Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 14

12
CPerfur *
Hún bað mig að hjálpa sér að setjast upp í rúminu, svo að hún
ætti hægara með að tala, því rödd hennar kafnaði við og við af
andarteppu, og það var hrygla í hálsi hennar.
Þetta var mjög ríkmannlegt heimili. I herberginu var glæsilegt
og smekklegt umhorfs, og það var fóðrað með efnum, sem voru jafn-
þykk veggjunum og féllu svo mjúklega, að það hafði svipuð áhrif á
mann og ástaratlot. Þau breiddu kyrð yfir stofuna, og það var eins
og orðin rynnu inn í þau og dæju þar út.
Hin deyjandi kona tók til máls á ný:
»Þér eruð sá fyrsti, sem ég segi raunasögu mína. Eg ætla að
reyna að hafa þrek til að dylja ekkert. Af því ég veit, að þér eruð
maður með hjartað á réttum stað, og auk þess gæddir mikilli lífs-
reynzlu, þá ætla ég að segja yður allt af létta, til þess að þér verðið
gagnteknir af löngun til að hjálpa mér af fremstu getu.
Ég verð því að biðja yður að taka eftir.
Áður en ég giftist elskaði ég ungan mann, en venzlamenn mínir
neituðu bónorði hans, af því hann var ekki nógu ríkur. Nokkru síðar
giftist ég manni, sem var vellauðugur. Ég giftist honum af þekkingar-
leysi, af hlýðni, af kæruleysi, yfirleitt af sömu ástæðum og stúlkur að
jafnaði ganga í hjónabandið.
Ég eignaðist barn. Það var drengur. Nokkrum mánuðum síðar
dó maðurinn minn.
Sá, sem ég hafði elskað, var einnig giftur. Það var hræðilegt
áfelli fyrir hann að vera ekki frjáls lengur, þegar ég var orðin ekkja.
Hann kom til mín. Hann grét með þungum ekka, svo að hjarta mitt
ætlaði að bresta. Hann varð vinur minn. Ef til vill hefði verið réttara
af mér að veita honum ekki móttöku. En verðskulda ég álas fyrir
það? Ég var alein, hrygg, svo alein og svo örvæntingarfull. Og ég
elskaði hann enn.
Ég átti engan að í heiminum nema hann. Foreldrar mínir voru
dánir. Hann kom oft. Hann var hjá mér heil kvöld. Ég hefði kannske
ekki átt að leyfa honum að koma svo oft, þar sem hann var kvæntur.
En ég hafði ekki þrek til að banna honum það.
Þarf ég að segja meira? ... Hann varð elskhugi minn! Hvernig
það atvikaðist? Veit ég það? Veit maður það yfirleitt nokkurntíma?
Haldið þér að öðru vísi geti farið, þegar tvær mannlegar verur drag-
ast hvor að annari með hinum ómótstæðilega mætti ástarinnar? Haldið
þér, herra minn! að maður geti allt af veitt mótspyrnu, allt af barist,
allt af neitað manninum, sem maður tilbiður, um það, sem hann grát-
biður um á hnjánum, með tárum, brennandi orðum og örvita ástríðu?