnig vann hún í
versluninni Gefjun Austur-
stræti, síðar Torginu, þá í
verslun Sambandsins í Holta-
görðum, en endaði starfsfer-
ilinn í Hagkaup í Kringlunni.
Margrét fluttist eftir það á
Rekagranda 3 í Reykjavík.
Hún tók þátt í félagsstörf-
um um tíma hjá Framsóknar-
flokknum og vann sjálf-
boðaliðastörf við fatasöfnun
Hjálpræðishersins við Vest-
urgötu í Reykjavík.
Síðustu árin dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Útför Margrétar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 3.
október 2019, og hefst athöfn-
in klukkan 15.
kvæntur Árdísi Ív-
arsdóttur, f. 27.
janúar 1954. Börn
þeirra eru: a)
Hildur Guðmunds-
dóttir, eiginmaður
hennar er Thor
Magnus Berg, b)
Jón Pétur Guð-
mundsson, kvænt-
ur Lilju Guðrúnu
Jóhannsdóttur. 2)
Kristján Róbert
Kristjánsson, f. 27. febrúar
1954, kvæntur Soffíu Thor-
arensen, f. 18. ágúst 1961.
Börn þeirra eru: a) Birgir Ís-
leifur Gunnarsson, kvæntur
Ernu Bergmann, b) Unnur El-
ísabet Gunnarsdóttir, í sambúð
með Þorgils Helgasyni, c) Jón-
as Ingi Thorarensen Krist-
jánsson, í sambúð með Elísu
Rún Geirdal. 3) Ingólfur
Björgvin Kristjánsson, f. 4.
nóvember 1957, kvæntur Þóru
Hjartardóttur, f. 11. septem-
ber 1957. Þeirra börn eru: a)
Anna Þorbjörg Reynisdóttir,
b) Margrét Ingólfsdóttir, maki
Guðni Rúnar Gíslason, c) Ingi-
björg Sól Ingólfsdóttir. Lang-
ömmubörnin eru orðin sextán.
Þegar unglingsárum sleppti
fór Margrét í Húsmæðraskól-
Í dag er ástkær móðir mín
lögð til hinstu hvílu og langar
mig að minnast hennar með
nokkrum orðum þó svo að orð
fái seint fullþakkað allt það
sem hún gerði fyrir mig og
mína.
Fyrstu minningar mínar um
móður mína eru frá því ég var
á fjórða ári að hún flyst með
mig og bróður minn upp á háa-
loft á Laufásveginum. Var hún
þá orðin einstæð móðir og
þurfti að ala önn fyrir þremur
sonum. Voru þetta mikil um-
skipti á hennar högum og hefur
eflaust ekki alltaf verið auðvelt.
En þá sem alltaf sýndi hún
styrk sinn og þolgæði og ekki
fann ég fyrir því að lífið ætti að
vera eitthvað öðruvísi en það
var.
Tveimur árum síðar flutti
svo amma Ingibjörg til okkar
ásamt þriðja bróðurnum og
fjölskyldan settist að í Mjóuhlíð
10. Mamma vann ein fyrir
heimilinu og amma sá um
heimilið. Þetta voru góðir
tímar, góð ár, sem ljómar af í
minningunni.
Það er óhætt að segja að
mamma kostaði öllu til að
skapa mér og bræðrum mínum
öruggt heimili og ásamt ömmu
kenndi hún okkur muninn á
réttu og röngu og lagði grunn-
inn að þeim gildum sem við
héldum með út í lífið og þau
gildi hafa reynst vel eins og
annað veganesti sem hún útbjó
okkur með.
Í gegnum árin mátti hún
þola sinn skammt af mótlæti og
er það hreint með ólíkindum
hvernig henni tókst að fóta sig
á erfiðum vegum. Þar spilaði
góða skapið stóra rullu ásamt
norðlensku seiglunni sem hún
hafði nóg af. Og þar birtist
kannski stærsta lexían sem hún
kenndi mér, það að gefast ekki
upp.
Mamma var stórbrotinn per-
sónuleiki. Hún var afskaplega
lífsglöð kona og mikil fé-
lagsvera. Hún hafði mjög
sterka frásagnargáfu og var
hrein unun að heyra hana segja
frá. Þá hafði hún gaman af að
lesa, ekki síst ljóð. Þegar skóla-
kerfið gerði sitt ýtrasta til að
vekja hjá mér lífstíðaróbeit á
þeirri göfugu list voru það hún
og amma sem héldu ljóðinu á
lífi í mér. Og ekki má heldur
gleyma áhuga hennar á ætt-
fræðinni. Þar var mamma alltaf
fremst meðal jafningja og er ég
viss um sú þjálfun og hugar-
leikfimi sem ættfræðin var
hjálpaði henni að halda hugan-
um virkum fram á síðasta dag.
