Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1999, Blaðsíða 10

/
Séra Olafur Oddur Jónsson sóknarprestur:
AÐVENTA OG ÖRYRKJAR
Góðir áheyrendur.
• •
ryrkinn Le Anne Nelson,
sagði eitt sinn að afstaða
okkar til lífsins og náungans
endurspeglaði afstöðu okkar til guðs.
Það eru mikil sannindi í þeim orðum.
Samstaða og
hlýtt viðmót í
garð náungans er
sem sólargeisli,
ekki síst í miðju
skammdeginu og
segir um leið
mikið til um af-
stöðu okkar til
guðs.
Það hefur
stundum vafist fyrir mér, í prest-
starfinu, hverjir séu í raun hinir fötl-
uðu. Ég á við að ég hef oftar orðið
vitni að því að öryrkinn þekki enga
uppgjöf fremur en hinir ófötluðu, en
öll ættum við að temja okkur þá
lífsafstöðu.
Sú kirkja sem vinnur að einingu er
öllum opin og þess vegna er lögð
áhersla á gott aðgengi að kirkjum
landsins. Öryrkjar eiga ekki að vera
hópur sem er þjónað innan kirkjunnar
þeir eiga að vera virkir þátttakendur
og vekja samvisku okkar og láta af
því að biðjast afsökunar á því að vera
til. Kirkjan getur ekki birt hina sönnu
mennsku sem birtist í Jesú Kristi nema
með virkri þátttöku öryrkja. Við
þurfum á þeim að halda til að vinna
að fullri mennsku og einingu kirkj-
unnar. Þessi eining er rofin ef öryrkjar
taka ekki fullan þátt.
Alþj óðaheilbrigðismálastofnunin
áætlar að það séu um 400-450 millj-
ónir öryrkja í heiminum og það er
talið að það mætti ná þeirri tölu niður
urn helming með markvissum for-
varnaraðgerðum. Við sjáum á þessu
að það er mikið verk að vinna, og
allir geta lagt sitt af mörkum.
að vakti athygli mína að Ólafur
Ólafsson, fráfarandi landlæknir
gerði málefni öryrkja að umtalsefni
þegar hann lét af störfum um daginn.
Það var honum líkt. Þótt vissulega
/
Avarp flutt á samstöðu-
hátíð í Reykjanesbæ
hafi mikið áunnist á s.l. 20 árum, bæði
hér á Suðurnesjum sem annars staðar
á landinu virðist góðærið svo kallaða,
ekki hafa skilað sér til þeirra.
Rauði kross Islands sendi einnig
frá sér yfirlýsingu í tilefni af 50 ára
afmæli mannréttindayfirlýsingar
Sameinuðu þjóðanna. Þar leggja
Rauðakrossmenn áherslu á eftir-
farandi: “Við Islendingar erum meðal
auðugustu þjóða heims og getum
tryggt að þeir sem standa höllum fæti
vegna sjúkdóma, atvinnumissis,
örorku, aldurs eða annarra aðstæðna
njóti ekki síður en aðrir mannsæmandi
lífskjara”.
Við sem njótum fullrar starfsorku
megum ekki verða tilfinningasljó og
yppta öxlum, þegar við heyrum
kaldar staðreyndir um stöðu öryrkja.
Við viljum oft ekki sjá neyð náung-
ans, forðumst þjáninguna og endum
stundum með því að afneita henni.
Þetta er dæmi um hvernig við hleyp-
um kærleiksleysinu og dauðanum að
í lífi okkar, vegna þess að við viljum
ekki helga okkur lífinu.
Á aðventu er okkur hollt að leiða
hugann að öryrkjum og atvinnulausu
fólki, farandverkamönnum, föngum,
fötluðum og sjúkum og fórnarlömb-
um náttúruhamfara og hungruðum í
þriðja heiminum. Þetta fólk lifir
skertu lífi ekki vegna þess að það
skorti hæfileika, heldur vegna
sinnuleysis okkar. Vegna þess að við
tökum ekki nægan þátt í lífi þess og
vanrækjum þannig eigið líf. Við
höfum tilhneigingu til að einangra
okkur og gerast fangar í eigin velferð.
Sumir hafa haldið því fram að við
lifum á eftir-kristnum tímum, þar sem
við sjáum æ fleiri merki þess að
náunginn gleymist.
Ef við keppum aðeins eftir árangri
verðum við óréttlát og ómann-
eskjuleg og grimm í samskiptum við
aðra. Við útilokum hina öldnu, sjúku,
fötluðu. Það örlar á aðskilnaðarstefnu.
Hún veitir ekki alltaf hinum hvítu
forréttindi fram yfir blökkumenn, eins
og í S-Afríku á sínum tíma, en hún
veitir forréttindi hinum ungu, heil-
brigðu og hæfu fram yfir hina öldnu,
fötluðu og veiku. Fráfarandi land-
læknir hefur sagt að sjúklingar stæðu
höllum fæti á Islandi, því velferðin
fæst fyrir það eitt að vinna mikið. í
stað þess að hafa opið samfélag og
næmt, höfum við lokað samfélag, sem
er tilfinningasljótt í eðli sínu. Það er
vegið að lifandi og auðsæranlegu
fólki, ef svo ber undir, jafnvel bömum
er ekki hlíft. Þetta er dauði nútímans,
sem kallast kærleiks- eða tilfinninga-
leysi.
Ég er ekki alfarið að deila á
ríkisvaldið í þessum efnum, heldur
10