Gríma - 01.09.1940, Síða 52

50 GUÐMUNDUR ELDRI SKÁLD f ENNISKOTI
ir vinnu og því oft á ferðalögum, drykkjumaður
mikill og þótti svakalegur og ójafnaðarmaður hinn
mesti við vín, enda eldi hann grátt silfur við marga.
Af sumum var hann kallaður Steinn böðull, og kom
það til af því, að þá var jafnan hýtt á þingum fyrir
ýmsar yfirsjónir, þ. á. m. fyrir bameignir í lausa-
leik; mun því oft hafa orðið að grípa til vandarins,
en enginn var böðullinn. Varð sýslumaður því að
skipa ýmsa menn til þess starfa eftir atvikum, og
eitt sinn á Steinn að hafa orðið fyrir því. — Önnur
saga, sem eg heyrði um böðulsnafnbótina, mun vera
með öllu ósönn. En hún var sú, að Steinn um nokk-
urt skeið gegndi böðulsembætti í Húnavatnssýslu
og riði hann til þinga með sýslumanni og reiddi
stóran vönd fyrir aftan sig.
Þegar Steinn gerðist roskinn, komu þeir lítt skapi
saman, hann og Guðmundur faðir hans, enda voru
þeir harla óskaplíkir, því að Steinn var allra manna
bráðlyndastur og við öl svo uppstökkur, að ekki
mátti orðinu halla. Þoldi hann því ekki gamanyrði
Guðmundar. Var honum og laus höndin og sveifst
þess ekki að fljúga á gamla manninn, er því var að
skipta.
Einhverju sinni kom Steinn til föður síns í Sporðs-
hús; þar bjó Guðmundur þá. Var þá í för með hon-
um annar alkunnur óreglumaður, er Karvel hét
Kristjánsson. Steinn heimtaði brennivín af föður
sínum handa þeim félögum, en Guðmundur kvaðst
ekki eiga. Trúði Steinn því ekki og virti til fjand-
skapar við sig, að hann vildi ekki gefa þeim. Varð af
því orðasenna, og að síðustu réðist Steinn á föður
sinn og þeir félagar báðir, höfðu hann undir og léku
illa. Kona Guðmundar tók þá dætur sínar, sem voru