Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 10

8 CPerfur *
Hans hljóp upp í beykishús. Þegar hann kom inn í eldhúsið, þá
stóð frú Petersen þar og var að hita vatn til uppþvottar. Hún byrjaði
að segja eitthvað, en þá varð henni litið á Hans, og hún stanzaði
með gapandi munn og starði á eftir honum, en hann strunsaði beina
leið upp á loft, án þess að líta til hægri eða vinstri.
Þegar hann vaknaði með höfuðverk um morguninn, þá rámaði
hann í, að eitíhvað ógurlegt hafði skeð, sem ef til vill mundi alveg
breyta kyrlátum háttum hans.
Það var kalt í herberginu, litla höfuðið hans stóð eitt upp undan
ábreiðunni, og honum leið hræðilega illa.
Hann leit út um gluggann. Það var hellirigning. Nei, vissulega
var ekkert betra en sitja niður á skrifstofu og skrifa tölur á gljáandi
pappír með góðum penna. Var það líka ekki erfiðara fyrir hann en
hann hélt, að fara að ryðja sér nýjar brautir; mann kominn á fimm-
tugsaldur og auk þess fótaveikan.
Hann sat uppi í rúminu í rauðu flónelsskyrtunni, og hann reri
fram og aftur. Hann var atvinnulaus. Hann hafði sagt upp stöðunni í
gær. Með tennurnar glamrandi af kulda endurtók hann: »Betra er að
hafa hundrað krónur á mánuði en ekki neitt«.
Loksins hélzt hann ekki lengur við í rúminu og fór að smeygja
sér í buxurnar. Þegar hann var búinn að klæða sig, þá opnaði hann
gluggann og leit út. ]ú, allt af rigndi, og það var ömurlega hráslagalegt.
Hans datt í hug, að betra væri fyrir hann að fara út undir bert
loft, til þess að jafna sig. Brátt var hann kominn niður á götu fyrir
framan beykishúsið. Það sást engin manneskja. Hans var hugsi; hvert
átti hann að fara, upp eftir eða niður eftir? Niður frá glórði í Árna-
búð í gegnum rigningarmóðuna. Hver gat bannað honum að ganga
þar fram hjá? Hann hélt hægt á stað niður götuna. Hann hafði verið
of utan við sig til þess að muna eftir að fara í kápuna, og hann varð
brátt holdvotur. Hattinum hafði hann gleymt niðri á skrifstofu í gær.
Þegar hann var kominn á móts við lágreistu verzlunarhúsin, þá
greip hann þung depurð. Átti hann aldrei oftar að standa við búðar-
borðið né ganga um hálfdimma ranghalana? Hann læddist að skrif-
stofuglugganum og leit inn. Þar var engin manneskja, en það var
búið að leggja í ofninn, því að það lagði bjarma fram á gólfið. Þarna
hékk hatturinn hans kyrfilega á snaga hjá búðarhurðinni. ]ú, hann
varð að fara inn á skrifstofuna til þess að ná í hann. — En þegar
hann var kominn inn í forstofuna, þá fannst honum hann vera þjófur.
Var hann ekki ókunnugur maður þarna núna? — Hann tók upp
mottuna, sem lykillinn að skrifstofunni var falinn undir. ]ú, þarna lá