Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1990, Blaðsíða 13

Hlerað í
Það var eitt rigningarsumar
eystra. Bóndi nokkur kom til
kirkju og prestur spurði, hvort
hann hefði ekki náð inn
einhverju heyi í suðvestan þerri,
sem aldrei þessu vant hafði
staðið í tvo daga. B óndi s varaði:
„Nei, presturminn, það var svo
rokhvasst hjá mér og heyið fór
allt til andskotans“. „Jæja“,
sagði prestur með hægðinni,
„heldurðu að sá gamli hafi hirt
það allt saman?“ „Ja, það veit
ég sosum ekki“ ansaði bóndi,
„en trúirðu því á hinn, prestur
minn?“
Þegar Þjóðleikhúsið sýndi
leikrit Shakespeare, Sem yður
þóknast, kom maður í miða-
söluna og spurði: „Hvað sýnið
þið nú í kvöld?“ Stúlkan anzaði
réttilega: „Semyðurþóknast“.
Þá klóraði maðurinn sér í
höfðinu drykklanga stund, en
sagði síðan: „Ja, þá held ég fái
nú barasta að sjá Skugga-
Svein“.
Tveir bræður sátu að tafli.
Maður einn kom að borðinu og
spurði í forundran. „Hvar eru
kóngarnir strákar?“ „Kóngarn-
ir, svöruðu báðir í einu, „þeir
eru löngu dauðir“. Svo héldu
þeir í rólegheitum áfram taflinu.
Sömubræðurkeyptu sérbifreið
ásamt föður sínum og voru
spurðirum eignarhlut hvers og
eins í bílnum. „Við eigum hann
þrír, sinn helminginn hver“, var
svarið.
Einu sinni var til umræðu á
Alþingi frumvarp til laga um
Sinfóníuhljómsveit íslands og
sýndist sitt hverjum. Þorvaldur
Garðar talaði á móti, taldi
óþarft að setja lög og mælti
með áherzluþunga: „I yfir
þrjátíu ár hefur Sinfóníuhljóm-
sveitin ekki haft nein lög —
engin lög“. Þá kom Garðar
Sigurðsson í dyrnar og spurði
stundarhátt: „Nú, hvað í
ósköpunum hafa þeir þá verið
að spila öll þessi ár?“.
Meinhæðnasturensnjallastur
er þó þessi gamli brandari úr
þinghúsinu. Þingmaðureinn,
ágæt kona var að spyrja
ráðherra um ráðstafanir
varðandi fræðslu og ráðgjöf
varðandi kynlíf og fóstur-
eyðingar. Þótti henni fræðslan
mjög af skornum skammti,
hitnaði mjög í hamsi og mælti
ílokin: „Hérsannastnefnilega
hið fornkveðna: Það er of seint
að byrgja brunninn, þegar
barnið er dottið ofan í“. Þá
mælti þingmaðureinn stund-
arhátt. „Nú skil ég loksins
upphaflega merkingu orðtaks-
ins“. Og allir hlógu utan ræðu-
maður, sem áttaði sig ekki á
hinu sérkennilega samhengi.
Sagt er að enginn hafi lýst
Austfjarðaþokunni á áhrifa-
ríkari hátt en Arnþór Helgason
formaður Öryrkjabanda-
lagsins. Hann sagðist hafa
veriðáferð íbifreiðmeðkonu
sinniyfirBreiðdalsheiði: „Og
þokan var svo kolsvört, að ég
hefði sko alveg eins getað
keyrtbílinn“.
Ungur MS-sjúklingur kom
skellihlæjandi inn á skrifstofu
Öryrkjabandalagsins. Sagðist
hann hafa mætt strákpatta, sem
ORNUM
hefði spurt: „Manni, „akkuru“
ertu í hjólastól?“ Svarið sem ég
gaf honum var að ég væri svona
af því að ég væri með MS,
sagði ungi maðurinn. Þá ætlaði
stráksi að rifna úr hlátri og sagði:
„Emmess. En þú sniðugur.
Láttu hann bara ekki bráðna“.
Austfirðingur einn lítið þekktur
að sérstökum þrifnaði kom eitt
sinn á bæ einn og bað um að fá
aðfaraíbað. Það varsjálfsagt,
en þó furðaði menn á því mikla
hreinlæti, sem þarna örlaði á og
spurðu hvort eitthvað stæði til:
„Ja, ég er að fara til Reykjavík-
ur“, sagði hann og bætti svo
við: „Eftirþrjárvikur“.
Einu sinni voru þeir Helgi og
Karvel ásamt Sigurði undirleik-
ara sínum að skemmta vestur í
kjallaraNeskirkju. Eftiraðhafa
sungið svo sem 30-40 gam-
an vísur (eða svo hélt Helgi, því
hann hafði samið vísurnar
sjálfur) stóð upp maður í salnum
og sagði: „Strákarmínir, strákar
mínir. Haldið þið vilduð ekki
fara með sosurn eina gamanvísu
áður en þið farið“. Helga mun
hafaorðiðorðfátt.
Að lokum fræg saga ósönnuð
þó, en margyfirfærð og eins og
eitt sinn var sagt: „Hún gæti
verið sönn“. Forsætisráðherra
var í sundi. Hann gekk framhjá
baðklefa kvenna og þar var allt
opið upp á gátt, en margt föngu-
legra kvenna þar á Evuklæðum
einum. Þær hrópuðu upp yfir
sig: „Jesús minn, Guð minn“.
Þá á forsætisráðherra að hafa
sagt með hægðinni: „Kallið þið
mig bara Steingrím".
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
13