Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2019, Blaðsíða 37

Tímarit hjúkrunarfræðinga | 37
Ítalíu eru flestallir hjúkrunarfræðingar í 100%
starfi. Það eru einstök undantekningartilfelli
að fólk óski eftir hlutastarfi, kannski í kjölfar
barneigna, en það er í mesta lagi einn eða tveir
á hverri deild. Hérna eru flestir í 80% starfi
nema við Christian, við vinnum fullt starf því
við erum vön því hlutfalli. Vaktafyrirkomulagið
er líka öðruvísi hér. Á Ítalíu er maður heima
í tvo daga eftir næturvakt til að tryggja næga
hvíld, en hér fær maður einn dag til að jafna sig
og má svo fara aftur að vinna. Mér finnst erfitt
að venjast þessu.“
Sjúklingarnir þolinmóðari hér en á
Ítalíu
En hvernig gengur að læra tungumálið og
aðlagast íslensku samfélagi?
„Tungumálið er mjög erfitt. Ég byrjaði að
reyna að læra allt sem snýr að spítalanum
og vinnunni. Mér gengur ágætlega að tala
við hina hjúkrunarfræðingana og læknana
en ég gæti ekki spjallað við þig um það sem
ég gerði í gær. Ég er enn að læra að tala um
venjulega hluti. Mér finnst auðvelt að tala
íslensku á spítalanum. Ég tala alltaf íslensku við
sjúklingana og þeir eru oftast mjög þolinmóðir
þegar ég þarf að endurtaka mörgum sinnum
það sem ég er að reyna að segja. Ég verð að
vera viss um að segja það rétt, gefa réttar
upplýsingar. Þetta getur verið erfitt, sérstaklega
málfræðilega. Samstarfsfólkið hjálpar mér
mjög mikið en svo er ég líka í íslenskunámi hjá
Mími svo þetta kemur smám saman.“
Giulia er úr litlum bæ á ítalskan mælikvarða
en hún segir þó vera meira líf þar en hér á
Íslandi.
„Lífið á Ítalíu er mjög frábrugðið því sem við
höfum kynnst á Íslandi. Þar förum við mikið
út og hittum vinina, borðum saman eða fáum
okkur kaffi eða drykk. Hérna fer fólk bara út
um helgar og þá niður í miðbæ til að djamma.
Það er meiri samgangur á milli fólks á Ítalíu en
hérna á Íslandi því hér eru flestir heima hjá sér
eftir vinnu enda veðrið oft miklu verra. Fyrst
um sinn gerðum við ekki mikið annað en að
fara bara heim eftir vinnu.
Nú erum við búin að kaupa okkur bíl svo við
erum byrjuð að fara út úr bænum að skoða
landið og bíðum spennt eftir sumarfríinu til
að geta ferðast meira. En já, við erum ekkert
öðruvísi en aðrir, held ég, horfum á sjónvarpið
eða bíómynd. Við förum mikið í sund í
Laugardalnum og okkur finnst það frábært.
Ég fer stundum í bíó með vinnufélögunum.
Við erum líka í smásambandi á Facebook við
aðra Ítali sem búa hérna og til dæmis þegar
við förum út úr bænum þá bjóðum við fólki
að koma með til að nýta sætin. Það er mjög
skemmtilegt,“ segir hún.
Lífið í nýju landi getur reynt verulega á en
það er sannarlega ekki allt slæmt við að
starfa hér, að mati Giuliu.
„Það var tekið afskaplega vel á móti mér þegar
ég byrjaði. Allir voru mjög hjálpsamir og
útskýrðu allt mjög vel fyrir mér. Ég er rosalega
ánægð með samstarfsfólkið mitt. Sjúklingarnir
eru líka betri hér. Þolinmóðari. Á Ítalíu eru
sjúklingarnir oft reiðir af því að kerfið er ekki
gott og þeir hafa kannski þurft að bíða lengi
eftir aðgerð. Svo þeir eru stundum dónalegir
við okkur. Hérna eru þeir vinalegri, þeir eru
mjög þolinmóðir þó þeir skilji ekki strax hvað
ég er að segja.“
Giulia er spurð hvort hún teldi það vera góða
hugmynd fyrir íslenska hjúkrunarfræðinga
að fara til starfa á Ítalíu.
„Já, íslenskir hjúkrunarfræðingar gætu alveg
gert það. Ítalskan er ekki eins erfið og íslenska.
Íslenskir hjúkrunarfræðingar eru líka svo
hlýir við sjúklingana sína að ég held að þeir
myndu vera kærkomnir á ítalska spítala. Þeir
mundu samt kannski ekki vera ánægðir með
starfshlutfallið!“
Að endingu er Giulia spurð hvort hún haldi
að hún muni mæla með þessari reynslu við
ítalska hjúkrunarfræðinga þegar hún fer
aftur til Ítalíu?
„Já, ég geri það örugglega. Við erum núna
í sambandi við leiðbeinandann okkar úr
náminu og erum að byrja að vinna að því að
skipuleggja Erasmus-skiptinám hingað til
Íslands. Ítalskir nemar hafa verið að fara til
Svíþjóðar, Englands og fleiri staða og það væri
gaman ef Ísland bættist við. Við Christian
stungum upp á þessu og það er líklegt að þetta
verði að veruleika þó það kunni að taka tíma.

Ég er annars ekki viss um að ég sé á leiðinni
aftur heim til Ítalíu í bráð. Ég klára auðvitað
samninginn minn svo ég verð alla vega hérna
út september. En svo ætlum við að sjá til. Þetta
hefur ekkert með Ísland að gera svo sem, en
við þurfum að hugsa um hvað það kostar að
lifa því okkur langar að stofna fjölskyldu og
kaupa okkur húsnæði og við getum ekki gert
það hér. Svo það er líklegast að við förum aftur
til Cardiff, það er ódýrara að lifa þar.“
Christian og Giulia í fríi á Ítalíu.
1934
Hjúkrunarkvennalög samþykkt Hjúkrunarleyfi gefin út í fyrsta sinn