Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 32

vafði hún örmunum um mig og kyssti mig titrandi, heitan koss á
munninn.
Fáið yður nú sæti, sagði hún. Hér er legubekkur. Á meðan ætla
ég að kveikja. — Og hún kveikti.
Ég leit undrandi og forvitinn í kringum mig. Ég var staddur í
stórri, mjög skrautlegri dagstofu; dyrnar voru opnar inn í mörg her-
bergi til hliðanna. Ég gat ekki gert mér ljóst, hver hún eiginlega var
þessi kona, sem ég hafði rekizt á, og ég sagði:
En hve hér er fallegt! Búið þér hér?
Já, þetta er heimili mitt, svaraði hún.
Er þetta heimili yðar? Þér eruð máske dóttirin hér?
Hún hló, og svaraði:
Nei, nei. Ég er gömul kona. Nú skuluð þér sjá.
Og hún fór úr yfirhöfninni og tók af sér blæjuna.
Þarna getið þér séð! sagði hún og vafði örmunum enn einu
sinni utan um mig, snögglega og með óstjórnlegri ákefð.
Hún var á að gizka tuttugu og tveggja eða þriggja ára, hafði
hring á hægri hendi og gat þess vegna vel verið gift kona. Fögur?
Nei, hún var freknótt og hafði nálega engar augnabrúnir. En hún var
þrungin af lífi og munnurinn var undarlega fagur.
Ég ætlaði að fara að spyrja hana hvað hún héti, hvar maðurinn
hennar væri, ef hún væri gift, ég vildi vita í hvers húsi ég væri
staddur; en þegar ég opnaði munninn kastaði hún sér í fang mér og
bað mig að vera ekki forvitinn.
Ég heiti Ellen, sagði hún. Má ekki bjóða yður eitthvað? Það
gerir ekkert til, ég hringi bara. Þér getið farið hérna inn í svefn-
herbergið á meðan.
Ég fór inn í svefnherbergið. Lampinn í stofunni varpaði daufri
birtu þangað inn, ég sá tvö rúm. Eller. hringdi og bað um vín. Ég
heyrði að stúlka kom með það og fór aftur. Eftir litla stund kom
Ellen að sækja mig inn í svefnherbergið, hún staðnæmdist við dyrnar.
Ég gekk eitt skref á móti henni, hún rak upp lágt óp og kom til mín....
Þetta var í gærkvöldi. ...
Hvað svo gerðist? Hægan, það gerðist fleira!
Það var að byrja að birta í morgun þegar ég vaknaðí. Dags-
birtan brauzt inn beggja megin við gluggatjaldið. Ellen var líka vöknuð.
Hún andvarpaði þreytulega og brosti til mín. Armar hennar voru
heitir og silkimjúkir, barmurinn hár og hvelfdur. Ég hvíslaði til hennar
og hún lokaði vörum mínum með sínum, þögul og ástúðleg. Það
birti meir og meir.