Fréttablaðið - 09.05.2020, Síða 28

í sár hans og honum hrakaði ört.
„Hann var kominn á gjörgæslu
þegar við mættum á spítalann.“
Fyrir tilviljun var hann staðsettur
aðeins örfáa metra frá deildinni
þar sem þau áttu bókaða tólf vikna
skoðun. „Áður en við vissum hver
staðan var, sáum við fyrir okkur að
geta mögulega skroppið í sónarinn
þarna á milli.“ Ekkert varð þó úr því.
„Þegar við komum var okkur sagt að
nú væri kveðjustund.“
Þessum orðum fylgdi áfall. „Við
höfðum hitt hann aðeins tveimur
dögum fyrr í góðu ásigkomulagi.
Allt í einu fór hann frá því að vera
fullfrískur í að vera við dauðans
dyr.“
Horfðu á lífið fjara út
Dagurinn fór því í að kveðja Jóhann
frekar en að heilsa upp á fóstrið.
„Ég sagði honum þá frá barninu,
maður vill venjulega ekki segja
neitt fyrr en að loknum sónarnum
sem við áttum að fara í þennan
dag, svo hann vissi ekki tækni-
lega séð af óléttunni.“ Ekki sé víst
að hann hafi heyrt leyndarmálið.
„Mér líður samt þannig, eins og ég
hafi séð hann brosa þegar ég sagði
honum að hann væri að verða afi,“
segir Blær hrærð.
„Við horfðum á þegar slökkt
var á öllum tækjunum sem héldu
í honum lífinu og sáum hvernig
lífið fjaraði út.“ Tilfinningarnar
sem fylgdu voru sorglegar, ógn-
vekjandi en líka fallegar. Því fylgdi
óneitanlega þakklæti að hann fengi
að kveðja eftir að hafa verið edrú í
meira en tvo mánuði, og hafandi
endurnýjað tengslin við börn sín.“
Auðveldara að syrgja og elska
„Að einhverju leyti get ég ekki
ímyndað mér betri dauðdaga fyrir
pabba minn. Það hefði verið svo
ömurlegt ef hann hefði sleppt því
að mæta í meðferðina, dottið aftur
í það og dáið þessum langa dauð-
daga.“
Kveðjustundin var því bæði sorg-
leg og kærkomin. „Allir sem eiga for-
eldra í þessari stöðu skilja að maður
er alltaf að syrgja þau þrátt fyrir að
þau séu á lífi en það er gott að geta
syrgt hann núna og auðveldara að
elska hann fyrir það sem hann var.“
Þessir síðustu mánuðir í líf i
Jóhanns náðu að yfirvinna allt sem
á undan var gengið og minningin
um hann frá þessum tíma er ein sú
skærasta sem Blær á. „Ég fékk þessa
fullkomnu kveðjustund og mun
alltaf varðveita tímann sem leiddi
að henni.“
Þegar faðir hennar yfirgaf þetta
líf fann Blær hvernig andi hans
sveif í loftinu. „Ég man að ég hugs-
aði: Ekki fara með sálina hingað inn
í magann á mér, en skildu samt smá
hluta af þér eftir.“
Lék sjálfa sig óvænt á sviði
Röð tilviljana virðist hafa elt Blæ á
meðgöngunni en hún var á þessum
tíma að æfa fyrir leiksýninguna
Helgi Þór rofnar, sem sýnd var í
Borgarleikhúsinu. Sýningin varð á
svipstundu spegilmynd af lífi henn-
ar. „Öll þessi sýning er um mátt spá-
dóma og hvernig spádómur föður
aðalpersónunnar rætist að lokum.“
Blær fór með hlutverk ungrar
konu sem var barnshafandi og
gerir upp samband sitt við föður
sinn, sem var ógöngumaður, eftir
að hann deyr. „Ég fékk hlutverkið
árinu áður en þegar við byrjuðum
að æfa verð ég ólétt og missi pabba
minn. Þegar ég mæti síðan einn dag-
inn í vinnuna fatta ég að ég er bara
að leika lífið mitt.“
Í fyrstu senu leiksýningarinnar
heimsækir persóna Blævar föður
sinn í líkhúsið. „Persónan horfir
á líkið á líkbörum þegar ég er sjálf
nýbúin að horfa á pabba minn á
líkbörum.“ Eftir því sem tilviljan-
irnar fóru að hrannast upp komst
Blær ekki hjá því að líta á leiksýn-
inguna sem einhvers konar tákn.
Hún fór jafnvel að ímynda sér að
tilviljanirnar væru ekki tilviljanir
heldur skilaboð um að æðra afl hafi
spunnið þessa örlagastrengi.
