Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 28

26
dælar. Á hverju vori endurómar jörðin hinn fagnandi lofsöng, sem eitt
sinn tilheyrði paradís. Hér var drengurinn elskaður. Og hann vandist
því að vera elskaður.
Hér byrjaði hann líka að ganga. Væri of stór steinn í trjágöng-
unum, þá datt hann; smálaut, þá datt hann líka, en honum stóð á
sama um það. Því að hendurnar hans afa voru allt af hjá honum,
gripu hann og komu honum á réttan kjöl. Þá hló barnið. Enginn
getur lýst yndisleik barnshlátursins til fullnustu! Ekki fremur en hægt
er að teikna sólskin í skógi til fullnustu.
Afi hafði svo alvarlegt andlit, að það hefði getað átt heima í
biblíu. En hann stóðst ekki yndisleik barnsins. Afi heiðraði bernskuna,
hann spurði hana ráða, hann bar lotningu fyrir henni. Hann athug-
aði gaumgæfilega, hvernig dagrenningin brauzt fram í litla heilanum;
hvernig hugsunin erfiðaði, hvernig orðin klifruðu hærra og hærra, unz
þau lyftust á flug. Gamla húsið, sem þeir bjuggu í, var hrifið af að
heyra aftur barnsrödd, trén líka; þau töluðu um hann sín á milli.
Páll drottnaði yfir afa með ótakmörkuðu valdi, því valdi, sem þeir
hafa yfir okkur, sem glaðir eru. Afi var þjónn snáðans. Bíddu, afi!
Og afi beið. — Nei, komdu nú! Og afi kom. Já, hvað þeim leið vel
saman, litla harðstjóranum og gamla, undirgefna þjóninum. Annar
þriggja ára, hinn töluvert yfir áttrætt, en báðir tveir jafnmikil börn
þarna í fuglasöngnum. Afi kenndi Páli að hugsa, og Páll kenndi afa
að trúa. Þeir voru saman allan daginn; þeir sváfu í sama rúmi á næt-
urnar. Þeir töluðu saman eins og bláu fuglarnir í æfintýrinu.
Hinn raunverulegi faðir barnsins eignaðist nýjan son með nýju
konunni. En Páll vissi ekki neitt um það. Hann var hjá afa. »Varaðu
þig á vatninu, Páll! — Ekki svona nærri vatninu! — Æ, Páll, nú
hefirðu vaðið!« — »Já, afi!« — »Nú verðum við að fara heim og
skifta!« — Páll var áhyggjulaus. Afi var honum allt.
Og svo dó afi.
— Litli kúturinn skildi það ekki. Augu hans leituðu, heili hans
hugsaði, en hann skildi það ekki. Stundum hafði gamli maðurinn verið
þreyttur og hafði þá sagt: »Jæja — Páll, ég dey líklega bráðum frá
þér. Þá sérð þú ekki framar veslings gamla afa þinn, sem þykir svo
vænt um þig«. En það er ekki hægt að slökkva hið auðtrúa ljós í sál
óvitanna. Barnið var glatt og gleymdi þessu.
Kirkjan stóð á bersvæði. Lítil, fátækleg kirkja, sem nú opnaðist
við klukknahljóminn. Það var fagur dagur. Presturinn, ættingjarnir,
vinirnir komu með afa frá sorgarbústaðnum. Þeir báðu upphátt alla
Ieið; allir voru berhöfðaðir. Þeir gengu áfram gegnum gilið; á annari