Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 7

5
kenndur. Hann var svo feiminn, að hann hefði heldur gengið í brenn-
andi eld en að þora að gefa kvenmanni undir fótinn. — Hann hafði
tvisvar orðið ástfanginn um æfina. I fyrra skiftið var það í lítilli, feitri
saumakonu. Þá var hann á fermingaraldri. Hans var einkum hrifinn
af höndunum hennar. Þær voru sléttar og neglurnar langar og hvítar.
Hún hafði saumað föt á Hans og enn þá fór titringur um hann, þegar
hann minntist stundanna, þegar hún var að máta á hann. Sælli dag
hafði hann ekki lifað. Þessi saumakona hafði síðan orðið skipsjómfrú
á norsku skipi, og þá missti Hans spurnir af henni. — Hann var
kominn á tvítugsaldur, þegar hann varð ástfanginn í seinna skiftið.
Á hverjum degi, þegar hann fór að borða, þá gekk hann framhjá
lítilli búð, þar sem ung ekkja verzlaði með blúndur og kniplinga.
Þegar Hans stanzaði fyrir framan miðjan gluggann og gægðist inn á
milli hlutanna, sem þar héngu, þá gat hann séð þessa konu, sem hann
elskaði af öllu hjarta. Hún sat í gulum silkikjól í búðinni, allt af á
sama stað, og hún las í bók í skrautbandi. Hans virtist það allt af
vera sama bókin, og þó stanzaði hann heilt sumar á hverjum degi
við gluggann. Hún var eins og lítil brúða þarna á siólnum og Hans
hugsaði sér, að gaman væri að halda á henni í lófa sér og hossa
henni. — Einn dag, þegar hann stóð að venju fyrir utan gluggann,
þá leit hún upp og augu þeirra mættust. Hann leit undir eins niður
og blóðroðnaði, en hún fór að skellihlæja. Þá var lokið því ástar-
æfintýri Hans Engelíns, því að héðan í frá þorði hann ekki að stanza
við gluggann, jafnvel ekki að líta á hann.
Upp á síðkastið hafði hann hugsað sér, að það hlyti að vera
gaman að eiga þæga konu, sem kynni að búa til góðan mat, og sem
gæti líka stoppað í sokkana hans, svo að hann þyrfti ekki að gera
það sjálfur. Og þegar hann kæmi heim á kvöldin af skrifstofunni, þá
kæmi hann inn í herbergi, þar sem skíðlogaði í ofni, og konan væri
brosandi að leggja á borðið.
Það var munur eða þetta piparsveinalíf. Hvaða ánægja var í því?
Ekki sú minnsta! Það fór hrollur um hann, þegar hann hugsaði um
herbergið sitt uppi á lofti hjá frú Petersen. Þegar hann kom heim
þangað á vetrarkvöldum, þá var þar helkalt. Hann þurfti þá að fara
að bjástra við að leggja sjálfur í ofngarminn. Gólfið var óhreint, og á
borðinu og sófanum lágu bækur og blöð í óreiðu. — Það væri munur
væri hann giftur! En hvar var konan? Hvaða konu var ætlað það
ábyrgðarmikla starf að fæða lítinn Hans Engelín? Sú manneskja var
á næstu grösum. Það var Nanna.
Að vísu hafði hann ekki minnstu hugmynd um, hvort hún vildi