Gríma - 01.09.1940, Qupperneq 47

GUÐMUNDUR ELDRI SKÁLD í ENNISKOTI 45
ur að Breiðabólstað. Heyrði hann þennan orðasveim
og ásetti sér að vanda um við nafna sinn. Gerði
prestur honum orð að finna sig. Jón lét þá ferð ekki
undir höfuð leggjast. Þegar hann kom að Breiðaból-
stað, var prestur á hlaði. Jón heilsar honum með
virktum. Prestur tekur kveðju hans fálega, en hvess-
ir á hann augun og segir: „Er það satt, Jón góður,
sem þeir segja, að þú hafir gerzt hjónadjöfull þarna
á Vatnsenda?“
„Nú, segja þeir það, prestur minn“, svarar Jón, „o,
margt er nú skrafað og mörgu skrökvað. — Einu
sinni heyrði eg nú, að þér hefðuð hengt smalamann
yðar á kirkjubitanum, og það á sjálfan hvítasunnu-
morgun fyrir embætti, þegar þér voruð prestur
þarna norður frá“.
Prestur brosti að og sagði: „Já, margt er skrafað,
satt er það, Jón minn“. Féll tal þeirra svo niður.
Prestur bauð Jóni síðan inn og gaf honum brennivín.
Varð ekki úr áminningu í það sinn. Skildu þeir vinir.
Það fylgdi sögunni, að smalamaður hafi átt að
hengja sig í kirkju, og þótti með nokkuð undarleg-
um hætti, þar sem séra Jón hafði verið prestur áður
en hann fékk Breiðabólstað,1) — og í öðru lagi, að
séra Jóni hafi verið óhæg vandlætingasemi í kvenna-
málum.
Guðmundur þótti fyrir þeim bræðrum að gáfum,
enda var hann talinn skáld gott, eins og áður er
getið, og voru til eftir hann margar vísur og kvæði.
Kastaði hann oft fram vísum í gamni, og voru þær
sumar kallaðar tvíræðar nokkuð, en aldrei klúrar,
og var víst ekki tekið mikið til slíks á þeim dögum.
J) Séra Jón Þorvarðsson var prestur í Glœsibæ 1802—1817,
en á Breiðabólstað 1817—1846. J. R.