Læknablaðið - jan. 2020, Side 37

LÆKNAblaðið 2020/106 37
ekki fjarri stað þar sem sérsveitarmenn
bandaríska landhersins væru þjálfaðir.
Þeir hafi vitað að þar hafi verðandi yfir-
menn í hernum verið þjálfaðir.
„Þeim fannst það skrýtin tilviljun. Þeir
voru með afrit af skólapassanum í fyrstu
yfirheyrslunni og þar stóð að ég væri með
lífstíðarvegabréfsáritun til Bandaríkjanna.
Þeir höfðu ekki séð það áður og grunaði
því að ég væri njósnari,“ segir Gísli. Út á
það hafi yfirheyrslurnar gengið.
En varstu með áverka eftir pyntingarn-
ar? „Já,“ svarar Gísli. „Stundum rifbrot.
Svo var ég að sprauta staðdeyfilyfi sjálfur
í brotin, því ég varð að sjást á spítalanum
án veikleika og gat ekki látið vita að ég
væri í vandræðum. Erfiðast var að sauma
sjálfur gat á hausnum á mér með því að
horfa í spegil.“
Frá Kúveit í skjóli nætur
En af hverju fór hann ekki fyrr frá Kúveit
eða á þessum 2 til 4 vikum eftir innrásina
þegar Vesturlandabúar, þar á meðal Birna,
voru fluttir landleiðina til Bagdad höfuð-
borgar Írans af sendiráðum sínum? Hann
segir að hann hafi kosið að hjálpa til.
„Margir hjúkrunarfræðingar og læknar
frá Miðausturlöndum og Asíu, sem störf-
uðu á háskólaspítalanum, máttu yfirgefa
landið, en vildu vinna áfram meðan ég,
yfirmaður þeirra, var þar. Tryggð við
yfirmann var ótrúlega sterk á deildinni.
Ég vissi að ef ég færi myndu flestir starfs-
menn þessarar lykildeildar á spítalanum
einnig yfirgefa landið.“
Hann er stoltur af því hversu faglega
þjónustu þau gátu veitt á spítalanum
á þessum ófriðartíma. „Við vorum vel
undirbúin fyrir hópslys og gátum tekið
á móti allt að 32 illa slösuðum í einu án
meiriháttar vandræða,“ segir hann. „Það
þykir mikið fyrir hvaða spítala sem er.“
Breyta hafi þurft miklu í klínískri
vinnu. „Við urðum að taka stórar ákvarð-
anir, hverjum við gætum bjargað og hverj-
um ekki. Hverjir fengju verkjalyf, súrefni
og frið til að deyja á meðan við þjónuðum
þeim sem áttu séns á að lifa af.“
Gísli segir að þegar hann fór hafi hon-
um ekki verið lengur vært í Kúveit. Hann
hafi verið tekinn þrisvar í yfirheyrslu á
jafnmörgum dögum. „Ég fann að það var
orðið tímaspursmál hvenær ég yrði látinn
hverfa.“ Hann hafi vitað of mikið og verið
kunnugt um að hann væri eini Vestur-
landabúinn sem væri vitni að mörgu sem
íraska setuliðið hafði gert á hlut almennra
borgara í Kúveit. Hann hafi verið orðinn
virkilega smeykur.
„Ég var þó orðinn nokkuð vanur því að
vera hræddur. Ég var oft með púls upp á
150.“
Martraðirnar liðinn tími
Gísli fékk aðstoð sænska sendiherrans til
að komast frá Kúveit. Sendiherrann sendi
mann til að ná í Gísla og fylgja honum til
Bagdad á laun. Sá hafi komist á leiðarenda
með mútum og fortölum, en dauðarefsing
hafi legið við að fara á milli landanna fyrir
Íraka. Kænska og mútur hafi komið þeim
á leiðarenda.
„Þegar við vorum stoppaðir á eftirlits-
stöðvum sagðist hann vera einkavinur
innanríkisráðherrans, gat sagt allt um
Gísli H. Sigurðsson upplifði Íraksstríð-
ið á eigin skinni sem prófessor og yfir-
læknir á sjúkrahúsi í Kúveit. Þar varð
hann innlyksa en komst með naumind-
um úr landi og heim til konu sinnar og
þriggja barna. Mynd/gag
Hlustið á viðtalið
á hlaðvarpi
Læknablaðsins