Blessuð sé minning hennar.
Ingólfur B. Kristjánsson.
Í dag kveðjum við elskulega
móður og tengdamóður, Mar-
gréti Ingólfsdóttur.
Á lífsins vegi mætum við alls
kyns verkefnum, smáum og
stórum, sem misauðvelt er að
leysa. Margrét fékk svo sann-
arlega sinn skerf og sum þeirra
verkefna sem henni mættu voru
bæði stór og erfið. Ung stóð
hún ein með þrjá barnunga
syni. Þá tóku við erfiðir tímar,
en hún mætti erfiðleikum með
seiglu og reisn. Hún hafði ekki
úr miklu að moða en átti góða
að sem stóðu við bakið á henni
og sonunum. Með seiglunni og
góðra manna hjálp kom hún
sonum sínum til manns.
Síðustu misserin varð henni
tíðrætt um að tími hennar hér á
jörð væri senn á enda og þegar
hún leit yfir farinn veg sagðist
hún þrátt fyrir allt vera sátt við
lífshlaup sitt. Hún var stolt af
öllum afkomendum sínum og
fylgdist vel með því sem þeir
tóku sér fyrir hendur. Okkar
ósk er að barnabörnin tileinki
sér styrk hennar og þrautseigju
og segi sínum börnum frá þess-
ari sterku formóður og að þau
þekki lífssögu hennar sem
markaðist af baráttu þar sem
uppgjöf var aldrei inni í mynd-
inni.
Þegar nóttin kemur
taktu henni feginshugar.
Hún mun loka hurðinni
að baki deginum
og lyfta byrði hans
af herðum þínum.
Hún, sem geymir fortíðina
og safnar óskunum,
mun vita
hvert skal leiða þig
og vídd hennar er önnur.
(Þóra Jónsdóttir)
Blessuð sé minning Mar-
grétar Ingólfsdóttur.
Guðmundur Ingi og Árdís.
Margrét tengdamóðir mín til
tuttugu og fimm ára er látin.
Mikið var ég heppin að kynnast
henni. Hún var einstaklega hlý,
skemmtileg, fróð og höfðingi
heim að sækja. Ég man hvað
móttökurnar voru góðar þegar
ég hitti hana í fyrsta skipti í
Mjóuhlíð. Uppdekkað borð að
svigna undan veitingum og
spjallið áreynslulaust – eins og
við hefðum alltaf þekkst. Og
fyrr en varði var hún búin að
komast að því að við værum
töluvert skyldar. Hún var nefni-
lega mikill ættfræðingur og gat
rakið fólk saman langt aftur í
ættir. Og hún tók börnunum
mínum opnum örmum og sýndi
þeim alla tíð mikinn áhuga og
ástúð, hún var frábær amma.
Stuttu eftir að Jónas Ingi
okkar fæddist flutti Margrét á
Rekagrandann og bjó á sömu
hæð og við. Það var því mikið
skotist yfir til ömmu Margrétar
enda stutt að fara og alltaf
komu krakkarnir sælir, glaðir
og mettir af þeim fundum. Hjá
henni var spilað og spjallað og
oftar en ekki leysti hún þau út
með gjöfum.
Margrét var ótrúlega dugleg
og þrautseig í sínu lífi og mikil
fyrirmynd. Hún gafst aldrei upp
og hélt alltaf mikilli reisn. Hún
varð ung eina fyrirvinnan á
heimilinu með þrjá syni en móð-
ir hennar Ingibjörg flutti til
hennar og var henni ómetanleg
stoð. Í sameiningu tókst þeim
að komast í gegnum erfiða tíma
og heimili þeirra var fallegt og
gestkvæmt.
Að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir allar okkar góðu stundir
saman; spjallið, kaffiboðin,
ferðalögin og bæjarferðirnar.
Ég kveð mína yndislegu tengda-
móður með söknuði og þakk-
læti.
Soffía Thorarensen.
Kær tengdamóðir mín hefur
kvatt þessa jarðvist eftir 93 ár.
Ég kynntist henni fyrir rúmum
38 árum þegar við Ingi sonur
hennar fórum að rugla saman
reytunum.
Ég gleymi aldrei okkar
fyrstu kynnum, hennar og Ingi-
bjargar móður hennar en þær
bjuggu þá saman í Mjóuhlíðinni.
Mér og Önnu minni, tveggja
ára, var boðið í sunnudagskaffi.
Þegar ég leit yfir kaffiborðið
hélt ég að von væri á fjölda
manns, svo flottar voru veiting-
arnar. Þetta lýsir vel hennar
höfðingsskap því það var hún
alla tíð, höfðingi heim að sækja.
Margar minningar eigum við
fjölskyldan um skemmtilegar
ferðir, en hún elskaði að ferðast.
Fórum við fjölskyldan tvisvar
með henni til útlanda, árið 1990
til Austurríkis en þá var móðir
mín einnig með í för. Það var
ógleymanleg ferð í alla staði og
ekki síst þegar ömmurnar sett-
ust á reiðhjól með okkur fjöl-
skyldunni og við hjóluðum
kringum vatnið í Walchsee. Þá
hafði Margrét ekki hjólað að
hennar sögn í 40 ár. Þær tengd-
ust líka vel móðir mín og Mar-
grét í þeirri ferð og er ég henni
ævinlega þakklát fyrir þá vin-
áttu. Einnig fórum við saman til
Mallorca ásamt Kristjáni og
hans fjölskyldu, það var góð
ferð. Hún elskaði sól og hita og
þoldi það betur en nokkur ann-
ar í þeirri ferð. Við ferðuðumst
líka með henni innanlands á
sumrin, fórum m.a. hringinn um
landið og dvöldum oft í sum-
arbústöðum. Hún hafði einstaka
frásagnargáfu og kunni mörg
ljóð sem hún fór með af stakri
snilld og alltaf var stutt í
gleðina og hláturinn.
Jólin með Margréti og Ingi-
björgu þegar hennar naut við
eru okkur dýrmæt minning.
Margrét var hjá okkur á jólum í
mörg ár, meðan heilsan leyfði.
Hún var meðal annars sótt suð-
ur jólin sem við bjuggum á
Hvammstanga. Alltaf var mikil
jólastemning og tilhlökkun að fá
hana til okkar, og þessi stemn-
ing hefur fylgt okkur fjölskyld-
unni alla tíð. Hún var líka góður
kennari, kenndi Ingu Sól,
yngstu dóttur okkar, að lesa
þriggja ára meðan við foreldr-
arnir unnum hörðum höndum
að því að koma okkur upp hús-
næði í Mosfellsbænum. Hún
þekkti vel sína ættfræði og naut
þess að rekja ættir samferða-
fólks. Var hún oft búin að skrifa
nöfn á miða sem hún vildi að
Ingi liti á í Íslendingabók þegar
við heimsóttum hana.
Gleði hennar og ást á barna-
börnum og langömmubörnum
var einstök. Hún elskaði sitt
fólk og fólkið hennar elskaði
hana, enda einstakur karakter.
Síðastliðin þrjú ár dvaldi hún
í Sóltúni við gott atlæti og þar
leið henni vel á sínu ævikvöldi.
Takk fyrir öll okkar góðu ár,
Margrét mín, megi ljósið taka
vel á móti þér og umvefja þig.
Þóra Hjartardóttir.
Elskuleg amma mín og
langamma dætra minna, Mar-
grét Ingólfsdóttir, hefur nú
kvatt okkur eftir langt líf. Eftir
situr væntumþykja og ljúfar
minningar um skemmtilega og
góða konu.
Amma var ættuð að norðan
og bjó á Akureyri sín uppvaxt-
ar- og fyrstu fullorðinsár. Þegar
aðstæður í lífinu breyttust
skyndilega flutti hún til Reykja-
víkur með tvo syni og síðar
komu móðir hennar og þriðji
sonurinn. Lífsbaráttan tók við,
en Margrét var vinnusöm og
starfaði m.a. hjá Andrési klæð-
skera, í versluninni Torginu,
Miklagarði og Hagkaupum.
Hún vann líka sjálfboðastarf
fyrir Hjálpræðisherinn.
Mínar fyrstu minningar um
ömmu eru úr Mjóuhlíðinni. Góð-
ar minningar um fjölskylduboð,
laufabrauðsgerð, jólabakstur og
„löngu-vitleysu“. Fallegar skál-
ar og mávastellið. Við frænk-
urnar settum upp leikrit og
klæddum okkur í kápur og
hatta. Frómas í fallegri gler-
skál, rjómarönd, hangikjöt og
fiskur á fati. Vínarpylsur og
Libby’s-tómatsósa og spilastund
með langömmu Ingibjörgu sem
sagði sögur af Þorgeirsbola og
fleiri kynjaverum. Alltaf var
gott að koma í heimsókn í Mjóu-
hlíð og síðar á Rekagrandann
og Sóltún. Amma hélt gestabók
og það var eins gott að muna
eftir að skrifa kveðju eftir
hverja heimsókn. Hún tók strax
mjög vel á móti manninum mín-
um og það skipti ekki máli, að
til að byrja með talaði hann
bara norsku og hún bara ís-
lensku, þau náðu vel saman og
spjölluðu eins og gamlir vinir.
