Gríma - 01.09.1940, Blaðsíða 41

ÞÁTTUR AF STURLU RÁÐSMANNI
39
var. Síðan gekk hann á fund lögmanns og tjáði hon-
um með mesta sorgarsvip, að folinn hans væri að
drepast. Varð lögmanni bilt við og spurði, hvað að
folanum gengi. Sturla svaraði: „Hann hefur fengið
svo mikla sótt, að hún rennur niður af honum eins
og lækjarvatn. Væri mér kærast, að herra lögmaður-
inn vildi sjálfur koma með mér og líta á blessaða
skepnuna, áður en hún sálast“. Fór lögmaður þegar
með Sturlu til hesthúss, og var þar dapurleg að-
koma, er folinn stóð í sultarkeng í miðri forarleðj-
unni. „Þekkir þú nokkur ráð við þessu?“ spurði lög-
maður. „Ráð kann eg við því“, svaraði Sturla, „en
það má nú ekki að gagni koma“. Lögmaður spurði,
hvað það væri. „Það þarf að setja ofan í hann tó-
bak“, svaraði Sturla, „og það oftar en einu sinni,
helzt þrisvar. Það má telja óbrigðult ráð við hrossa-
sótt, en nú er tóbak hvergi að fá, svo að ekki tjáir
um það að tala“. „Vera má þó, að einhver ráð yrðu
með að nálgast tóbak“, svaraði lögmaður og gekk til
bæjar. Sótti hann tóbaksrullu inn í svefnhús sitt
og fékk Sturlu, en hann tók við og hagnýtti sér í
laumi. Síðan mokaði hann hesthúsið og fór að hára
í folann hægt og hægt, svo að hann tók að hressast,
en lögmaður kom daglega í hesthúsið eftir það og
lofaði Sturlu á hvert reipi fyrir lækniskunnáttu
hans. Ekki taldi Sturla annað þorandi en að endur-
taka inngjöfina, og með því móti gat hann haft þrjár
tóbaksrullur út úr lögmanni, enda var folinn þá al-
bata. — Entist Sturlu tóbakið fram að kauptíð.