Sameiginleg veisla
Eftir andlátið var Blævi úthlutaður
nýr tími í sónar og lenti þar með
tuttugu vikna skoðunin fyrir tilvilj-
un á afmælisdegi föður hennar. „Við
skipulögðum kynjaveislu sama dag
og ákváðum að við fengjum ekkert
að vita sjálf.“ Starfsmanni Partý-
búðarinnar var rétt umslag með
kyni barnsins og síðan var útveguð
blaðra sem myndi uppljóstra sann-
leikanum þegar hún yrði sprengd
seinna um kvöldið.
Nærvera Jóhanns var alltumlykj-
andi í veislunni og vakti mynd hans
yfir gestum ásamt innrammaðri
teikningu af Blævi og syni hennar.
„Að einhverju leyti varð þetta hans
veisla líka, honum tókst að troða sér
inn í þetta á afmælisdaginn sinn og
það er mjög fyndið hvað hann var
lítill partur af lífi mínu en stór hluti
af þessari meðgöngu.“
Gestir fengu tækifæri til að giska
á kynið og var greinilegt að f lestir
þeirra trúðu spádómi Jóhanns og
veðjuðu á að barnið yrði drengur.
Verðandi foreldrarnir voru ekki
sannfærðir og bjuggust frekar við
stúlku. „Ég veit ekki hvaða mótþrói
þetta var í okkur en svo var þetta
auðvitað strákur.“
Vinir skötuhjúanna og ættingjar
eru sannfærðir um að drengurinn
verði nefndur í höfuðið á Jóhanni en
sú nafngift myndi einnig ríma við
nafngift Blævar. „Það voru svipaðar
aðstæður uppi á teningnum sem
urðu til þess að ég var skírð Þuríður
Blær.“
Sagan endurtekur sig
Amma Blævar, Þuríður, lést stuttu
eftir að Blær fæddist og leit Jóhann
á það sem tákn um að dóttir hans
skyldi bera sama nafn. Móðir
Blævar hafði hins vegar gert upp
hug sinn áður en hún vissi að hún
bæri barn undir belti. Hún var að
lesa Brekkukotsannál þegar hún
rak augun í nafnið Blær og ákvað
þá þegar að ef hún eignaðist stúlku
myndi hún hljóta nafnið Blær.
„Hún vissi ekki þá að hún var ólétt
af mér, orðin þrjátíu og tveggja ára
og löngu búin að gefa upp vonina.“
Faðir Blævar var ekki jafn styrkur
í trúnni um að Blær væri rétt nafn
fyrir dóttur sína og þótti það of
harðgert nafn fyrir litla stelpu.
„Hann bað mömmu því um að bíða
í viku og hugsa málið.“ Í þeirri viku
setur mannanafnanefnd lög um að
ekki megi heita karlkynsorði nema
það sé sterk hefð fyrir því.
Þrátt fyrir það var ákveðið að
dóttirin hlyti nafnið Þuríður Blær
Jóhannsdóttir.
Það atvikaðist þó þannig að
starfsmaður Þjóðskrár tók það upp
á sína arma að fjarlægja millinafnið
þar sem enn var ekki búið að sam-
þykkja það og nafnið hafði verið
lengi í biðstöðu.
„Konunni fannst alveg ómögulegt
að ég héti ekki neitt í marga mánuði
og þess vegna fékk ég ekki löglega
að heita Blær fyrr en lögunum var
breytt fyrir nokkrum árum.“
Sjálf fullyrðir Blær að hún muni
velja nafn fyrir son sinn út frá þeim
manni sem hann hefur að geyma.
„Mamma giskaði á að hann myndi
heita Snjór svo ef ég fylgi óskum
annarra þá gæti hann heitið Jóhann
Snjór og þar af leiðandi verið kall-
aður John Snow á ensku,” segir Blær
hlæjandi.
Enginn veit þó hvað tíminn ber
í skauti sér en Blær telur að bless-
unarlega vofi ekki f leiri spádómar
yfir líf i hennar að svo stöddu.
Hringnum verði þó ekki endanlega
lokað fyrr en drengurinn fæðist.
„Þá er þessi saga kláruð finnst
mér. Ég er enn þá inni í henni núna
en við fæðinguna byrjar nýr og
spennandi kafli.“
HANN VAR BARA EINN
AF ÞESSUM ÚTIGANGS-
MÖNNUM Á AUSTURVELLI
OG ÞEGAR HANN HEILSAÐI
MÉR KYNNTI ÉG HANN
ALLTAF FYRIR VINUM
MÍNUM SEM PABBA MINN.
Blær segir samband þeirra feðgina aldrei hafa verið auðvelt en það hafi þó
breyst á lokametrum lífs hans þegar hann hafi þurft að vera edrú.
Vinir og ættingjar skötuhjúanna eru sannfærðir um að drengurinn sem Blær ber undir belti verði nefndur í höfuð á Jóhanni en Blær fullyrðir að ekkert sé ákveðið í þeim efnum.
Framhald af síðu 26 
9 . M A Í 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R28 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð