Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 18

16
CPerfur
Hún dró andann með erfiðismunum og tiiraði, eins og sonur
hennar hefði staðið fyrir framan hana meðan hún var að tala. Svo
bætti hún við:
»Þér verðið líka að segja honum, að ég hafi aldrei oftar séð... hinn«.
Hún þagnaði aftur. Að lokum mælti hún með máttfarinni röddu:
»Og svo bið ég yður að yfirgefa mig. Eg vil helzt deyja ein, úr
því að þeir geta ekki verið hjá mér«.
Brument lögmaður bætti við:
»Eg fór, herrar mínir! en ég skammast mín ekki fyrir að játa,
að ég grét eins og auli, svo ákaft, að ökumaðurinn sneri sér við til
að horfa á mig.
Og svo að hugsa sér það, að daglega eru Ieiknir meðal vor
harmleikir slíkir sem þessi!
Ég hefi aldrei fundið soninn ... þenna, já, þér megið hugsa um
mig hvað yður þóknast, en ég segi: þenna glæpamann/«
Ef dæguvstritið setjast vill að sál,
þá svífum upp til Ijóssins björtu heima
og gleðjumst þar við guðlegt listabál,
á gullin-skýjum látum okkur dreyma.
Já, þar er andinn orðinn loksins frjáls
frá öllum gömlum vanans hleypidómum;
vér berum engin bönd um arm né háls,
en bjartir strengir leika gleðihljómum.
Og þar er ástin eilíf, helg og hrein
og himneskt vor og dýrleg rósa-angan,
þar svífa fuglar léttir grein af grein
með gleðikvaki sumardaginn langan.
Og er vér fáum fundið slíkan heim,
þá finnum vér, það er vor bezta stundin,
er andinn flýgur frjáls um víðan geim
með fögrum gyðjum inn í helga lundinn.