Gríma - 01.09.1940, Síða 14

12
ÞÁTTUR AF STUTTU-SIGGU
sem er austan Hörgár framarlega í dalnum og hefur
verið í eyði frá því skömmu eftir síðustu aldamót.
Voru þau hjón í mesta basli og notuðu Siggu mjög
til betliferða. Mun hún hafa verið þeirra erinda,
þegar hún fór með annarri stúlku vestur í Skaga-
fjörð. Fóru þær Hörgárdalsheiði og hrepptu illviðri,
svo að þær lágu úti þrjár nætur, en ekki sakaði þær
að mun. Þó sagði Sigga, að þeim hefði liðið illa. —
öðru sinni fór hún vestur yfir Hjaltadalsheiði og
komst alla leið út í Viðvíkursveit. Lét hún vel af
þeirri ferð og lofaði mjög gestrisni Skagfirðinga. —
Stundum tók hún sér ferð á hendur inn í Eyjafjörð
eða yfir á Svalbarðsströnd.
Enginn skyldi ætlað hafa, að Sigga gengi í augu
karlmanna eða yrði fyrir ástleitni af þeim. Þó átti
það fyrir henni að liggja að eiga tvö börn í lausaleik,
sitt með hvorum manninum. Nokkru eftir þrítugt
varð hún barnshafandi af völdum manns nokkurs,
sem átti heima úti í Möðruvallasókn. Gekk Siggu
ákaflega erfiðlega að fæða barnið, svo sem við var
að búast, enda náðist ekki í yfirsetukonu. Urðu tveir
bændur til að sitja yfir henni, og þótti ganga krafta-
verki næst að hún skyldi verða léttari. Fæddist barn-
ið andvana eða dó rétt eftir fæðinguna. — Nokkrum
árum síðar varð Sigga aftur barnshafandi. Kvaðst
hún ekki geta tilgreint föðurinn með nafni, en heima
ætti hann á Akureyri, og þekkja mundi hún hann
frá öðrum, ef hann bæri sér fyrir sjónir. Kom Sigga
hart niður að sveinbarni, sem skírt var Kristján
Magnús. Þetta var árið 1853. Eftir barnsburðinn var
Sigga kölluð fyrir rétt á Akureyri, og tók Stefán
Thórarensen sýslumaður það ráð, að smala saman í
einn hóp öllum þeim karlmönnum á Akureyri, er