Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 5

3
CPerfu.
svo kallað »humbug«, sem gamlir menn munu vafalaust kannast við.
Hann gekk með stráhatt á höfðinu, jafnt sumar sem vetur. — Hann
bjó í litlu, blámáluðu herhergi uppi á lofti í beykishúsinu. Fyrir ofan
rúmið hans var mynd af Dostojevski.
Hans var fróður um margt. Hann las dönsku. En það var fátítt
í þá mund um alþýðumenn, sem ekki höfðu verið í skóla. Hann las
allt, jafnt auglýsingar sem heimspeki Schopenhauers. Þegar hann las
dagblöðin, þá var hann ekki í rónni, fyrr en hann var búinn að full-
vissa sig um, að ekki væri ein lína eftir. Honum var meðfædd vís-
indaleg nákvæmni. Séra Jónmundur sagði líka oft, þegar Hans »bril-
ljeraði* við yfirheyrslurnar vorið, sem hann var fermdur, að þetta barn
væri fætt til þess að ganga í skóla. En lífið sagði, að Hans yrði bók-
haldari og sæti á kringlóttum stól í gráu húsi með litlum gluggum og
vindrellu á burstinni, sem sneri í suður. Og lífið varð sterkara en
séra Jónmundur. Hans hafði erft fallega rithönd eftir föður sinn.
Honum var það reglulegt yndi að skrifa. Stundum, þegar hann var
orðinn þreyttur af því að leggja saman eða draga frá, þá fletti hann
reikningsbókunum og horfði á bústna og þráðbeina talnadálkana. Það
var sama, hvað oft hann skoðaði þá, honum létti allt af í skapi við
að sjá þá. Hann var hreykinn af þeim. Þeir gáfu honum vissu um,
að hann væri eitthvað. — Hann var ekki einn á skrifstofunni. Honum
til aðstoðar var stúlka á tvítugsaldri. Hún var kölluð Nanna. — Hans
taldi hana sér óæðri á skrifstofunni. Hann lét hana oftast fást við að
afrita reikninga og strika dálka í reikningsbækur, eða önnur störf, sem
þurftu lítillar eða engrar hugsunar við.
Stundum á sumrin í blíðviðri gekk Hans Engelín með bók í
hendinni út úr kaupstaðnum. Ut og upp með ánni hafði hann fundið
laut, þar sem hann gat legið í, án þess að sjást frá veginum, því að
Hans var mjög feiminn, og þegar horft var á hann, þá gat hann ekki
hugsað. En í lautinni sinni leið honum vel, með skýin siglandi yfir
höfði sér, og ilminn af berjalynginu í nösum sér. Hann komst á loft
af gleði, ef að köngurló eða járnsmiður hættu sér upp á fötin hans
eða skóna hans, gljáandi eins og spegill (því að frú Petersen burstaði
þá á sunnudagsmorgnana). Hann trúði því, að það væri hamingju-
merki. — Honum þótti innilega vænt um öll skorkvikindin, sem bjuggu
þarna í lautinni. Hann var ekki fyrr seztur niður, en hann tók upp
úr vasa sínum brauðmylsnu og stráði í lyngið, og ekki gleymdi hann
heldur að koma með sykurmola handa flugunum. —
Svo lagðist hann á magann og horfði á allar þessar verur koma