Amma kom oft til okkar Thors
Magnusar á Marargrund á með-
an við bjuggum á Íslandi. Við
fórum tvær saman að kaupa
jólagjafir í mörg ár og skelltum
okkur á kaffihús í leiðinni, það
voru alveg sérstakir dagar. Í
önnur skipti kíktum við í fata-
verslanir eða í ísbíltúr.
Amma hafði áhuga á ætt-
fræði og rakti ættir fólks langt
aftur í tímann. Hún hafði skoð-
anir og fylgdist með dægurmál-
um og pólitík. Las dagblöð og
bækur, réð krossgátur og fylgd-
ist með sjónvarpsdagskránni.
Hún átti mörg myndalbúm sem
gaman var að glugga í. Hún var
höfðingi heim að sækja, bauð
upp á kaffi og ríflegt meðlæti. Á
áttræðisafmælinu kom hún,
ásamt Kristjáni frænda, að
heimsækja okkur Thor Magnus
í Kaupmannahöfn. Hún var orð-
in léleg til gangs, en lét það
ekki hindra sig í að skoða borg-
ina. Við áttum saman ógleym-
anlega daga, fórum m.a. í sigl-
ingu, Jónshús, kaffihúsaferðir,
búðarölt og afmælisdinner á
Det lille apotek. Þessar minn-
ingar eru sérstaklega dýrmætar
nú þegar hún er farin.
Margrét var stolt af sonum
sínum, barnabörnum og lang-
ömmubörnum. Hún gaukaði oft
einhverju smáræði að lang-
ömmubörnunum. Eldri dætur
okkar Thors Magnusar, Agnes
og Elín, hugsa hlýlega til henn-
ar. Hún hrósaði þeim og hvatti
þær áfram.
Í síðustu heimsókn okkar til
Íslands í vor dönsuðu þær fyrir
hana inni á herbergi á Sóltúni,
sátu hjá henni og prjónuðu og
sýndu henni afraksturinn.
Yngsta dóttir okkar, Eva, náði
að hitta langömmu sína og ég
mun gæta þess að hún heyri
margar skemmtilegar sögur af
Margréti í framtíðinni.
Ég kveð þig með söknuði og
hlýhug, takk fyrir allt, amma
mín, hvíl í friði.
Hildur Guðmundsdóttir.
Í mínum augum var amma
Margrét engin venjuleg kona.
Hún átti magnað lífshlaup og
gafst aldrei upp fyrir mótlæti,
enda ótrúlega dugleg og vel
gerð manneskja. Hún kenndi
manni að ekkert væri óyfirstíg-
anlegt og gat hlegið og fundið
skoplegar hliðar á málum, sem
höfðu annars alvarlegan undir-
tón.
Þrátt fyrir að búa yfir ein-
hverri óútskýranlegri norð-
lenskri seiglu hélt hún alla tíð í
sína barnslegu einlægni og gleði
og það var alltaf stutt í hlát-
urinn. Hún hafði ríka og tíma-
lausa nærveru og laðaði þannig
til sín allskonar fólk sem sótti
mikið í návist hennar. Hún gat
líka hlegið að sjálfri sér. Ég á
margar minningar um pabba
gera óspart grín að gömlu kon-
unni sem hló þá dátt með og las
honum hlæjandi pistilinn á með-
an gleðin skein úr augum henn-
ar. Þetta voru góðar stundir.
Ég á óteljandi góðar minn-
ingar úr Mjóuhlíðinni, og kom
þá góður matur iðulega við
sögu. Ég skal ekkert fara leynt
með það að ég hef alltaf haft
matarást á ömmu. Hún gerði
besta lambalærið, sósuna og
kartöflurnar, svo ekki sé talað
um kaniltertuna og sérrítrifflið.
Hjá ömmu gat maður alltaf
gengið að því vísu að fá ný-
uppáhellt kaffi og ótakmarkað
magn af ást í formi rjóma og
sætabrauðs. Eftir átið og mátu-
legan skammt af samfélagsrýni
var kaffibollunum svo snúið við
á meðan legið var á meltunni.
