Perlur - 01.01.1930, Blaðsíða 12

ÍO CPsrfur *•
sens strunsaði út úr herberginu með rauða klútinn blaktandi í hend-
inni. — »Kæfa, nýr leigjandi«, suðaði í eyrum hennar.
Vesall sólargeisli féll inn í hljótt herbergið, yfir rautt hárið hans
Engelíns og flugnaskítinn framan í honum. En Hans átti ekki að sjá
sólina framar í þessu lífi. Hann myndi liggja þarna, þangað til hann
yrði lagður í svarta kistu og borinn þangað, sem við förum öll.
Dostojevski horfði niður til hans með háðslegu brosi. »Svona
varð þá lokadansinn*, sögðu þessar dularfullu varir, »og útkoman?
Dauði! Dauði!«
Hans var jarðaður nokkrum dögum seinna. Það var margt
manna við jarðarförina, því Hans hafði verið vellátinn maður þar í
bænum. Árni húsbóndi hans var þar með pípuhatt, á kjól og með
hvíta hanzka. Frú Petersen hafði farið í beztu flíkina, sem hún átii
til, rauðdröfnóttan léreftskjól. Hann var að sínu leyti engu víðari en
boldangsbuxurnar hans Hans sáluga. Á höfðinu hafði hún barðastóran
flauelshatt með máluðum blómum á annari hliðinni. Af því að hún
átti erfitt með að ganga, þá lét hún aka sér upp í kirkjugarð. Þar
lenti hún við hliðina á Árna kaupmanni og fór undir eins að tala við
hann. ]ú, hún fengi aldrei betri leigjanda en Hans. Hann læddist um eins og
mús á kvöldin, þegar hann kom heim, til þess að ónáða hana ekki. Slíkir
yndælismenn fyndust nú ekki á hverju strái, og hún lagði áherzlu á nú.
»Den salige Petersen«, sagði hún og þurkaði sér um augun með
þessum eilífa rauða vasaklút, »det var sku en Mand«.
Árni kinkaði kolli til samþykkis og strauk með hvítum hönzkun-
um um silkibörðin á kjólnum sínum.
Það hvíldi hvítleit úðaþoka yfir kirkjugarðinum og móunum í
kring. Utan af veginum heyrðust köllin í sveitamönnunum og jarmið
í kindunum, sem þeir voru að reka til slátrunar.
Þegar athöfninni var lokið í kirkjugarðinum, þá tóku menn að
tínast burtu í hópum, og þeir töluðu lágt og hátíðlega, líklega meira
af því að þeir voru í sparifötum, en af því að þeir höfðu verið við
jarðarför. — Frú Petersen ók í burtu í vagninum með Árna við hlið
sér. Hún hafði boðið honum sæti og var nú heldur en ekki hreykin
af því, að hann skyldi þiggja það.
Brátt voru allir komnir í burtu úr kirkjugarðinum nema vindur-
inn, sem suðaði við sölnaða blómsveiga.
Og þarna lá Hans úr beykishúsinu með lokuð vatnsbláu augun,
með eldrauða hárið þvegið og kembt og í snjóhvítri stuttri skyrtu.
Hann liggur við hliðina á þeim, sem farið hafa á undan honum, og
þangað sem þú og ég förum, fyr eða seinna.