Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2019, Side 36

36 | Tímarit hjúkrunarfræðinga
Giulia Pozzobon er ítalskur hjúkrunar-
fræðingur sem starfar á vöknunardeild
Landspítala í Fossvogi. Hún býr í
Kópavoginum ásamt unnusta sínum
Christian sem einnig starfar við
hjúkrun á sama spítala. Áður en lengra
var haldið lá auðvitað beinast við að
spyrja spurningarinnar gamalkunnu:
Hvernig líkar þér á Íslandi?
„Ísland er mjög fallegt land, en það er samt
búið að vera svolítið erfitt að búa hérna af
því að það er allt svo dýrt hérna. Jafnvel þó
launin séu há fara þau næstum öll í húsaleigu
og rekstur bíls. Þau eru fljót að hverfa. Veðrið
tekur líka á okkur sem komum frá Ítalíu,
sérstaklega myrkrið og allur vindurinn. Mér
fannst þetta sérstaklega erfitt til að byrja með
en ég er að venjast þessu. Þetta er orðið miklu
betra.“
En hver er bakgrunnur Giuliu? Og hvernig
datt henni í hug að koma til Íslands?
„Ég er frá litlum bæ á Norður-Ítalíu sem
heitir Maserada sul Piave og er í Treviso-
héraðinu, ekki langt frá Feneyjum. En já, ég
var í hjúkrunarnámi í Portenone, þaðan sem
Christian er, en við kynntumst einmitt þegar
ég var í starfsnámi á spítalanum þar.“
Christian fór til Cardiff á Englandi til að
vinna eftir að hann útskrifaðist og Giulia var
að vinna að því að fara til hans. Hún var að
sækja um vinnu þar en áður en til þess kom
hafði kærastinn sótt um vinnu hér. Hann var
boðaður í viðtal sem gekk svo vel að honum
var boðið starfið. Hann hvatti hana þá til
að sækja um líka og þrátt fyrir að þetta hafi
kannski fyrst verið sett fram í gríni fór það
samt svo að hún sótti um og fékk líka starf hér.
Erfitt að fá vinnu við hjúkrun á Ítalíu
Giulia lauk námi í hjúkrun frá háskólanum í
Portenone í nóvember 2017 og kom hingað
til lands í september 2018. Hún segir mjög
erfitt að fá vinnu við hjúkrun á Ítalíu og starfið
á vöknun er því fyrsta starfið hennar sem
útlærður hjúkrunarfræðingur.
En Giulia þekkir samt vel starf
hjúkrunarfræðinga á Ítalíu og hún er spurð
hver helsti munurinn sé á löndunum tveimur
bæði hvað varðar hjúkrunarnámið og svo
vinnuna á spítalanum.
„Á Ítalíu byrjar fólk venjulega háskólanám
strax eftir menntaskóla, þegar það er kannski
18 eða 19 ára. Hjúkrunarnámið er bara þrjú ár
á Ítalíu og eftir grunnnámið er svo mögulegt
að fara í meistaranám eða einhvers konar
sérhæfingu. En fæstir gera það því það er
engin trygging fyrir því að maður fái starf við
það sem maður sérhæfir sig í og það er ekki
heldur metið almennilega til launa. Stór hluti
námsins fer fram á spítalanum þar sem nemar
vinna fyrstu árin með leiðbeinanda en fara svo
að vinna einir á þriðja ári. Nemarnir vinna á
öllum deildum spítalans og kynnast þannig
hjúkrunarstarfinu vel á meðan á náminu
stendur.“
Spítalarnir á Ítalíu er opinberar stofnanir
og því eru öll störf auglýst á landsvísu. Svo
eru kannski hundruð umsækjenda um eina
stöðu og það þarf að meta þá alla og taka
svo viðtöl, að sögn Guiliu. „Þess vegna er
erfitt að fá stöðu, það er kannski hægt að fá
sex mánaða afleysingastörf en þess á milli er
ekkert að hafa. Það er samt alveg sami skortur á
hjúkrunarfræðingum þar og hér en á Ítalíu eru
bara ekki nægir peningar í kerfinu til að ráða
fleira starfsfólk. Það er því mikið um að ítalskir
hjúkrunarfræðingar vinni í öðrum löndum.
Launin eru líka mjög lág á Ítalíu, meira að segja
í einkageiranum. Þar fær maður að hámarki
um 230 þúsund í mánaðarlaun, að hámarki!
Auðvitað er ódýrara að framfleyta sér þar, en
það er ekki svona miklu ódýrara. Það er því
ekki gerlegt að ætla að eignast húsnæði eða
koma sér upp fjölskyldu á þessum launum,“
segir Giulia.
Þrátt fyrir fjárskort á opinberum
sjúkrahúsum á Ítalíu segir Giulia aðstöðuna
hér heima og á Ítalíu vera svipaða.
„Aðstaðan er svo til eins í báðum löndum og
starfið er það sama. Maður getur auðveldlega
gengið út úr vinnunni á Ítalíu og komið
hingað að vinna. Það er ekki mikill munur á.
Hér á landi eru starfshættir stundum svolítið
gamaldags og mér virðist sem það taki langan
tíma að breyta þeim. Á Ítalíu er mikið lagt upp
úr að bæta verklagið og uppfæra, og ár hvert
fara allir hjúkrunarfræðingar í endurmenntun
svo allir séu með nýjustu verkferlana á hreinu.“
Að sögn Giuliu er vinnutíminn sá sami í
báðum löndum, átta tíma vaktir, en stærsti
munurinn er starfshlutfallið. „Hér er hægt
að velja um mismunandi starfshlutfall en á
Vinalegir og
þolinmóðir
sjúklingar á Íslandi
Viðtal: Heiðrún Ólafsdóttir
Viðtal við Giuliu Pozzobon
1933
Hjúkrunarkvennalög samþykkt