Alltaf beið mín björt framtíð í
bollunum hennar ömmu og góð
heilræði.
Amma Margrét fæddist og
ólst upp á Akureyri, stað sem
hefur alltaf haft ákveðinn
draumkenndan blæ í minni fjöl-
skyldu. Þegar hún sagði okkur
sögur af uppvaxtarárunum lifn-
aði ævinlega yfir henni og oft
tókst henni að taka mann með
sér áratugi aftur í tímann, svo
ljóslifandi voru lýsingar hennar.
Amma hafði sérstakt dálæti á
því að fara yfir góðar minningar
og var það hennar fjársjóður,
vel geymdar í stálminni hennar
og skreyttar með litríkum ljós-
myndum úr fjölmörgum mynda-
albúmum hennar. Þar var henn-
ar dýrmæta samferðafólk með
henni öllum stundum hvort sem
það var ennþá statt í þessari
jarðvist eða ekki. Hún amma
elskaði fólkið sitt og var ein af
þeim sem var svo auðvelt að
elska. Hún gaf ríkulega til baka
með sinni einstöku nærveru og
gleði.
Elsku dásamlega amma mín,
takk fyrir samfylgdina og góðu
stundirnar. Ég mun alltaf
geyma þig í hjarta mínu.
Þín
Margrét (Magga).
Takk amma fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og alla. Þú
kenndir mér að spila ólsen-ól-
sen, lönguvitleysu og Svarta-
Pétur og við eyddum óteljandi
stundum saman þegar ég bjó á
Rekagrandanum, spilandi og
spjallandi um allt og ekkert,
borðandi Remi-kex eða eitt-
hvert annað gúmmelaði, hlæj-
andi og bölvandi yfir heppni
hvort annars. Þ.e. ég bölvaði.
Þú lést það sem vind um eyru
þjóta, hélst góða skapinu og
bauðst mér upp á annað Remi-
kex svo ég gleymdi tapinu. Ég
gat alltaf hlaupið yfir ganginn
og bankað upp á ef mér leiddist
eða ef ég gerði of mikinn hávaða
heima og hélt að Kristín væri á
leiðinni upp, þá gat ég alltaf
leitað í hlýjuna til þín og allt
varð betra. Það var ekki fyrr en
löngu seinna að ég áttaði mig á
því hvað góða skapið, gjafmildin
og hlýjan voru mögnuð, hafandi
lent í öllum þessum leiðindum
fyrir norðan og þurft síðan að
berjast fyrir hverjum eyri eftir
að hafa sest að í Reykjavík, þar
á meðal að ala ein upp þrjá
stráka. Í gegnum öll harðindi,
alls konar veður, hélstu áfram
að berjast fyrir þig og þína.
Þrátt fyrir öll þín ár erfiðleika
og þrældóms var samt alltaf
hægt að hlaupa yfir ganginn í
góða skapið þitt. Það er erfitt að
sætta sig við að það sé ekki
lengur hægt. Ég veit alla vega
að afkomendur þínir eru allir
færir um að takast á við hvað
sem er og standa uppréttir eftir
á með bros á vör. Við getum
aldrei þakkað þér nóg fyrir það.
Jónas Ingi Th. Kristjánsson.
Það er með söknuði sem ég
kveð hana Margréti ömmu
mína, en hún er farin á vit nýrra
ævintýra eftir viðburðaríka ævi.
Þegar ég lít til baka yfir farinn
veg með henni koma upp góðar
minningar úr Mjóuhlíðinni,
þangað sem ég var stundum
sendur í pössun til hennar og
langömmu Ingibjargar.
Ég man vel eftir því hvað
andrúmsloftið var alltaf nota-
legt og hversu gaman hún hafði
af því að spjalla um alls kyns
hluti. Þá stendur sérstaklega
upp úr ættfræðin, en hún var
einstaklega lunkin við að finna
alls kyns tengingar við hina og
þessa. Það skoplega við það var
að oft hafði ég ekki minnstu
hugmynd um hvaða fólk hún
talaði um, en þar sem sögurnar
sem hún sagði voru oftast
áhugaverðar og skemmtilegar
þá spilaði ég bara með.
Það var nefnilega málið með
hana ömmu mína, að hún var
virkilega forvitin að eðlisfari.
Það tel ég hafa verið einn af
hennar helstu kostum, samhliða
því að vera hlý, skemmtileg og
með húmorinn í lagi.
Þegar ég varð eldri urðu
Margrét
Ingólfsdóttir