Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 16

/•£ CPerízxr *
og allar laugar í voða-æsingu vegna hinnar hræðilegu tilfinningar
þess, að standa gagnvart óbætanlegu böli, og vegna hinnar nístandi
blygðunar, sem grípur móðurhjartað á slikri stund.
Hann ... stóð alveg örvinglaður frammi fyrir mér. Hann þorði
ekki að nálgast mig, ekki að tala til mín eða snerta mig, af ótta við,
að Jean kæmi aftur. Loks sagði hann:
»Ég ætla að leita að honum ... segja honum ... fá hann til að
skilja ... í stuttu máli, ég verð að tala við hann ... hann verður að
fá að vita .. .«
Og hann fór.
Ég beið . .. ég beið, hálfsturluð af örvæntingu. Ég nöfraði við
hvern minnsta hávaða; þegar snarkaði í arninum hrökk ég saman af
ósegjanlegum og óbærilegum ótta.
Ég beið eina klukkustund, tvær klukkustundir! Óþekkt skelfing,
dauða-angist, svo hræðileg, að ég vildi ekki óska hinum argasta
þorpara slíkrar líðunar í tíu mínútur, fyllti hjarta mitt. Hvar var barnið
mitt? Hvað hafðist hann nú að?
Um miðnætti færði sendill mér bréf frá elskhuga mínum. Ég
kann það enn þá utanað:
— »Er sonur yðar kominn heim? Ég hefi ekki fundið hann.
Ég bíð niðri á götunni. Ég vil ekki fara upp á þessum tíma«.
Ég skrifaði með blýanti á sama pappírsmiðann:
»Jean hefir ekki komið — þér verðið að reyna að finna hann«.
Og alla nóttina sat ég í hægindastólnum mínum og beið.
Ég varð brjáluð. Mig langaði til að æpa, hlaupa, velta mér á
gólfinu. En samt sem áður sat ég hreyfingarlaus og beið stöðugt.
Hvað myndi ske? Ég reyndi að setja mér það fyrir sjónir, gizka á
það. En ég gat ekki hugsað mér það, þrátt fyrir hugarstríð mitt
og sálarkvöl alla.
Nú var ég orðin hrædd við að þeir hittust. Hvað myndu þeir
gera? Hvað myndi barnið gera? Hræðilegar hugmyndir, voðalegir
hugarburðir slitu mig og tættu í sundur.
Þér skiljið það vel, er ekki svo, herra lögmaður?
Herbergisþerna mín, sem ekkert vissi og ekkert skildi í þessu,
kom á hverju augnabliki að líta til mín; hún hélt sennilega að ég
væri orðin vitskert. Með einu orði eða hreyfingu vísaði ég henni á
burt. Hún sendi eftir lækninum, og þegar hann kom hafði ég fengið
heiftarlegt taugaflog.
Ég var háttuð. Ég hafði fengið heilabólgu.
Þegar ég loks eftir langvarandi sjúkdóm kom til meðvitundar