Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1999, Blaðsíða 23

í hörku samkeppninnar. Enn var vikið
að upphafinu og vísað fyrst til greinar
Guðmundar stjórnarformanns þar sem
hann segir frá upphafinu á Reykjalundi
og aðsókn þar í vinnu miklu meiri er
fram liðu stundir en unnt var að sinna:
“Vegna þess mikla fjölda sem ekki
komust að á Reykjalundi var Múla-
lundur stofnaður sem öryrkjavinnu-
stofaíReykjavíkíjanúar 1959. Þegar
sigur vannst á berklum nutu aðrir þeir
sem lifðu við skerta starfsorku þeirrar
aðstöðu sem sköpuð hafði verið”. Þeir
félagar bentu á þá staðreynd að engir
sérstakir skjólstæðingar SÍBS væru
þama í vinnu, heldur öryrkjar úr öllum
áttum, 60 nú þar starfandi ýmist hálfan
eða allan daginn. Það er Vinnumiðlun
fatlaðra hjá Reykjavíkurborg sem
annast ásamt Múlalundi starfsmanna-
ráðningar og sögðu þeir það samstarf
vera hið ágætasta og gæfi góða raun í
hvívetna. 50 öryrkjar eru fastráðnir
og svo eru um 40 á ári í 3ja mánaða
tímabundinni vinnu, margir aftur og
aftur.
*
Abiðlista eftir vinnu eru alltaf
þetta 60-70 manns og reynt er að
hreyfa sem allra mest við honum.
Steinar sagði að þeir sem væru í hinni
tímabundnu vinnu ( 3ja mánaða )
sæktu oft um vinnu á ný um leið og
þrem mánuðum væri lokið. Það segði
sitt um reynslu þessara hinna sömu af
starfinu.
Nú hefur verið gerður þjónustu-
samningur við félagsmálaráðuneytið
og þannig kemur til ákveðin aðstoð
ríkisvaldsins s.s. er við aðra slíka
vinnustaði, en slík aðstoð kom fyrst
til nú á þessu ári.
Um víða vegu farið í spjalli okkar
og Guðmundur vakti athygli á því að
yfirleitt væru öryrkjavinnustaðir
reknir með tapi. Vitnaði í Dani sem
segðu að 50% tap væri viðunandi,
slíkt væri mikilvægi þess starfs sem
þarna væri unnið. Steinar sagði að
hér væri líka reynt að hafa sem flesta
í vinnu, öfugt við það sem væri víðast
annars staðar. Mikilvægi vinnunnar
væri vissulega til staðar og dýrmæti
þess ekki dregið í efa, en engu síðri
væri hin félagslega upplyfting, það
að vera innan um fólk á vistlegum
vinnustað, rjúfa um leið oft vítahring
hinnar félagslegu einangrunar sem
yrði mörgum svo erfið, verða um leið
virkirþátttakendurísamfélaginu. Og
enn einu sinni að upphafinu og hinum
Hlerað í hornum
Læknirinn gaf sjúklingi sínum töflur
við krankleika sínum en daginn eftir
kom sjúklingurinn aftur og sagðist
hafa orðið verri og bætti við. “Nú
slaga ég bara út til hliðannna”. Þá
ansaði læknirinn: “Já, þetta eru sko
bara hliðarverkanir”.
* * *
Bindindismaður einn var að dásama
vatnið, sagði að menn ættu að drekka
vatnenekkivínogsagðisvo: “Vatn-
ið er okkur nauðsyn, ef ekkert væri
vatnið þá gætu menn ekki lært að
synda og þá myndu allir drukkna”.
* * *
hugsjónaglöðu forystumönnum vikið
af þeim félögum s.s. þeim Þórði
Benediktssyni og Guðmundi Löve, en
kraftur þeirra ásamt með öðrum
góðum s.s. Oddi Olafssyni hefði gert
þetta allt að vænum virkileika. Til
Guðmundar Löve leitaði fólk í
atvinnuleit og hann dreif öðrum
fremur í því að vinnustaðurinn varð
til og veitti fólki létta vinnu, aðallega
hálfan daginn.
Sá sem lesið hefur yfir gamlar
skýrslur Guðmundar og birt
glefsur úr þeim hér í blaði, undrast og
dáist um leið að því hversu mörgum
var veitt úrlausn til hags og heilla.
Olafur Jóhannesson sem fletti
fundargerðarbókum meðan viðtalið
fór fram minnti á það, að fyrsta ár
Múlalundar voru 18 stjórnarfundir
haldnir, það var ekkert verið að gefa
eftir, unnið að því af atorku og dug að
gera drauminn að sem bestum raun-
veruleika.
Þeim félögum er þakkað fróðlegt
og gott viðtal um leið og þeim Múla-
lundarmönnum öllum eru færðar far-
sældaróskir um framtíð alla, að starf-
semin megi áfram reynast góð gæfu-
bót svo mörgum.
Þess skal svo að lokum getið að á
afmælisdaginn var opið hús og ekki
að tómum kofa komið, þorrahlaðborð
beið gesta sem starfsfólks og var
heldur betur tekið til matar síns.
Mæt er kveðjan til þeirra er
Múlalundur hýsir til vænna verka.
Helgi Seljan.
Úr sjúkraskýrslu: “Hún er gift, en er
að öðru leyti heilbrigð”.
* * *
Ritstjóri er ekki uppnæmur mjög fyrir
tækninýjungum. Því þótti lionum
vænt um að heyra sögu frá forystu-
konu í okkar röðum um netsamskipti
sín við fyrirtæki hér í borg. Viðtak-
anda þótti nóg um þegar honum barst
í netpóstinum kyrfilega merkt við-
komandi forystukonu: Sæll, elskan,
viltu athuga fyrir mig hvort nokkuð
er eftir á debetkortinu mínu.
Vitanlega hafði þetta átt að fara til
eiginmanns sendanda, en ritstjóri
sagði auðvitað: Svona er netið nú
stórhættulegt.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23